Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

_πάει ο παλιός ο χρόνος




  
Αν το έχετε προσέξει, που είμαι σίγουρη ότι το έχετε, η πραγματικότητα  κάτι τέτοιες μέρες αισθάνεται δαιμονιωδώς προσβεβλημένη και επιμένει ...
Εκεί που έχει στηθεί το σκηνικό, το "να γιορτάσουμε", το "να χαλαρώσουμε", το "να περάσουμε καλά", το "χάπι νιου γιαρ"...
Ξέρετε... αυτό το σκηνικό της ευτυχίας των χειμερινών διακοπών των χιονοδρομικών κέντρων των σαλέ της σύγχρονης Χάρτας των ύψιστων δικαιωμάτων της ποθούμενης ευδαιμονίας του δυτικού ανθρώπου... 
Εκεί που το φαντασιακό της γιορτινής εμπειρίας έχει απογειωθεί, σε ένα ουρανό όπου ενδημούν   γεμιστές γαλοπούλες,  μανιταρόσουπες βελουτέ σε γάλα καρύδας με λάδι τρούφας,   φιλετάκια πάπιας σε μαρινάδα λεβάντας, δώρα και αρώματα και όλα αυτά που μου φέρνουν ζάλη... ζάλη μεγάλη. 
Έρχεται ένα ναυγάγιο, έρχονται 400 νεκροί, έρχεται ένα τσουνάμι, έρχονται 600 πνιγμένοι λαθρομετανάστες, έρχονται άλλοι που καίγονται και άλλοι που παγώνουν,  έρχονται οι νεκροί νεαροί στην άσφαλτο, έρχονται οι αγορές που ουρλιάζουν στα αυτιά μιας χώρας που γονάτισε, έρχονται γελοίοι πολιτικοί να πουλήσουν ιστορία, σωτηρία και βλακεία
έρχονται όλα αυτά  και 
φυσάνε δαιμονιωδώς την κουραμπιεδόσκονη στα μούτρα του Αη-Βασίλη, 
οι κούκλες μένουν γυμνές στις φωτισμένες προθήκες των καταστημάτων, 
τα φωτάκια στους δρόμους τρεμοσβήνουν και καίγονται, 
στα στολισμένα δεντράκια των δημοτικών αρχών κατουράνε οι άστεγοι και οι αδέσποτοι σκύλοι, κάποιος κάνει εμετό στη γωνία
μια γυναίκα πηδιέται μισομεθυσμένη χωρίς να αισθάνεται τίποτα
μια σειρήνα ασθενοφόρου ουρλιάζει
ένας συναγερμός κάπου μακριά σπάει, σπάει τη νύχτα, σπάει τη βιτρίνα
ένας αέρας απλώνει στους άδειους δρόμους ξεσκισμένα  περιτυλίγματα δώρων και κούτες παιδικών παιχνιδιών μαζί με τις ψυχές τους...
Ας δηλώσουμε συγκλονισμένοι για άλλη μια φορά, 
Ας δηλώσουμε έκπληκτοι 
Ας δηλώσουμε σοκαρισμένοι... Τι πάθανε οι άνθρωποι! Τι σαπιοκάραβα! Τι ασφαλιστικές! Τι συμφέροντα... ποιός ξέρει; πού να ψάχνεις;
Και .... 
Πάει ο παλιός ο χρόνος
ας γιορτάσουμε παιδιά....και του χωρισμού ο πόνος....
 3, 2, 1, 
Καλή Χρονιά Σε Ολους!!!
Ας γιορτάσουμε το νέο φανταστικό χρόνο που έχουμε συμφωνήσει  ότι είναι καινούργιος, σαν φρέσκια οδοντοστοιχία σε φαφούτικο στόμα.

Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

_Mπέρτολτ. Μπρεχτ: η Εβραία

Η "Εβραία" είναι ο τελευταίος μονόλογος από το σπονδυλωτό έργο του Bertolt Brecht "τρόμος και αθλιότητα του Τρίτου Ράιχ. Το έργο αυτό του Μπρεχτ αποτελείται απο 24 σκηνές-μονόπρακτα, που έγραψε ο Μπρεχτ εξόριστος μεταξύ 1935 και 1939 και περιγράφουν την τρομοκρατία και την άγρια φύση του ναζιστικού καθεστώτος. Η ελληνική μετάφραση αυτού του έργου του Brecht είναι του Μάριου Πλωρίτη και κυκλοφορεί σε βιβλίο από τις εκδόσεις Μωραίτης. Στο κείμενο αποτυπώνεται η εσωτερική ένταση του ατόμου που παίρνει μια απόφαση ενώ βρίσκεται στο χείλος της απελπισίας. Μέσα από την ανάγνωση του έργου στρέφουμε την προσοχή στα εκατοντάδες πρόσωπα της καθημερινότητας, τα οποία, δίνοντας έναν οριακό αγώνα επιβίωσης, αναδύονται ως σύγχρονοι/ες ήρωες και ηρωίδες του Brecht . Το ηχητικό ντοκουμέντο που δημοσιεύουμε παρακάτω είναι από την παράσταση που ανέβηκε το 1978 μαζί με άλλα πέντε μονόπρακτα διαφόρων άλλων συγγραφέων, από το Θίασο Λαμπέτη. Αν και το συγκεκριμένο ντοκουμέντο έχει ανέβ

_Κ.Π. Καβάφης : πρόσθεσις

Aν ευτυχής ή δυστυχής είμαι δεν εξετάζω. Πλην ένα πράγμα με χαράν στον νου μου πάντα βάζω — που στην μεγάλη πρόσθεσι (την πρόσθεσί των που μισώ) που έχει τόσους αριθμούς, δεν είμ’ εγώ εκεί απ’ τες πολλές μονάδες μια. Μες στ’ ολικό ποσό δεν αριθμήθηκα. Κι αυτή η χαρά μ’ αρκεί. (Από τα Κρυμμένα Ποιήματα 1877;-1923, Ίκαρος 1993) Σχόλιο :  Δεν θέλω να κάνω ανάλυση... ένα σχόλιο μόνο.. Υπήρξαν και υπάρχουν -ευτυχώς- πολύ αξιότεροι εμού αναλυτές, που έσκυψαν με γνώση και συγκίνηση πάνω στο έργο που μας άφησε ο μεγάλος Αλεξανδρινός. Πριν, όμως, μπω στα ενδότερα, λέω να κάτσω λίγο απ' έξω, να θαυμάσω το οικοδόμημα. Γενικά, καλό είναι να το κάνουμε αυτό. Μια πρώτη καταγραφή, μια εξωτερική εποπτεία, καθώς η μορφή περι-γράφει το περιεχόμενο και το περιεχόμενο χύνεται μέσα στη μορφή του, μας είναι πάντα χρήσιμη για να συνδεθούμε και να μείνουμε εντός του ποιήματος. Ας είναι... διάφορες σκέψεις...ή οδοί για την σκέψη, γενικώς... Αυτό λοιπόν το ποίημα του Κ.Π.Καβά

_ Γ. Σεφέρη, "κράτησα τη ζωή μου" : σπάραγμα μιάς ανάγνωσης

Τ' ανθισμένο πέλαγο και τα βουνά στη χάση του φεγγαριού η μεγάλη πέτρα κοντά στις αγριοσυκιές και τ' ασφοδίλια το σταμνί πού δεν ήθελε να στερέψει στο τέλος της μέρας και το κλειστό κρεβάτι κοντά στα κυπαρίσσια και τα μαλλιά σου χρυσά' τ' άστρα του Κύκνου κι' εκείνο τ' άστρο ό Αλδεβαράν. Κράτησα τη ζωή μου κράτησα τη ζωή μου ταξιδεύοντας ανάμεσα στα κίτρινα δέντρα κατά το πλάγιασμα της βροχής σε σιωπηλές πλαγιές φορτωμένες με τα φύλλα της οξιάς, καμιά φωτιά στην κορυφή τους· βραδιάζει. Κράτησα τη ζωή μου˙ στ' αριστερό σου χέρι μια γραμμή μια χαρακιά στο γόνατο σου, τάχα να υπάρχουν στην άμμο του περασμένου καλοκαιριού τάχα να μένουν εκεί πού φύσηξε ό βοριάς καθώς ακούω γύρω στην παγωμένη λίμνη την ξένη φωνή. Τα πρόσωπα πού βλέπω δε ρωτούν μήτε ή γυναίκα περπατώντας σκυφτή βυζαίνοντας το παιδί της. Ανεβαίνω τα βουνά· μελανιασμένες λαγκαδιές˙ o χιονισμένος κάμπος, ως πέρα ό χιονισμένος κάμπος, τίποτε δε ρωτούν μήτε o καιρός κλειστός