Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

_δύστροπος λαός





Αν αυτός ο λαός πρέπει να αλλάξει κάποια πράγματα....

κι όποτε έδειξε ότι ήταν έτοιμος να τ' άλλαξει.....

αυτό έγινε γιατί βασίστηκε και προέταξε την ονειρική του φύση...

γιατί συνομίλησε με το όνειρο για να αντιμετωπίσει την πραγματικότητα.

Είναι ο μόνος τρόπος που ως λαός που έχουμε, για να δρούμε, φυσικά και αβίαστα. Που βγαίνει από μέσα μας .... δύσκολο να το καταλάβεις.

Ο τρόπος αυτός  πάντα παραμερίστηκε και προδόθηκε από τους πραγματιστές πολιτικούς, που ποτέ δεν έλλειψαν από αυτόν τον τόπο.

Γι' αυτό μην ψάχνετε να βρείτε γιατί αυτός ο λαός είναι τόσο αντιφατικός, δισυπόστατος και δύστροπος....Γι' αυτό είναι ευκολόπιστος.
Είναι η αντιφατικότητα και η δυστροπία των ονείρων.


Γι' αυτό μην ψάχνετε να βρείτε γιατί αυτός ο λαός δεν αλλάζει....

Είναι γιατί δεν θα αλλάξει ποτέ  με τον τρόπο που θέλετε...

Γι' αυτό μη νομιζετε ότι θα καταφέρετε κάποιες μεταρρυθμίσεις....παρά και ενάντια στη ψυχή του.
Έχει άλλο ρυθμό κι είναι στη φύση του η αντίσταση... ακόμα κι αν αυτή είναι καταστροφική και  δεν βολεύει την πραγματικότητα.

Γι' αυτό μην του φοράτε ξένα κοστούμια... μην τον οδηγείται σε ξένους δρόμους.

Ο λαός αυτός θ' αλλάζει με τον τρόπο που εκείνος θα επιλέξει.
Μέχρι να γίνει σεβαστή αυτή η ιδιαίτερη συνθήκη του,  θα χρησιμοποιεί τους πολιτικούς, όπως και αυτοί τον χρησιμοποιούν, με ασέβεια.

Ποιός πολιτικός μπορεί να το καταλάβει αυτό;

Ποιός πολιτικός μπορεί ταπεινά και με δέος να το υπηρετήσει;

Ποιός πολιτικός μπορεί να μαθητεύσει στην δυστροπία αυτού του λαού; 

Ποιός μπορεί να έχει τόσο βαθιά σύνδεση και επίγνωση της ψυχής των ανθρώπων και της ιστορίας τους;

Αυτή είναι η μόνη πρόκληση και πραγματική υπέρβαση....Ποιός μπορεί να την δεχθεί;  

Ποιός πολιτικός  μπορεί να είναι τόσο ποιητής ώστε ν' αφεθεί στον ρυθμό της Ιστορίας;




Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

_Mπέρτολτ. Μπρεχτ: η Εβραία

Η "Εβραία" είναι ο τελευταίος μονόλογος από το σπονδυλωτό έργο του Bertolt Brecht "τρόμος και αθλιότητα του Τρίτου Ράιχ. Το έργο αυτό του Μπρεχτ αποτελείται απο 24 σκηνές-μονόπρακτα, που έγραψε ο Μπρεχτ εξόριστος μεταξύ 1935 και 1939 και περιγράφουν την τρομοκρατία και την άγρια φύση του ναζιστικού καθεστώτος. Η ελληνική μετάφραση αυτού του έργου του Brecht είναι του Μάριου Πλωρίτη και κυκλοφορεί σε βιβλίο από τις εκδόσεις Μωραίτης. Στο κείμενο αποτυπώνεται η εσωτερική ένταση του ατόμου που παίρνει μια απόφαση ενώ βρίσκεται στο χείλος της απελπισίας. Μέσα από την ανάγνωση του έργου στρέφουμε την προσοχή στα εκατοντάδες πρόσωπα της καθημερινότητας, τα οποία, δίνοντας έναν οριακό αγώνα επιβίωσης, αναδύονται ως σύγχρονοι/ες ήρωες και ηρωίδες του Brecht . Το ηχητικό ντοκουμέντο που δημοσιεύουμε παρακάτω είναι από την παράσταση που ανέβηκε το 1978 μαζί με άλλα πέντε μονόπρακτα διαφόρων άλλων συγγραφέων, από το Θίασο Λαμπέτη. Αν και το συγκεκριμένο ντοκουμέντο έχει ανέβ

_Κ.Π. Καβάφης : πρόσθεσις

Aν ευτυχής ή δυστυχής είμαι δεν εξετάζω. Πλην ένα πράγμα με χαράν στον νου μου πάντα βάζω — που στην μεγάλη πρόσθεσι (την πρόσθεσί των που μισώ) που έχει τόσους αριθμούς, δεν είμ’ εγώ εκεί απ’ τες πολλές μονάδες μια. Μες στ’ ολικό ποσό δεν αριθμήθηκα. Κι αυτή η χαρά μ’ αρκεί. (Από τα Κρυμμένα Ποιήματα 1877;-1923, Ίκαρος 1993) Σχόλιο :  Δεν θέλω να κάνω ανάλυση... ένα σχόλιο μόνο.. Υπήρξαν και υπάρχουν -ευτυχώς- πολύ αξιότεροι εμού αναλυτές, που έσκυψαν με γνώση και συγκίνηση πάνω στο έργο που μας άφησε ο μεγάλος Αλεξανδρινός. Πριν, όμως, μπω στα ενδότερα, λέω να κάτσω λίγο απ' έξω, να θαυμάσω το οικοδόμημα. Γενικά, καλό είναι να το κάνουμε αυτό. Μια πρώτη καταγραφή, μια εξωτερική εποπτεία, καθώς η μορφή περι-γράφει το περιεχόμενο και το περιεχόμενο χύνεται μέσα στη μορφή του, μας είναι πάντα χρήσιμη για να συνδεθούμε και να μείνουμε εντός του ποιήματος. Ας είναι... διάφορες σκέψεις...ή οδοί για την σκέψη, γενικώς... Αυτό λοιπόν το ποίημα του Κ.Π.Καβά

_αν αυτή είναι η πολιτική

 Δεν θα το επιδιώξω, αλλά θα εκμεταλλευτώ αυτή τη καταπληκτική συγκυρία : ώρα απογευματινή, μάθημα σε σπίτι, σε κεντρική πλατεία, σε κεντρικό χωριό, από κάτω τα καφενεία και είχα εντοπίσει καθώς πήγαινα ασυνήθιστες κινήσεις, μια αναταραχή και μια κυρία, άγνωστη σε μένα,  με χρώμα μαλλιών σε ώριμη μελιτζάνα να περιφέρεται μαζί με μια φίλη της που δεν είχε τίποτε το αξιοσημείωτο. Εγώ πρόσεξα την μελιτζανί.  Το μάθημα κυλούσε ανάμεσα σε απογοητεύσεις και προσπάθειες, οι ήχοι  της πλατείας γνωστοί και γι αυτό ανήκουστοι  έφταναν αλλά και δεν έφταναν σ'αυτιά μου, ίσως αν πρόσεχα έξω να έφταναν, αλλά εγώ πρόσεχα μέσα.  Οι ήχοι αλλάζουν. Ξέρω την αλλαγή των μικροφωνικών στις μικρές πλατείες των χωριών.  Τέλος μαθήματος. Η προεκλογική συγκέντρωση στα μισά. Έμεινα να ακούσω κι εγώ. Παράγγειλα όπως κάνω πάντα μια τσικουδιά και τι ανανέωση προσώπων, κινήσεων, χρωμάτων. Ίδιες ιδέες ή καλύτερα καμία ιδέα... χωρίς ιδέες. Το απόγευμα όμως δεν έχασε σε τίποτα την ομορφιά του Απρίλη του.  Το κόμμα,