Mέρες της "ηρωϊκής" διαπραγμάτευσης ήταν.....η τηλεόραση έπαιζε "λεπτό προς λεπτό τις δραματικές εξελίξεις"... όταν ο πεντάχρονος εγγονός μου που ήταν απορροφημένος να παίζει με τα τουβλάκια του, αραδιασμένα στο τραπεζάκι του σαλονιού και στο πάτωμα... κάτι έπιασε τ' αυτί του παιδιού, κάτι ακατάληπτο, και με ρωτάει : "Γιαγιά, ελληνικά μιλάνε αυτοί ή ψεύτικα; "
Ω! ο μικρός άνθρωπος...
Ω! ο άνθρωπος ο αθώος...
που έχει μητρική γλώσσα την αλήθεια...
που λέει γάλα και εννοεί το γάλα
που λέει δουλειά και εννοεί το σπάσιμο της πέτρας, το φύτεμα της πατάτας, το χτίσιμο του σπιτιού, την διδασκαλία της Ιλιάδας, την περίδεση μιας πληγής, το τάϊσμα ενός αδέσποτου σκύλου...
που δίνει ονόματα στα πράγματα που είναι γύρω του...
κι αυτά παίρνουν ζωή και γίνονται ο κόσμος...
ένας κόσμος τριγύρω...
ένας κόσμος που απλώνεις το χέρι σου και τον πιάνεις στο εδώ και στο τώρα της ύπαρξής σου,
ένας κόσμος που μέσα από την γλώσσα σώζεται από την αφάνεια της λήθης... αληθεύει.και πραγματώνεται στο παρόν... Ένα παρόν που μπορείς να το ζήσεις, να το μοιραστείς, να το χαρείς, να το διαχειριστείς όπως τα τουβλάκια, να το μιλήσεις θυμόσοφα με τον γείτονα στο καφενείο του χωριού και να το καταλάβεις.
"Ξένα, μιλάνε... πουλάκι μου, ξένα" , του είπα.
Μάλλον του φάνηκε ικανοποιητική η απάντησή μου, και γύρισε στα τουβλάκια του....
Ναι, ξένα...μιλάνε την ξένη γλώσσα ενός φαντασιακού -άυλου κόσμου : των χρηματιστηριακών αξιών, των χρεογράφων, του δημόσιου χρέους, της υποθήκης του μέλλοντος, μιας αξίας απραγματοποίητης... και δυναστευτικής....δόγματα και φόρμουλες, που κανείς δεν καταλαβαίνει κι όμως όλοι υποτάσσονται σ' αυτήν και στην ψευτιά που την συνοδεύει: οι κυβερνήσεις, οι αξιωματούχοι, οι άνθρωποι, τα μέσα μαζικής ενημέρωσης...
Ιδού ο αναπτυγμένος κόσμος στον οποίο μετά πολλών βασανιστηρίων και ες αεί βασανιζόμενοι κατορθώσαμε να ανήκουμε, ως σύγχρονο, ευυπόληπτο δυτικό κράτος!
Χρειάζεται μετά να "κατασκευάσεις" την ευτυχία, την χαρά της κάθε μέρας, να την εξασφαλίσεις με χάπια και σκευάσματα, με πολυβιταμίνες και ασφαλιστικά προγράμματα, με συναγερμούς και κλειδαριές ασφαλείας... τόσο απίθανη, νεφελώδης και υπάνθρωπη που έχει γίνει....
Χρειάζεται, επιπλέον να κατασκευάσεις τα "λογικά" και ρεαλιστικά επιχειρήματα για ν' αντέξεις τη βία που σου επιβάλλεται ως ζωή.
Κοίταζα το μικρό παιδί, καθώς ήταν απασχολημένο....
Σε λίγο θα πάει κι αυτό στο σχολείο.. Θα μάθει τα γράμματα... Θα μάθει τα "ελληνικά" και θα ξεχάσει τη μητρική του γλώσσα.
Ίσως μετά από πολλά χρόνια... μέσα από πολλές δυσκολίες.... ίσως αυτό ή κάποιο άλλο παιδί, βρεθεί μπροστά στο ίδιο δίλημμα : πώς μιλιέται αυτή η ζωή : "ελληνικά ή ψεύτικα;" και τότε, σε μια κατεστραμμένη πατρίδα, μέσα από τον σωρό, ίσως συλλαβιστά... προσπαθήσει να θυμηθεί και να μάθει πάλι να μιλάει...
Στον κόσμο που του φτιάξαμε μονο ψευτικα μιλάνε.Να του το πείτε του παιδιού αγαπητη γιαγιά, για να μάθει να φυλάγεται.
ΑπάντησηΔιαγραφήΠολύ απόλυτο και μηδενιστικό σας βρίσκω... Γιατί να μάθει να φυλάγεται και όχι να μάθει να κρίνει;
Διαγραφή!!!
Διαγραφή