Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

_επίκαιρο "τρομο"-σχόλιο

Προσέξτε την γλώσσα τους, την γλώσσα που υιοθέτησαν σύσσωμα τα μέσα μαζικής ενημέρωσης το ίδιο εκείνο 24ωρο της επίθεσης κατά του Λ. Παπαδήμα....
Εμφανίστηκε επαναλαμβανόμενο το πρόθημα "τρόμο-" κι έτσι παρήχθηκαν νέες λέξεις όπως "τρομο-δέμα", "τρόμο-φάκελος", "τρόμο-πακέτο", "τρόμο-αποστολή" κι όποιος γραφιάς ή παρλαπίπας σκεφτεί και νέες τέτοιες παραγωγικές συνδέσεις, δίκαια θα μπορεί να υπερηφανευτεί για μεγάλη προς το έθνος υπηρεσία.

Είναι σημαντικές οι νεοφανείς αυτές παραγόμενες λέξεις;
Ασφαλώς!
Είναι σημαντικότερες από το ίδιο το γεγονός της επίθεσης.
Διότι, η περί ής ο λόγος επίθεση, είναι ένα στιγμιαίο γεγονός που συνέβη και έζησαν κάποιοι άνθρωποι, όπως τα περισσότερο ή λιγότερο βίαια  γεγονότα που ζουν καθημερινά τα άπειρα πλήθη των ανθρώπων. Γρήγορα, αφού μαζευτούν τα τυχόν θραύσματα και τα λοιπά δηλωτικά αυτού, η περιοχή θα επανέλθει στην καθημερινότητά της, θα διαλυθεί το συγκεντρωμένο πλήθος...
Αυστηρά μιλώντας, μια "αντικειμενική ενημέρωση" θα έπρεπε να σταματάει εδώ,  στην αντικειμενική παρουσίαση του γεγονότος, όπου η λέξη "φάκελος αντιστοιχεί στο αντικείμενο φάκελος και τίποτα πέραν αυτού κ.ο.κ. και όπου συνδέσεις όπως οι παραπάνω θα ήταν απαράδεκτες.
Πλην όμως στον κόσμο της ζωής δεν υπάρχουν αντικειμενικά γεγονότα, αλλά γεγονότα έμφορτα νοήματος και τούτο διότι οι άνθρωποι που εμπλέκονται με αυτά, που τα σκέφτονται, τα ζουν, τα μαθαίνουν, τα ονοματίζουν, τα επικοινωνούν, δεν είναι αντικείμενα αλλά νοήμονα όντα προσανατολισμένα στην ολότητα της ζωής και του κόσμου, για τα οποία όντα η γύμνια του αντικειμενικού είναι αδιάφορη, είναι αδιαφορία.
Επομένως το γεγονός της "επίθεσης", ήδη και πριν ακόμη κοινοποιηθεί από τα μμε σημαίνει κάτι,  είναι,  ούτως ειπείν, ως γεγονός  επιδεκτικό συνδέσεων. Οι συνδέσεις που επιδέχεται και που παραπέμπουν σε κάτι πέραν του γυμνού γεγονότος, εκβάλουν στον χώρο της πολιτικής, στον χώρο δηλ. όπου εμφανίζεται μορφοποιημένη η κοινή ζωή των ανθρώπων.
Επομένως το πρόθεμα "τρόμο" πέραν του να είναι ένα λεκτικό πυροτέχνημα, μια δημοσιογραφική μπούρδα, δίνει μια περιγραφή του πώς είναι και γιατί είναι έτσι ο σύγχρονος κόσμος. Η πολιτική στο εξής και για μεγάλο διάστημα μπροστά μας, θα περιστρέφεται γύρω από τον τρόμο, αυτός θα δίνει τον τόνο του λεγόμενου ρεαλισμού που κάθε πολιτικό σχήμα επαίρεται ότι υπηρετεί. Η πολιτική οργάνωση της ζωής των ανθρώπων θα ανασυντάσσεται γύρω απ'αυτόν και θα ορίζεται κατά τα χομπσιανά πρότυπα.

Αυτά όμως, είναι λίγο πολύ γνωστά.
Το ενδιαφέρον ερώτημα είναι, γιατί, προκειμένου για άλλα γεγονότα,  επιλέγεται η αντικειμενική γλώσσα της αδιαφορίας; Γιατί, για παράδειγμα, οι συμφωνίες, οι διαπραγματεύσεις, οι στοχεύσεις των αγορών, τα επιτόκια, οι απολύσεις, οι κατασχέσεις, παρουσιάζονται από τα ίδια τα μμε ως γυμνά αυτοτελή γεγονότα μη δυνάμενα συνδέσεων εφ'εαυτών; π.χ. αθλιο-επιτόκιο, τρομο-απολύσεις κλπ.
Η αντικειμενική γλώσσα της αδιαφορίας έχει κάτι άτεγκτο, κάτι αδιαπραγμάτευτο και κανονιστικό.
Αυτό που μπορώ να σκεφτώ είναι ότι  οι τεχνοκράτες που διαχειρίζονται τα θέματα αυτά,  οι ίδιοι λαμβάνουν πλέον εαυτούς εξω-ανθρώπινα,  ως αντικείμενα,  είναι δε τόσο αντικειμενικά αποστασιοποιημένοι από τον κόσμο της ζωής,  όσο και η οικονομία που προάγουν είναι αυτονομημένη από την πολιτική.  Ως εκ τούτου τα γεγονότα που αυτοί με τις αποφάσεις και τους χειρισμούς τους παράγουν, και τα μμε ανα-παράγουν ως ενημέρωση, τοποθετούνται στο χώρο του αντικειμενικού, εκείνου δηλ. του χώρου που δύναται να δώσει τον ζητούμενο κανόνα της διακυβέρνησης, να δώσει μορφή  στο χαώδες της τρομο-εικόνας του κόσμου, όπως αυτή η εικόνα παρουσιάστηκε, ονοματίστηκε και αναγνωρίστηκε  από τους υποτελείς ως τέτοια.

Έτσι,  το εξουσιαστικό δίπολο (ποιός κανονίζει -τι κανονίζεται) εμφανιζόμενο στη γλώσσα, αλλά και στην ζωή, είναι ήδη παρόν και αποτελεί το παρόν της πολιτικής ζωής μας.
Τα υπόλοιπα, περί καταδίκης της βίας, η συνεχής ενημέρωση για την πορεία της υγείας του τραπεζίτη με γνωστοποίηση των ιατρικών πράξεων που γίνονται καθημερινά (πχ. ο χθεσινός χειρουργικός καθαρισμός), η προσκυνηματικού τύπου υποταγή των πολιτικών αρχηγών και λοιπά των ημερών και των δελτίων, θα πρέπει να τοποθετούνται εντός του εύρους αυτού του διπόλου για να γίνονται κατανοητά ως γεγονότα και να υπερβαίνονται.

Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

_Mπέρτολτ. Μπρεχτ: η Εβραία

Η "Εβραία" είναι ο τελευταίος μονόλογος από το σπονδυλωτό έργο του Bertolt Brecht "τρόμος και αθλιότητα του Τρίτου Ράιχ. Το έργο αυτό του Μπρεχτ αποτελείται απο 24 σκηνές-μονόπρακτα, που έγραψε ο Μπρεχτ εξόριστος μεταξύ 1935 και 1939 και περιγράφουν την τρομοκρατία και την άγρια φύση του ναζιστικού καθεστώτος. Η ελληνική μετάφραση αυτού του έργου του Brecht είναι του Μάριου Πλωρίτη και κυκλοφορεί σε βιβλίο από τις εκδόσεις Μωραίτης. Στο κείμενο αποτυπώνεται η εσωτερική ένταση του ατόμου που παίρνει μια απόφαση ενώ βρίσκεται στο χείλος της απελπισίας. Μέσα από την ανάγνωση του έργου στρέφουμε την προσοχή στα εκατοντάδες πρόσωπα της καθημερινότητας, τα οποία, δίνοντας έναν οριακό αγώνα επιβίωσης, αναδύονται ως σύγχρονοι/ες ήρωες και ηρωίδες του Brecht . Το ηχητικό ντοκουμέντο που δημοσιεύουμε παρακάτω είναι από την παράσταση που ανέβηκε το 1978 μαζί με άλλα πέντε μονόπρακτα διαφόρων άλλων συγγραφέων, από το Θίασο Λαμπέτη. Αν και το συγκεκριμένο ντοκουμέντο έχει ανέβ

_Κ.Π. Καβάφης : πρόσθεσις

Aν ευτυχής ή δυστυχής είμαι δεν εξετάζω. Πλην ένα πράγμα με χαράν στον νου μου πάντα βάζω — που στην μεγάλη πρόσθεσι (την πρόσθεσί των που μισώ) που έχει τόσους αριθμούς, δεν είμ’ εγώ εκεί απ’ τες πολλές μονάδες μια. Μες στ’ ολικό ποσό δεν αριθμήθηκα. Κι αυτή η χαρά μ’ αρκεί. (Από τα Κρυμμένα Ποιήματα 1877;-1923, Ίκαρος 1993) Σχόλιο :  Δεν θέλω να κάνω ανάλυση... ένα σχόλιο μόνο.. Υπήρξαν και υπάρχουν -ευτυχώς- πολύ αξιότεροι εμού αναλυτές, που έσκυψαν με γνώση και συγκίνηση πάνω στο έργο που μας άφησε ο μεγάλος Αλεξανδρινός. Πριν, όμως, μπω στα ενδότερα, λέω να κάτσω λίγο απ' έξω, να θαυμάσω το οικοδόμημα. Γενικά, καλό είναι να το κάνουμε αυτό. Μια πρώτη καταγραφή, μια εξωτερική εποπτεία, καθώς η μορφή περι-γράφει το περιεχόμενο και το περιεχόμενο χύνεται μέσα στη μορφή του, μας είναι πάντα χρήσιμη για να συνδεθούμε και να μείνουμε εντός του ποιήματος. Ας είναι... διάφορες σκέψεις...ή οδοί για την σκέψη, γενικώς... Αυτό λοιπόν το ποίημα του Κ.Π.Καβά

_αν αυτή είναι η πολιτική

 Δεν θα το επιδιώξω, αλλά θα εκμεταλλευτώ αυτή τη καταπληκτική συγκυρία : ώρα απογευματινή, μάθημα σε σπίτι, σε κεντρική πλατεία, σε κεντρικό χωριό, από κάτω τα καφενεία και είχα εντοπίσει καθώς πήγαινα ασυνήθιστες κινήσεις, μια αναταραχή και μια κυρία, άγνωστη σε μένα,  με χρώμα μαλλιών σε ώριμη μελιτζάνα να περιφέρεται μαζί με μια φίλη της που δεν είχε τίποτε το αξιοσημείωτο. Εγώ πρόσεξα την μελιτζανί.  Το μάθημα κυλούσε ανάμεσα σε απογοητεύσεις και προσπάθειες, οι ήχοι  της πλατείας γνωστοί και γι αυτό ανήκουστοι  έφταναν αλλά και δεν έφταναν σ'αυτιά μου, ίσως αν πρόσεχα έξω να έφταναν, αλλά εγώ πρόσεχα μέσα.  Οι ήχοι αλλάζουν. Ξέρω την αλλαγή των μικροφωνικών στις μικρές πλατείες των χωριών.  Τέλος μαθήματος. Η προεκλογική συγκέντρωση στα μισά. Έμεινα να ακούσω κι εγώ. Παράγγειλα όπως κάνω πάντα μια τσικουδιά και τι ανανέωση προσώπων, κινήσεων, χρωμάτων. Ίδιες ιδέες ή καλύτερα καμία ιδέα... χωρίς ιδέες. Το απόγευμα όμως δεν έχασε σε τίποτα την ομορφιά του Απρίλη του.  Το κόμμα,