_ξένιος

Πήγα κι εγώ σε μια συναυλία του καλοκαιριού... δώρο  καλού φίλου το εισιτήριο... έκανα δώρο τις μπύρες....

Καλοκαίρι, βαριούνται θεοί και άνθρωποι και αναρωτιούνται....τι κάνω; 

Στον ουρανό εξορισμένος
τριάντα αιώνες ξεγραμμένος
τι κάνει τώρα αναρωτιέται
ένας Θεός όταν βαριέται.

Πέτρινο το θέατρο... Κρεμαστός, τ' όνομά του...κι αλήθεια στα γκρεμνά, ψηλά ανάμεσα στις βαλανιδιές αιωρείται το πέτρινο σώμα του .. τα διαζώματα ... το κοίλο φαρδύ πάνω, στενεύει όσο κατρακυλάει.στο κέντρο, στην ορχήστρα....και φτάνει στη γη  ν' ακουμπάει ελάχιστα..... 

Εμπρόσνερος ο παλιός τόπος ... ποιος κεραυνός χώρισε το βουνό στη μέση κι αναβλύσαν τα νερά και αναδύθηκαν τα πέτρινα βράχια, που τα είπανε θέατρα;

Τους δρόμους παίρνει νυχτωμένος
Ξένιος παλιά και τώρα ξένος
δεν έχει κεραυνό στο χέρι
κι όλο γυρνάει στα ίδια μέρη.

Κόσμος πολύς ... ανάλαφρα ντυμένος....μαυρισμένος από τον ήλιο του καλοκαιριού... μεσήλικα ζευγάρια πιασμένα απ' το χέρι.... οικογένειες με τα παιδάκια τους, ερωτευμένοι που δεν θέλουν να χαθούνε μες τη πολυκοσμία, παρέες νεαρών ...

Βρίσκει χαμένους Μινωίτες
και κάτι χούφταλα Κουρήτες
για φίλους και γνωστούς ρωτάει
μόνο γι αγάπες δε μιλάει.

Aχ! Αν ήξερα μουσική..

 

Στριμώχνονταν στην ουρά για το εισιτήριο, στα διαζώματα να βρουν μια θέση... χειροκροτούσαν με τις παλάμες τους.. σήκωναν τα χέρια τους ψηλά και τα κυμάτιζαν.. έβαζαν τα δύο δάκτυλα στο στόμα τους και σφύριζαν... σειότανε τα κεφάλια τους στον ρυθμό... κάποια ζευγαράκια αγκαλιάζονταν και φιλιούνταν .. οι άνθρωποι έχουν σώμα και χαίρονται...και λυπούνται.... ίδια τα φεγγάρια του Ιούλη....

Αν ήξερα μουσική;

Και ο καλλιτέχνης ... ευτυχώς που κι αυτός είχε σώμα και το εξέθετε εκεί στη μέση της σκηνής, απέναντί σ' όλους .... αλλιώς θα είχε αυτοκτονήσει από την πίκρα των τραγουδιών του.

 Κι είναι το μόνο που τον σώνει
μια δοξαριά του Ψαραντώνη ...

Αν ήξερα μουσική...

θα μπορούσαν τα χέρια μου παίζοντας τα πλήκτρα του πιάνου ή τις χορδές της κιθάρας, να φιλίωναν τη ψυχή μου με τον κόσμο.... αν ήξερα να τραγουδάω θα έβγαζα τέτοιες κορώνες από το λαιμό μου και τα νεύρα στα πόδια μου και στο σώμα μου θα χτύπαγαν, θα πείσμωναν,  θα ήταν τόσο ζωντανά και δοσμένα στον κόσμο που τίποτα δεν θα έμενε πια για να δώσω...

Στήνει τη βίγλα του στο Κάστρο
και του νοτιά ανάβει τ` άστρο
και στο Κομμένο το Μπεντένι
κάποια Αριάδνη περιμένει.

Αν ήξερα μουσική θα είχα σώμα και  θα 'μουν ένα μικρό αγόρι.... που θα κραύγαζε τραγουδώντας

Λαχτάρησε να βγει στα όρη
όπου περπάτησε αγόρι
κει που περνούσε τα μικράτα
πάνω στης Νίδας τα μιτάτα.

Αν ήξερα μουσική...

Δεν θα έπρεπε να μεταμφιέζω την κραυγή μου και να τη μεταποιώ σε κάτι άλλο από αυτό  που αληθινά  είναι.:  ένα σώμα που τραγουδάει τον καημό του, τον έρωτά του, τη μοναξιά και τον χαμό του... ένα σώμα που θέλει να σωθεί 

Κι από το θρόνο του στο Γιούχτα
θυμάται τον παλιό χρησμό
κι αμίλητος παραμονεύει
το δεύτερο κατακλυσμό.

Αν ήξερα μουσική... το σώμα μου θα είχε μορφή... και κάθε που με ρώταγε ο κόσμος ν'απαντήσω θα του έλεγα τα θεϊκά τραγούδια μου....δεν θα ήμουν ξένος.....και "ο κόσμος όλος θα εσώζετο"

Κι είναι το μόνο που τον σώνει
μια δοξαριά του Ψαραντώνη ...