_η Σκάλα

                        στην Δασκάλα των εφηβικών μου χρόνων 

                                    Ελένη Μαγγίνα

Ξεκίνησε με τα μικρά όμορφα γραμματάκια,

Να μάθω να τα συνταιριώ, να τα ορθογραφίζω

Σαν τα χαλίκια του γιαλού που αλλάζει κάθε κύμα

Και πάλι είναι ταιριαστά και όμορφα βαλμένα.

Και μου’φτιαξε ένα πλάτεμα σαν ένα αλωνάκι

Κι άρχισε να στήνει σκαλωσιές να ρίξει μια Σκάλα

Με ρίχτια και πατήματα, μ’άπειρα σκαλοπάτια.

Κι έβαλε λέξεις στα υλικά, νερά των ποιημάτων,

Εικόνες, ήχους, μουσικές, στίχους, στοιχειά, ανάσες,

Χάδια ψυχής, φουσκώματα, χρώματα μαγεμένα.

Και γύρισε απ’τη θάλασσα και έφερε βράχους φύκια,

Μικρά νησιά, φτωχές ζωές, γι’ αλάτι στις πληγές μου.

Και γύρισε απ’ το βουνό και έφερε δυο ανάσες

Για να’χω όταν ο ανήφορος της σκάλας με κουράζει.

Και γύρισε απ’ το παρελθόν κι έφερε μιαν Ελλάδα

Με κόμπους δάκρυα σκοινιά, μιαν ανεμοσκαλίτσα.

Και μου’δειξε μια όμορφη με λίγα σκαλοπάτια

Σκάλα που στον οντά του έρωτα ανεβαίνει,

Που την αλαφροπατάς γυμνός, ξυπολημένος.

Και μου’δειξε πού βρίσκεται η σκάλα του υπογείου,

Να μη φοβάμαι να διαβώ σαν ψάχνω την ψυχή μου,

Γιατί φοβούνται οι ψυχές και κρύβονται στα βάθη.

Κι είδα πόσα αμέτρητα λιθάρια κι αγκωνάρια

Χώματα, ξύλα, μάρμαρα, χρειάστηκε η Σκάλα

Και μου’πε πως υπάρχουνε μεγάλοι σκαλιστάδες,

Τεχνίτες που με τ’ όνειρα, τους πόθους και τα λόγια,

Κτίζουν, γκρεμίζουν, πολεμούν κι αν θέλω μου μιλούνε.

Έφυγε εκείνη και ’γω ακόμα ανεβαίνω κι ακούω που είπε:

«Άκρη και τέλος μη ζητάς,

Ανέβα, κοίτα, θαύμασε

Νάτος ο κόσμος όλος».

 Χανιά, 2002