_δεν με πιστεύεις

Ξέρω ότι δεν με πιστεύεις. Όλοι αυτοί σε έχουν πείσει για το αντίθετο. 

Το έχεις δει να επαναλαμβάνεται τόσες φορές, μπροστά στα μάτια σου. 

Τόσα μεσημέρια. 

Τόσα βράδια.

Τόσες διαδρομές που δεν τελείωσαν. 

Τόσες φορές που δεν μίλησες σε κανέναν. 

Έχεις δει μυλόπετρες να γυρίζουν; Δεν υπάρχει αρχή και τέλος στο γύρισμά τους. 

Γυρίζουν σαν από πάντα αυτό να έκαναν. Γύριζαν.
Στο τέλος η αρχή τους και η αρχή στο τέλος τους.
Και ό,τι βρισκόταν ανάμεσά τους συνθλιβόταν.  

Έτσι, ξέρεις...

Τόσες φορές το'χεις δει να γίνεται. Και ήσουν εσύ ανάμεσα. Και ήμουν εγώ ανάμεσα. 

Από εκεί σου μιλάω, από το ανάμεσα στις μυλόπετρες. 

Γι' αυτό δε με πιστεύεις, γιατί μου μοιάζεις. 

Και σ' Αυτήν έμοιαζες. Γι' αυτό την κατάλαβες τόσο καλά. Γι' αυτό την κουβαλάς μέσα σου. 

Eίναι το δροσερό νερό σου, που ακουμπάς κάθε τόσο στο ιδρωμένο μέτωπο. 

Και να! πιστεύεις όλους αυτούς που σου λένε ότι δεν αξίζεις τίποτα.
Οτι ίσως να μην μπορείς τίποτα. 

Έτσι σου λένε. Όλους αυτούς που έδιωξες από μέσα σου, αλλά δεν μπορείς να διώξεις από γύρω σου. 

Και σου φωνάζουν τα μεσημέρια της ατέλειωτης σιωπής που αφουγκραζόσουν.... και τα βράδια του σταυρού σου που κουβάλαγες....   και είναι οι διαδρομές τους ατελείωτες. 

Έχουν όμως τόσο καθαρή τη φωνή τους.
Φροντίζουν να σου μιλούν από μια λογική απόσταση. 

Η φωνή τους είναι λογική. 

Η λογική τους είναι η σύνθλιψη. Αν υπάρχει λογική στην σύνθλιψή τους.
Η σύνθλιψή τους είναι η σιωπή. 

Αν υπάρχει γλώσσα και φωνή στη σιωπή τους. 

Μα τι να σου λέω; Η λογική τους είναι η παράνοια που δεν μπορείς να διώξεις από γύρω σου. 

Μα εγώ δεν σου μιλάω από γύρω σου. 

Εγώ σου μιλάω από μέσα. Μέσα από τις μυλόπετρες. Γι ' αυτό δεν ακούς τη φωνή μου. 

Η φωνή μου είναι ισοπεδωμένη, ιδρωμένη, ακολουθεί το βαρύ ήχο που κάνουν οι μυλόπετρες όταν γυρίζουν. 

Γι' αυτό δεν μ' ακούς όταν σου μιλάω. 

Ποιός μίλησε για δυνατότητες; 

Δεν υπάρχουν δυνατότητες να ξεφύγεις από τις μυλόπετρες.... Κι εγώ θα μιλώ τούτη τη γλώσσα....

Γι' αυτό δεν θέλεις να με πιστέψεις.