Δεν θα σε χαιρετήσω.
Ούτε θα μπορέσω να κρατήσω την όψη σου, έτσι όπως θα κείτεσαι ήρεμη.
Υπάρχουν πράγματα που είναι πιο θάνατος από τον θάνατο.
Θα σε κρατήσω όμως στη μνήμη μου.
Έτσι όπως ήρθαμε εδώ, σ' αυτή τη γη, ξένες σ' αυτό το σπίτι, παιδιά κι εμείς να φτιάξουμε τα σπίτια μας.
Και συναντιόμασταν συχνά, με τα παιδιά που κάναμε, με τα ρουχαλάκια τους, τις κρέμες τους που φτιάχναμε στην παλιά κουζίνα, με τα ταψιά τα φαγητά που φέρναμε για το Σαββατοκύριακο στο χωριό, με τους άντρες μας...
Δεν λέγαμε πολλά μεταξύ μας. Έφταιγα σίγουρα εγώ. Εσύ έλεγες τα περισσότερα και γέλαγες.
Έτσι φαινόταν τουλάχιστον.
Μετά ήρθαν τα πράγματα που είναι πιο θάνατος από τον θάνατο.
Εφυγες κι άφησες πίσω σου αυτά και τα τρία κορίτσια....
Ας κρατηθεί η μνήμη σου...
Κι έτσι όπως θα έρχεται και θα ξανάρχεται και θα ξανάρχεται, όπως γυρίζει ο μύλος που αλέθαμε τις παιδικές τροφές, μαζί με τα ωραία χρόνια που ζήσαμε, μαζί με την σκληρή αρρώστια που σε πήρε από κοντά τους, ίσως... ίσως κάποτε μαλακώσουν τα σκληρά πράγματα, που είναι πιο σκληρά από τον θάνατο, και θρέψεις πάλι τα παιδιά...
Ήθελα να έρθω να σε δω...ν'ανάψω ένα κερί και να σε χαιρετήσω.
Μακαρία η οδός που πορεύεται η Φίλη μας σήμερα!
ΑπάντησηΔιαγραφήΑς είναι αιώνια η θύμηση αυτής!