Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

_η δύναμη της ψυχής


Ο γύψος αν ανακατευτεί με το νερό θα γίνει στόκος. Ο αναδευτήρας θα λειτουργήσει μόλις συνδεθεί με το ηλεκτρικό ρεύμα, το λεωφορείο θα σταματήσει στη στάση, τα πλαστικά μέλη θα συνδεθούν και θα δεθούν, το σακάτικο σώμα θα περπατήσει στο δρόμο.
Όλα αυτά είναι φυσικοί νόμοι, σχέσεις πραγμάτων ενσωματωμένες, δοσμένες στον κόσμο από την δομή και την κατασκευή του κανονικότητες, που κάποτε ανακαλύψαμε και έκτοτε με βεβαιότητα χρησιμοποιούμε.
Όμως ο τρόπος με τον οποίο ΜΠΟΡΕΙ ένα μοναδικό βιολογικό πλάσμα να ΕΠΙΛΕΞΕΙ το ΠΩΣ θα συνδεθεί με τον κόσμο, δεν είναι δοσμένο από κατασκευής του κόσμου. Είναι κάτι που κάθε φορά εισάγεται έξωθεν, μοναδικά και ανεπανάληπτα, κάτι που κάθε μέρα και κάθε στιγμή δημιουργείται και κατορθώνεται... κι αυτό δεν είναι καθόλου βέβαιο.
Θαρρώ εάν θα θέλαμε να ξαναμιλήσουμε για κάτι που κάνει τον άνθρωπο διαφορετικό από κάθε τι κτιστό, είναι αυτή η κατάφασή του ακριβώς στην αβεβαιότητα.
Αυτή η αβεβαιότητα είναι εξ ορισμού αντίθετη με κάθε έκφραση του θετικισμού, με κάθε λογής φωστήρες, εθνοσωτήρες και κοσμοκράτορες,  με την χυδαία έπαρση της οικονομίας των αγορών και μ' αυτήν συνδέεται η ιερότητα  του ανθρώπου.


Σχόλια

  1. Ανώνυμος22/11/14, 6:39 μ.μ.

    Πιστεύω, ότι ο τρόπος με τον οποίο μπορεί ένα μοναδικό βιολογικό πλάσμα να επιλέξει το πως θα συνδεθεί με τον κόσμο, είναι δοσμένο από κατασκευής του κόσμου.

    Το «Έργάζεσθαι καὶ φυλάττειν αὐτόν» που παράγγειλε ο Θεός στους πρωτοπλάστους υποδηλεί τον Παράδεισο εντός τους, δηλαδή την ένωσή τους με τον Αγαθό Δημιουργό τους. Αν τηρούσαν αυτό, δια της ελεύθερης υπακοής, θα τους ωρίμαζε από το καθ΄εικόνα στο καθ΄ομοίωσιν.
    Με την πάροδο του χρόνου και την ανάπτυξη των παθών μας ξεχάστηκε τελείως αυτή η δυνατότητα, μέχρι που έγινε ο Θεός άνθρωπος και με την ένωση μαζί Του μας γίνεται ο Ίδιος Οδός μέσα μας.

    Πιστεύω αγαπητή Ελένη, ότι αρχίζεις και βιώνεις το παρακάτω γεγονός...

    (Απόσπασμα κειμένου του ψυχολόγου Νικήτα Καυκιού)

    "Η αναστάσιμη προοπτική της ζωής μας ελευθερώνει απ' τους προσδιορισμούς της εγκοσμιότητας. Η πυρηνική δομή της ζωής, ο αναστημένος Ιησούς μας ζωοποιεί. Η αγάπη του Θεού βιάζει τη σωτηρία της οικουμένης. Η Χάρη του κτίζει μέσα μας την βεβαιότητα ότι ο Θεός είναι παρών παντού και πάντοτε ακόμα και όταν δεν Τον αισθανόμαστε. Η Χάρις Του ξεχειλίζει τα πάντα είτε το καταλαβαίνουμε είτε όχι."


    Πηγή: http://www.psyche.gr/apoysia.htm

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. @Ανώνυμο,

    Το πώς θα συνδεθεί ο άνθρωπος με τον κόσμο, με τον εαυτό του και με τον Θεό είναι το μέγιστο θέμα ολόκληρης της ανθρώπινης ιστορίας.
    Όλη η ιστορικότητα μιλάει ΜΟΝΟ γι' αυτό. Λαοί, θρησκείες, αυτοκρατορίες, πόλεμοι, οι μεγάλες μεταναστεύσεις, η εμφάνιση της γλώσσας και η εξέλιξή της, ολόκληρη η ανθρώπινη πνευματική δημιουργία, μπορεί να κατανοηθεί μόνο μέσα από την άνευ προϋποθέσεων δυνατότητα του ανθρώπου να ανιχνεύσει, να διατυπώσει και να χαράξει ΕΝ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ αυτό τον τρόπο, ο οποίος δεν είναι ντετερμινιστικά δοσμένος και προσδιορισμένος.
    Και μ' αυτή την έννοια ο άνθρωπος μπορεί κάλλιστα να επιλέξει να καταστραφεί.

    Προσωπικά δεν χρησιμοποιώ σχεδόν ποτέ το όνομα του Θεού, του Χριστού, των Αγίων πάντων, των αγγέλων, των δαιμόνων κλπ.
    Θα προτιμούσα να μην μιλάμε καθόλου γι' αυτά. Όχι για κανένα άλλο λόγο αλλά γιατί δεν έχουμε και δεν μπορούμε να έχουμε το λεξιλόγιο, οπότε ο λόγος μας κινδυνεύει να γίνει σχολαστικισμός ή ν'ακούγεται κούφιος και κενή ηθικολογία. Στο τέλος, το πιο δικό μας γίνεται ξένο.

    Όσο για την επιστασία της πορείας μου, να'σαι καλά υψηλέ επιστάτη που με έχεις στο νου σου και με ελέγχεις.
    Πρόσεξε όμως γιατί ο άνθρωπος είναι πολύ περίπλοκο πλάσμα.

    Εγώ εξέφρασα μερικές σκέψεις, δηλαδή αυτό που εξέχει από ένα παγόβουνο. Το τι βιώνω ή δεν βιώνω είναι το υπόλοιπο.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Ανώνυμος22/11/14, 8:09 μ.μ.

    " Όσο για την επιστασία της πορείας μου, να'σαι καλά υψηλέ επιστάτη που με έχεις στο νου σου και με ελέγχεις".

    Καλόοοοο!
    ;-)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Ανώνυμος22/11/14, 8:56 μ.μ.

    Αυτογνωσία και ετερογνωσία είναι ποσά ανάλογα αγαπητή.

    Γνωρίζω την κορυφή του παγόβουνου, καθώς και το βάθος του κάτω απο την επιφάνεια του νερού. Θα λιώση σιγά- σιγά, θα γίνει ένα με τον απέραντο Ωκεανό.

    Επιστάτης δεν νομίζω να είμαι, μάλλον αποστάτης, του κόσμου τούτου...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Ανώνυμος22/11/14, 10:39 μ.μ.

    Οκαθε ενας εχει τις θεσεις του και τα βλεπει με μια αλλη οπτικη γωνια ασφαλως.
    Θα συμφωνησω αγαπητη Ελενη με οσα γραφεις!
    Ε, νομιζω η τρελα της κοσμικης φροντιδας,μας εκανε να τα βλεπουμε ολα υλιστικα(με απλα λογια μιλαω).Αυτο,επειδη φερνει κερδη,βαλθηκαν να μας ειδωλολατρισουν με τα υλικα αγαθα οι βιομηχανιες και οι εταιριες πασης καταναλωσεως στην υπηρεσια του πολιτη.
    Θα το παω παλι αλλου γιατι δεν βγαινει και τιποτε με τα υλικα ..λιγο πιο βαθυτερα...
    Ελεγε ενας αγιος γεροντας''ενα εργο αγαπης ειναι μεγαλυτερο και ανωτερο απο 100 μετανοιες''(οχι βεβαια οτι ηθελε να υποτιμησει την ασκηση,οχι προς Θεου!)....
    Ετσι λοιπον,οπου και αν εισαι ,ας λειτουργεις τις αρετες.η αγαπη οδηγει στην αγαθοσυνη λενε οι πατερες,για οποιον τα δεχεται βεβαιως!
    Ερχεται ομως ο Ιερος -μας Χρυσοστομος και λεγει στο βιβλιο του ''Γραμματα απο την εξορια'', οπου απευθυνεται και σε διακονισσες του ,πως τα παθηματα ειναι ανωτερα απο τα κατορθωματα.Διοτι φερνουν υπομονη.Βλεπεις ,μεσα στις θλιψει ς και στα βασανα κατεργαζεται η αρετη της υπομονης.Μια ασθενεια π.χ εαν την περασουμε με υπομονη ,λενε οι Πατερες -μας φερνει μια ΜΥΣΤΙΚΗ ΑΓΝΟΤΗΤΑ.
    ΜΥΣΤΙΚΗ ΑΓΝΟΤΗΤΑ φερνει και η καθαρση της καρδιας,η μοναχικη πολιτεια.Αλλα ολα αυτα να βρισκεται κανεις εντος εκκλησιας .Αν ολα αυτα τα δεις χωρις τη Χαρη,δεν εχουν αξια ουτε και σωτηρια.
    Ακομα και στην Επιστημη νομιζω ,εαν η Ιατρικη π.χ δεν αναγνωριζει Θεο και ψυχη,ολα αυτα τα επιτευγματα που γινονται για την υπηρεσια του ανθρωπου,θα φθασουν να εξυπηρετουν μονον οικονομικα συμφεροντα και οχι στην ουσια τον ιδιο τον ανθρωπο.Π.χ,βλεπε κλωνοποιηση,ευθανασια,εκτρωσεις κλπκλπ.
    Εχουμε μπλεξει με θεολογικες εννοιες νομιζοντας πως επειδη καποιοι ξερουν θεολογια μονον εαν εισαι θεολογος μπορεις να μιλας θεολογικα και ομως,καποτε οι γιαγιαδες μας χωρις πολλες θεολογιες και οι προπαππουδες μας μιλουσαν για τον Θεο και δακρυζαν .Πηγαιναν στο αμπελι,και εαν δεν εφερναν παπα να αγιασει δεν ξεκινουσαν το κλαδεμα της ελιας.Την Κυριακη δε πηγαιναν στην εκκλησια και ειχαν δικο τους στασιδι.Εβλεπαν τον αγγελο τους και ηταν απλοι.Οι σημερινοι θεολογοι θολο-λογοι μας εχουν ταραξει στα κειμενα ,λογοι πολλοι και χανεις το τοπιο.οι παλαιοι ασκητες του σινα εαν πηγαινες σε κελλι να ρωτησεις ''γεροντα ,πες μου λογο να σωθω;;;'' σου ελεγε ενα ρητο,οχι πολλες θεολογιες ...σημερα οι παραμορφωση εκανε και τον κοσμο να αναζητα την απλοτητα.
    Καλο βραδυ στις κυριες και στους κυριους αυτου του ιστιχωρου!
    Εν Κυριω παντα.......π

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. @Ανώνυμο,
    Τι είπες τώρα!! Τι είπες τώρα;;
    Αμ δεν τα ξέραμε αυτά;;
    Τι παγόβουνα και παγοκολώνες;
    Όταν εδώ μπροστά μας έχουμε ένα γνωσιακό Έβερεστ;;;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. @Αγαπητή π,
    νομίζω ότι για κάθε άνθρωπο, υπάρχει ένας ιδιαίτερος κι εντελώς προσωπικός δρόμος. Πράγμα που εξαρτάται και από ιστορικούς αλλά και από εντελώς συγκεκριμένους ατομικούς παράγοντες.
    Πράγματι αλλιώς βίωναν την θρησκευτικότητα οι προπαππούδες μας και πριν από αυτούς εκατοντάδες γενιές, όπως και πολλά άλλα πράγματα.
    Τα ερωτήματα παραμένουν τα ίδια από συστάσεως. Μια ακίνητη γραμμή στο βάθος του ορίζοντα και
    κάθε άνθρωπος και κάθε γενιά καλείται να αναμετρηθεί μαζί τους. Και το κάνει είτε το παραδέχεται είτε όχι, ακριβώς γιατί τα ερωτήματα ήταν εκεί πριν από την δική μας χρονικότητα και θα παραμείνουν και μετά από εμάς.
    Χαίρομαι για την ανταλλαγή απόψεων.
    Σ' ευχαριστώ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. Ανώνυμος23/11/14, 9:20 π.μ.

    Αγαπητή Ελένη,
    δεν μπορώ να πάρω σοβαρά αυτά που μου έγραψες περί "γνωστικού Έβερεστ", δεν έχουν σχέση με την Αγάπη, την αγαθότητα, δηλαδή την Γνώση.

    Η ειρωνεία δεν ανήκει στην προσωπικότητα σου, είναι παρά φύση στοιχείο πονηρό, θανατηφόρο. Κάρφωσε το στο σταυρό σου κι άφησε το να αιμορραγεί μέχρι να πεθάνει...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. Κατά πρώτον μίλησα για "γνωσιακό" και όχι για "γνωστικό".
    Η διαφορά είναι η ίδια που έχουν οι λέξεις "εργατικός" και "εργασιακός".
    Η πρώτη δηλώνει κάτι που είναι τέτοιο η δεύτερη μια περιγραφή του πράγματος, δηλ. ένα "περί" του πράγματος
    Τουτέστιν, εργατικός είναι ο προκομμένος άνθρωπος και γνωστικός ο νουνεχής. Ενώ εργασιακό μπορεί να είναι π.χ. το περιβάλλον περί την εργασία και τότε λέμε "εργασιακό περιβάλλον" ή θέλοντας να μιλήσουμε για τις σχέσεις περί την εργασία λέμε, μεταφορικά, "εργασιακός μεσσαίωνας" κ.ο.κ. Αναλόγως γνωσιακός-η-ό είναι κάθε τι περί την γνώση και όχι αυτός που κατέχει την γνώση.

    Κατά δεύτερο, η ειρωνεία είναι μια απολύτως σοβαρή μορφή ανθρώπινης επικοινωνίας και μάλιστα πολύ αποτελεσματική, εκεί όπου όλα τα άλλα έχουν αποτύχει.

    Κατά τρίτο, θα μπορούσε κάποιος να μιλήσει ασφαλώς για την προσωπικότητα κάποιου ανθρώπου εφόσον είχε ΤΟΥΛΑΧΙΣΤΟΝ δει δια ζώσης το πρόσωπό του και πάλι μιλώντας γι' αυτήν θα έπρεπε να δαγκώσει την γλώσσα του πρώτα.

    Κατά τέταρτο, ότι δεν καταλαβαίνω ή ότι δεν αντέχω ή ότι δεν μπορώ, δεν το ονομάζω ούτε "παρα φύση" ούτε "στοιχείο πονηρό και θανατηφόρο", πολύ περισσότερο δεν το σταυρώνω.
    Απλώς το δέχομαι ως κάτι αλλότριο, κάτι ξένο.


    ΑπάντησηΔιαγραφή
  10. Ανώνυμος23/11/14, 8:05 μ.μ.

    Ελένη μου

    ΕΥΛΟΓΗΜΕΝΟΣ Ο ΑΝΤΡΑΣ ΣΟΥ
    ΚΑΙ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΣΟΥ, που σ' έχουν δίπλα τους.

    ΧΑΙΡΟΜΑΙ πολλές φορές όταν σε διαβάζω.

    Και μορφώνομαι, χωρίς να ΠΑΡΑμορφώνομαι.

    Σε ασπάζομαι με χαρά και αγάπη.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  11. Aγαπητέ/ή ανώνυμε/η,

    Ευχαριστώ για τα καλά λόγια.
    Έχω τη γνώμη ότι οι δικτυακοί τόποι, όπως ο παρών, το περισσότερο που μπορούν να προσφέρουν είναι ένα είδος ελάχιστης διανοητικής επικοινωνίας.
    Εάν αυτή η επικοινωνία κρατιέται σε ένα κόσμιο επίπεδο, έχει καλώς, μπορεί να είναι και εποικοδομητική ή αφορμή για επαφή με ενδιαφέροντες ανθρώπους που έχουν κάτι (πολύ ή λιγότερο) σημαντικό να πούνε.
    Εάν στην επικοινωνία αυτή επεισέρχονται και άλλοι παράγοντες μπορούν κάλλιστα να γίνουν χώροι ψυχολογικής εκτόνωσης ή χειραγώγησης μάλιστα βοηθάει η ανωνυμία σε τούτο.
    Περισσότερα στοιχεία για την ζωή ενός εκάστου νομίζω ότι δεν έχουν κάτι να προσφέρουν.

    Τα σύγχρονα ηλεκτρονικά μέσα είναι καλά και χρήσιμα όταν η χρήση τους γίνεται κατά τον λόγον τους, δηλ. κατά το όριο, τον σκοπό και την σχέση που έχουν με όλα τα άλλα. Εάν αυτός ο λόγος υπερβαίνεται, δεν φταίει το μέσον αλλά η παρά-τον-λόγον του χρήση που εμείς κάνουμε.
    Σ' ευχαριστώ.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  12. Ανώνυμος27/11/14, 8:53 μ.μ.

    Δεν νομίζω ότι η ειρωνία είναι "απολύτως σοβαρή μορφή ανθρώπινης επικοινωνίας", είναι μάλλον μέσο μίσους και διχασμού που πηγάζει από έλλειψη αγάπης. Ας μην επεκταθούμε, δεν ωφελεί κανέναν.

    Παραθέτω κάτι προς μόρφωση κι ενδυνάμωση ψυχής:

    (Απόσπασμα από το κείμενο "Η Ελευθερία", του Παύλου Νικολάγιεβιτς Ευδοκίμωφ. Ρώσου θεολόγου και φιλοσόφου.)

    "Η ελευθερία δεν εφευρίσκει τις αξίες, αλλά αυτές λαβαίνουν ζωή, ενσαρκώνονται με την προσωπική ανακάλυψη αυτών των ίδιων αξιών. Υποκειμενικά, αυτή η ανακάλυψη είναι πάντα εφευρετική, γιατί είναι η δημιουργία της σχέσης μου με τις αξίες, σχέση μοναδική, που δεν έχει ποτέ υπάρξει πριν, και κατ’ αυτή την έννοια μπορεί κανείς να πει ότι ο άνθρωπος είναι αυτό που γίνεται.

    Η σοφία του Θεού υπάρχει πριν από την ύπαρξη του ανθρώπου, και κάθε άνθρωπος φέρει μέσα του μιαν «εικόνα οδηγητική», την ίδια του σοφία, είναι ένα ζωντανό σχέδιο του Θεού. Πρέπει να το αποσαφηνίσει αυτός ο ίδιος και ελεύθερα να κατακτήσει το ίδιο του νόημα, να οικοδομήσει τον προορισμό του. Έτσι, ύπαρξη είναι η τάση ν’ ανακαλύψεις και να ζήσεις την ίδια σου αλήθεια. «Δε γνωρίζω την αλήθεια παρά όταν γίνεται ζωή μέσα μου» έλεγε ο Κierkegaard.

    Δεν υπάρχει καμμιά τελείωση στατική, ούτε καμμιά επανάληψη δυνατή μέσα στη ζωή• για ν’ ακριβολογήσει κανείς, δεν υπάρχει προηγούμενο, αλλά μια αιώνια αρχή των πράξεων που είναι πάντοτε μοναδικές — «ποτέ δυο φορές» — γιατί είναι δικές μου. Κάθε πρωί της ανθρώπινης ζωής υψώνεται όπως το πρωί της δημιουργίας του κόσμου —ένα καθαρό θείο σχέδιο— και η πιστότητα που φέρω εντός μου, με οδηγεί σε κάθε στιγμή προς μια νέα άνοιξη, προς το απόλυτα επιθυμητό και παρθένο.

    Η σχέση με το υπερβατικό δεν εκφράζεται με τους όρους μιας «ετερονομίας» του Κant, γιατί ακριβώς δεν υπάρχει κανένα έτερο μέσα στη «θεονομία». Να εξαρτάται κανείς από το Θεό, σημαίνει να λαβαίνει την αποκάλυψη της εσωτερικότητάς του, να συνειδητοποιεί ότι μέσα του κατοικεί ο Λόγος: «Δε σας ονομάζω πια υπηρέτες, σας ονομάζω φίλους».

    Αντίθετα, κάθε αυτονομία «περικλείνει» τον άνθρωπο που κλείνεται στον εαυτό του. Μέσα στην άσκηση, ο άγιος Αντώνιος ορίζει ακριβώς τις τρείς θελήσεις που αντιπαρίστανται μέσα στον άνθρωπο· εκείνη του Θεού, σωτήρια και ενεργούσα εσωτερικά που είναι η θεονομία στην οποία ο άνθρωπος συγκατατίθεται ελεύθερα με τέλεια συνεργία, κάνοντάς τη δική του.
    Εκείνη του ανθρώπου που, χωρίς να είναι πλασμένη αμαρτωλή, είναι άστατη και προβληματική, και εκφράζεται ως αυτονομία· και τέλος, η δαιμονική θέληση, ξένη από τον άνθρωπο, που είναι η ετερονομία."

    Πηγή
    http://sophia-siglitiki.blogspot.gr/2013/08/Pavlos-Evdokimwf-i-eleyueria.html#more

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Δημοσίευση σχολίου

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

_Mπέρτολτ. Μπρεχτ: η Εβραία

Η "Εβραία" είναι ο τελευταίος μονόλογος από το σπονδυλωτό έργο του Bertolt Brecht "τρόμος και αθλιότητα του Τρίτου Ράιχ. Το έργο αυτό του Μπρεχτ αποτελείται απο 24 σκηνές-μονόπρακτα, που έγραψε ο Μπρεχτ εξόριστος μεταξύ 1935 και 1939 και περιγράφουν την τρομοκρατία και την άγρια φύση του ναζιστικού καθεστώτος. Η ελληνική μετάφραση αυτού του έργου του Brecht είναι του Μάριου Πλωρίτη και κυκλοφορεί σε βιβλίο από τις εκδόσεις Μωραίτης. Στο κείμενο αποτυπώνεται η εσωτερική ένταση του ατόμου που παίρνει μια απόφαση ενώ βρίσκεται στο χείλος της απελπισίας. Μέσα από την ανάγνωση του έργου στρέφουμε την προσοχή στα εκατοντάδες πρόσωπα της καθημερινότητας, τα οποία, δίνοντας έναν οριακό αγώνα επιβίωσης, αναδύονται ως σύγχρονοι/ες ήρωες και ηρωίδες του Brecht . Το ηχητικό ντοκουμέντο που δημοσιεύουμε παρακάτω είναι από την παράσταση που ανέβηκε το 1978 μαζί με άλλα πέντε μονόπρακτα διαφόρων άλλων συγγραφέων, από το Θίασο Λαμπέτη. Αν και το συγκεκριμένο ντοκουμέντο έχει ανέβ

_Κ.Π. Καβάφης : πρόσθεσις

Aν ευτυχής ή δυστυχής είμαι δεν εξετάζω. Πλην ένα πράγμα με χαράν στον νου μου πάντα βάζω — που στην μεγάλη πρόσθεσι (την πρόσθεσί των που μισώ) που έχει τόσους αριθμούς, δεν είμ’ εγώ εκεί απ’ τες πολλές μονάδες μια. Μες στ’ ολικό ποσό δεν αριθμήθηκα. Κι αυτή η χαρά μ’ αρκεί. (Από τα Κρυμμένα Ποιήματα 1877;-1923, Ίκαρος 1993) Σχόλιο :  Δεν θέλω να κάνω ανάλυση... ένα σχόλιο μόνο.. Υπήρξαν και υπάρχουν -ευτυχώς- πολύ αξιότεροι εμού αναλυτές, που έσκυψαν με γνώση και συγκίνηση πάνω στο έργο που μας άφησε ο μεγάλος Αλεξανδρινός. Πριν, όμως, μπω στα ενδότερα, λέω να κάτσω λίγο απ' έξω, να θαυμάσω το οικοδόμημα. Γενικά, καλό είναι να το κάνουμε αυτό. Μια πρώτη καταγραφή, μια εξωτερική εποπτεία, καθώς η μορφή περι-γράφει το περιεχόμενο και το περιεχόμενο χύνεται μέσα στη μορφή του, μας είναι πάντα χρήσιμη για να συνδεθούμε και να μείνουμε εντός του ποιήματος. Ας είναι... διάφορες σκέψεις...ή οδοί για την σκέψη, γενικώς... Αυτό λοιπόν το ποίημα του Κ.Π.Καβά

_αν αυτή είναι η πολιτική

 Δεν θα το επιδιώξω, αλλά θα εκμεταλλευτώ αυτή τη καταπληκτική συγκυρία : ώρα απογευματινή, μάθημα σε σπίτι, σε κεντρική πλατεία, σε κεντρικό χωριό, από κάτω τα καφενεία και είχα εντοπίσει καθώς πήγαινα ασυνήθιστες κινήσεις, μια αναταραχή και μια κυρία, άγνωστη σε μένα,  με χρώμα μαλλιών σε ώριμη μελιτζάνα να περιφέρεται μαζί με μια φίλη της που δεν είχε τίποτε το αξιοσημείωτο. Εγώ πρόσεξα την μελιτζανί.  Το μάθημα κυλούσε ανάμεσα σε απογοητεύσεις και προσπάθειες, οι ήχοι  της πλατείας γνωστοί και γι αυτό ανήκουστοι  έφταναν αλλά και δεν έφταναν σ'αυτιά μου, ίσως αν πρόσεχα έξω να έφταναν, αλλά εγώ πρόσεχα μέσα.  Οι ήχοι αλλάζουν. Ξέρω την αλλαγή των μικροφωνικών στις μικρές πλατείες των χωριών.  Τέλος μαθήματος. Η προεκλογική συγκέντρωση στα μισά. Έμεινα να ακούσω κι εγώ. Παράγγειλα όπως κάνω πάντα μια τσικουδιά και τι ανανέωση προσώπων, κινήσεων, χρωμάτων. Ίδιες ιδέες ή καλύτερα καμία ιδέα... χωρίς ιδέες. Το απόγευμα όμως δεν έχασε σε τίποτα την ομορφιά του Απρίλη του.  Το κόμμα,