Να σου μιλώ,
να σου μιλώ,
να λέω
μουσικές και να σου φτιάχνω ήχους
με ψιθύρους,
μικρές σιωπές, με βογγητά
και τα νερά τους
όλα
τη νύχτα
ν' απλώνω μπρος
στη πόρτα σου
π' όταν ανοίγεις
το πρωί
στα πόδια σου να
βλέπεις μια λίμνη.
Τι άλλο μπορώ να
φτιάξω;
Και μέσα της το
είδωλο του κόσμου
να τρέμει όπως το
σώμα μου,
θολό σαν το μυαλό
μου,
και να
καταποντίζεται ολόκληρος
σαν σκύβεις να τ’
αγγίξεις.
Κι εσύ που τόσο
φοβόσουν τ’ αγγίγματα
στη λίμνη αυτή,
θα μπαίνεις και θα
κολυμπάς.
Γιατί τους ήχους
μου, τις μουσικές,
όλες τις λέξεις
μου, τους αντικατοπτρισμούς μου
η δίψα σου τους
έβγαλε.
Γιατί άηχη
θα’μουν εγώ,
χωρίς την αναπνοή
σου,
που φύσηξε σαν
άνεμος
και σήκωσε τα
κύματα της σιωπηλής μου λίμνης,
θα ήμουν
ψυχρή κι ακύμαντη
θα ήμουν νεκρή
ακόμα.
Να ξέρεις πως
μόνο γι’αυτό
θ’ απλώνω νερά να
κολυμπάς,
αιώνια κάθε βράδυ.
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου