Μουσική : Μάνος Λοϊζος
Ερμηνεία : Χρήστος Θηβαίος.
Τα πολυβόλα σωπάσαν
Οι πόλεις αδειάσαν και κλείσαν
Ένας βοριάς παγωμένος
Σαρώνει την έρημη γη
Στρατιώτες έρχονται
Πάνε, ρωτάνε γιατί πολεμήσαν
Κι εσύ ησυχάζεις
Το δάχτυλο βάζεις
Να βρεις την πληγή
Μη με ρωτάς, δε θυμάμαι
Μη με ρωτάς, μη με ρωτάς,μη με ρωτάς
Μη με κοιτάς, σε φοβάμαι
μη με κοιτάς, μη με ρωτάς, μη με ρωτάς
Στην πολιτεία βραδιάζει
Το χιόνι τις στέγες σκεπάζει
Ένα καμιόνι φορτώνει
Και κόβει στα δυο τη σιγή ...
Περιπολία στους δρόμους
Και κάποια φωνή που διατάζει
Κι εσύ ησυχάζεις
Το δάχτυλο βάζεις
Να βρεις την πληγή ...
Μη με ρωτάς, δε θυμάμαι
Μη με ρωτάς, μη με ρωτάς, μη με ρωτάς
Μη με κοιτάς, σε φοβάμαι
Μη με κοιτάς, μη με ρωτάς, μη με ρωτάς
Οι πόλεις αδειάσαν και κλείσαν
Ένας βοριάς παγωμένος
Σαρώνει την έρημη γη
Στρατιώτες έρχονται
Πάνε, ρωτάνε γιατί πολεμήσαν
Κι εσύ ησυχάζεις
Το δάχτυλο βάζεις
Να βρεις την πληγή
Μη με ρωτάς, δε θυμάμαι
Μη με ρωτάς, μη με ρωτάς,μη με ρωτάς
Μη με κοιτάς, σε φοβάμαι
μη με κοιτάς, μη με ρωτάς, μη με ρωτάς
Στην πολιτεία βραδιάζει
Το χιόνι τις στέγες σκεπάζει
Ένα καμιόνι φορτώνει
Και κόβει στα δυο τη σιγή ...
Περιπολία στους δρόμους
Και κάποια φωνή που διατάζει
Κι εσύ ησυχάζεις
Το δάχτυλο βάζεις
Να βρεις την πληγή ...
Μη με ρωτάς, δε θυμάμαι
Μη με ρωτάς, μη με ρωτάς, μη με ρωτάς
Μη με κοιτάς, σε φοβάμαι
Μη με κοιτάς, μη με ρωτάς, μη με ρωτάς
Μνήμη:
Μη με ρωτάς πότε χάθηκε η επανάστασή μας.
Δεν ξέρω ακριβώς το χρόνο.
Ίσως τότε που αρχίσαμε να την συζητάμε...
Ίσως είναι κοινή, εκείνη η χρονική στιγμή που αρχίζει να ξεθωριάζει και να χάνεται κάθε έρωτας.
Γιατί οι επαναστάσεις είναι έρωτας. Το νιώθεις αυτό. Τραντάζονται οι δρόμοι, πολλά κοινά βήματα, πολλές συγχρονισμένες φωνές, πολλά χέρια που απλώνονται, πολλά κορμιά δίπλα δίπλα, φωτισμένα πρόσωπα, αναζητάς τον σύντροφό σου, το κοινό μας όνειρο, εμείς, τ' άτσαλα σημειώματά μας στους τοίχους, τα τραγούδια μας.
Δίνεσαι, ξεχνιέσαι, αδειάζεις....γόνιμα χρόνια.
Ίσως τότε που άρχισαν τα διαφωτιστικά μας Αχτίφ.
..... και μαζευόμασταν με τον υπεύθυνο Διαφωτισμού (τι τραγική ειρωνεία!) στο κέντρο και τριγύρω εμείς οι άνθρωποί της που την αγαπήσαμε πολύ και όλη η εργαλειακή ορθολογικότητά μας. Κι αυτή μέσ' στο κουτί της....
Τότε χάθηκε.
Κάναμε τον πιο ασεβή και αποτρόπαιο διαφωτισμό. Πρώτοι εμείς κάναμε το πάθος μας και την ερωτική μας ιστορία, "βιογραφικό" και ψηφοφορία και τακτική..... οι άλλοι, κάτι σπουδαγμένα παπαγαλάκια των schools of economics του κερατά, ήρθαν χρόνια αργότερα.....
Μη με ρωτάς πότε θα γίνει η επανάσταση.
Οι συνθήκες δεν είναι κατάλληλες πλέον. Κι οι άνθρωποι δυσκολεύονται πολύ να βγουν στους δρόμους, να χαθούν μεσ' την παλλόμενη πλατεία, να βγουν από τον εαυτό τους και να δοθούν σε μια ιδέα, σε ένα πάθος, σ' έναν έρωτα.
Τους διαφωτίσαμε, τους εκλογικεύσαμε. Τα καταφέραμε;
Ίσως και να θριαμβεύσαμε τελικά πάνω στο νεκρό της σώμα.
Παλιές ασπρόμαυρες φωτογραφίες, κάποια άσματα, οι σύντροφοι που χάθηκαν και μια πίκρα απροσδιόριστη, αβάσταχτη.... χρόνων πολλών που έρχεται και θαρρείς μπουκώνει μια Κυριακή του Νοέμβρη...μια άγονη αγωνία.
Ἄθλιος καιρὸς στὴ φοβερὴ πατρίδα μου
καὶ λίβας ἀνελέητος σκληρὸς τοῦ Ἰουλίου!
Τὴν πεθαμένη ταξιδεύαμε τὴ μάνα μας
μὲ τὸ βαγόνι τῆς γραμμῆς
κόσμος πολὺς μέσα στὸ διάδρομο καὶ ἡ ἀποθήκη του γεμάτη
κόσμος πολὺς μέσα στὸ διάδρομο καὶ ἡ ἀποθήκη του γεμάτη
μὲ μπαοῦλο, οἰκοσκευές,
καὶ ἀνάμεσά τους, στὰ ψηλά, τὸ φέρετρό της
ἔτσι καθὼς πηγαίναμε παλιὰ κουτί, στῶν συγγενῶν μας,
μὲ κοῦκλες, τὰ παιδιά.
.........................................................................................
.........................................................................................
(Γιώργος Μαρκόπουλος, Η φοβερή πατρίδα μου, αποσπ.)
"Δωσε μου ένα σπίρτο να πυρποληθώωωωω!"
ΑπάντησηΔιαγραφήΤα πάντα ξεκινούν από το πώς ερμηνεύεις τον άνθρωπο.
ΑπάντησηΔιαγραφήΕχθές συνάντησα στη πόλη έναν παλιό γνωστό μου. Καταγεγραμμένος "αριστερός", χρόνια συνδικαλιστής εκπαιδευτικός, αυτό που λένε "πολιτοκοποιημένος", με άποψη και με δημόσιο λόγο, διότι εκλεγμένος στα "συλλογικά όργανα" πολλάκις. Κοντολογής "δημόσιο" πρόσωπο που λένε, λες κι εμείς οι υπόλοιποι είμαστε "ιδιωτικά"¨πρόσωπα...
Τα είπαμε, μάλλον τον άφησα να μου λέει, γιατί γρήγορα κατάλαβα ότι εγώ δεν είχα τίποτα να του πω.
"Γιατί οι άνθρωποι δεν ενδιαφέρονται; Γιατί αράζουν στον καναπέ;", αναρωτήθηκε.
Κι απάντησε : "Όταν του αλλουνού του έχουν κόψει 400 ευρώ από το μισθό του, δεν έχει κουράγιο να πάει ούτε μια βόλτα, θα κάτσει να αποχαυνωθεί στη τηλεόραση... πώς ν' αλλάξει τη ζωή του;"
Πήγα να του πω κάτι για τη ζωή και πώς αυτή αλλάζει, πήγα να του πω κάτι για μένα.... άδικος κόπος. Η ανάλυση του "αριστερού" ήταν εντελώς αυτονόητα ορθολογική. Τι είναι ο άνθρωπος, τι είναι τα κουράγια του, τι είναι η ζωή του;;
Φεύγοντας μου είπε να πάω σήμερα στην συγκέντρωση.
Όμως εγώ δεν έχω να πάω πουθενά.
Υπαρχουν φασεις στη ζωη που οπου και να βρισεται κανεις αισθανεται κενος.
ΑπάντησηΔιαγραφήΝομιζει που του φταιει ο αλλος,
Νομιζιει που τα χρηματα ειναι αυτα που ευθυνονται που αυτος δεν ειναι καλα.
Εχω συγγενη αριστερο βαμμενο .Γι αυτον το ευαγγελιο ειν το κομμα.Παει σε συγκεντρωσεις,αφισοκολλησεις ως διευθυνων τους μικρους,πορειες κλπ.
Συνεχως μιλα για την αδικια της ζωης και που καποτε οι οικοδομοι ξηλωναν πεζοδρομεια και ετρωγαν ξηλο απο τους ''μπατσους''[οπως τους αποκαλει].Τον καταλαβαινω ! Και ενω εχει χασει το τοπιο,δεν εχει μεσα του τις θειες προτροπες ..πως να αλλαξει τη ζωη του αφου δεν θελει να δει και κατι αλλο που του ειναι δοσμενο εαν θα ηταν και αυτος δοσμενος?π
Αντί να καθόμαστε και να σκεφτόμαστε που χάθηκε η επανάσταση,γιατί δε βγαίνει ο κόσμος στους δρόμους,πόσο κακό κάνει η τηλεόραση κλπ καλύτερα θα ήταν να δούμε πώς θα πάρουμε τη πρωτοβουλία των κινήσεων.Να κάνουμε το πρώτο βήμα για το ταξίδι των χιλίων χιλιομέτρων που λέει και ο φίλος μου ο Λάο Τσε.
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαταγγείλαμε,μεμψιμοιρήσαμε,φτάσαμε στο πάτο.Ε,ας αρχίσουμε το σκαρφάλωμα τώρα.
παπα-Κώστας
@αγαπητέ/ή π
ΑπάντησηΔιαγραφήσυγκρατώ αυτό που έγραψες για τον συγγενή σου: "τον καταλαβαίνω"...
Νομίζω ότι είναι αρκετό γι' αυτόν και για σένα σε σχέση μ' αυτόν να είσαι σε μια διαδικασία απλώς κατανόησης.... να μην θέλεις δηλαδή να του υποδείξεις έναν δρόμο, απλώς να παραμένεις συνδεδεμένος/η μαζί του σε μαι προσπάθεια κατανόησης όσο κι αν αυτός (ο συγγενής) σου φαίνεται ότι ανήκει σε ένα δικό του σύμπαν.
Η προσπάθεια αυτή δεν είναι -κατά τη γνώμη μου- στιγμιαία τοποθέτηση, να πεις δηλαδή: Α! κατάλαβα πώς σκέφτεται... εντάξει είναι αλλού ο άνθωπος. Είναι νομίζω ένας δρόμος που μόνο οι ώριμοι και φωτισμένοι άνθρωποι, ναι οι εν Χριστώ άνθρωποι, μπορούν να βαδίζουν έστω κι αν ο άλλος δεν διανύει το κομμάτι που του αναλογεί για να συναντηθούμε κάπου.
Είναι να τον έχεις τον άλλο μέσα σου καθώς βαδίζεις προς την κατανόηση του τόπου του.
Βαδίζοντας ανακαλύπτεις ότι πίσω από τις επιγραφές και τα συνθήματα, πίσω από τις ιδεολογίες και τα συνδικάτα των οικοδόμων ο τόπος είναι τελικά κοινός.
Σε ευχαριστώ, εύχομαι καλή Κυριακή.
@παπα Κώστα,
ΑπάντησηΔιαγραφήσκέφτομαι ότι τώρα μόλις αρχίζει να φαίνεται ότι ίσως 2.000 χρόνια ήταν ένας απαραίτητος χρόνος.
Ίσως να χρειάζονταν τόσα πολλά χρόνια για να καταλάβουμε πέντε απλές κουβέντες.
Πολύ βαθύς ο πάτος.
Το σκαρφάλωμα όμως θέλει καλό εξοπλισμό και ανθρώπους αποφασισμένους να μεγάλη ανηφόρα.
Επισης Ελενη,
ΑπάντησηΔιαγραφήΠηνελοπη λεγομαι.[π]
ΕΙΝΑΙ ΚΑΠΟΙΟΣ ΠΟΥ ΚΑΝΕΙ ΖΩΓΡΑΦΙΚΗ ΣΕ ΒΟΤΣΑΛΑ ΛΕΥΚΑ ΚΑΙ ΠΛΑΤΙΑ,ΣΤΟ ΜΟΝΑΣΤΗΡΑΚΙ.ΣΕ ΕΝΑ ΑΠΟ ΑΥΤΑ ,ΕΓΡΑΦΕ:''ΕΙΜΑΙ ΣΤΟ ΚΟΣΜΟ ΜΟΥ ΚΑΙ ΜΗ ΜΕ ΕΝΟΧΛΕΙΤΕ ΓΙΑΤΙ ΔΕΝ ΜΟΥ ΑΡΕΣΕΙ Ο ΔΙΚΟΣ ΣΑΣ''!
ΑπάντησηΔιαγραφήΤο μόνο που χρειάζεται είναι η θέληση για ένα βήμα.Και μετά κι άλλο ένα.Και πάει λέγοντας.
ΑπάντησηΔιαγραφήπαπα-Κώστας
@Aνώνυμο,
ΑπάντησηΔιαγραφήΟ βοτσαλοζωγράφος εκφράζει μια άποψη, που φαίνεται εκ πρώτης, απλοϊκή όμως είναι μια σοβαρή θέση που στοιχειώνει την εποχή μας: να δημιουργείς έναν "δικό σου" κόσμο απέναντι στον υπάρχοντα που δεν σου αρέσει ή που σε απειλεί.
Πού να βρίσκεται αυτό το βότσαλο; Ποιό γραφείο να κοσμεί; Ποιό ραφάκι; Ποιό κομοδίνο;
Το πήρε κανείς; Κι αν κάποιος το αγόρασε ποιός να'ταν;
Ίσως κάτι βρήκε σ' αυτό το άσπρο πλατύ βότσαλο που να του άρεσε, τελικά.
@παπα-Κώστα,
ΑπάντησηΔιαγραφήμ' αρέσει αυτό που λες.
Μου φέρνει στο μυαλό κάποιον που αναρρώνει μετά από βαριά ασθένεια που τον καθήλωσε στο κρεβάτι.
Σπάσιμο, ράγισμα ή κάτι τέτοιο.
Μικρά βηματάκια που κάποιος που ποτέ δεν έσπασε τίποτα, τα βλέπει μεν με μια συμπάθεια αλλά και με μια βαθιά ακατανοησία: πώς είναι δυνατόν, σκέφτεται από μέσα του, σε ένα βηματάκι να έχει συσσωρευθεί τόσος κόπος, τόση δυσκολία, τόση αστάθεια;
@Αγαπητή Πηνελόπη ή π
ΑπάντησηΔιαγραφήΣ' ευχαριστώ για την διευκρίνηση.
Έχεις ένα ωραίο όνομα.
Ελπίζω οι δικοί σου άνθρωποι να σε φωνάζουν μ' αυτό και να ακούγεται: Πηνελόπηηηη βρέχει...τα ρούχα.
Πηνελόπηηη σε περιμένω τόση ώρα...
Πηνελόπηη τέλειο το φαγητό σου!
Πηνελόπη γύρισα!