Ένας φίλος μου που ταξίδεψε πρόσφατα στη Γερμανία,
όταν γύρισε πίσω, μου είπε με θλίψη πώς βλέπουν εμάς τους Έλληνες στο εξωτερικό
Πνευματικά η Ελλάδα είναι, φυσικά, ανύπαρκτη...
μου είπε,
Μας περιφρονούν....
Δεν αμφιβάλλω πως έτσι είναι τα πράγματα... μπορεί και χειρότερα.
Υπάρχει όμως και κάτι ακόμα...
Η ανυπαρξία, η πνευματική ανυπαρξία της Ελλάδας πολύ πριν την συναντήσουμε στις γνώμες των ξένων για μας,
την ζήσαμε στο εσωτερικό της χώρας μας.
Εννοώ ότι τα τελευταία εκατό χρόνια
κάθε Έλληνας που κατόρθωνε να μάθει πέντε γράμματα,
να ανοίξει ο νους του, να μορφωθεί...
το πρώτο που έκανε, επιδεικτικά πολλές φορές,
ήταν να ξεχωρίσει τον εαυτό του, την πνευματική του παραγωγή και υπόσταση
από την πραγματικότητα αυτού του λαού.
Είτε επιτιμώντας τον για την αμορφωσιά και την καθυστέρησή του
είτε εξιδανικεύοντάς τον μέσα από αφόρητους ρομαντισμούς.
Είναι δύο όψεις της ίδιας περιφρονητικής στάσης.
Και στην μία και στην άλλη περίπτωση
οι πνευματικοί άνθρωποι εκφράζανε
την βαθιά τους περιφρόνηση
για τον τόπο που τους γέννησε.
Κάθε "πνευματικός" άνθρωπος στη χώρα μας,
ένιωθε ότι έπρεπε και είχε το δικαίωμα να ζήσει αλλιώς, να μιλάει περίπλοκα, να ξεκόψει...
Δεν καταλάβαινε ότι έτσι φτώχαινε ο ίδιος πνευματικά
Δεν καταλάβαινε ότι έτσι φτώχαινε κι ο τόπος κι ερχόντουσαν ξοπίσω τα κοράκια...
Ο τόπος ήταν, ήδη γι' αυτούς τους πνευματικούς ανθρώπους, ανύπαρκτος, ακόμα κι αν εμφανιζόταν στα λόγια, στις ημερίδες, στα φιλολογικά και άλλα μνημόσυνα και στις ποιητικές ονειρώξεις τους.
Η ζωή τους δεν ήταν εκεί....
Δύσκολο θα μου πείτε να κρατηθείς... να μην ξεκόψεις, όταν όλα είναι ενάντια κι όλα είναι δύσκολα και κανείς δεν φαίνεται να καταλαβαίνει...
Εξαρτάται πώς εννοεί ο καθένας την πνευματικότητα και τι συνδέει μαζί της....
Όμως αν υπάρχει κάτι ουσιαστικό σε αυτό που λέμε "πνευματικότητα"
και δεν πρόκειται για λόγια του αέρα και πυροτεχνήματα
τότε βρίσκεται ακριβώς σε αυτή τη τεράστια δυσκολία και πουθενά αλλού!
Κάποιοι τα κατάφεραν... ο Καββαδίας ήταν ένας από αυτούς, ο Σκαρίμπας ένας άλλος κι άλλοι ακόμα...
Αυτή, όμως την εθνική περιφρόνηση που εμείς πρώτοι εδραιώσαμε και διοχετεύσαμε
αναμεταξύ μας
τώρα πια
αντικρίζουμε φυσικά και στα λόγια και στα βλέμματα των ξένων για μας.
Το ορχηστρικό του Ξαρχάκου και το βίντεο που το συνοδεύει, μου φάνηκαν ταιριαστά για την περίπτωση.....
Υπάρχει όμως και κάτι ακόμα...
Η ανυπαρξία, η πνευματική ανυπαρξία της Ελλάδας πολύ πριν την συναντήσουμε στις γνώμες των ξένων για μας,
την ζήσαμε στο εσωτερικό της χώρας μας.
Εννοώ ότι τα τελευταία εκατό χρόνια
κάθε Έλληνας που κατόρθωνε να μάθει πέντε γράμματα,
να ανοίξει ο νους του, να μορφωθεί...
το πρώτο που έκανε, επιδεικτικά πολλές φορές,
ήταν να ξεχωρίσει τον εαυτό του, την πνευματική του παραγωγή και υπόσταση
από την πραγματικότητα αυτού του λαού.
Είτε επιτιμώντας τον για την αμορφωσιά και την καθυστέρησή του
είτε εξιδανικεύοντάς τον μέσα από αφόρητους ρομαντισμούς.
Είναι δύο όψεις της ίδιας περιφρονητικής στάσης.
Και στην μία και στην άλλη περίπτωση
οι πνευματικοί άνθρωποι εκφράζανε
την βαθιά τους περιφρόνηση
για τον τόπο που τους γέννησε.
Κάθε "πνευματικός" άνθρωπος στη χώρα μας,
ένιωθε ότι έπρεπε και είχε το δικαίωμα να ζήσει αλλιώς, να μιλάει περίπλοκα, να ξεκόψει...
Δεν καταλάβαινε ότι έτσι φτώχαινε ο ίδιος πνευματικά
Δεν καταλάβαινε ότι έτσι φτώχαινε κι ο τόπος κι ερχόντουσαν ξοπίσω τα κοράκια...
Ο τόπος ήταν, ήδη γι' αυτούς τους πνευματικούς ανθρώπους, ανύπαρκτος, ακόμα κι αν εμφανιζόταν στα λόγια, στις ημερίδες, στα φιλολογικά και άλλα μνημόσυνα και στις ποιητικές ονειρώξεις τους.
Η ζωή τους δεν ήταν εκεί....
Δύσκολο θα μου πείτε να κρατηθείς... να μην ξεκόψεις, όταν όλα είναι ενάντια κι όλα είναι δύσκολα και κανείς δεν φαίνεται να καταλαβαίνει...
Εξαρτάται πώς εννοεί ο καθένας την πνευματικότητα και τι συνδέει μαζί της....
Όμως αν υπάρχει κάτι ουσιαστικό σε αυτό που λέμε "πνευματικότητα"
και δεν πρόκειται για λόγια του αέρα και πυροτεχνήματα
τότε βρίσκεται ακριβώς σε αυτή τη τεράστια δυσκολία και πουθενά αλλού!
Κάποιοι τα κατάφεραν... ο Καββαδίας ήταν ένας από αυτούς, ο Σκαρίμπας ένας άλλος κι άλλοι ακόμα...
Αυτή, όμως την εθνική περιφρόνηση που εμείς πρώτοι εδραιώσαμε και διοχετεύσαμε
αναμεταξύ μας
τώρα πια
αντικρίζουμε φυσικά και στα λόγια και στα βλέμματα των ξένων για μας.
Το ορχηστρικό του Ξαρχάκου και το βίντεο που το συνοδεύει, μου φάνηκαν ταιριαστά για την περίπτωση.....
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου