Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

_Αγιο Φως και Αγια Λείψανα μόνο από την Εκκλησία


Εφημερίδα των Συντακτών, 25.05.2017, 14:55 |


Συντάκτης:
Μανόλης Γ. Δρεττάκης

Απόδοτε ουν τα του Καίσαρος τω Καίσαρι και τα του Θεού τω Θεώ
(Κατά Ματθαίον ΚΒ, 21)






Για μια ακόμη φορά, γίνεται λόγος για τον χωρισμό Κράτους και Εκκλησίας με την προτεινόμενη από την κυβέρνηση νέα αναθεώρηση του Συντάγματος. Ηδη η Ν.Δ. εξέφρασε την αντίθεσή της στην αναθεώρηση του άρθρου αυτού και πιθανόν να πράξουν το ίδιο και άλλα κόμματα οπότε δεν θα προχωρήσει μια αλλαγή του άρθρου αυτού, μια αλλαγή, όμως, η οποία αν θα γινόταν με τη σύμφωνο γνώμη της Εκκλησίας, θα ξεκαθάριζε τους διακριτούς ρόλους της ίδιας και του κράτους και τις μεταξύ τους σχέσεις.

Και αν, όμως, δεν προχωρήσει μια τέτοια αναθεώρηση καλό θα είναι να σταματήσουν ορισμένες ενέργειες και πρακτικές των εκάστοτε κυβερνήσεων, οι οποίες κάνουν κακό στην Εκκλησία και σκανδαλίζουν τους πιστούς. Πρακτικές τις οποίες δυστυχώς αποδέχεται η Εκκλησία. Μια από αυτές είναι η εδώ και αρκετά χρόνια υποδοχή του Αγίου Φωτός με τιμές αρχηγού κράτους, μια πρακτική η οποία επεκτάθηκε και στην υποδοχή του λειψάνου της Αγίας Βαρβάρας το 2015.

Στις 14 Μαΐου ήρθε από τη Βενετία το λείψανο της Αγίας Ελένης και η υποδοχή του έγινε με τιμές αρχηγού κράτους, η οποία έφτασε μέχρι του σημείου να μεταφέρεται το Αγιο Λείψανο στους ώμους αξιωματικών στην πομπή προς τον ναό της Αγίας Βαρβάρας και να συνοδεύεται από άγημα του στρατού με τα όπλα επ’ ώμου!

Αναρωτιούνται οι πιστοί πώς είναι δυνατό να εξομοιώνονται το Αγιον Φως ή ένα Αγιο Λείψανο με αρχηγό κράτους και να γίνεται ανεκτή από την Εκκλησία η υποδοχή τους με ανάλογες τιμές, δηλαδή με την παρουσία στρατιωτικών αγημάτων και να φτάσει η ανόσια αυτή κατάσταση σ’ αυτό που συνέβη με το λείψανο της Αγίας Ελένης.

Το Αγιον Φως που έρχεται από τον Πανάγιο Τάφο στα Ιεροσόλυμα συνδέει τον τόπο της Αναστάσεως του Χριστού με τους ναούς της χώρας τα μεσάνυχτα του Μεγάλου Σαββάτου με το «Δεύτε λάβετε φως εκ του ανεσπέρου Φωτός». Είναι κατά συνέπεια καλοδεχούμενο για τους πιστούς.

Το ίδιο ισχύει με τα Αγια Λείψανα τα οποία ευλαβούνται οι πιστοί και η έλευσή τους στην Ελλάδα από τους τόπους στους οποίους φυλάσσονται δίνει την ευκαιρία σ’ αυτούς που αδυνατούν να πάνε στους τόπους αυτούς, να τα προσκυνήσουν.

Η υποδοχή όμως τόσο του Αγίου Φωτός όσο και των Αγίων Λειψάνων με τιμές αρχηγού κράτους συνιστά, κατά τη γνώμη μου, ιεροσυλία. Σ’ αυτή δεν έχουν καμιά θέση στρατιωτικά αγήματα και τα συμπαρομαρτούντα κοσμικά. Η υποδοχή τους πρέπει να γίνεται με την πρέπουσα ιεροπρέπεια, δηλαδή αθόρυβα και ταπεινά αποκλειστικά από την Εκκλησία, δηλαδή από την Ιεραρχία της Εκκλησίας, τους κληρικούς και τον πιστό λαό. Η υποδοχή τους δεν είναι και δεν πρέπει να μετατρέπεται σε θέαμα.

Αν ορισμένοι από τους άρχοντες του τόπου (Πρόεδρος της Δημοκρατίας, υπουργοί, βουλευτές, δήμαρχοι κ.λπ.) θελήσουν να παραστούν στην υποδοχή είτε του Αγίου Φωτός είτε ενός Αγίου Λειψάνου θα πρέπει να μετάσχουν σ’ αυτήν όπως ο λαός. Σε καμιά, όμως, περίπτωση η υποδοχή αυτή να αποτελεί ευκαιρία προβολής τους και προσπάθεια αύξησης της δημοφιλίας τους.

Το ίδιο πρέπει να ισχύει για την παρουσία τους σε ιερές ακολουθίες ή σε πανηγύρεις τοπικών αγίων, χωρίς, όμως, αυτό να σημαίνει ότι σε όλες αυτές τις περιπτώσεις δεν πρέπει να τους έχει κρατηθεί η θέση η οποία αρμόζει στο αξίωμά τους.

Είμαι της γνώμης ότι αν η Εκκλησία υιοθετούσε τις παραπάνω θέσεις, ο ευσεβής λαός θα τις επικροτούσε και θα έκανε καλό τόσο στην ίδια και στους πιστούς όσο και στους άρχοντες του Τόπου, άσχετα αν είναι πιστά τέκνα της Εκκλησίας ή μετέχουν στις εκδηλώσεις αυτές διότι αυτό επιβάλλει η θέση την οποία τους εμπιστεύθηκε ο λαός.

Ισως όλα όσα προαναφέρθηκαν θεωρηθούν εκτός τόπου και χρόνου. Δεν έχουν, όμως, έτσι τα πράγματα. Εστω και με μεγάλη καθυστέρηση πρέπει να γίνουν αλλαγές στις σχέσεις Κράτους και Εκκλησίας, αλλαγές που μπορεί, όπως προανέφερα, να γίνουν χωρίς αναθεώρηση του σχετικού με τις σχέσεις αυτές άρθρου του Συντάγματος και οι οποίες θα απέβαιναν προς όφελος και των δύο. Τη σχετική πρωτοβουλία πρέπει να αναλάβει η Ιεραρχία της Εκκλησίας της Ελλάδος.

Το ερώτημα, όμως, που γεννάται είναι: Υπάρχει διάθεση από την πλευρά της Ιεραρχίας της Εκκλησίας να αναληφθεί η πρωτοβουλία αυτή, ανεξάρτητα από τις ενδεχόμενες αντιδράσεις των αρχόντων της πολιτείας;

* πρώην: αντιπροέδρου της Βουλής, υπουργού και καθηγητή της ΑΣΟΕΕ



Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

_Mπέρτολτ. Μπρεχτ: η Εβραία

Η "Εβραία" είναι ο τελευταίος μονόλογος από το σπονδυλωτό έργο του Bertolt Brecht "τρόμος και αθλιότητα του Τρίτου Ράιχ. Το έργο αυτό του Μπρεχτ αποτελείται απο 24 σκηνές-μονόπρακτα, που έγραψε ο Μπρεχτ εξόριστος μεταξύ 1935 και 1939 και περιγράφουν την τρομοκρατία και την άγρια φύση του ναζιστικού καθεστώτος. Η ελληνική μετάφραση αυτού του έργου του Brecht είναι του Μάριου Πλωρίτη και κυκλοφορεί σε βιβλίο από τις εκδόσεις Μωραίτης. Στο κείμενο αποτυπώνεται η εσωτερική ένταση του ατόμου που παίρνει μια απόφαση ενώ βρίσκεται στο χείλος της απελπισίας. Μέσα από την ανάγνωση του έργου στρέφουμε την προσοχή στα εκατοντάδες πρόσωπα της καθημερινότητας, τα οποία, δίνοντας έναν οριακό αγώνα επιβίωσης, αναδύονται ως σύγχρονοι/ες ήρωες και ηρωίδες του Brecht . Το ηχητικό ντοκουμέντο που δημοσιεύουμε παρακάτω είναι από την παράσταση που ανέβηκε το 1978 μαζί με άλλα πέντε μονόπρακτα διαφόρων άλλων συγγραφέων, από το Θίασο Λαμπέτη. Αν και το συγκεκριμένο ντοκουμέντο έχει ανέβ

_Κ.Π. Καβάφης : πρόσθεσις

Aν ευτυχής ή δυστυχής είμαι δεν εξετάζω. Πλην ένα πράγμα με χαράν στον νου μου πάντα βάζω — που στην μεγάλη πρόσθεσι (την πρόσθεσί των που μισώ) που έχει τόσους αριθμούς, δεν είμ’ εγώ εκεί απ’ τες πολλές μονάδες μια. Μες στ’ ολικό ποσό δεν αριθμήθηκα. Κι αυτή η χαρά μ’ αρκεί. (Από τα Κρυμμένα Ποιήματα 1877;-1923, Ίκαρος 1993) Σχόλιο :  Δεν θέλω να κάνω ανάλυση... ένα σχόλιο μόνο.. Υπήρξαν και υπάρχουν -ευτυχώς- πολύ αξιότεροι εμού αναλυτές, που έσκυψαν με γνώση και συγκίνηση πάνω στο έργο που μας άφησε ο μεγάλος Αλεξανδρινός. Πριν, όμως, μπω στα ενδότερα, λέω να κάτσω λίγο απ' έξω, να θαυμάσω το οικοδόμημα. Γενικά, καλό είναι να το κάνουμε αυτό. Μια πρώτη καταγραφή, μια εξωτερική εποπτεία, καθώς η μορφή περι-γράφει το περιεχόμενο και το περιεχόμενο χύνεται μέσα στη μορφή του, μας είναι πάντα χρήσιμη για να συνδεθούμε και να μείνουμε εντός του ποιήματος. Ας είναι... διάφορες σκέψεις...ή οδοί για την σκέψη, γενικώς... Αυτό λοιπόν το ποίημα του Κ.Π.Καβά

_ Γ. Σεφέρη, "κράτησα τη ζωή μου" : σπάραγμα μιάς ανάγνωσης

Τ' ανθισμένο πέλαγο και τα βουνά στη χάση του φεγγαριού η μεγάλη πέτρα κοντά στις αγριοσυκιές και τ' ασφοδίλια το σταμνί πού δεν ήθελε να στερέψει στο τέλος της μέρας και το κλειστό κρεβάτι κοντά στα κυπαρίσσια και τα μαλλιά σου χρυσά' τ' άστρα του Κύκνου κι' εκείνο τ' άστρο ό Αλδεβαράν. Κράτησα τη ζωή μου κράτησα τη ζωή μου ταξιδεύοντας ανάμεσα στα κίτρινα δέντρα κατά το πλάγιασμα της βροχής σε σιωπηλές πλαγιές φορτωμένες με τα φύλλα της οξιάς, καμιά φωτιά στην κορυφή τους· βραδιάζει. Κράτησα τη ζωή μου˙ στ' αριστερό σου χέρι μια γραμμή μια χαρακιά στο γόνατο σου, τάχα να υπάρχουν στην άμμο του περασμένου καλοκαιριού τάχα να μένουν εκεί πού φύσηξε ό βοριάς καθώς ακούω γύρω στην παγωμένη λίμνη την ξένη φωνή. Τα πρόσωπα πού βλέπω δε ρωτούν μήτε ή γυναίκα περπατώντας σκυφτή βυζαίνοντας το παιδί της. Ανεβαίνω τα βουνά· μελανιασμένες λαγκαδιές˙ o χιονισμένος κάμπος, ως πέρα ό χιονισμένος κάμπος, τίποτε δε ρωτούν μήτε o καιρός κλειστός