Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

_για ένα νέο "αντάρτικο"


 
έργο graffity: Bansky

γράφει ο Τεύκρος Χατζηλίας

 

 

Η ομιλία του Τσίπρα και η συνακόλουθη τραβάγια που δημιουργήθηκε, κάποιες στιγμές, εντός του ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου δείχνει ότι το θέμα της Ελλάδας δεν είναι πια ένα εθνοκρατικό, διακρατικό τεχνοκρατικό πρόβλημα. Είναι ένα ουσιοκρατικό πρόβλημα της Ευρώπης ως σύνολο. Είναι πλέον ξεκάθαρο αυτό. Τα κακαρίσματα, όπως και οι άλλες φωνές των ζώων, τις οποίες θα μπορούσαμε ν’ αντιστοιχίσουμε σε καθέναν από τους ομιλητές, είναι απλώς φωνές ζώων που διαβιούν, εν τω παρόντι, μέσα στο άγριο ευρωπαϊκό δάσος. Όμως πέρα απ’ τη βιολογία του δάσους, δηλαδή της πανίδας και της χλωρίδας του, υπάρχει υπέρτερα η δύναμη της Δημιουργίας. Εν προκειμένω η δύναμη της Δημοκρατίας, του Ορθού λόγου, του Συναισθήματος της αλληλεγγύης και όλων εκείνων των ενεργημάτων, που μεταμορφώνουν τη ζωωδία σε ανθρώπινη κατάσταση. 

Ο ουδός μεταξύ ζωωδίας και ανθρωπινότητας δείχτηκε σήμερα απροσχημάτιστα ενώπιων όλων μας. Είδαμε, εν τω γίγνεσθαι, να φανερώνεται ο πυρήνας του κεντρικού ζητήματος. Η Ευρώπη συγκροτείται από τάξεις και έθνη και κατά συνέπεια στην επικράτειά της διεξάγονται εθνοταξικές διαμάχες που κάποτε φτάνουν στα άκρα. Βρισκόμαστε, λοιπόν, στα άκρα. Δεν είναι άγνωστα αυτά τα άκρα στη διαχρονία των Ελλήνων. Μάλλον αυτή είναι η φυσική μας κατάσταση. Μια ακριτική εθνότητα ήμαστε παράλογη, βίαιη, απροσάρμοστη αλλά και διαχυτική, δημιουργική, απρόβλεπτη στο θαύμα. Αυτό ειναι πιστοποιημενο όχι από μας αλλά απ' όλους τους σοβαρούς ανθρώπους.

Νομίζει κανείς πως όλα είναι χαμένα, αλλά εμείς δεν αποτελούμε μια εθνότητα της σύντομης μα της μακράς διάρκειας, για να θυμηθούμε ένα όρο της σχολή των Αnnales*.   
Σήμερα βρισκόμαστε για ακόμα μια φορά ταπεινωμένοι, αλλά δεν απελπιζόμαστε. Άλλωστε σπάνια υπήρξαμε τη νεώτερη εποχή επιδέξιοι στις μάχες του ανοιχτού πεδίου λόγω συνήθως αντικειμενικών συνθηκών, όμως στο ανταρτικό έχουμε μεγάλη εμπειρία από τα χρόνια της τουρκοκρατίας.
Νομίζω ότι το νεαρός αυτός πολιτικός μαζί με τον κύριο κορμό του ΣΥΡΙΖΑ θα πρέπει να επιχειρήσει, μετά από τη σύναψη μιας λεόντειας συμφωνίας στη Σύνοδο Κορυφής, την τακτική του αντάρτικου.
Τι σημαίνει αυτό και πώς πραγματοποιείται σε συνθήκες σύγχρονης χρηματοπιστωτικής δουλείας είναι κάτι που χρειάζεται να σκεφτούμε, να κουβεντιάσουμε και να τολμήσουμε...



* Κίνημα της Ιστοριογραφίας, που πρεσβεύει ότι το  κεντρικό μέλημα των ιστορικών πρέπει να είναι η πραγματοποίηση σύνθετων μελετών που να περιλαμβάνουν όλες τις πτυχές της ανθρώπινης δραστηριότητας, οικονομική, κοινωνική και πολιτιστική.


Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

_Mπέρτολτ. Μπρεχτ: η Εβραία

Η "Εβραία" είναι ο τελευταίος μονόλογος από το σπονδυλωτό έργο του Bertolt Brecht "τρόμος και αθλιότητα του Τρίτου Ράιχ. Το έργο αυτό του Μπρεχτ αποτελείται απο 24 σκηνές-μονόπρακτα, που έγραψε ο Μπρεχτ εξόριστος μεταξύ 1935 και 1939 και περιγράφουν την τρομοκρατία και την άγρια φύση του ναζιστικού καθεστώτος. Η ελληνική μετάφραση αυτού του έργου του Brecht είναι του Μάριου Πλωρίτη και κυκλοφορεί σε βιβλίο από τις εκδόσεις Μωραίτης. Στο κείμενο αποτυπώνεται η εσωτερική ένταση του ατόμου που παίρνει μια απόφαση ενώ βρίσκεται στο χείλος της απελπισίας. Μέσα από την ανάγνωση του έργου στρέφουμε την προσοχή στα εκατοντάδες πρόσωπα της καθημερινότητας, τα οποία, δίνοντας έναν οριακό αγώνα επιβίωσης, αναδύονται ως σύγχρονοι/ες ήρωες και ηρωίδες του Brecht . Το ηχητικό ντοκουμέντο που δημοσιεύουμε παρακάτω είναι από την παράσταση που ανέβηκε το 1978 μαζί με άλλα πέντε μονόπρακτα διαφόρων άλλων συγγραφέων, από το Θίασο Λαμπέτη. Αν και το συγκεκριμένο ντοκουμέντο έχει ανέβ

_Κ.Π. Καβάφης : πρόσθεσις

Aν ευτυχής ή δυστυχής είμαι δεν εξετάζω. Πλην ένα πράγμα με χαράν στον νου μου πάντα βάζω — που στην μεγάλη πρόσθεσι (την πρόσθεσί των που μισώ) που έχει τόσους αριθμούς, δεν είμ’ εγώ εκεί απ’ τες πολλές μονάδες μια. Μες στ’ ολικό ποσό δεν αριθμήθηκα. Κι αυτή η χαρά μ’ αρκεί. (Από τα Κρυμμένα Ποιήματα 1877;-1923, Ίκαρος 1993) Σχόλιο :  Δεν θέλω να κάνω ανάλυση... ένα σχόλιο μόνο.. Υπήρξαν και υπάρχουν -ευτυχώς- πολύ αξιότεροι εμού αναλυτές, που έσκυψαν με γνώση και συγκίνηση πάνω στο έργο που μας άφησε ο μεγάλος Αλεξανδρινός. Πριν, όμως, μπω στα ενδότερα, λέω να κάτσω λίγο απ' έξω, να θαυμάσω το οικοδόμημα. Γενικά, καλό είναι να το κάνουμε αυτό. Μια πρώτη καταγραφή, μια εξωτερική εποπτεία, καθώς η μορφή περι-γράφει το περιεχόμενο και το περιεχόμενο χύνεται μέσα στη μορφή του, μας είναι πάντα χρήσιμη για να συνδεθούμε και να μείνουμε εντός του ποιήματος. Ας είναι... διάφορες σκέψεις...ή οδοί για την σκέψη, γενικώς... Αυτό λοιπόν το ποίημα του Κ.Π.Καβά

_ Γ. Σεφέρη, "κράτησα τη ζωή μου" : σπάραγμα μιάς ανάγνωσης

Τ' ανθισμένο πέλαγο και τα βουνά στη χάση του φεγγαριού η μεγάλη πέτρα κοντά στις αγριοσυκιές και τ' ασφοδίλια το σταμνί πού δεν ήθελε να στερέψει στο τέλος της μέρας και το κλειστό κρεβάτι κοντά στα κυπαρίσσια και τα μαλλιά σου χρυσά' τ' άστρα του Κύκνου κι' εκείνο τ' άστρο ό Αλδεβαράν. Κράτησα τη ζωή μου κράτησα τη ζωή μου ταξιδεύοντας ανάμεσα στα κίτρινα δέντρα κατά το πλάγιασμα της βροχής σε σιωπηλές πλαγιές φορτωμένες με τα φύλλα της οξιάς, καμιά φωτιά στην κορυφή τους· βραδιάζει. Κράτησα τη ζωή μου˙ στ' αριστερό σου χέρι μια γραμμή μια χαρακιά στο γόνατο σου, τάχα να υπάρχουν στην άμμο του περασμένου καλοκαιριού τάχα να μένουν εκεί πού φύσηξε ό βοριάς καθώς ακούω γύρω στην παγωμένη λίμνη την ξένη φωνή. Τα πρόσωπα πού βλέπω δε ρωτούν μήτε ή γυναίκα περπατώντας σκυφτή βυζαίνοντας το παιδί της. Ανεβαίνω τα βουνά· μελανιασμένες λαγκαδιές˙ o χιονισμένος κάμπος, ως πέρα ό χιονισμένος κάμπος, τίποτε δε ρωτούν μήτε o καιρός κλειστός