_το ναι, ναι ... και το όχι, όχι

Εγώ δε λέγω υμίν μη ομόσαι όλως (…) έστω δε ο λόγος υμών ναι ναι, ού ού, το δε περισσόν τούτων εκ του πονηρού εστί…»  Ματθ. 5, 33 – 37

Λόγια του Ιησού όταν ρωτήθηκε για τον όρκο.
Το ναι να είναι ναι και το όχι να είναι όχι.
Τόσο απλά. Δεν χρειάζεται τίποτα περισσότερο.
Όπως και το άλλο το εξωφρενικό: Ἀγαπήσεις τὸν πλησίον σου ὡς σεαυτόν. μείζων τούτων ἄλλη ἐντολὴ οὐκ ἔστιν.

Ή το άλλο το αμίμητο:  ἀγαπήσεις κύριον τὸν θεόν σου ἐξ ὅλης τῆς καρδίας σου καὶ ἐξ ὅλης τῆς ψυχῆς σου καὶ ἐξ ὅλης τῆς διανοίας σου καὶ ἐξ ὅλης τῆς ἰσχύος σου.

Κι όμως πάνω σε κάτι τέτοιες εξωφρενικές απλότητες έχει σκαλώσει οτιδήποτε μπορούμε να σκεφτούμε, να πούμε και να κάνουμε εδώ και 2.000 χρόνια.

Επομένως, η επίσημη θέση της Εκκλησίας δεν μπορεί παρά να είναι κατά του θρησκευτικού όρκου.
Γιατί όμως; Επειδή το λέει ο ιδρυτής και νυμφίος της θα πει κάποιος.
Ναι.... αλλά γιατί  να το λέει ο ιδρυτής και νυμφίος της;

Ε, λοιπόν ο άνθρωπος που θα μπορέσει να ταυτίσει το λόγο του με την πράξη του,
δηλαδή το ναι του λόγου με το ναι της πράξης που πραγματοποιεί ή μέλλει να πραγματοποιηθεί
και το όχι του λόγου με το όχι της πράξης, 
αυτός που μένει σταθερός σ' αυτό που μπορεί να σκεφτεί και να αρθρώσει και σ' αυτό που είναι και που μπορεί να κάνει,
αυτός που θέλει ότι επαγγέλλεται και επαγγέλλει αυτό που θέλει. 
έχει απομακρυνθεί από την πλάνη ενός ανύπαρκτου μεγαλειώδη εαυτού, δεν επιθυμεί να τον πιστέψουν, επιθυμεί μόνο να είναι. Και στην ταυτότητα Λόγου και  Είναι παραμένει. 

Ο όρκος δεν είναι παρά μια γέφυρα που φτιάχνουμε ανάμεσα σε λόγο και πράξη, ανάμεσα σε εμάς και τους άλλους. Πού είναι το λάθος θα αναρωτηθεί κανείς;
Από μόνος του, ο όρκος  ως γέφυρα, ως δηλαδή κάτι που μας χρειάζεται για να λύσουμε ένα πρόβλημα δεν είναι κακό, είναι κάτι χρηστικό.
Το πρόβλημα προκύπτει όταν δεν αναγνωρίζουμε ότι ως άνθρωποι και όντας πρωταρχικώς υπόλογοι στην πλάνη της γλώσσας και ενός φανταστικού εαυτού  προσπαθούμε να χρησιμοποιήσουμε το Ον που δεν υπόκειται σ' αυτούς τους περιορισμούς και τις πλάνες, που είναι κατ' εξοχήν ελεύθερο και όντως Ον για την ισχυροποίηση της θέσης μας και για την επίτευξη των δικών μας σκοπών. Είναι σα να βάζουμε τον Θεό στο τσεπάκι μας....
Εκεί βρίσκεται το πρόβλημα του όρκου από άποψη οντολογίας...

Μετά βέβαια, μπορεί, κανείς να ανασκάψει και να βρει και άλλα προβλήματα σχετικά με τον θρησκευτικό όρκο, που έχουν να κάνουν με τις ιστορικές, πολιτικές και άλλες συνθήκες, με ιδεολογικοποιήσεις διαφόρων χώρων, παραδόσεις και τυπικά, και αναλόγως να πάρει θέση.

Όμως αν μιλάμε για τα πρωταρχικά, τα απλά, αυτά που οφείλουν να βρίσκονται στην βάση, μιλάμε για τα δύσκολα που μας παιδεύουν τόσο καιρό και θα εξακολουθούν να μας παιδεύουν από όταν η σχέση ανθρώπου - Θεού, περιγράφηκε ως μανικός έρωτας...

Εν κατακλείδι... πολύ καλά έκανε ο Τσίπρας και οι υπόλοιποι που δεν ορκίστηκαν στο Ευαγγέλιο, όχι γιατί δεν είναι οι ίδιοι πιστοί χριστιανοί -τόσοι και τόσοι δεν είναι - αλλά γιατί αλλιώς και με άλλο εξοπλισμό πας για να διαχειριστείς ένα υπουργείο κι αλλιώς για να μπλεχτείς σ' έναν έρωτα.
Και αν δεν κάνω λάθος - άλλοι ξέρουν καλύτερα από εμένα- η Εκκλησία σ' αυτόν τον έρωτα έχει κληθεί.
Υπάρχει διαφορά τάξεως... και τάξεως.
Kαι για όποιον θέλει να το ψάξει πάει πολύ μακριά η βαλίτσα.