Προσέξτε την γλώσσα τους, την γλώσσα που υιοθέτησαν σύσσωμα τα μέσα μαζικής ενημέρωσης το ίδιο εκείνο 24ωρο της επίθεσης κατά του Λ. Παπαδήμα....
Εμφανίστηκε επαναλαμβανόμενο το πρόθημα "τρόμο-" κι έτσι παρήχθηκαν νέες λέξεις όπως "τρομο-δέμα", "τρόμο-φάκελος", "τρόμο-πακέτο", "τρόμο-αποστολή" κι όποιος γραφιάς ή παρλαπίπας σκεφτεί και νέες τέτοιες παραγωγικές συνδέσεις, δίκαια θα μπορεί να υπερηφανευτεί για μεγάλη προς το έθνος υπηρεσία.
Είναι σημαντικές οι νεοφανείς αυτές παραγόμενες λέξεις;
Ασφαλώς!
Είναι σημαντικότερες από το ίδιο το γεγονός της επίθεσης.
Διότι, η περί ής ο λόγος επίθεση, είναι ένα στιγμιαίο γεγονός που συνέβη και έζησαν κάποιοι άνθρωποι, όπως τα περισσότερο ή λιγότερο βίαια γεγονότα που ζουν καθημερινά τα άπειρα πλήθη των ανθρώπων. Γρήγορα, αφού μαζευτούν τα τυχόν θραύσματα και τα λοιπά δηλωτικά αυτού, η περιοχή θα επανέλθει στην καθημερινότητά της, θα διαλυθεί το συγκεντρωμένο πλήθος...
Αυστηρά μιλώντας, μια "αντικειμενική ενημέρωση" θα έπρεπε να σταματάει εδώ, στην αντικειμενική παρουσίαση του γεγονότος, όπου η λέξη "φάκελος αντιστοιχεί στο αντικείμενο φάκελος και τίποτα πέραν αυτού κ.ο.κ. και όπου συνδέσεις όπως οι παραπάνω θα ήταν απαράδεκτες.
Πλην όμως στον κόσμο της ζωής δεν υπάρχουν αντικειμενικά γεγονότα, αλλά γεγονότα έμφορτα νοήματος και τούτο διότι οι άνθρωποι που εμπλέκονται με αυτά, που τα σκέφτονται, τα ζουν, τα μαθαίνουν, τα ονοματίζουν, τα επικοινωνούν, δεν είναι αντικείμενα αλλά νοήμονα όντα προσανατολισμένα στην ολότητα της ζωής και του κόσμου, για τα οποία όντα η γύμνια του αντικειμενικού είναι αδιάφορη, είναι αδιαφορία.
Επομένως το γεγονός της "επίθεσης", ήδη και πριν ακόμη κοινοποιηθεί από τα μμε σημαίνει κάτι, είναι, ούτως ειπείν, ως γεγονός επιδεκτικό συνδέσεων. Οι συνδέσεις που επιδέχεται και που παραπέμπουν σε κάτι πέραν του γυμνού γεγονότος, εκβάλουν στον χώρο της πολιτικής, στον χώρο δηλ. όπου εμφανίζεται μορφοποιημένη η κοινή ζωή των ανθρώπων.
Επομένως το πρόθεμα "τρόμο" πέραν του να είναι ένα λεκτικό πυροτέχνημα, μια δημοσιογραφική μπούρδα, δίνει μια περιγραφή του πώς είναι και γιατί είναι έτσι ο σύγχρονος κόσμος. Η πολιτική στο εξής και για μεγάλο διάστημα μπροστά μας, θα περιστρέφεται γύρω από τον τρόμο, αυτός θα δίνει τον τόνο του λεγόμενου ρεαλισμού που κάθε πολιτικό σχήμα επαίρεται ότι υπηρετεί. Η πολιτική οργάνωση της ζωής των ανθρώπων θα ανασυντάσσεται γύρω απ'αυτόν και θα ορίζεται κατά τα χομπσιανά πρότυπα.
Αυτά όμως, είναι λίγο πολύ γνωστά.
Το ενδιαφέρον ερώτημα είναι, γιατί, προκειμένου για άλλα γεγονότα, επιλέγεται η αντικειμενική γλώσσα της αδιαφορίας; Γιατί, για παράδειγμα, οι συμφωνίες, οι διαπραγματεύσεις, οι στοχεύσεις των αγορών, τα επιτόκια, οι απολύσεις, οι κατασχέσεις, παρουσιάζονται από τα ίδια τα μμε ως γυμνά αυτοτελή γεγονότα μη δυνάμενα συνδέσεων εφ'εαυτών; π.χ. αθλιο-επιτόκιο, τρομο-απολύσεις κλπ.
Η αντικειμενική γλώσσα της αδιαφορίας έχει κάτι άτεγκτο, κάτι αδιαπραγμάτευτο και κανονιστικό.
Αυτό που μπορώ να σκεφτώ είναι ότι οι τεχνοκράτες που διαχειρίζονται τα θέματα αυτά, οι ίδιοι λαμβάνουν πλέον εαυτούς εξω-ανθρώπινα, ως αντικείμενα, είναι δε τόσο αντικειμενικά αποστασιοποιημένοι από τον κόσμο της ζωής, όσο και η οικονομία που προάγουν είναι αυτονομημένη από την πολιτική. Ως εκ τούτου τα γεγονότα που αυτοί με τις αποφάσεις και τους χειρισμούς τους παράγουν, και τα μμε ανα-παράγουν ως ενημέρωση, τοποθετούνται στο χώρο του αντικειμενικού, εκείνου δηλ. του χώρου που δύναται να δώσει τον ζητούμενο κανόνα της διακυβέρνησης, να δώσει μορφή στο χαώδες της τρομο-εικόνας του κόσμου, όπως αυτή η εικόνα παρουσιάστηκε, ονοματίστηκε και αναγνωρίστηκε από τους υποτελείς ως τέτοια.
Έτσι, το εξουσιαστικό δίπολο (ποιός κανονίζει -τι κανονίζεται) εμφανιζόμενο στη γλώσσα, αλλά και στην ζωή, είναι ήδη παρόν και αποτελεί το παρόν της πολιτικής ζωής μας.
Τα υπόλοιπα, περί καταδίκης της βίας, η συνεχής ενημέρωση για την πορεία της υγείας του τραπεζίτη με γνωστοποίηση των ιατρικών πράξεων που γίνονται καθημερινά (πχ. ο χθεσινός χειρουργικός καθαρισμός), η προσκυνηματικού τύπου υποταγή των πολιτικών αρχηγών και λοιπά των ημερών και των δελτίων, θα πρέπει να τοποθετούνται εντός του εύρους αυτού του διπόλου για να γίνονται κατανοητά ως γεγονότα και να υπερβαίνονται.
Εμφανίστηκε επαναλαμβανόμενο το πρόθημα "τρόμο-" κι έτσι παρήχθηκαν νέες λέξεις όπως "τρομο-δέμα", "τρόμο-φάκελος", "τρόμο-πακέτο", "τρόμο-αποστολή" κι όποιος γραφιάς ή παρλαπίπας σκεφτεί και νέες τέτοιες παραγωγικές συνδέσεις, δίκαια θα μπορεί να υπερηφανευτεί για μεγάλη προς το έθνος υπηρεσία.
Είναι σημαντικές οι νεοφανείς αυτές παραγόμενες λέξεις;
Ασφαλώς!
Είναι σημαντικότερες από το ίδιο το γεγονός της επίθεσης.
Διότι, η περί ής ο λόγος επίθεση, είναι ένα στιγμιαίο γεγονός που συνέβη και έζησαν κάποιοι άνθρωποι, όπως τα περισσότερο ή λιγότερο βίαια γεγονότα που ζουν καθημερινά τα άπειρα πλήθη των ανθρώπων. Γρήγορα, αφού μαζευτούν τα τυχόν θραύσματα και τα λοιπά δηλωτικά αυτού, η περιοχή θα επανέλθει στην καθημερινότητά της, θα διαλυθεί το συγκεντρωμένο πλήθος...
Αυστηρά μιλώντας, μια "αντικειμενική ενημέρωση" θα έπρεπε να σταματάει εδώ, στην αντικειμενική παρουσίαση του γεγονότος, όπου η λέξη "φάκελος αντιστοιχεί στο αντικείμενο φάκελος και τίποτα πέραν αυτού κ.ο.κ. και όπου συνδέσεις όπως οι παραπάνω θα ήταν απαράδεκτες.
Πλην όμως στον κόσμο της ζωής δεν υπάρχουν αντικειμενικά γεγονότα, αλλά γεγονότα έμφορτα νοήματος και τούτο διότι οι άνθρωποι που εμπλέκονται με αυτά, που τα σκέφτονται, τα ζουν, τα μαθαίνουν, τα ονοματίζουν, τα επικοινωνούν, δεν είναι αντικείμενα αλλά νοήμονα όντα προσανατολισμένα στην ολότητα της ζωής και του κόσμου, για τα οποία όντα η γύμνια του αντικειμενικού είναι αδιάφορη, είναι αδιαφορία.
Επομένως το γεγονός της "επίθεσης", ήδη και πριν ακόμη κοινοποιηθεί από τα μμε σημαίνει κάτι, είναι, ούτως ειπείν, ως γεγονός επιδεκτικό συνδέσεων. Οι συνδέσεις που επιδέχεται και που παραπέμπουν σε κάτι πέραν του γυμνού γεγονότος, εκβάλουν στον χώρο της πολιτικής, στον χώρο δηλ. όπου εμφανίζεται μορφοποιημένη η κοινή ζωή των ανθρώπων.
Επομένως το πρόθεμα "τρόμο" πέραν του να είναι ένα λεκτικό πυροτέχνημα, μια δημοσιογραφική μπούρδα, δίνει μια περιγραφή του πώς είναι και γιατί είναι έτσι ο σύγχρονος κόσμος. Η πολιτική στο εξής και για μεγάλο διάστημα μπροστά μας, θα περιστρέφεται γύρω από τον τρόμο, αυτός θα δίνει τον τόνο του λεγόμενου ρεαλισμού που κάθε πολιτικό σχήμα επαίρεται ότι υπηρετεί. Η πολιτική οργάνωση της ζωής των ανθρώπων θα ανασυντάσσεται γύρω απ'αυτόν και θα ορίζεται κατά τα χομπσιανά πρότυπα.
Αυτά όμως, είναι λίγο πολύ γνωστά.
Το ενδιαφέρον ερώτημα είναι, γιατί, προκειμένου για άλλα γεγονότα, επιλέγεται η αντικειμενική γλώσσα της αδιαφορίας; Γιατί, για παράδειγμα, οι συμφωνίες, οι διαπραγματεύσεις, οι στοχεύσεις των αγορών, τα επιτόκια, οι απολύσεις, οι κατασχέσεις, παρουσιάζονται από τα ίδια τα μμε ως γυμνά αυτοτελή γεγονότα μη δυνάμενα συνδέσεων εφ'εαυτών; π.χ. αθλιο-επιτόκιο, τρομο-απολύσεις κλπ.
Η αντικειμενική γλώσσα της αδιαφορίας έχει κάτι άτεγκτο, κάτι αδιαπραγμάτευτο και κανονιστικό.
Αυτό που μπορώ να σκεφτώ είναι ότι οι τεχνοκράτες που διαχειρίζονται τα θέματα αυτά, οι ίδιοι λαμβάνουν πλέον εαυτούς εξω-ανθρώπινα, ως αντικείμενα, είναι δε τόσο αντικειμενικά αποστασιοποιημένοι από τον κόσμο της ζωής, όσο και η οικονομία που προάγουν είναι αυτονομημένη από την πολιτική. Ως εκ τούτου τα γεγονότα που αυτοί με τις αποφάσεις και τους χειρισμούς τους παράγουν, και τα μμε ανα-παράγουν ως ενημέρωση, τοποθετούνται στο χώρο του αντικειμενικού, εκείνου δηλ. του χώρου που δύναται να δώσει τον ζητούμενο κανόνα της διακυβέρνησης, να δώσει μορφή στο χαώδες της τρομο-εικόνας του κόσμου, όπως αυτή η εικόνα παρουσιάστηκε, ονοματίστηκε και αναγνωρίστηκε από τους υποτελείς ως τέτοια.
Έτσι, το εξουσιαστικό δίπολο (ποιός κανονίζει -τι κανονίζεται) εμφανιζόμενο στη γλώσσα, αλλά και στην ζωή, είναι ήδη παρόν και αποτελεί το παρόν της πολιτικής ζωής μας.
Τα υπόλοιπα, περί καταδίκης της βίας, η συνεχής ενημέρωση για την πορεία της υγείας του τραπεζίτη με γνωστοποίηση των ιατρικών πράξεων που γίνονται καθημερινά (πχ. ο χθεσινός χειρουργικός καθαρισμός), η προσκυνηματικού τύπου υποταγή των πολιτικών αρχηγών και λοιπά των ημερών και των δελτίων, θα πρέπει να τοποθετούνται εντός του εύρους αυτού του διπόλου για να γίνονται κατανοητά ως γεγονότα και να υπερβαίνονται.
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου