Μπαίνω σήμερα στο Facebook και ανακαλύπτω άλλον έναν λόγο για να μην μ' αρέσει.
"Σήμερα είναι τα γενέθλια του ...τάδε!" , με πληροφορεί το καλό μέσον και συνεχίζει : "Σκεφτήκαμε"...όπα λέω, εδώ έχει ψωμί το πράγμα.... για να δούμε τι "σκεφτήκατε";
"Σκεφτήκαμε, λέει, ότι θα θέλατε να γιορτάσετε μαζί του! Στείλτε του Χρόνια Πολλά....".
Μάλιστα! Καλά το σκεφτήκατε... με μια μικρή διόρθωση: Δεν σκέφτεστε!
Θα σε προσγειώσω απότομα καλό μέσον, αλλά αυτό που κάνεις είναι να με ειδοποιείς, όπως με ειδοποιεί κι ο φούρνος, όταν τον βάζω να προθερμανθεί στους 180 βαθμούς, για ψήσω το γαλακτομπούρεκο.
Έχει μια μικρή -τεράστια διαφορά.
Εξηγώ:
Το ότι εσείς -ποιοι είστε εσείς; το "εσείς" είναι το β'πρόσωπο, ονομαστικής του πληθυντικού αριθμού της προσωπικής αντωνυμίας εγώ -εσύ -αυτός και αφορά σε πρόσωπα- συλλέγετε κάποιες πληροφορίες, μέσα από μια κατασκευασμένη βάση δεδομένων, όπως ακριβώς ο φούρνος κατασκευάστηκε για να αναπτύσσει μεγάλες θερμοκρασίες μέσα σε ένα θάλαμο, και με την βοήθεια ενός δεδομένου αλγόριθμου προγράμματος που πετάει καθε τόσο αποτελέσματα π.χ. "ημερομηνίες γενεθλίων του χρήστη Ελένη Ρ...." , όπως ακριβώς ο θερμοστάτης του φούρνου έχει ενδείξεις που δείχνουν τους βαθμούς, με ειδοποιείτε για το πότε έφτασε μια συγκεκριμένη ημερομηνία, αυτό δεν συνιστά σκέψη.
Το τι είναι "σκέψη" είναι άλλη μεγάλη κουβέντα. Αλλά άλλο η ειδοποίηση κι άλλο η σκέψη... Είναι εύκολο να το καταλάβει ο καθένας αυτό!
Επομένως, ούτε το "εμείς", ούτε το "σκεφτήκαμε" στέκονται.... και θα ήμουν ελαστική σε μια μεταφορική χρήση της γλώσσας, σε έναν "τρόπο του λέγειν", σε άλλη περίπτωση, όχι όμως σε αυτήν που μέσα απ'το καθημερινό κουβεντολόι, υπονοεί ότι τα ηλεκτρονικά συστήματα και τα δίκτυα επειδή έχουν ηλεκτρονικούς εγκεφάλους μπορούν να παράγουν σκέψη και πολύ περισσότερο να περνάνε για πρόσωπα.
Το ζουμί όμως (ή το ψωμί) βρίσκεται παρακάτω, στο περιεχόμενο της υποτιθέμενης "σκέψης σας"....
"Σκεφτήκαμε ότι θα θέλατε..."
Τρέμω... τρέμω όταν ένα μέσον το οποίο δεν μπορεί να παράγει σκέψη, παρόλα αυτά τολμάει μέσα στην αποπροσωποίηση των ηλεκτρονικών κυκλωμάτων του, να "σκέφτετε" τις επιθυμίες μου... γιατί να το κάνει αυτό;
Γιατί να κάνει αυτό που μόνο οι άνθρωποι που με γνωρίζουν καλά, όπως η μάνα μου για παράδειγμα, ίσως μπορούν και δικαιούνται και θέλω να το κάνουν;
Διότι οι επιθυμίες μου είναι ότι πιο δικό μου έχω, πιο δικό μου από την γλώσσα μου, πιο πρωταρχικό από την λογική μου, πιο επίμονο από την ελευθερία της βούλησής μου, κρύβεται στα όνειρά μου το πιο ανεξιχνίαστο και δημιουργικό κομμάτι του εαυτού μου... και με ανοίγει σε ό,τι βρίσκεται έξω από εμένα.
Καθώς, λοιπόν, το Facebook αποκτά πρόσβαση στις διάφορες επιθυμίες μου, που σαφώς δεν περιορίζονται μόνο στο αν θέλω ή όχι να γιορτάσω τα γενέθλια κάποιου, καταφέρνει να τρυπώνει στην σχέση μου με τον κόσμο και να γίνεται κομμάτι της. Γιατί όμως να το κάνει αυτό;
Η απάντηση βρίσκεται αμέσως παρακάτω και αβίαστα : για να με προστάξει να κάνω κάτι "Στείλτε του....".
Επομένως έχουμε όλα τα βήματα εμπρός μας :1) Ενας απρόσωπος, παντοδύναμος και πανταχού παρών θεϊκός νους που σκέφτεται, 2) Γνώση και έκφραση των επιθυμιών του υποκειμένου, 3) Προσταγή για πράξη.
Κάποιοι λένε ότι το socialising είναι ένας σύγχρονος και ευκολος τρόπος για να επικοινωνούν οι άνθρωποι, για να γίνονται πιο κοινωνικοί, για να βρίσκουν παλιούς και νέους φίλους, για να βρίσκουν δουλειά.... κλπ. Πράγματα που μπορεί να ισχύουν, όπως ίσχυαν πάντα, γιατί πάντα αυτό έκαναν οι άνθρωποι (έβρισκαν φίλους, δουλειές, επικοινωνούσαν κλπ).
Το θέμα δεν είναι αυτό. Το θέμα είναι εαν έχουμε μπροστά μας την αυγή ενός νέου πολιτισμού και ποια είναι τα χαρακτηριστικά του.
Ξεκίνησα να γράφω άλλον έναν λόγο που δεν μ'αρεσει το Facebook.... τώρα δεν είμαι και τόσο σίγουρη γι'αυτό....
"Σήμερα είναι τα γενέθλια του ...τάδε!" , με πληροφορεί το καλό μέσον και συνεχίζει : "Σκεφτήκαμε"...όπα λέω, εδώ έχει ψωμί το πράγμα.... για να δούμε τι "σκεφτήκατε";
"Σκεφτήκαμε, λέει, ότι θα θέλατε να γιορτάσετε μαζί του! Στείλτε του Χρόνια Πολλά....".
Μάλιστα! Καλά το σκεφτήκατε... με μια μικρή διόρθωση: Δεν σκέφτεστε!
Θα σε προσγειώσω απότομα καλό μέσον, αλλά αυτό που κάνεις είναι να με ειδοποιείς, όπως με ειδοποιεί κι ο φούρνος, όταν τον βάζω να προθερμανθεί στους 180 βαθμούς, για ψήσω το γαλακτομπούρεκο.
Έχει μια μικρή -τεράστια διαφορά.
Εξηγώ:
Το ότι εσείς -ποιοι είστε εσείς; το "εσείς" είναι το β'πρόσωπο, ονομαστικής του πληθυντικού αριθμού της προσωπικής αντωνυμίας εγώ -εσύ -αυτός και αφορά σε πρόσωπα- συλλέγετε κάποιες πληροφορίες, μέσα από μια κατασκευασμένη βάση δεδομένων, όπως ακριβώς ο φούρνος κατασκευάστηκε για να αναπτύσσει μεγάλες θερμοκρασίες μέσα σε ένα θάλαμο, και με την βοήθεια ενός δεδομένου αλγόριθμου προγράμματος που πετάει καθε τόσο αποτελέσματα π.χ. "ημερομηνίες γενεθλίων του χρήστη Ελένη Ρ...." , όπως ακριβώς ο θερμοστάτης του φούρνου έχει ενδείξεις που δείχνουν τους βαθμούς, με ειδοποιείτε για το πότε έφτασε μια συγκεκριμένη ημερομηνία, αυτό δεν συνιστά σκέψη.
Το τι είναι "σκέψη" είναι άλλη μεγάλη κουβέντα. Αλλά άλλο η ειδοποίηση κι άλλο η σκέψη... Είναι εύκολο να το καταλάβει ο καθένας αυτό!
Επομένως, ούτε το "εμείς", ούτε το "σκεφτήκαμε" στέκονται.... και θα ήμουν ελαστική σε μια μεταφορική χρήση της γλώσσας, σε έναν "τρόπο του λέγειν", σε άλλη περίπτωση, όχι όμως σε αυτήν που μέσα απ'το καθημερινό κουβεντολόι, υπονοεί ότι τα ηλεκτρονικά συστήματα και τα δίκτυα επειδή έχουν ηλεκτρονικούς εγκεφάλους μπορούν να παράγουν σκέψη και πολύ περισσότερο να περνάνε για πρόσωπα.
Το ζουμί όμως (ή το ψωμί) βρίσκεται παρακάτω, στο περιεχόμενο της υποτιθέμενης "σκέψης σας"....
"Σκεφτήκαμε ότι θα θέλατε..."
Τρέμω... τρέμω όταν ένα μέσον το οποίο δεν μπορεί να παράγει σκέψη, παρόλα αυτά τολμάει μέσα στην αποπροσωποίηση των ηλεκτρονικών κυκλωμάτων του, να "σκέφτετε" τις επιθυμίες μου... γιατί να το κάνει αυτό;
Γιατί να κάνει αυτό που μόνο οι άνθρωποι που με γνωρίζουν καλά, όπως η μάνα μου για παράδειγμα, ίσως μπορούν και δικαιούνται και θέλω να το κάνουν;
Διότι οι επιθυμίες μου είναι ότι πιο δικό μου έχω, πιο δικό μου από την γλώσσα μου, πιο πρωταρχικό από την λογική μου, πιο επίμονο από την ελευθερία της βούλησής μου, κρύβεται στα όνειρά μου το πιο ανεξιχνίαστο και δημιουργικό κομμάτι του εαυτού μου... και με ανοίγει σε ό,τι βρίσκεται έξω από εμένα.
Καθώς, λοιπόν, το Facebook αποκτά πρόσβαση στις διάφορες επιθυμίες μου, που σαφώς δεν περιορίζονται μόνο στο αν θέλω ή όχι να γιορτάσω τα γενέθλια κάποιου, καταφέρνει να τρυπώνει στην σχέση μου με τον κόσμο και να γίνεται κομμάτι της. Γιατί όμως να το κάνει αυτό;
Η απάντηση βρίσκεται αμέσως παρακάτω και αβίαστα : για να με προστάξει να κάνω κάτι "Στείλτε του....".
Επομένως έχουμε όλα τα βήματα εμπρός μας :1) Ενας απρόσωπος, παντοδύναμος και πανταχού παρών θεϊκός νους που σκέφτεται, 2) Γνώση και έκφραση των επιθυμιών του υποκειμένου, 3) Προσταγή για πράξη.
Κάποιοι λένε ότι το socialising είναι ένας σύγχρονος και ευκολος τρόπος για να επικοινωνούν οι άνθρωποι, για να γίνονται πιο κοινωνικοί, για να βρίσκουν παλιούς και νέους φίλους, για να βρίσκουν δουλειά.... κλπ. Πράγματα που μπορεί να ισχύουν, όπως ίσχυαν πάντα, γιατί πάντα αυτό έκαναν οι άνθρωποι (έβρισκαν φίλους, δουλειές, επικοινωνούσαν κλπ).
Το θέμα δεν είναι αυτό. Το θέμα είναι εαν έχουμε μπροστά μας την αυγή ενός νέου πολιτισμού και ποια είναι τα χαρακτηριστικά του.
Ξεκίνησα να γράφω άλλον έναν λόγο που δεν μ'αρεσει το Facebook.... τώρα δεν είμαι και τόσο σίγουρη γι'αυτό....
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου