Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

_το μοίρασμα



 Μελίνα : "βασικά χαρά παίρνω εγώ, όταν μου λένε ότι τους αρέσει το φαγητό που μοιράζουμε....."





Το "μοίρασμα" που επινόησε η Μελίνα και οι φίλοι της έχει μια αρχοντιά. 
Την αρχοντιά του ανθρώπινου προσώπου. 
Καμία σχέση με ανάλογα αγελαία μοιράσματα διαφόρων αγροτο-παραγωγών τον περασμένο Μάιο στην Αθήνα. 
Καμιά σχέση η χαρά της με εκείνη που πουλάνε πακεταρισμένη και πολύχρωμη διάφορα πολυκαταστήματα και αλυσίδες οι διάφοροι μισθωμένοι, από δημοτικά συμβούλια, ευαγή ιδρύμα και φιλάνθρωπες τράπεζες, Αη Βασίληδες....



[Το εν λόγω ντοκιμαντέρ έχει ως σκοπό να προβάλει μια κατάσταση στο δήμο Αθηναίων, προβάλλοντας ανθρώπους οι οποίοι είτε έχουν πέσει θύματα της οικονομικής κρίσης, είτε έχουν πέσει θύματα των ναρκωτικών.
"Πρωταγωνίστρια" του ντοκιμαντέρ είναι η Μελίνα, μια κοπέλα 24 ετών. Παρότι εργάζεται όλη την εβδομάδα, προσπαθεί να βρίσκει χρόνο, συνήθως τις Κυριακές, ώστε να παρέχει βοήθεια στους προαναφερθέντες ανθρώπους, με τη βοήθεια δύο φίλων της. Ψωνίζει, μαγειρεύει και συσκευάζει γεύματα τα οποία στη συνέχεια μοιράζει σε άστεγους και τοξικομανείς στο κέντρο της Αθήνας.]

Σχόλια

  1. Ανώνυμος24/2/15, 10:28 μ.μ.

    Ξέρω ένα δάσκαλο.
    Μαγείρευε και συντηρούσε 12 οικογένειες προ κρίσης.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Για φαντάσου!
      προ κρίσης... πριν ακόμα, δηλαδή γίνει μόδα, λάιφ στάιλ και ηθικό καθήκον;
      γιατί υπήρχαν και προ κρίσης φτωχοί... και εξαθλιωμένοι... και κάτι ρεμάλια (αλήθεια πώς γίνεται κανείς ρεμάλι;) και αυτοί για τους οποίους ποτέ μα ποτέ δεν γυρνάει εκείνος ο ρημάδης ο τροχός..
      ή μήπως κάνω λάθος;

      Από ποιούς γράφεται η ιστορία; Η επίσημη αυτή που διαιωνίζει την αθλιότητα γράφεται από τους ισχυρούς.
      Η άλλη, αυτή που σώσει την ανθρωπότητα, γράφεται από τέτοιους δασκάλους και άλλους παρόμοιους, μοναχικούς, μονήρεις και μυστήριους τύπους....
      Αυτή η τελευταία μ' αρέσει.

      Διαγραφή

Δημοσίευση σχολίου

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

_Mπέρτολτ. Μπρεχτ: η Εβραία

Η "Εβραία" είναι ο τελευταίος μονόλογος από το σπονδυλωτό έργο του Bertolt Brecht "τρόμος και αθλιότητα του Τρίτου Ράιχ. Το έργο αυτό του Μπρεχτ αποτελείται απο 24 σκηνές-μονόπρακτα, που έγραψε ο Μπρεχτ εξόριστος μεταξύ 1935 και 1939 και περιγράφουν την τρομοκρατία και την άγρια φύση του ναζιστικού καθεστώτος. Η ελληνική μετάφραση αυτού του έργου του Brecht είναι του Μάριου Πλωρίτη και κυκλοφορεί σε βιβλίο από τις εκδόσεις Μωραίτης. Στο κείμενο αποτυπώνεται η εσωτερική ένταση του ατόμου που παίρνει μια απόφαση ενώ βρίσκεται στο χείλος της απελπισίας. Μέσα από την ανάγνωση του έργου στρέφουμε την προσοχή στα εκατοντάδες πρόσωπα της καθημερινότητας, τα οποία, δίνοντας έναν οριακό αγώνα επιβίωσης, αναδύονται ως σύγχρονοι/ες ήρωες και ηρωίδες του Brecht . Το ηχητικό ντοκουμέντο που δημοσιεύουμε παρακάτω είναι από την παράσταση που ανέβηκε το 1978 μαζί με άλλα πέντε μονόπρακτα διαφόρων άλλων συγγραφέων, από το Θίασο Λαμπέτη. Αν και το συγκεκριμένο ντοκουμέντο έχει ανέβ

_Κ.Π. Καβάφης : πρόσθεσις

Aν ευτυχής ή δυστυχής είμαι δεν εξετάζω. Πλην ένα πράγμα με χαράν στον νου μου πάντα βάζω — που στην μεγάλη πρόσθεσι (την πρόσθεσί των που μισώ) που έχει τόσους αριθμούς, δεν είμ’ εγώ εκεί απ’ τες πολλές μονάδες μια. Μες στ’ ολικό ποσό δεν αριθμήθηκα. Κι αυτή η χαρά μ’ αρκεί. (Από τα Κρυμμένα Ποιήματα 1877;-1923, Ίκαρος 1993) Σχόλιο :  Δεν θέλω να κάνω ανάλυση... ένα σχόλιο μόνο.. Υπήρξαν και υπάρχουν -ευτυχώς- πολύ αξιότεροι εμού αναλυτές, που έσκυψαν με γνώση και συγκίνηση πάνω στο έργο που μας άφησε ο μεγάλος Αλεξανδρινός. Πριν, όμως, μπω στα ενδότερα, λέω να κάτσω λίγο απ' έξω, να θαυμάσω το οικοδόμημα. Γενικά, καλό είναι να το κάνουμε αυτό. Μια πρώτη καταγραφή, μια εξωτερική εποπτεία, καθώς η μορφή περι-γράφει το περιεχόμενο και το περιεχόμενο χύνεται μέσα στη μορφή του, μας είναι πάντα χρήσιμη για να συνδεθούμε και να μείνουμε εντός του ποιήματος. Ας είναι... διάφορες σκέψεις...ή οδοί για την σκέψη, γενικώς... Αυτό λοιπόν το ποίημα του Κ.Π.Καβά

_ Γ. Σεφέρη, "κράτησα τη ζωή μου" : σπάραγμα μιάς ανάγνωσης

Τ' ανθισμένο πέλαγο και τα βουνά στη χάση του φεγγαριού η μεγάλη πέτρα κοντά στις αγριοσυκιές και τ' ασφοδίλια το σταμνί πού δεν ήθελε να στερέψει στο τέλος της μέρας και το κλειστό κρεβάτι κοντά στα κυπαρίσσια και τα μαλλιά σου χρυσά' τ' άστρα του Κύκνου κι' εκείνο τ' άστρο ό Αλδεβαράν. Κράτησα τη ζωή μου κράτησα τη ζωή μου ταξιδεύοντας ανάμεσα στα κίτρινα δέντρα κατά το πλάγιασμα της βροχής σε σιωπηλές πλαγιές φορτωμένες με τα φύλλα της οξιάς, καμιά φωτιά στην κορυφή τους· βραδιάζει. Κράτησα τη ζωή μου˙ στ' αριστερό σου χέρι μια γραμμή μια χαρακιά στο γόνατο σου, τάχα να υπάρχουν στην άμμο του περασμένου καλοκαιριού τάχα να μένουν εκεί πού φύσηξε ό βοριάς καθώς ακούω γύρω στην παγωμένη λίμνη την ξένη φωνή. Τα πρόσωπα πού βλέπω δε ρωτούν μήτε ή γυναίκα περπατώντας σκυφτή βυζαίνοντας το παιδί της. Ανεβαίνω τα βουνά· μελανιασμένες λαγκαδιές˙ o χιονισμένος κάμπος, ως πέρα ό χιονισμένος κάμπος, τίποτε δε ρωτούν μήτε o καιρός κλειστός