[ παράκοσμος_ ]

Οι άνθρωποι που ζουν στην επιφάνεια, υιοθετούν με ιδιαίτερη ευκολία μια γλώσσα χρηστική. Δηλαδή μια γλώσσα "λεξικού". Λεξικά, ως γνωστόν υπάρχουν πολλά και κάθε τόσο κυκλοφορούν καινούργια μαζί με τα παλιά. Έτσι, όταν μου είπαν ότι αυτό που τους ενδιαφέρει είναι να εξασφαλίσουν μια "ποιότητα ζωής" για την υπέργηρη μητέρα τους, ήξερα ότι με το στόμα τους μιλούσε όλος ο σύγχρονος ιατρικοποιημένος πολιτισμός. Βρισκόμουν ενώπιον άλλης μιας ειδωλοποιημένης,  ατάκας της εποχής,  αναντίρρητου κύρους και παρόμοιας ρηχότητας με άλλες της τρέχουσας επικοινωνίας, όπως τα "δικαιώματα του καταναλωτή", η  "εξυπηρέτηση του πελάτη", η "ενημέρωση του πολίτη" κλπ, βγαλμένες όλες μέσα από εγχειρίδια μάρκετινγκ,  σεμινάρια διαχείρισης ανθρώπινου δυναμικού , εκλαϊκευμένες ιατρικές ανακοινώσεις και ενημερωτικές εκπομπές της τηλεόρασης. Βρισκόμουν επίσης μπροστά σε μια μεγάλη αυθαιρεσία. Το λεξιλόγιο που  χρησιμοποιούσαν πρόδιδε την αυθαίρετη μεταφορά τ...

Γ ύρω απ’το όνομά σου μύθοι και θρύλοι πλέκονται  γύρω απ' το σώμα σου ανοίγουνε των αμπελιών τα μάτια  θέλει η γη γύρω σου να γυρίζει  και η ζωή μου μέλισσα  γύρω απ το άνθος σου βομβίζοντας αιωρείται .

Ποίηση:Γιάννης Ρίτσος Μουσική:Χρήστος Λεοντής (Το καπνισμένο τσουκάλι,1975) Ερμηνεία:Νίκος Ξυλούρης, Τάνια Τσανακλίδου

"Αδελφέ", αποκαλούσαν ο ένας τον άλλον, οι Τούρκοι ψαράδες που έσωσαν το 18μηνο προσφυγοπουλο, μεσοπελαγα. Στις στιγμές της έντασης και της αγωνίας τους, αυθόρμητα  μια λέξη της υποταγής και της εξάρτησης, μοναστηριακή, ασκητικη, σχεδόν ποιητική και  ξεχασμένη. Δεν ξέρω αν το προσέξατε.... Και ασφαλώς με την προσφώνηση αυτή δεν δήλωναν την εξ αίματος συγγένεια,  αλλά μια τάξη δεσμού που χαρακτηρίζει κοινωνίες με έντονο κοινοτισμό. Εν αντιθέσει προς τη δική μας  ατομικιστικη, μοναχικη και βιτριολικά εξευρωπαϊσμένη, όπου η αντίστοιχη προσφώνηση θα ήταν , μαλλον, "μαλακα"... Είναι απλά μια λέξη, θα μου πείτε. Και θα έχετε δίκιο, εάν οι λέξεις  δεν λέγανε πάντα τον κόσμο μας!

Το ραντεβού μου ήταν για τις πέντε. Περίμενα, ως συνήθως, χαζεύοντας ένα τεράστιο ενυδρείο, που έχει  οκτώ ψάρια.. τα μέτρησα πολλές φορές καθώς κολυμπούσαν αργά μέσα στη βουβαμάρα τους... και  την υποβρύχια διακόσμηση του προθαλάμου.  Δεν βιαζόμουν, τι άλλο είχα να κάνω; Τίποτα. Βγήκε μια κυρία με τον έβηφο γιό της που κρατούσε το μάγουλό του και μπήκα στις έξι παρά είκοσι. - Γειά σου γιατρέ.... - Καλώς τηνε... Πώς τα πήγαμε; - Μια χαρά... Κουβέντα για την καθυστέρηση. Δεν με νοιάζει και πολύ ο χρόνος....  Έκατσα στην οδοντιατρική πολυθρόνα, απόλυτα ήρεμη. Απέναντι, στο ύψος των ματιών μια έγχρωμη τηλεόραση, προτεταμένη πάνω σε έναν μαύρο βραχίωνα και πάντα ανοιχτή συνοδεύει όλες τις οδοντιατρικές πράξεις: εξαγωγές, σφραγίσματα, απονευρώσεις, μασέλες, ναρκώσεις, αποστήματα, πύα, αίματα... σιδεράκια.  Είμαι σίγουρη ότι την ανοίγει όταν μπαίνει στο ιατρείο του πριν ακόμα αποστειρώσει τα εργαλεία του.... ίσως και να μην κλείνει καθόλου, να μένει εκεί, αν...

Με την ποίηση του φίλου ποιητή Γεράσιμου Λουκάτου και με την μουσική συνοδεία του Ross Daly έκλεισε το 44ο Φεστιβάλ Βιβλίου στο Ζάπειο. Ποίηματα απήγγειλαν ο ποιητής και ο ηθοποιός Γιώργος Γιαννούτσος. Όλη η εκδήλωση στο παρακάτω βίδεο. Πιο πολύ από τα κατοικίδια αγαπώ τ' αγρίμια από ζεμένο ζώο, το τομάρι του λύκου που σαρακιάζει ο ήλιος από την αγία οικογένεια, τον άνθρωπο του πόντου με το πανέρι του γεμάτο θρύψαλα από την σκιά του θανάτου, τα στήθη των γυναικών....  Υ.Γ.  Είθε να μπορέσω κάποια στιγμή να γράψω κάτι παραπάνω, κάτι παραπέρα,  για την ηρακλείτεια ποίηση του Γεράσιμου Λουκάτου.... έως τότε Χαίρε, Γεράσιμε!!!

Δεν έσβησε.  Μένει εκεί ένα μουτζουρωμένο ποίημα.  Αυτό δηλαδή που είναι τα πραγματικά ποιήματα. Όλη η φιλοσοφία και η ποίηση σε τρεις γραμμές... Θα μπορούσε να ήταν κάτι άλλο; Θα μπορούσε να ήταν ένα καθαρό ποίημα; Μια καθαρή Ιδέα; Ένας Έρωτας στην καθαρότητά του; Όλη η  ανθρώπινη οδύνη και το μεγαλείο βρίσκεται στις μουτζουρωμένες μας υπάρξεις, στη γεγονότητά μας, στην ιστορικότητα και στο βραχύ του βίου μας, στην αισθητικότητα και στην περιορισμένη δυνατότητά μας να φτάσουμε εκεί που δεν μπορούμε, να πούμε αυτό που δεν λέγεται, να γράψουμε, να ζήσουμε, το τέλειο ποίημα. Είμαστε άνθρωποι, άνθρωποι καρδιά μου.... αυτή είναι η πραγματικότητά μας και μέσα της μπορούμε ήδη να υποψιαστούμε ψήγματα της Ουσίας μας και μέσα της μπορούμε ήδη να δούμε, αχνά να περιγράφεται ο δρόμος μας, οι σπείρες και οι κύκλοι του... Δεν έσβησε....

εκδοχή 1η εκδοχή 2η

Τα βράδια μου τα εργένικα τραγούδια λέω αρμένικα θέλω να γυρίσω μα ο Παράδεισος κλειστός.....

  Κάποτε θα κινηθεί η Γη Και δεν θα είναι ψέμα.  Κάποτε η μέρα θα μετρήσει κάθε της δευτερόλεπτο. και κάθε πρόσωπο θα διατηρήσει τα χαρακτηριστικά του αναλλοίωτα κάθε παιδί θα 'χει έναν ορίζοντα στην αυλή του χρόνου.  Κάποτε θα κινηθεί η γη. Με μια κίνηση απρόβλεπτη με της   δύναμης το ξάφνιασμα φωνής   που αναρωτιέται, έξω από κάθε υπολογισμό, τι είναι αυτό που κίνησε και άλλαξε την μάζα.  Και θ' απαντήσει η θάλασσα των βουβών των άηχων στομάτων απλώνοντας κύματα πάνω σε νέους βράχους     για να σημάνει   η κιμωλία   του αλατιού τη νέα γη. Και θ' απαντήσει  ο ουρανός των τυφλών τών που ποτέ δεν είδαν, σέρνοντας κάθε τόξο στην πιο απόμερη γωνιά Κυκλώνοντας   τη νέα θέση της   σφαίρας   που κινήθηκε.

έργο : Φώτης Κόντογλου Ο Γιάγκος και η Λόλα.... Μια ασπρόμαυρη φωτογραφία τραβηγμένη αρχές της δεκαετίας του '50, επιμελώς τοποθετημένη πάνω σ' ένα ξύλινο σερβάν, πάνω στο καρέ με την δαντέλα... Σοβαροί, αθώοι, νέοι, να κοιτάνε μπροστά τον φακό. Είχα καλέσει ταξί, κούρσα : Αιγάλεω - Πειραιάς, στο καράβι για Χανιά. Οι αποσκευές μου στο πεζοδρόμιο. Έλα, να μπούμε μια στιγμή, να τους πεις μια καλησπέρα, είπε η μητέρα μου, θα χαρούνε... μετά από τόσα χρόνια. ... Τόσα χρόνια.... Ο Γιάγκος και η Λόλα, δυο απλοί άνθρωποι, μακρινοί συγγενείς εξ αγχιστείας, δεν θα αναφέρω λεπτομέρειες γι' αυτήν.... Εμείς, τα παιδιά που μεγαλώναμε, ένα τσούρμο, αδέλφια, ξαδέλφια, γειτονάκια, τους λέγαμε "θείους"... Ο θείος Γιάγκος και η θεία Λόλα . Άτεκνοι. Είχαν έρθει από την Κέρκυρα τα χρόνια της μεγάλης εσωτερικής μετανάστευσης κι έμειναν εδώ στο Αιγάλεω, σε ένα μικρό σπιτάκι, πολύ κοντά στον αδελφό εκείνης. Εκείνος, ένας κοντός, αδύνατος και νευρώδης άντρας, με λεπτό ...

Τίποτα  δεν είναι όπως  πριν... Άπαξ και η Βουλή δεν έχει Ζωή ... είναι σαν γιαούρτι με 0 λιπαρά, σαν κρέμα γάλακτος χωρίς την κρέμα. Ο νέος Πρόεδρος πάντως ( -τι σου είναι το μυαλό τ΄ ανθρώπου! Ο Βούτσης  μου θυμίζει έναν μπακάλη που είχαμε παλιά στη γειτονιά μας, με την άσπρη ποδιά του και την μπακάλικη φωνή να διαλαλεί την περίφημη βαρελίσια φέτα του, ξακουστή για την μαλακότητά της : δεν είναι φέτα, κύριε.... βούτυρο είναι, λέμεεε!!! και προς επίρρωση των λεγομένων βουτούσε το χοντροδάκτυλό του στο βαρέλι) , το   είπε καθαρά κατά την τελετή παράδοσης - παραλαβής, μιλώντας με νόημα για την Βουλή των Ελλήνων  : δεν είμαστε ΜΚΟ, δεν είμαστε Ινστιτούτο Μελετών και Έρευνας... είμαστε η Βουλή των Ελλήνων, τελεία και παύλα... Κι εμείς μένουμε με την απορία : δηλαδή τι είναι η Βουλή των Ελλήνων; Αλλά για να μην  βολοδέρνουμε για πολύ μέσα στην αμηχανία της ταυτολογίας (τρίγωνο είναι αυτό που έχει τρεις γωνίες) σήμερα, και καθώς τα κανάλια προσπαθούν να ...