Όπως κάθε χωριό έχει τον τρελό του, έτσι κάθε πόλη έχει τους χαρακτηριστικούς τύπους της. Θα μπορούσαμε να τους πούμε "γελωτοποιούς" αλλά δεν είναι ένας καλός ορισμός για την περίπτωσή τους.
Οι τύποι αυτοί εμφανίζονται σταθερά σε όλες τις εποχές και πρέπει να υπάρχει μια μυστική αναλογία, που είναι σταθερή αλλά και μεταβαλλόμενη.
Δεν ξέρω να σας πω ποιοι παράγοντες παίζουν ρόλο στην ρύθμισή της, αλλά πρέπει να είναι αντιστρόφως ανάλογη της σοβαροφάνειας και της υποληψιμότητας που επικρατούν στην περιοχή. Όσο περισσότερο σοβαροφάνεια και υποληψιμότητα υπάρχουν τόσο λιγότεροι είναι οι τύποι αυτοί.
Έτσι εξασφαλίζεται μια καλή αναλογία, στους 100. Γιατί αν υπήρχαν πάρα πολλοί, ας τους πούμε, "γελωτοποιοί" σε έναν τόπο, όσοι και οι σοβαροφανείς, κανείς πλέον δεν θα γελούσε μαζί τους' κι αν ήταν ελάχιστοι, όσοι πράγματι είναι άξιοι σεβασμού, κάποιοι δεν θα είχαν ποτέ την ευκαιρία να γελάσουν.
Καταλήγω να πιστεύω ότι οι πόλεις σαν μεγάλοι οργανισμοί που είναι, παράγουν από τα σπλάχνα τους έναν ικανό αριθμό ανθρώπων που είναι προορισμένοι να παίξουν τον ρόλο των μικρών και ακίνδυνων χλευαστών που είναι απαραίτητοι για να της θυμίζουν την αθωότητα των ηλιθίων και το ρέμπελο των αδέσποτων ζώων,
Τους κοροϊδεύει η πόλη εύκολα, τους κάνει χάζι μετά, τους πετάει ένα ξεροκόμματο κι εκείνοι το μαζεύουν με σοβαρότητα μεγάλη κάνοντας τεμενάδες ή το περιφρονούν με την ίδια ευκολία.... κι όλα αυτά κάνουν την πόλη πάλι να γελάει.
Φιγούρες ευδιάκριτες, φάτσες επίτηδες φτιαγμένες έτσι που να μην μπορείς με τίποτα να τις μπερδέψεις με κανέναν άλλο μες το πλήθος.
Τύποι αντισυμβατικοί, μεταιχμιακοί, επαίτες που διαβιούν οριακά στον δημόσιο βίο της πόλης, άλλοτε μιμούμενοι κι άλλοτε καταγγέλλοντας, μετασχηματίζοντας στο επίπεδο του γελοίου τα ήθη και τους κεκυρωμένους τρόπους της.
Τύποι αντισυμβατικοί, μεταιχμιακοί, επαίτες που διαβιούν οριακά στον δημόσιο βίο της πόλης, άλλοτε μιμούμενοι κι άλλοτε καταγγέλλοντας, μετασχηματίζοντας στο επίπεδο του γελοίου τα ήθη και τους κεκυρωμένους τρόπους της.
Ακατάταχτοι, μοναχικοί, αιχμηροί, παντελώς αθώοι και πασίγνωστοι... η διασημότητά τους δεν είναι φτιαχτή, είναι οργανική και η ύπαρξή τους χωνεύεται με την ιστορία της πόλης.
Απομεινάρια ενός απόμακρου στο χρόνο και ξεπεσμένου "φιλοσοφείν" του άστεως που περιφέρεται στα στέκια και στις πλατείες, χαιρετάει τους μαγαζάτορες στην αγορά, κάνει δουλειές του ποδαριού, τρέφεται και καθάρει μέσα από τον πικρό αυτο- χλευασμό του την ψυχοπαθολογία των ευυπόληπτων πολιτών και των σοβαρών με όραμα πολιτικών της πολιτείας.
Ένας απ'αυτούς, που έζησε στην πόλη των Χανίων, πέθανε χθες και σήμερα Μ. Δευτέρα έγινε η κηδεία του.
Περισσότερα από τοπικό ιστολόγιο για τον Χρήστο Τυρτιράκη εδω
Περισσότερα από τοπικό ιστολόγιο για τον Χρήστο Τυρτιράκη εδω
Η παράδοση της άσκησης κριτικής με όχημα μια μορφή σαλότητας(Κυνικοί,δια Χριστόν Σαλοί,προφήτες,σούφι,ασκητές στην Ινδία και αλλού)είναι εξαιρετικά ενδιαφέρουσα.Έχει ενδιαφέρον και η "διαβάθμιση σαλότητας" μεταξύ ακόμα και της ίδιας ομάδας.
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαλησπέρα π.Κώστα.
ΑπάντησηΔιαγραφήΝαι έτσι είναι. Η άσκηση κριτικής που αναφέρεις είναι κι αυτή μια εκδήλωση της διαφορετικότητας αυτών των ανθρώπων. Αυτό όμως που τους κάνει μια "κατηγορία" είναι, νομίζω, αυτή η ίδια η διαφορετικότητά τους. Είναι μια πολύ ενδιαφέρουσα συζήτηση και διερεύνηση.
Ευχαριστώ για την επίσκεψη και το σχόλιό σου.
Καλή Μεγάλη Εβδομάδα!
Ε.