Με ρωτάς πότε δεν χρειάζονται συστάσεις. Θα σου πω όπως εγώ το καταλαβαίνω. Όταν συναντιούνται δύο άνθρωποι που κι οι δύο έχουν κάνει μια τεράστια βουτιά - ο καθένας τη δική του - απ' αυτές που σου σπάνε τα μούτρα, που κάνουν τ' αυτιά σου να βουίζουν, μέσα στην πραγματική πραγματικότητα της ζωής τους, τότε αυτοί οι άνθρωποι, αν κάποτε μπορέσουν ν'αναδυθούν από το βάθος και βγάλουν απ' το νερό το κεφάλι τους λίγο πριν τους κοπεί η ανάσα, τότε οι άνθρωποι αυτοί αποκτούν το χάρισμα -ας πούμε κάτι σαν βραβείο, για το θάρρος τους να πέσουν από τόσο ψηλά, δίχως προτέρα γνώση και δίχως προστασία - να φέρουν μαζί τους μια φούχτα από την άπιαστη άμμο του βυθού. Η άμμος αυτή είναι τόσο ψιλό κι επίζηλο πράγμα που καθώς ρέει από τα χέρια τους εισχωρεί παντού, στα λόγια που λένε και τα πιο απλά, στο βλέμμα που ρίχνουν το πρωί ακόμα κι όταν νυστάζουν στη σιωπή τους όταν διστάζουν στους ...
ιστολόγιο σκέψεων και συναισθημάτων