Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

_ποτέ, ποτέ, ποτέ

Δίσκος Ο Ήλιος και ο χρόνος - 1975


Ποτέ ποτέ ποτέ δε θα μπορέσω
να ξεδιπλώσω όλες τις σημαίες
πράσινες κόκκινες κίτρινες
μπλε μωβ θαλασσιές.

Ποτέ ποτέ ποτέ δε θα μπορέσω
να μυρίσω όλα τα αρώματα
πράσινα κόκκινα κίτρινα
μπλε μωβ θαλασσιά.

Ποτέ ποτέ ποτέ δε θα μπορέσω
ν' αγγίξω όλες τις καρδιές
όλες τις θάλασσες
τις θάλασσες να ταξιδέψω.

Ποτέ ποτέ ποτέ ποτέ δε θα γνωρίσω
τη μία σημαία τη μοναδική εσένα Τάνια
δε θα γνωρίσω τη μία σημαία
τη μοναδική εσένα Τάνια.


Σχόλιο
Ίσως, το πιο ερωτικό τραγούδι που γράφτηκε ποτέ.
Το τραγούδησαν ξεσηκωμένοι έφηβοι και αριστεροί στις πορείες και στα γήπεδα, νομίζοντας ότι πρόκειται για ένα πολιτικό τραγούδι της εποχής. Δεν συνειδητοποιούσαν ότι τραγουδούσαν τον ανέφικτο έρωτα... αυτό που τους έκανε πραγματικά επαναστάτες και μοναδικά ωραίους!
Η Τάνια μπορεί να είναι ένα κορίτσι, μπορεί όμως εξίσου καλά να είναι η καταγραφή της απόστασης, εκείνης της απόστασης μέσα στην οποία καταδικασμενοι  μένουμε να διψάμε και να γευόμαστε την ανθρωπινότητά μας.

Το ποίημα γράφτηκε στη φυλακή κι έχει κι αυτό την σημασία του και δεν έχει καθόλου επίθετα. Τα χρώματα δεν είναι επίθετα, συνάπτονται ως άπειροι τρόποι του Υπάρχειν, ως οι άπειρες ιδέες, το πολλαπλό της κίνησης,  η ατελεύετητη γνώση και το μόνο επίθετο του ποιήματος,  μοναδική, αρμόζει στην Τάνια. Είναι η μοναδική η Τάνια... αυτή η σημαία που κυματίζει μπροστά και  που συγκεντρώνει την ολότητα, όλα τα χρώματα,  όλα τ'αγγίγματα  κι όλα τα αρώματα που  δεν θα γνωρίσουμε ποτέ... κι ούτε ποτέ θα φτάσουμε, κι ούτε ποτέ θα αγγίξουμε... κι όμως θα ποθούμε έως το τέλος, ισορροπώντας πίσω της τα βήματα της δίψας μας.

Ετικέτες

Σχόλια

Δημοσίευση σχολίου

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

_Mπέρτολτ. Μπρεχτ: η Εβραία

Η "Εβραία" είναι ο τελευταίος μονόλογος από το σπονδυλωτό έργο του Bertolt Brecht "τρόμος και αθλιότητα του Τρίτου Ράιχ. Το έργο αυτό του Μπρεχτ αποτελείται απο 24 σκηνές-μονόπρακτα, που έγραψε ο Μπρεχτ εξόριστος μεταξύ 1935 και 1939 και περιγράφουν την τρομοκρατία και την άγρια φύση του ναζιστικού καθεστώτος. Η ελληνική μετάφραση αυτού του έργου του Brecht είναι του Μάριου Πλωρίτη και κυκλοφορεί σε βιβλίο από τις εκδόσεις Μωραίτης. Στο κείμενο αποτυπώνεται η εσωτερική ένταση του ατόμου που παίρνει μια απόφαση ενώ βρίσκεται στο χείλος της απελπισίας. Μέσα από την ανάγνωση του έργου στρέφουμε την προσοχή στα εκατοντάδες πρόσωπα της καθημερινότητας, τα οποία, δίνοντας έναν οριακό αγώνα επιβίωσης, αναδύονται ως σύγχρονοι/ες ήρωες και ηρωίδες του Brecht . Το ηχητικό ντοκουμέντο που δημοσιεύουμε παρακάτω είναι από την παράσταση που ανέβηκε το 1978 μαζί με άλλα πέντε μονόπρακτα διαφόρων άλλων συγγραφέων, από το Θίασο Λαμπέτη. Αν και το συγκεκριμένο ντοκουμέντο έχει ανέβ
Δημοσίευση σχολίου
Διαβάστε περισσότερα

_Κ.Π. Καβάφης : πρόσθεσις

Aν ευτυχής ή δυστυχής είμαι δεν εξετάζω. Πλην ένα πράγμα με χαράν στον νου μου πάντα βάζω — που στην μεγάλη πρόσθεσι (την πρόσθεσί των που μισώ) που έχει τόσους αριθμούς, δεν είμ’ εγώ εκεί απ’ τες πολλές μονάδες μια. Μες στ’ ολικό ποσό δεν αριθμήθηκα. Κι αυτή η χαρά μ’ αρκεί. (Από τα Κρυμμένα Ποιήματα 1877;-1923, Ίκαρος 1993) Σχόλιο :  Δεν θέλω να κάνω ανάλυση... ένα σχόλιο μόνο.. Υπήρξαν και υπάρχουν -ευτυχώς- πολύ αξιότεροι εμού αναλυτές, που έσκυψαν με γνώση και συγκίνηση πάνω στο έργο που μας άφησε ο μεγάλος Αλεξανδρινός. Πριν, όμως, μπω στα ενδότερα, λέω να κάτσω λίγο απ' έξω, να θαυμάσω το οικοδόμημα. Γενικά, καλό είναι να το κάνουμε αυτό. Μια πρώτη καταγραφή, μια εξωτερική εποπτεία, καθώς η μορφή περι-γράφει το περιεχόμενο και το περιεχόμενο χύνεται μέσα στη μορφή του, μας είναι πάντα χρήσιμη για να συνδεθούμε και να μείνουμε εντός του ποιήματος. Ας είναι... διάφορες σκέψεις...ή οδοί για την σκέψη, γενικώς... Αυτό λοιπόν το ποίημα του Κ.Π.Καβά
6 σχόλια
Διαβάστε περισσότερα

_ Γ. Σεφέρη, "κράτησα τη ζωή μου" : σπάραγμα μιάς ανάγνωσης

Τ' ανθισμένο πέλαγο και τα βουνά στη χάση του φεγγαριού η μεγάλη πέτρα κοντά στις αγριοσυκιές και τ' ασφοδίλια το σταμνί πού δεν ήθελε να στερέψει στο τέλος της μέρας και το κλειστό κρεβάτι κοντά στα κυπαρίσσια και τα μαλλιά σου χρυσά' τ' άστρα του Κύκνου κι' εκείνο τ' άστρο ό Αλδεβαράν. Κράτησα τη ζωή μου κράτησα τη ζωή μου ταξιδεύοντας ανάμεσα στα κίτρινα δέντρα κατά το πλάγιασμα της βροχής σε σιωπηλές πλαγιές φορτωμένες με τα φύλλα της οξιάς, καμιά φωτιά στην κορυφή τους· βραδιάζει. Κράτησα τη ζωή μου˙ στ' αριστερό σου χέρι μια γραμμή μια χαρακιά στο γόνατο σου, τάχα να υπάρχουν στην άμμο του περασμένου καλοκαιριού τάχα να μένουν εκεί πού φύσηξε ό βοριάς καθώς ακούω γύρω στην παγωμένη λίμνη την ξένη φωνή. Τα πρόσωπα πού βλέπω δε ρωτούν μήτε ή γυναίκα περπατώντας σκυφτή βυζαίνοντας το παιδί της. Ανεβαίνω τα βουνά· μελανιασμένες λαγκαδιές˙ o χιονισμένος κάμπος, ως πέρα ό χιονισμένος κάμπος, τίποτε δε ρωτούν μήτε o καιρός κλειστός
Δημοσίευση σχολίου
Διαβάστε περισσότερα