Στη φωνή, στο ύφος, στη παρουσία της... μια νωχελικότητα ασύμβατη με την εποχή.
Αντικαταναλωτική.
Προχθές έτυχε να κατέβω στη πόλη... έκανα την γνωστή διαδρομή με το λεωφορείο του ΚΤΕΛ, στις στάσεις, στο σταθμό, παντού στους δρόμους που περπάτησα, αφίσες διαφήμιζαν τα διάφορα ανταγωνιστικά παραδοσιακά πανηγύρια ... τα πανηγύρια του δεκαπενταύγουστου της ελληνικής υπαίθρου, πλήρες μενού, στο φουλ οι μηχανές... σχεδόν ενιωθα τις δαγκωματιές καθώς καταναλώνεται το πανηγύρι και το καλοκαίρι τραβώντας και ξεσχίζοντάς το, όπου νάναι τελειώνει....
Τι πανηγύρι το Romancero Gitano! Τι στρογγυλάδα που έχει το φεγγάρι του Αυγούστου!
Λίγο κοκκινάδι στα χείλη, αυτό ήταν όλο... και τα κιλά κιλά...
Χαμηλόφωνη, λίγες εμφανίσεις, αν είχε κάτι να πει... αλλιώς γιατί να απασχολείς τον κόσμο με την αφεντιά σου! Αν δεν έχεις κάτι να δώσεις από μέσα σου... κάτι να στερηθείς...
Αργή και σιγανή....
Τα κινητικά προβλήματά της, σε ένα νευρόσπαστο κόσμο, με πολλές γωνίες και κορυφές...πιάνει το ένα, αφήνει τ'άλλο, βουτάει το επόμενο, πετάει το προηγούμενο, ζαλίζεται, πέφτει και τσακίζεται... ανάπηρος κόσμος...
Σ' ενα δρόμο της Κυψέλης, σε ένα διαμέρισμα... αυτό μπόρεσε... δίχως εταιρείες προώθησης και γραφεία δημοσίων σχέσεων....
Μου θύμισε μια φίλη μου.
Γυναίκες γεμάτες ιστορίες.
Θα μπορούσαμε να γίνουμε φίλες αν ζούσα και γω στην Κυψέλη.
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου