Aν ευτυχής ή δυστυχής είμαι δεν εξετάζω. Πλην ένα πράγμα με χαράν στον νου μου πάντα βάζω — που στην μεγάλη πρόσθεσι (την πρόσθεσί των που μισώ) που έχει τόσους αριθμούς, δεν είμ’ εγώ εκεί απ’ τες πολλές μονάδες μια. Μες στ’ ολικό ποσό δεν αριθμήθηκα. Κι αυτή η χαρά μ’ αρκεί. (Από τα Κρυμμένα Ποιήματα 1877;-1923, Ίκαρος 1993) Σχόλιο : Δεν θέλω να κάνω ανάλυση... ένα σχόλιο μόνο.. Υπήρξαν και υπάρχουν -ευτυχώς- πολύ αξιότεροι εμού αναλυτές, που έσκυψαν με γνώση και συγκίνηση πάνω στο έργο που μας άφησε ο μεγάλος Αλεξανδρινός. Πριν, όμως, μπω στα ενδότερα, λέω να κάτσω λίγο απ' έξω, να θαυμάσω το οικοδόμημα. Γενικά, καλό είναι να το κάνουμε αυτό. Μια πρώτη καταγραφή, μια εξωτερική εποπτεία, καθώς η μορφή περι-γράφει το περιεχόμενο και το περιεχόμενο χύνεται μέσα στη μορφή του, μας είναι πάντα χρήσιμη για να συνδεθούμε και να μείνουμε εντός του ποιήματος. Ας είναι... διάφορες σκέψεις...ή οδοί για την σκέψη, γενικώς... Αυτό λοιπόν το ποίημα του Κ.Π.Καβά...
Το δεύτερο είναι η κραυγή του Munch;
ΑπάντησηΔιαγραφήΕνα παλιό σκιτσάκι φτιαγμένο στο πίσω μέρος ενός πεντάγραμμου τετραδίου... Ναι, μάλλον έχει κάτι από την "Κραυγή".
ΑπάντησηΔιαγραφήΤην εποχή εκείνη γνώριζες την "κραυγή";Ρωτάω γιατί έχω γνωρίσει αρκετούς που κάνοντας διάφορα σκίτσα σε τετράδια κλπ είχαν κάνει παρόμοια σχέδια.Οι περισσότεροι δεν είχαν δει τον πίνακα ποτέ.Μου κάνει εντύπωση.
ΑπάντησηΔιαγραφήTα δύο σκίτσα έγιναν χωρίς άμεσο συσχετισμό μεταξύ τους.
ΑπάντησηΔιαγραφήΤον πίνακα του Μunch τον γνώριζα, αλλά δεν τον είχα κατά νου όταν έφτιαχνα το σκίτσο.
Το σκίτσο αποδίδει περισσότερο την εμπειρία της φυλακής και το αφιέρωσα, όπως και το ποίημα "ένα άσπρο πανί", στην μνήμη της κρατούμενης Κατερίνας Γκιουλώνη (βλ. para-cosmos 10/6/013)