_για τους ευφυείς ανθρώπους

φωτο: Κώστας Μπαλάφας

Κάποιοι άνθρωποι ξέρουν ότι ο μόνος τρόπος επιβίωσης που ταιριάζει στο ανθρώπινο είδος είναι να μην σκέφτεται κανείς τον εαυτό του. Να μην κάνει τίποτα για τον εαυτό του. Να μην έχει καν φιλοδοξίες. Ακούγεται παράξενο σε μια εποχή που όλοι θέλουν να γίνουν ένας εαυτός για να ζήσουν μέσω αυτού του εαυτού την ζωή τους. Όταν αυτό που λέγεται είναι : να βρώ χρόνο για τον εαυτό μου, να περιποιηθώ τον εαυτό μου... να είμαι ο εαυτός μου ....και άλλα τέτοια της επικαιρότητας....

Κι όμως αυτό που ταιριάζει στο ανθρώπινο είδος και στο οποίο θα φτάσουμε κάποτε, είναι ο καθένας να σκέφτεται, να συνεργάζεται παράγοντας ένα έργο και να φροντίζει μόνο τους άλλους. Ξεχνώντας πως έχει έναν εαυτό. Ο εαυτός του θα γίνεται παρών μόνο μέσα από τις σκέψεις, τα έργα και τις φροντίδες των άλλων προς αυτόν. 

Δίχως αυτές τις σκέψεις, τις συνεργασίες και  τις φροντίδες -τις δικές του προς τους άλλους και των άλλων προς αυτόν- κανείς δεν υπάρχει. Δεν υπάρχουμε. Μη-δ-εν.

Αυτό είναι ένα  μέλλον στο οποίο αν φτάσουμε κάποτε, θα οδηγηθούμε εξ ανάγκης, προκειμένου να αποφύγουμε την κτηνωδία.

Αυτό το μέλλον είναι ήδη παρόν για κάποιους ανθρώπους όπως ανέφερα στην αρχή.

Ονομάζω αυτούς τους ανθρώπους: ευφυείς. Σ΄αυτούς δηλαδή η ανθρώπινη φύση φύεται καλώς.

Αυτοί οι άνθρωποι δεν κατέληξαν σ' αυτό το συμπέρασμα μέσα από ένα λογικό συλλογισμό.

Απλώς βιώνουν στο παρόν μια εισδοχή του μέλλοντος,  κάτι που είναι σπάνιο. 

Επιπλέον επειδή έτσι ζουν έχουν μια πολύ καλή σχέση με το παρελθόν, στο οποίο και παραδίδονται. 

Σε μικρές ηλικίες αυτό γίνεται ασυνείδητα. Για κάποιους, δυστυχώς, αυτή η πραγματικότητά τους δεν γίνεται ποτέ συνειδητή. 

Αυτοί οι  ευφυείς άνθρωποι μέσα στην ανθρωπότητα είναι λιγοστοί, υπάρχουν όμως πάντα σε ικανό αριθμό και σε όλες τις εποχές, χωρίς οι ίδιοι να μπορούν να κάνουν οτιδήποτε για την διαιώνισή τους, αφού είπαμε ότι δεν φροντίζουν οι ίδιοι τους εαυτούς τους. Πάντως υπάρχουν.

Βρίσκονται διασκορπισμένοι σε διάφορες κοινωνίες και τάξεις, χωρίς να ανήκουν σε κάποια. Δεν έχουν ιδεολογία.  Συνήθως, δεν γίνονται καν αντιληπτοί. Οι πιο άτυχοι από αυτούς δεν προστατεύονται από κανέναν, αφού όλοι θεωρούν ότι ο καθένας οφείλει να προστατεύει, να προωθεί και να προβάλλει τον εαυτό του. Έτσι, αυτοί  παραμελούνται  σε σημείο που πολλοί απ' αυτούς να τρελαίνονται.

Στους ευφυείς ανθρώπους, φαίνεται εντελώς φυσικό να μην έχουν προσωπικές φιλοδοξίες, νιώθουν κοινωνικά ξένοι, παρατηρητές και ψάχνουν ευκαιρίες για να συνεργαστούν. 

Όμως, όταν μιλούν -αν μιλούν- δεν τους υπολήπτεται ούτε τους  ακούει κανένας. Δεν είναι καθηγητές ή ακαδημαϊκοί. Δεν έχουν τίτλους.  Δεν κάνουν όνειρα.

Ίσως κάποιοι απ' αυτούς ν' ακουστούν μόνο πάρα πολύ αργά. Όσοι επιβιώσουν θα ονομαστούν "σοφοί".

Μέχρι τότε οι ευφυείς άνθρωποι θα περνάνε δυσκολίες που οι άλλοι ονομάζουν δυστυχίες.

Αυτοί όμως ξέρουν ότι δεν υπάρχει ούτε ευτυχία ούτε δυστυχία. Δεν πιστεύουν στην τύχη.

Η Χαρά τους θα προέρχεται από την αδιάκοπη σκέψη, τον λόγο και την πράξη για τους άλλους.

Η Λύπη τους θα προέρχεται όταν αυτά για κάποιο λόγο εμποδίζονται, δεν γίνονται αποδεκτά, θεωρούνται επικίνδυνα και αλλόκοτα φερσίματα. Η ταυτότητα της Χαράς και της Λύπης τους αποτελείται από ένα συνοθύλευμα των χεριών που τους άγγιξαν τραχιά ή θωπευτικά.

Οι ευφυείς άνθρωποι ξέρουν με απόλυτη βεβαιότητα, ότι υπάρχει Θεός.

Ο Θεός είναι το απώτερο περιεχόμενο της σκέψης, του λόγου, της εργασίας και της φροντίδας τους. 

Δίχως την ύπαρξη του Θεού,  την δική Του φροντίδα και πρόνοια η ύπαρξή τους μέσα στον κόσμο θα παρέμενε ανεξήγητο μυστήριο.

Η πίστη τους δεν αφορά στον Θεό, αλλά στους ανθρώπους. Ζουν εμπιστευόμενοι τους ανθρώπους.

Οι ευφυείς άνθρωποι, εάν δεν αναγνωριστούν από μικρή ηλικία όπως τους περιγράψαμε, μπαίνουν σε μεγάλες περιπέτειες. Επειδή όμως είναι τέτοια η φύση τους, κάποτε μέσα από πολλούς βασανισμούς,  ξεκαθαρίζουν τους όρους της ύπαρξής τους. 

Τότε ξέρουν πολλά περισσότερα. Ξέρουν τις όψεις του κόσμου και εξακολουθούν συνειδητά πλέον να συνεργάζονται, να παράγουν έργο συμμετέχοντας σε ομάδες, κατανοώντας τους άλλους και τις δυσκολίες τους, διαβάζοντας την αμηχανία τους, την ανάγκη για προφυλάξεις, φροντίζοντας στο πρόσωπο των άλλων την ανθρωπότητα, γιατί μόνο αυτό μπορούν να κάνουν, γιατί μόνο έτσι υπάρχουν στο παρελθόν αλλά κυρίως στο μέλλον της.