Χ.Θ.:Έχετε πτυχίο;
Δημ.: Μάλιστα
Χ.Θ: Τι πτυχίο;
Δημ: Είμαι χημικός
Χ.Θ: Δουλεύετε ως χημικός;
Δημ: Οχι
Χ.Θ: Και τι δουλειά κάνετε;
Δημ: Δουλεύω στο ραδιόφωνο
Χ.Θ: Αυτό είναι δουλειά δηλαδή; Να πάτε να δουλέψετε στα βιοκαύσιμα, να κάνετε ένα παραγωγικό οκτάωρο. Θα έπρεπε το πρωί να δουλεύετε στα λιπάσματα και μετά να επιλέγετε τραγούδια. Είστε χημικός; Τι είναι το πέλετ; Να δουλέψετε στα βιοκαύσιμα. Δεν μας χρειάζονται ραδιοφωνικοί παραγωγοί κυρία μου, χρειάζονται άνθρωποι που δουλεύουν.
Δημ: Ωραία κ. Θηβαίο κι εσείς να μην τραγουδάτε. Να αφήσετε την κιθάρα σας και να πάτε να δουλέψετε κι εσείς
Χ.Θ: Δεν έχετε καταλάβει, γι” αυτό δεν είστε και καλή δημοσιογράφος,
Αυτά είπε ο Θηβαίος κι έγινε σάλος στα προσφιλή μέσα κοινωνικής δικτυώσεως που τους τρέχουν τα σάλια για κάτι τέτοια...
Μα γιατί; Τι είπε ό άνθρωπος; Τι παραπάνω δηλαδή απ' ότι επίσημα κι υπεύθυνα οι πολιτικοί προϊστάμενοι λένε χρόνια τώρα, απ' ότι λένε οι παράγοντες της αγοράς αλλά και κάθε νουνεχής άνθρωπος.... δηλαδή για ανάπτυξη, για παραγωγικότητα, για επενδύσεις, για ανταγωνιστικότητα, για καινοτομία.... δηλαδή ν' αφήσουμε τις μπούρδες τις καλλιτεχνικο-θεωρητικές ... κι αυτά τα περί παιδείας για την παιδεία, γνώσης για την γνώση, μουσικής για την μουσική γιατί μ' αυτά δεν έρχεται η πρόοδος, δεν βελτιώνεται το βιοτικό επίπεδο, δεν αυξάνει το κατά κεφαλήν εισόδημα και φευ! δεν επιτυγχάνονται πρωτογενή πλεονάσματα.... δουλέψτε βρε! ...
Εμένα καθόλου δεν με ξένισαν αυτές οι απόψεις του καλλιτέχνη. Και επιτέλους δικαιούται να έχει κι αυτός μια άποψη για την παραγωγική ανασυγκρότηση της χώρας.
Εντάξει να δεχθώ ότι ήταν κάπως υπεροπτικός και αγενής... απέναντι στην ανυποψίαστη δημοσιογράφο ... αλλά και πάλι σκέφτομαι ότι είναι να μην πάρει κανείς μικρόφωνο στα χέρια του, να μην αποκτήσει έδρα στη βουλή, θέση σε πάνελ και λογαριασμό στο twitter ...μετά δύσκολα το γλυτώνεις το ύφος του παντογνώστη....
Εξάλλου ο καλός τραγουδοποιός, μετά τα όσα του σούρανε, μεσούσης της καλοκαιρινής περιόδου των συναυλιών, ζήτησε δημόσια συγνώμη από την δημοσιογράφο....και αποκαταστάθηκαν, ούτως ειπείν, οι κανόνες της αστικής ευγένειας, που θα έλεγε και ο Μεϊμαράκης...
Αν όμως, την παραπάνω στιχομυθία διάβαζε ο Καντ, ίσως να κουνούσε το κεφάλι του και να έλεγε : «πράττε έτσι ώστε να χρησιμοποιείς την ανθρωπότητα τόσο στο πρόσωπό σου όσο και στο πρόσωπο κάθε άλλου ανθρώπου, πάντα ταυτόχρονα ως σκοπό και ποτέ μόνο ως μέσο» (Τα θεμέλια της μεταφυσικής των ηθών , μετφ. Τζαβάρας Γ, εκδ. Δωδώνη)
Τι έκανε λοιπόν ο Χρήστος Θηβαίος συνομιλώντας με την δημοσιογράφο;
Σε ποιο "λάθος" περιέπεσε;
Σύμφωνα με τον Καντ, την χρησιμοποίησε μόνο ως μέσον για να προβάλλει τις απόψεις του.... Γι' αυτόν η συγκεκριμένη δημοσιογράφος που είχε απέναντί του και συνομιλούσε μαζί του, ήταν, στην ουσία, αόρατη... δεν είχε κανένα πραγματικό ενδιαφέρον γι'αυτήν, παρ'ότι την ρωτούσε πράγματα για την ζωή της, οι απαντήσεις της τον άφηναν αδιάφορο, προσέκρουαν στον τοίχο των δικών του διαμορφωμένων αντιλήψεων - απόψεων... καμία κίνηση για μετάβαση στον "τόπο του άλλου".
Γι' αυτόν, λοιπόν, το λόγο υπήρξε υβριστικός.
Μήπως όμως έκανε κάτι που καθημερινά κάνει η συντριπτική πλειοψηφία των ανθρώπων;
Μήπως στην καθημερινή επαφή, στις πράξεις μας και στους λόγους μας... το πρόσωπο του άλλου ανθρώπου δεν χάνεται, μήπως δεν μπορούμε να τον δούμε;
Που σημαίνει ότι, η πράξη και κατ' επέκταση και ο λόγος μας... χρησιμοποιεί τον άλλο άνθρωπο ως μέσον είτε για την διάδοση των όποιων απόψεων - από τις πιο σοφές έως τις αγοραίες- είτε για την επίτευξη κάποιου δικού μας στόχου, δίχως να λαμβάνει υπόψη του την δική του - αλλότρια πραγματικότητα...
Η αλλότρια πραγματικότητα, ο "άλλος" είναι ένας σκοπός, που για να τον πετύχω - φτάσω, πρέπει να παραμερίσω αυτό που εγώ θεωρώ αληθές, σοφό ή πρέπον...να υπερβώ ένα Εγώ που έχει την τάση να εξαπλώνεται και να πλημμυρίζει τον χώρο ανάμεσα...Κι αυτό, δεν μπόρεσε να κάνει ο κ. Θηβαίος...
Αν το έκανε, τότε θα είχε υιοθετήσει μια ηθική στάση που θα κατάληγε να είναι μια ανθρώπινη συνάντηση...
Τέτοιοι όμως προβληματισμοί και φιλοσοφικές κουβεντούλες είναι άγνωστα στους πλήρως εμπορευματοποιημένους χώρους παραγωγής πολιτιστικών προϊόντων στους οποίους έχει ενταχθεί και ο κ. Θηβαίος, εργαζόμενος κι αυτός... όπως θα έκανε εάν ήταν χημικός σε εργοστάσιο λιπασμάτων.
Από μια τέτοια υποθετική και απραγματοποίητη συνέντευξη ίσως μαθαίναμε κάποιες αλήθειες... και για τη χώρα, για την εργασία και τις περιπέτειές της, για τη μουσική και την δύναμή της, για τα όνειρα που συντρίβονται στην πραγματικότητα της ζωής ... ίσως και για τους ανθρώπους που μιλούσανε συνεντευξιαζόμενοι...
Σε κάθε άλλη περίπτωση, ακόμα και αστικά ευγενής αν είναι κάποιος, ακόμα και χαζοχαρούμενα περιποιητικός.... ανακυκλώνεται μια βαθιά μοναξιά, που στους καλλιτεχνικούς χώρους εύκολα καταλήγει να γίνεται υβριστική και σε άλλους, άλλως.
Κλείνω στο μικρό αυτό φιλοσοφικο-καλλιτεχνικό σημείωμα με το αγαπημένο Ημερολόγιο του Χρήστου Θηβαίου... και την παρότρυνση : σκεφτείτε πόσο πολύ μοιάζουμε όλοι.
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου