_Ο Άδωνις της αηδίας

Σε είδα πάλι σήμερα το πρωί, Δευτέρα, μία του μήνα Δεκεμβρίου, στα κανάλια.

Άδωνι της αηδίας.

Εντυπωσιάστηκα για άλλη μια φορά από την φρεσκάδα σου, το πρόσωπό σου έμοιαζε σα σιδερωμένο άσπρο νεανικό κάτι. Ο λόγος σου ήταν, για άλλη μια φορά, απολύτως βεβαιωτικός, ρεαλιστικός.

Εσύ, Άδωνι της αηδίας δεν μπορεί να σφάλεις. Ο κόσμος σου, όπως και το πρόσωπό σου είναι συμπαγής, δίχως ρωγμές.

Εγώ, να ξέρεις, κάθε μέρα γερνάω. Ρυτίδες εμφανίζονται ολοένα και περισσότερες γύρω από τα μάτια μου και γύρω από το στόμα μου, κι όλα μου λένε πως κάτι μου διαφεύγει.

Εσύ, όμως παραμένεις παγερά αγέραστος και σαν ένα αδιάφορο παιδί, που πρωί πρωί ρούφηξε το νερουλό αυγό του, μιλάς κρώζοντας εξ ονόματος όλων των νομοταγών, φιλήσυχων, μετρίως μέτριων πολιτών, που η ευφυία τους φτάνει έως εκεί που απαιτείται για να διατηρείται η καρδιά τους παγωμένη, ο κόσμος τους συμπαγής και οι βεβαιότητες στην θέση τους. 

Εγώ σήμερα έβαλα  φασόλια να βράσουν.

Σε άκουσα σήμερα να μιλάς εξ ονόματος των μαγαζατόρων και των καταστηματαρχών του κέντρου της Αθήνας, όπου και εσύ συχνάζεις και διατριβείς με το κατάστημά σου.

Δικαίως, ανέκραξες, ανησυχούν οι φιλήσυχοι επιτηδευματίες που πληρώνουν τους φόρους τους με την κατάσταση που επικρατεί παραμονές της χριστουγεννιάτικης αγοράς στο Σύνταγμα, εξαιτίας όλων αυτών που βρίσκονται εκεί ξαπλωμένοι, κάτι άθλιοι με τις κούτες τους, με τις κουβέρτες τους, με τα παιδιά, με τις ανάγκες τους και τα αιτήματά τους.

Να βρεθεί μια "λύσις ανθρωπιστική", βεβαίως, ζήτησες. Κάπου να τους πάνε... Να αδειάσει το κέντρο, όπου κτυπά η καρδιά της αγοράς.

Τα φασόλια μου δεν λένε να μαλακώσουν.

Διότι πρέπει να στηθεί το χριστουγεννιάτικο ντεκόρ, να φωταγωγηθεί το κέντρο, να στολιστούν οι βιτρίνες των καταστημάτων, να πουληθούν οι άι - βασίληδες, οι καστόρινες τσάντες, τα παπούτσια από δέρμα κροκόδειλου, τα άι φον, τα τάμπλετς, οι χρωματιστές μπαλίτσες,  τα μπιζού και τα αρώματα, τα πλαστικά έλατα, το ψεύτικο χιόνι, οι κουραμπιέδες και τα μελομακάρονα, να μπουν στη πρίζα ροδομάγουλα αγγελούδια για να ψάλλουν το "Άγια Νύχτα",  να κινηθεί η αγορά.... να γίνει κάτι για να κτυπήσει η παγωμένη καρδιά της.

Άδωνι της αηδίας της αγοράς, που εκφέρεις τον ρεαλιστικό λόγο της εποχής μας, ο ρεαλισμός σου φτάνει έως εκεί που χρειάζεται ο κόσμος σου για να ζήσει μέσα στο παραμύθι της ευζωίας του.

Η κατασκευασμένη ευτυχία του δυτικού ανθρώπου δεν αντέχει τον τόσο ρεαλισμό του πλανήτη, όταν αυτός ο ρεαλισμός παύει να είναι τηλεοπτικό πλάνο και γίνεται αυτό που βλέπεις στη πόρτα του μαγαζιού ή του σπιτιού σου. 

Η ευτυχία του δυτικού ανθρώπου, αυτό το αποτρόπαιο τρόπαιο, για το οποίο τόσα εγκλήματα έχουν γίνει, δεν αντέχει να περπατήσει δίπλα στις κούτες, δεν αντέχει να γεμίσει τσάντες με ψώνια περνώντας δίπλα από ανθρώπους που δεν έχουν τίποτα, δεν αντέχει τα τρύπια παπούτσια, δεν αντέχει τόσο κρύο... και γι' αυτό χρειάζεται κάτι τύπους σαν κι εσένα, τόσο παιδαριωδώς ευφυείς που να τσιρίζουν πουλώντας το παραμύθι για αλήθεια, μέχρι ν' ανάψουν τα λαμπιόνια.... 

Άδωνι της αηδίας και της ψευτιάς, ο κόσμος σου θα κυλιέται  συνεχώς μέσα στις κρίσεις που ο ίδιος παράγει : οικονομικές, ανθρωπιστικές, οικολογικές, διατροφικές, υγειονομικές, επιστημονικές, συνειδησιακές... και θ' αυτοκτονεί κάθε φορά τα Χριστούγεννα πνιγμένος στα ψέματά σας, παραβλέποντας την αρχή της απρόβλεπτης πραγματικότητας από την οποία θα θέλει μανιωδώς να ξεφύγει και την οποία οι μηχανισμοί της Αγοράς δεν μπορούν με τίποτα να ενσωματώσουν στον παγερό και συμπαγή κόσμο τους.

Τα φασόλια μου δεν ήταν βραστερά.... βαρέθηκα κι εγώ να τα περιμένω να βράσουν.