"Αδελφέ", αποκαλούσαν ο ένας τον άλλον, οι Τούρκοι ψαράδες που έσωσαν το 18μηνο προσφυγοπουλο, μεσοπελαγα.
Στις στιγμές της έντασης και της αγωνίας τους, αυθόρμητα μια λέξη της υποταγής και της εξάρτησης, μοναστηριακή, ασκητικη, σχεδόν ποιητική και ξεχασμένη.
Δεν ξέρω αν το προσέξατε....
Και ασφαλώς με την προσφώνηση αυτή δεν δήλωναν την εξ αίματος συγγένεια, αλλά μια τάξη δεσμού που χαρακτηρίζει κοινωνίες με έντονο κοινοτισμό.
Εν αντιθέσει προς τη δική μας ατομικιστικη, μοναχικη και βιτριολικά εξευρωπαϊσμένη, όπου η αντίστοιχη προσφώνηση θα ήταν , μαλλον, "μαλακα"...
Είναι απλά μια λέξη, θα μου πείτε.
Και θα έχετε δίκιο, εάν οι λέξεις δεν λέγανε πάντα τον κόσμο μας!
Έχεις απόλυτο δίκιο. Βέβαια τους στενούς φίλους αποκαλούν αδελ(ρ)φούς και Τούρκοι και Έλληνες. Οι Τούρκοι περισσότερο λόγω μουσουλμανικής κουλτούρας που προτάσσει την Ούμα (αδελφότητα) ακόμη κι απ' την εθνότητα (εξ ου και ο έντονος κοινοτισμός).Σε μας τι απέμεινε? Ποια Πίστη και σε Τι, όταν οι ίδιοι οι θεσμοί αυτοκαταστρέφονται απ' τους ίδιους τους εκφραστές τους αφήνοντας ένα ανέστιο λαό σε πολιτισμική-και όχι-μόνον σύγχυση?
ΑπάντησηΔιαγραφήΈχω την πεποίθηση οτι βαδίζουμε προς εναν καινοφανή ολοκληρωτισμό, που δεν θα είναι "ελληνικός" ή κατι άλλο, αλλά θα έχει χαρακτηριστικά παγκοσμιότητας....
ΑπάντησηΔιαγραφήΣας ευχαριστώ!