_η μαύρη της ψυχή

Αν όλα έχουν ψυχή κι αν η ψυχή έχει χρώμα, τι χρώμα έχει η ψυχή της τηλεόρασης;
Δεν κάνω την έξυπνη, ούτε εγώ το ήξερα, το ανακάλυψα όμως όταν η τηλεόρασή μας ….ξεψύχησε.
Ο θάνατός της υπήρξε ξαφνικός, γρήγορος, ακαριαίος και συνέβη μια Κυριακή (ποιος το περίμενε πως θα’ταν Κυριακή;) ημέρα οικογενειακής ολομέλειας.
Όπως ακούμε και λέμε ότι "έσκασε από το πολύ φαί";  ε... έτσι και η τηλεόρασή μας (παλιό μοντέλο, πλην έγχρωμη), αφού είπε, είπε, είπε χιλιόμετρα λέξεων, χόρεψε σε κατά παραγγελία φτηνά γλέντια, στημένα σε πλατώ μέχρι ξεπατωμού, συγκινήθηκε μέχρι δακρύων βαθειά και ανθρώπινα, έκανε ένα "παφ" και από το τουρλωτό, μαύρο σώμα της αναδύθηκε ένας καπνός πυκνός και μαύρος.
Φοβήθηκα ότι θα λερώσει τους άσπρους τοίχους του καθιστικού, τόσος πολύς ήταν.
 Έτσι ξεψύχησε βγάζοντας μια μαύρη κατάμαυρη ψυχή.... Απίστευτο έτσι;
"Μαμά μη πάς κοντά!!", μου φώναξε η μικρή μου κόρη, λες και φοβόταν ότι ξαφνικά θα ζωντάνευε όπως στα θρίλερ, θα έβγαζε ένα σκελετωμένο χέρι και θα μ’έπιανε από το λαιμό.

Την άλλη μέρα την πήγαμε στο μάστορα.
Την αντιμετώπισε σαν απολίθωμα της ιουρασικής περιόδου. Την ίδια έκπληξη θα έβλεπα στο πρόσωπό του αν βρισκόταν ξαφνικά στο Τζουράσικ Πάρκ.
"Τι ψάχνετε βρε παιδιά. Πετάξτε την, με 600 ευρωπουλάκια παίρνετε μια καινούρια και επίπεδη".
Ο μάστορας απορρίφθηκε και η πρότασή του επίσης. Εδώ λέμε αμάν να ξεχρεώσουμε, τηλεόραση θα αγοράσουμε;
Έτσι πέθανε η τηλεόρασή μας και άρχισε να ζει το σπίτι μας.
Το σπίτι μας ζει και εμείς μέσα σ’αυτό εδώ και 8 μήνες.
8 μήνες πρωινό ξύπνημα χωρίς πρωινάδικα, χωρίς Παπαδάκη, χωρίς Αυτιά.
8 μήνες χωρίς δελτία ειδήσεων αλλά με ενημέρωση.
8 μήνες χωρίς talk show αλλά με συζήτηση ανάμεσά μας.
8 μήνες χωρίς τηλεοπτική διασκέδαση αλλά με μουσική και ραδιόφωνο.
8 μήνες χωρίς τηλεοπτική χαλάρωση αλλά με διάβασμα, ζωγραφική, γράψιμο και περισυλλογή.
8 μήνες με μεγάλα διαστήματα σιωπής αλλά και ήχους σπιτιού μόνο, χωρίς τηλεοπτική γκρίνια.
8 μήνες με φαί στο τραπέζι της κουζίνας και όχι στο τραπεζάκι του καθιστικού, με το βλέμμα στην οθόνη και το πιάτο στα πόδια.
8 μήνες και μπορώ να πω ότι αποτοξινωθήκαμε, γιατί όταν σ’ ένα σπίτι συγγενικό είδα στην τηλεόραση την Εφη Θώδη να ανοιγοκλείνει το στόμα της σαν μαριονέτα και κάνοντας ζάπινγκ έπεσα πάνω στη Πέγκυ Ζήνα που σ’ένα άλλο κανάλι άδωντας (;) διασκέδαζε (ήμαρτον Πασχαλιάτικα) τους νεοέλληνες οικογενειάρχες, ένιωσα μια γλίτσα να κολλάει πάνω μου, μού ήταν αφόρητο και βασανιστικό ν' ακούω και να κοιτάζω, σαν μια ροχάλα να εκτοξεύτηκε στο πρόσωπό μου.
Τόσο κατεστραμμένους μας θεωρούν; αναρωτήθηκα.
Γιατί πρέπει να έχεις πάθει μια καταστροφή μέσα σου, έναν καταποντισμό, ένα λοιμό για να μπορείς να συμμετέχεις, έστω και κριτικά σ’ ότι προβάλλεται χωρίς να το κλείνεις το ρημάδι.
8 μήνες περάσαμε από διάφορα στάδια μέχρι να ανακαλύψουμε τον άλλο τρόπο, τον χωρίς καθόλου τηλεόραση. Που ευτυχώς υπάρχει, τον έχουμε μέσα μας, όπως και πολλά καλά πράγματα που έχουν θαφτεί κάτω από τόνους μπάζα και απορρίμματα.

Η ολοκληρωτική επιβεβαίωση ήρθε, (κάτι σαν "με λένε Ελένη και είμαι καλά"), όταν μπορέσαμε να διανύσουμε μια ολόκληρη προεκλογική περίοδο χωρίς να δούμε ούτε μια πολιτική εκπομπή, ούτε καν το debate των πολιτικών αρχηγών. Όχι ότι είμαστε υπεράνω κομμάτων, ούτε σνομπάρουμε τους πολιτικούς αρχηγούς, ούτε ανήκουμε στη νέα πολυπληθή ομάδα που πιστεύει ότι "όλοι ίδιοι είναι".
Αλλά, βρε αδελφέ, χρόνια τώρα στην πολιτική νιώθουμε ότι έχουμε μια σχέση μαζί της βαθύτερη, αξιακή, συνείδησης, έμπνευσης και στάσης ζωής.
 Όχι να έρθει ο κάθε Πρετεντεράκος να εγκαταστήσει το πολιτικό του πλυντήριο μέσα στο σπίτι μας και να απλώνει τα πλυμένα άπλυτα του συστήματος που τον πληρώνει στα κάγκελα του μυαλού μας.
Τις εκλογές τις ζήσαμε από κοντά, ακούγοντας ραδιόφωνο, διαβάζοντας εφημερίδες, έντυπα και ανακοινώσεις, συζητώντας με φίλους, πηγαίνοντας σε πολιτικές συγκεντρώσεις και βεβαίως ψηφίζοντας, δηλαδή σαν άνθρωποι-πολίτες και όχι ως δοχεία-πελάτες.

Μετά μάλιστα τ’ αποτελέσματα των εκλογών, έτσι όπως ήρθαν ένα είναι το σίγουρο: Δεν υπάρχει καλή και κακή τηλεόραση. Δεν υπάρχει χυδαία και εκπολιτισμένη.
Η τηλεόραση είναι μόνο κακή και μόνο χυδαία.
Πιο κακή από το κάπνισμα, πιο κακή από τον κακό λύκο, πιο κακή από την κακιά μητριά της Χιονάτης, πιο κακή από το κακό συναπάντημα, πιο κακή από τον κακό  εαυτό μας.
Και πιο χυδαία από κάθε γενετικό πείραμα, πιο χυδαία από κάθε τσίρκο με ελέφαντες.
Κλείνω το κουτί κι ανοίγω τ’ αυτιά και τα μάτια για να πω:

Έξω μάγκες.... 

γιατί τελικά

Στη παράγκα του μυαλού μου

λίγα πράγματα χωράνε,

πέντε φίλοι, ένας σκύλος

δυο σημαίες απ’ τα παλιά

οι κουβέντες, τα βιβλία

τα παράθυρα ανοιχτά

κι ο αέρας που μοιράζει

μια αιώνια μοναξιά.

----------------------

Το κείμενο αυτό γράφτηκε και δημοσιεύτηκε (με άλλο τίτλο) για πρώτη φορά τον Ιούνιο του 2009 στο περ. "Πυξίδα των Χανίων", μου το θύμισε πρόσφατα ένας φίλος.... έψαξα, το βρήκα και σήμερα το δημοσιεύω στον "παρακοσμο"....
Από τον Ιούνιο του 2009 έχουν γίνει πολλά... ίσως το κείμενο αυτό να έχει την αξία ενός παιχνιδίσματος.... Αεί παίδες!!