Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

_Ματίνα Ζευγόλη: 3 ποιήματα





(I)

Φυσάει..σύμβολα με παρασέρνουν σε σκέψεις ΄ τα κλαδιά βουίζουν σε συγκεκριμένηένταση αέρα και σπάνε σε ακόμα πιο συγκεκριμένη-εκτός απ'αυτά που πρόβλεψαν οι ρίζες τους σε μιαν ελαστικότητα στα πράγματα ή μια περιοδική κακοκαιρία τα΄μαθε καλά ν'αντέχουν΄- κραυγάζει το έσω σου για έξω΄ ουρλιάζουν τα μαντρόσκυλα που δε τ'αφήνεις να τρέχουν και να περιφέρονται σε ρυθμούς άχαρους και ανεξάρτητους έχεις μια φύση μέσα σου που τη κάνεις να διστάζει να ζήσει..την φοβίζεις΄ -Σώπα καλέ,θα σ'ακούσουν τα μαντρόσκυλα..πιό σιγά την πόρτα να ανοίγεις.. -Άσ'τα να βγούν,να δείς που ρούπι δε θα κουνήσουν απο δω μέσα.. Έτσι τα μάθαινε η γριά να ζούν..μέσ΄την ανασφάλεια της ελευθερίας και την εξάρτηση απο την ασφάλεια της δουλία΄ Μα η κραυγή τους τα βράδυα εμοιαζε σαν τα μυστικα μου να τους εκμυστήρευσαν κάτι απο την άλλη μου ζωή,μέσα μου..μιάν αυτάπάρνηση τους μουρμούρισε την γοητεία της φυγής απ'ό,τι σε κρατά δεμένο κ'ανύμπορο να αγαπήσεις κάτι άλλο απο'αυτό που σου μαθε η γρια..
 

(II)
Ποιός θα σηκώσει τη θλίψη
να δεί στα μάτια
το βάρος της σπασμένης μας ζωής ;
ύπαρξη, μη ύπαρξη κι η ένωσή τους η δημιουργία·
 
κανείς δε μπορεί να δεί στο βάθος το χαμό
κανείς δεν αντέχει να δέσει τις αλυσίδες του ταξιδιού
με το κρίμα·

Ρώτα τους!
Όλοι στο βάθος,βλέπουν ορίζοντα!


 

(III)

Συνεύρεση

παντάξενοι ανάμεσα στα πρόσωπα μας και σ'αυτά 
που θεωρούν οι άλλοι ως δικά μας
χανόμαστε σε συνουσίες ψυχών 
που ποτέ δεν αναμείχθηκαν
-μόνο το Εγώ ακούς να μιλά
αλλεπάλληλα
για τον εαυτό
που ελάχιστα γνωρίζει-
ξεχνώντας πώς
Ένα και Ένα κάνει Ένα
 




Η Ματίνα Ζευγόλη είναι φοιτήτρια στο Τμήμα Φιλοσοφικών και Κοινωνικών Σπουδών της Φιλοσοφικής Σχολής του Παν/μίου Κρήτης.




Σχόλιο : 
Τα μαντρόσκυλα ουρλιάζουν - μέσα και έξω.
Από παράθυρα και από πλατείες. Η ζωή μας ζαρώνει στριμωγμένη στην γωνία του υπαρκτού.
Στις γωνίες των βιβλίων, των αμφιθεάτρων, των στάσεων των λεωφορείων που πάνε κάπου - αλήθεια πού πάνε τόσα δρομολόγια πάνω στη γη κάθε μέρα, αναρωτήθηκε κανείς πού πάνε;
Υπό  το βάρος ενός σιδερένιου ορίζοντα που κατέρρευσε, θηλειά και άλυσος, να την πιέζει στο πιο ευαίσθητο σημείο της.
Εκεί που πάλλεται ο σφιγμός της....
Εμείς, λίγες ώρες πριν καταγραφούν οι νέες μετρήσεις, επιλέγουμε να δημοσιεύουμε την σκέψη, την ευαισθησία, την γραφή μιας νέας κοπέλας, καθώς σηκώνει το βλέμμα, μαθαίνει και διδάσκει τα νέα μαθηματικά....

Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

_Mπέρτολτ. Μπρεχτ: η Εβραία

Η "Εβραία" είναι ο τελευταίος μονόλογος από το σπονδυλωτό έργο του Bertolt Brecht "τρόμος και αθλιότητα του Τρίτου Ράιχ. Το έργο αυτό του Μπρεχτ αποτελείται απο 24 σκηνές-μονόπρακτα, που έγραψε ο Μπρεχτ εξόριστος μεταξύ 1935 και 1939 και περιγράφουν την τρομοκρατία και την άγρια φύση του ναζιστικού καθεστώτος. Η ελληνική μετάφραση αυτού του έργου του Brecht είναι του Μάριου Πλωρίτη και κυκλοφορεί σε βιβλίο από τις εκδόσεις Μωραίτης. Στο κείμενο αποτυπώνεται η εσωτερική ένταση του ατόμου που παίρνει μια απόφαση ενώ βρίσκεται στο χείλος της απελπισίας. Μέσα από την ανάγνωση του έργου στρέφουμε την προσοχή στα εκατοντάδες πρόσωπα της καθημερινότητας, τα οποία, δίνοντας έναν οριακό αγώνα επιβίωσης, αναδύονται ως σύγχρονοι/ες ήρωες και ηρωίδες του Brecht . Το ηχητικό ντοκουμέντο που δημοσιεύουμε παρακάτω είναι από την παράσταση που ανέβηκε το 1978 μαζί με άλλα πέντε μονόπρακτα διαφόρων άλλων συγγραφέων, από το Θίασο Λαμπέτη. Αν και το συγκεκριμένο ντοκουμέντο έχει ανέβ

_Κ.Π. Καβάφης : πρόσθεσις

Aν ευτυχής ή δυστυχής είμαι δεν εξετάζω. Πλην ένα πράγμα με χαράν στον νου μου πάντα βάζω — που στην μεγάλη πρόσθεσι (την πρόσθεσί των που μισώ) που έχει τόσους αριθμούς, δεν είμ’ εγώ εκεί απ’ τες πολλές μονάδες μια. Μες στ’ ολικό ποσό δεν αριθμήθηκα. Κι αυτή η χαρά μ’ αρκεί. (Από τα Κρυμμένα Ποιήματα 1877;-1923, Ίκαρος 1993) Σχόλιο :  Δεν θέλω να κάνω ανάλυση... ένα σχόλιο μόνο.. Υπήρξαν και υπάρχουν -ευτυχώς- πολύ αξιότεροι εμού αναλυτές, που έσκυψαν με γνώση και συγκίνηση πάνω στο έργο που μας άφησε ο μεγάλος Αλεξανδρινός. Πριν, όμως, μπω στα ενδότερα, λέω να κάτσω λίγο απ' έξω, να θαυμάσω το οικοδόμημα. Γενικά, καλό είναι να το κάνουμε αυτό. Μια πρώτη καταγραφή, μια εξωτερική εποπτεία, καθώς η μορφή περι-γράφει το περιεχόμενο και το περιεχόμενο χύνεται μέσα στη μορφή του, μας είναι πάντα χρήσιμη για να συνδεθούμε και να μείνουμε εντός του ποιήματος. Ας είναι... διάφορες σκέψεις...ή οδοί για την σκέψη, γενικώς... Αυτό λοιπόν το ποίημα του Κ.Π.Καβά

_ Γ. Σεφέρη, "κράτησα τη ζωή μου" : σπάραγμα μιάς ανάγνωσης

Τ' ανθισμένο πέλαγο και τα βουνά στη χάση του φεγγαριού η μεγάλη πέτρα κοντά στις αγριοσυκιές και τ' ασφοδίλια το σταμνί πού δεν ήθελε να στερέψει στο τέλος της μέρας και το κλειστό κρεβάτι κοντά στα κυπαρίσσια και τα μαλλιά σου χρυσά' τ' άστρα του Κύκνου κι' εκείνο τ' άστρο ό Αλδεβαράν. Κράτησα τη ζωή μου κράτησα τη ζωή μου ταξιδεύοντας ανάμεσα στα κίτρινα δέντρα κατά το πλάγιασμα της βροχής σε σιωπηλές πλαγιές φορτωμένες με τα φύλλα της οξιάς, καμιά φωτιά στην κορυφή τους· βραδιάζει. Κράτησα τη ζωή μου˙ στ' αριστερό σου χέρι μια γραμμή μια χαρακιά στο γόνατο σου, τάχα να υπάρχουν στην άμμο του περασμένου καλοκαιριού τάχα να μένουν εκεί πού φύσηξε ό βοριάς καθώς ακούω γύρω στην παγωμένη λίμνη την ξένη φωνή. Τα πρόσωπα πού βλέπω δε ρωτούν μήτε ή γυναίκα περπατώντας σκυφτή βυζαίνοντας το παιδί της. Ανεβαίνω τα βουνά· μελανιασμένες λαγκαδιές˙ o χιονισμένος κάμπος, ως πέρα ό χιονισμένος κάμπος, τίποτε δε ρωτούν μήτε o καιρός κλειστός