Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

_Θόδωρου Μαραγκού : Ισοβίτες





"Η μαγκιά είναι να οδηγάς χωρίς τιμόνι"....








ΜΑΥΡΗ ΣΑΤΙΡΑ ΚΑΙ ΑΝΘΡΩΠΙΑ
Αν δεν είδατε την νέα ταινία του καταξιωμένου σκηνοθέτη Θόδωρου Μαραγκού (''Μάθε παιδί μου γράμματα'', ''Θανάση σφίξε κι άλλο το ζωνάρι'', ''Black Μπεεε''), σπεύσατε όσο προλαβαίνετε γιατί με τον πόλεμο που της έχουν ξεκινήσει κάποιοι κριτικοί, δεν θα συνεχιστεί για πολύ ακόμα η προβολή της. Κι αυτό γιατί ερμηνεύουν το καυστικό χιούμορ και τον ελληνικό σουρρεαλισμό της ταινίας ως ευκολία και έλλειψη έμπνευσης, αγνοώντας (φοβάμαι σκόπιμα) τόσο το περιεχόμενο της- που πραγματεύεται το μεγάλο θέμα της ελευθερίας, ατομικής και κοινωνικής, όσο και την ανατρεπτική και γκροτέσκα οπτική της, μέσω της οποίας αποδίδει το παράλογο το οποίο όλοι βιώνουμε στην καθημερινή μας ζωή τραβώντας το στα άκρα, ώστε να το αναδείξει σ' όλο του το μέγεθος.
Οι ''Ισοβίτες'', ήτοι ο Βαγγέλης Μουρίκης και ο Τάκης Σπυριδάκης- σημαντικοί καρατερίστες ηθοποιοί με πρόσωπα εκφραστικά και ερμηνείες γεμάτες δύναμη και ευαισθησία, είναι δύο ήρωες βγαλμένοι από την καθημερινότητα: ένας νυχτόβιος νταλικέρης με χρυσή καρδιά κι ένας περιθωριακός εκδότης μιας εφημερίδας που ''χτυπάει το σύστημα'' ή αυτό τουλάχιστον προσπαθεί. Τα γυρίσματα της μοίρας και οι σουρρεαλιστικές περιπέτειες που θα ζήσουν, θα τους φέρουν μαζί στο ίδιο κελί, καταδικασμένους σε ισόβια- τον πρώτο κατηγορούμενο άδικα για το φόνο του αφεντικού του και τον δεύτερο επειδή έπιασε όμηρο τον υπεύθυνο της τράπεζας που του έχει κατασχέσει το σπίτι. Εκεί θ' αναζητήσουν μαζί το αληθινό νόημα της ελευθερίας που έχασαν. Ή μήπως δεν την είχαν ποτέ;
Εκτός από τις απολαυστικές ερμηνείες των δύο πρωταγωνιστών, όλοι οι ηθοποιοί καταφέρνουν ν' αποτυπώσουν πειστικά και τίμια στην οθόνη, τύπους και χαρακτήρες απόλυτα ρεαλιστικούς μέσα στην ακρότητα τους. Στην προβολή που παρακολούθησα, το κοινό διασκέδασε και γέλασε πολύ με το μαύρο χιούμορ που διατρέχει την ταινία, συγκινήθηκε με τις στιγμές ανθρωπιάς και τρυφερότητας, προβληματίστηκε και τέλος καταχειρόκροτησε- με δύο λόγια συμμετείχε και βίωσε την ταινία, κι αυτό είναι το νόημα κι ο σκόπος της τέχνης σε όλες τις μορφές της. Κι αν πρέπει οπωσδήποτε να ειπωθεί και κάτι αρνητικό σε μια κριτική για λόγους αντικειμενικότητας, προσωπικά το μόνο που έχω να προσάψω στους ''Ισοβίτες'' είναι το χαμηλό οικονομικό budget, που είναι δυστυχώς ιδιαίτερα εμφανές. Όμως γι' αυτό δεν μπορεί φυσικά να κατηγορηθεί ο Θόδωρος Μαραγκός, αφού είναι από εκείνους τους λίγους ανθρώπους του ελληνικού σινεμά που επιμένουν ηρωϊκά να κάνουν με ελάχιστα χρήματα, ταινίες ''από τον λαό για τον λαό'' και να λένε με θάρρος και χωρίς σοβαροφάνεια, την αλήθεια όσο πικρή κι αν είναι...
                                                                                                                  Αγγέλα Γαβρίλη
''Ισοβίτες'': Σενάριο-Σκηνοθεσία: Θόδωρος Μαραγκός
Φωτογραφία: Παναγιώτης Θεοφανόπουλος
Ήχος: Σπύρος Αραβοσιτάς
Μοντάζ: Claudia Sprenger
Μουσική- τραγούδια: Στάθης Μαραγκός
Σκηνικά: Θωμάς Γιαλέλης Κοστούμια: Αγγελική Μαραγκού, Λουκία Χουλιάρα

Πρωταγωνιστούν: Βαγγέλης Μουρίκης, Τάκης Σπυριδάκης, Κατερίνα Δασκαλάκη, Στέφανος Ρίσκας, Ευαγγελία Μουμούρη, Κωνσταντίνα Γκόρου, Νίκος Παπουτσάκης, Κώστας Καφάσης, Μενέλαος Ντάφλος, Κυριακή Μαθέ, Πένη Μηλιά, Κώστας Ανταλόπουλος, Ανδρέας Μαρνέζος, Θοδωρής Προκοπίου, Γιώτα Γιάννα, Κρίτων Ζαχαριάδης, Ράνια Μπριλάκη, Δημήτρης Χαβρές, Τόνια Μυλωνά, Γιάννης Οικονομίδης. Εκτέλεση παραγωγής: Φάσμα ΕΠΕ
Παραγωγή: ΕΚΚ, ΕΡΤ Α.Ε., Φάσμα ΕΠΕ, Φιλόδημος.

Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

_Mπέρτολτ. Μπρεχτ: η Εβραία

Η "Εβραία" είναι ο τελευταίος μονόλογος από το σπονδυλωτό έργο του Bertolt Brecht "τρόμος και αθλιότητα του Τρίτου Ράιχ. Το έργο αυτό του Μπρεχτ αποτελείται απο 24 σκηνές-μονόπρακτα, που έγραψε ο Μπρεχτ εξόριστος μεταξύ 1935 και 1939 και περιγράφουν την τρομοκρατία και την άγρια φύση του ναζιστικού καθεστώτος. Η ελληνική μετάφραση αυτού του έργου του Brecht είναι του Μάριου Πλωρίτη και κυκλοφορεί σε βιβλίο από τις εκδόσεις Μωραίτης. Στο κείμενο αποτυπώνεται η εσωτερική ένταση του ατόμου που παίρνει μια απόφαση ενώ βρίσκεται στο χείλος της απελπισίας. Μέσα από την ανάγνωση του έργου στρέφουμε την προσοχή στα εκατοντάδες πρόσωπα της καθημερινότητας, τα οποία, δίνοντας έναν οριακό αγώνα επιβίωσης, αναδύονται ως σύγχρονοι/ες ήρωες και ηρωίδες του Brecht . Το ηχητικό ντοκουμέντο που δημοσιεύουμε παρακάτω είναι από την παράσταση που ανέβηκε το 1978 μαζί με άλλα πέντε μονόπρακτα διαφόρων άλλων συγγραφέων, από το Θίασο Λαμπέτη. Αν και το συγκεκριμένο ντοκουμέντο έχει ανέβ

_Κ.Π. Καβάφης : πρόσθεσις

Aν ευτυχής ή δυστυχής είμαι δεν εξετάζω. Πλην ένα πράγμα με χαράν στον νου μου πάντα βάζω — που στην μεγάλη πρόσθεσι (την πρόσθεσί των που μισώ) που έχει τόσους αριθμούς, δεν είμ’ εγώ εκεί απ’ τες πολλές μονάδες μια. Μες στ’ ολικό ποσό δεν αριθμήθηκα. Κι αυτή η χαρά μ’ αρκεί. (Από τα Κρυμμένα Ποιήματα 1877;-1923, Ίκαρος 1993) Σχόλιο :  Δεν θέλω να κάνω ανάλυση... ένα σχόλιο μόνο.. Υπήρξαν και υπάρχουν -ευτυχώς- πολύ αξιότεροι εμού αναλυτές, που έσκυψαν με γνώση και συγκίνηση πάνω στο έργο που μας άφησε ο μεγάλος Αλεξανδρινός. Πριν, όμως, μπω στα ενδότερα, λέω να κάτσω λίγο απ' έξω, να θαυμάσω το οικοδόμημα. Γενικά, καλό είναι να το κάνουμε αυτό. Μια πρώτη καταγραφή, μια εξωτερική εποπτεία, καθώς η μορφή περι-γράφει το περιεχόμενο και το περιεχόμενο χύνεται μέσα στη μορφή του, μας είναι πάντα χρήσιμη για να συνδεθούμε και να μείνουμε εντός του ποιήματος. Ας είναι... διάφορες σκέψεις...ή οδοί για την σκέψη, γενικώς... Αυτό λοιπόν το ποίημα του Κ.Π.Καβά

_ Γ. Σεφέρη, "κράτησα τη ζωή μου" : σπάραγμα μιάς ανάγνωσης

Τ' ανθισμένο πέλαγο και τα βουνά στη χάση του φεγγαριού η μεγάλη πέτρα κοντά στις αγριοσυκιές και τ' ασφοδίλια το σταμνί πού δεν ήθελε να στερέψει στο τέλος της μέρας και το κλειστό κρεβάτι κοντά στα κυπαρίσσια και τα μαλλιά σου χρυσά' τ' άστρα του Κύκνου κι' εκείνο τ' άστρο ό Αλδεβαράν. Κράτησα τη ζωή μου κράτησα τη ζωή μου ταξιδεύοντας ανάμεσα στα κίτρινα δέντρα κατά το πλάγιασμα της βροχής σε σιωπηλές πλαγιές φορτωμένες με τα φύλλα της οξιάς, καμιά φωτιά στην κορυφή τους· βραδιάζει. Κράτησα τη ζωή μου˙ στ' αριστερό σου χέρι μια γραμμή μια χαρακιά στο γόνατο σου, τάχα να υπάρχουν στην άμμο του περασμένου καλοκαιριού τάχα να μένουν εκεί πού φύσηξε ό βοριάς καθώς ακούω γύρω στην παγωμένη λίμνη την ξένη φωνή. Τα πρόσωπα πού βλέπω δε ρωτούν μήτε ή γυναίκα περπατώντας σκυφτή βυζαίνοντας το παιδί της. Ανεβαίνω τα βουνά· μελανιασμένες λαγκαδιές˙ o χιονισμένος κάμπος, ως πέρα ό χιονισμένος κάμπος, τίποτε δε ρωτούν μήτε o καιρός κλειστός