Δικαιολογημένα μπορεί κάποιοι αναγνώστες του παράκοσμου να έβγαλαν το συμπέρασμα ότι δεν τα πάω καλά με τις γιορτές, τις επετείους και τις επίσημες ημέρες και εκδηλώσεις....ότι ανήκω στην κατηγορία των ευπαθών ανθρώπων που δεν μπορούν να απολαύσουν τις απλές, μικρές χαρές της ζωής και για τους οποίους κάθε σχολή "θετικής σκέψης" θα είχε να προτείνει 10 εξίσου απλά βήματα, τα γνωστά φιξάκια, χαράς και ευτυχίας.
Όμως, εγώ νιώθω ότι τα πάω πολύ, πάρα πολύ καλά κι ότι απλώς διαφοροποιούμαι σε ένα δυο σημεία....
Να, ας πούμε δεν καταλαβαίνω τι πάει να πει "γιορτινό κλίμα" ή "πνεύμα των εορτών". Έχω μάλιστα την υποψία ότι το εν λόγω κλίμα ή πνεύμα είναι ένα πράγμα που κατασκευάζεται ποικιλοτρόπως, κάπως σα να το φουσκώνουν, όπως εκείνες τις πλαστικές κούκλες που έχουν τα ανατομικά χαρακτηριστικά μιας γυναίκας χωρίς όμως να είναι, και που μπορεί κανείς να χρησιμοποιήσει για να ξεδόσει και μετά να την ξεφουσκώσει, να την διπλώσει και να την φυλάξει στην ειδική θήκη που δίνεται δώρο, εννοείται, μαζί με την κούκλα, μέσα στη ντουλάπα του έως την επόμενη φορά...
Επίσης δεν μπορώ να καταλάβω την λεγόμενη "αναβίωση των εθίμων" ... εάν τα έθιμα πεθαίνουν κάποτε, αυτό, υποθέτω ότι συμβαίνει επειδή οι κοινωνίες που τα πραγματοποιούσαν έχουν κι αυτές πεθάνει, όσον αφορά την πίστη τους στην πραγματικότητα που το έθιμο υπογράμμιζε με τον δικό του (μουσικό, δραματικό, γευστικό, τελετουργικό) τρόπο. Τώρα, τι διαστροφή είναι αυτή να νεκρανασταίνουν τα "έθιμα" και έτσι χάριν του φιλοθεάμονος κοινού και της υγιούς επιχειρηματικότητας, να τα περιφέρουν, πεθαμένα πράγματα, στους δρόμους και τις πλατείες, δεν ξέρω να πω. Μάλλον την πιο καλή απάντηση την άκουσα από κάποιον από τους διοργανωτές πασχαλινού εθίμου, ο οποίος σε ρεπορτάζ τηλεοπτικού σταθμού είπε ότι "αξιοποιούμε το συγκριτικό μας πλεονέκτημα, που είναι η θάλασσα"...
Τώρα, πώς έγινε και η θάλασσα αντιμετωπίζεται ως "συγκριτικό πλεονέκτημα" και όχι ως απλώς θάλασσα, αυτό μου κινεί την υποψία ότι η κοινωνία στην οποία έλαβε χώρα το έθιμο, ως συνέχιση τάχα των παραδόσεών της, έχει νεκρώσει εντελώς την σχέση της με την θάλασσα, ως φυσικό στοιχείο της ζωής της,πλήρους νοήματος και καμώνεται, για λίγες μόνο ώρες, μια ναυτοσύνη η οποία είναι νεκρή και ξένη στην ίδια. Είναι μάλιστα τόσο αποξενωμένη απο τον τόπο του οποίου τα τοπικά έθιμα αναβιώνει και προβάλλει με διαφημιστική διάθεση, ώστε να παπαγαλίζει με περίσσεια ελαφρότητα και υπερηφάνεια τους όρους και τις πρακτικές του μάνατζμεντ, που της είναι πλέον τόσο μα τόσο εύχερο και οικείο. Βλέποντας την θάλασσα ως συγκριτικό πλεονέκτημα (έναντι ποίων;) η ίδια αυτή κοινωνία, μετά το πέρας της εορτής, θα ρίξει το βράδυ τα λύματα των ξενοδοχείων της κάπου στα βαθιά, θα μπήξει ομπρέλες και θα στήσει μπιτς μπαρ... και θα ασχημονεί με κάθε δυνατο τρόπο εφόσον έχει αυτό το αναγνωρισμένο απ' όλους ως νόμιμο δικαίωμα - πλεονέκτημα....
Επίσης δεν μπορώ να καταλάβω τις δηλώσεις των αρχηγών κομμάτων και λοιπών ηγητόρων, οι οποίοι αναλαμβάνουν, δοθείσης της ευκαιρίας της εορτής, να κάνουν τις συνδέσεις του "νοήματός"της με τρέχοντα ζητήματα της πολιτικής, όπως η λεγόμενη πορεία της Ευρώπης, η οικονομική κρίση και άλλα, ακόμα και με τις κομματικές τους στρατηγικές και βλέψεις, και βεβαίως να υπογραμμίσουν την ανάγκη για αισιοδοξία και εθνική ομοψυχία.
Επίσης δεν μπορώ να καταλάβω τις κατόπιν εορτής αποτιμήσεις που έχουν να κάνουν με τα οικονομικά στοιχεία της αγοράς (τζίρος καταστημάτων, αφίξεις τουριστών κλπ), συνδέοντας ευθέως την εορτή με την κατανάλωση, προδίδοντας έτσι το πραγματικό νόημα που έχουν οι γιορτές και απογυμνώνοντας την τραγική αλήθεια ενός λαού που δεν ξέρει πια πώς να γιορτάσει... βουλιάζοντας τα πάντα, κατόπιν εορτής, σε μια ανάξια, θλιβερή καθημερινότητα.
Κι ίσως να φταίνε αυτά τα ένα δυο σημεία που δεν καταλαβαίνω, που με διαφοροποιούν και καθιστούν μάταιη και απέλπιδα κάθε προσπάθεια να δω και γω την γιορτή ως φιξάκι και όχι ως ένα καθολικό γεγονός που καθιστά δυνατή την εκάστοτε γιορτή.
Όμως, εγώ νιώθω ότι τα πάω πολύ, πάρα πολύ καλά κι ότι απλώς διαφοροποιούμαι σε ένα δυο σημεία....
Να, ας πούμε δεν καταλαβαίνω τι πάει να πει "γιορτινό κλίμα" ή "πνεύμα των εορτών". Έχω μάλιστα την υποψία ότι το εν λόγω κλίμα ή πνεύμα είναι ένα πράγμα που κατασκευάζεται ποικιλοτρόπως, κάπως σα να το φουσκώνουν, όπως εκείνες τις πλαστικές κούκλες που έχουν τα ανατομικά χαρακτηριστικά μιας γυναίκας χωρίς όμως να είναι, και που μπορεί κανείς να χρησιμοποιήσει για να ξεδόσει και μετά να την ξεφουσκώσει, να την διπλώσει και να την φυλάξει στην ειδική θήκη που δίνεται δώρο, εννοείται, μαζί με την κούκλα, μέσα στη ντουλάπα του έως την επόμενη φορά...
Επίσης δεν μπορώ να καταλάβω την λεγόμενη "αναβίωση των εθίμων" ... εάν τα έθιμα πεθαίνουν κάποτε, αυτό, υποθέτω ότι συμβαίνει επειδή οι κοινωνίες που τα πραγματοποιούσαν έχουν κι αυτές πεθάνει, όσον αφορά την πίστη τους στην πραγματικότητα που το έθιμο υπογράμμιζε με τον δικό του (μουσικό, δραματικό, γευστικό, τελετουργικό) τρόπο. Τώρα, τι διαστροφή είναι αυτή να νεκρανασταίνουν τα "έθιμα" και έτσι χάριν του φιλοθεάμονος κοινού και της υγιούς επιχειρηματικότητας, να τα περιφέρουν, πεθαμένα πράγματα, στους δρόμους και τις πλατείες, δεν ξέρω να πω. Μάλλον την πιο καλή απάντηση την άκουσα από κάποιον από τους διοργανωτές πασχαλινού εθίμου, ο οποίος σε ρεπορτάζ τηλεοπτικού σταθμού είπε ότι "αξιοποιούμε το συγκριτικό μας πλεονέκτημα, που είναι η θάλασσα"...
Τώρα, πώς έγινε και η θάλασσα αντιμετωπίζεται ως "συγκριτικό πλεονέκτημα" και όχι ως απλώς θάλασσα, αυτό μου κινεί την υποψία ότι η κοινωνία στην οποία έλαβε χώρα το έθιμο, ως συνέχιση τάχα των παραδόσεών της, έχει νεκρώσει εντελώς την σχέση της με την θάλασσα, ως φυσικό στοιχείο της ζωής της,πλήρους νοήματος και καμώνεται, για λίγες μόνο ώρες, μια ναυτοσύνη η οποία είναι νεκρή και ξένη στην ίδια. Είναι μάλιστα τόσο αποξενωμένη απο τον τόπο του οποίου τα τοπικά έθιμα αναβιώνει και προβάλλει με διαφημιστική διάθεση, ώστε να παπαγαλίζει με περίσσεια ελαφρότητα και υπερηφάνεια τους όρους και τις πρακτικές του μάνατζμεντ, που της είναι πλέον τόσο μα τόσο εύχερο και οικείο. Βλέποντας την θάλασσα ως συγκριτικό πλεονέκτημα (έναντι ποίων;) η ίδια αυτή κοινωνία, μετά το πέρας της εορτής, θα ρίξει το βράδυ τα λύματα των ξενοδοχείων της κάπου στα βαθιά, θα μπήξει ομπρέλες και θα στήσει μπιτς μπαρ... και θα ασχημονεί με κάθε δυνατο τρόπο εφόσον έχει αυτό το αναγνωρισμένο απ' όλους ως νόμιμο δικαίωμα - πλεονέκτημα....
Επίσης δεν μπορώ να καταλάβω τις δηλώσεις των αρχηγών κομμάτων και λοιπών ηγητόρων, οι οποίοι αναλαμβάνουν, δοθείσης της ευκαιρίας της εορτής, να κάνουν τις συνδέσεις του "νοήματός"της με τρέχοντα ζητήματα της πολιτικής, όπως η λεγόμενη πορεία της Ευρώπης, η οικονομική κρίση και άλλα, ακόμα και με τις κομματικές τους στρατηγικές και βλέψεις, και βεβαίως να υπογραμμίσουν την ανάγκη για αισιοδοξία και εθνική ομοψυχία.
Επίσης δεν μπορώ να καταλάβω τις κατόπιν εορτής αποτιμήσεις που έχουν να κάνουν με τα οικονομικά στοιχεία της αγοράς (τζίρος καταστημάτων, αφίξεις τουριστών κλπ), συνδέοντας ευθέως την εορτή με την κατανάλωση, προδίδοντας έτσι το πραγματικό νόημα που έχουν οι γιορτές και απογυμνώνοντας την τραγική αλήθεια ενός λαού που δεν ξέρει πια πώς να γιορτάσει... βουλιάζοντας τα πάντα, κατόπιν εορτής, σε μια ανάξια, θλιβερή καθημερινότητα.
Κι ίσως να φταίνε αυτά τα ένα δυο σημεία που δεν καταλαβαίνω, που με διαφοροποιούν και καθιστούν μάταιη και απέλπιδα κάθε προσπάθεια να δω και γω την γιορτή ως φιξάκι και όχι ως ένα καθολικό γεγονός που καθιστά δυνατή την εκάστοτε γιορτή.
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου