[ παράκοσμος_ ]

Όσο πιο πολύ καταλαβαίνεις τον κόσμο, τόσο λιγότερο θες να μιλάς γι' αυτόν.  Είναι η ολότητα που σε αναγκάζει σε σεβασμό. Κι είναι αυτός ο μόνος σεβασμός που παραδέχομαι. 

Μικρή Πατρίδα  Ερμηνεία :  Παντελής Θεοχαρίδης Μουσική: Γιώργος Ανδρέου Στίχοι: Παρασκευάς Καρασούλος Δεν έκανα ταξίδια μακρινά τα χρόνια μου είχαν ρίζες ήταν δέντρα που τα 'ντυσε με φύλλα η καρδιά και τ' άφησε ν' ανθίζουν μες στην πέτρα. Δεν έκανα ταξίδια μακρινά οι άνθρωποι που αγάπησα ήταν δάση οι φίλοι μου φεγγάρια ήταν νησιά που δίψασε η καρδιά μου να τα ψάξει. Το πιο μακρύ ταξίδι μου εσύ η νύχτα εσύ το όνειρο της μέρας μικρή πατρίδα σώμα μου κι αρχή η γη μου εσύ, ανάσα μου κι αέρας. Δεν έκανα ταξίδια μακρινά ταξίδεψε η καρδιά κι αυτό μου φτάνει σε όνειρα, σ' αισθήματα υγρά το μυστικό τον κόσμο ν' ανασάνει. Το πιο μακρύ ταξίδι μου εσύ η νύχτα εσύ το όνειρο της μέρας μικρή πατρίδα σώμα μου κι αρχή η γη μου εσύ, ανάσα μου κι αέρας. Τα στιγμιότυπα στο βίντεο προέρχονται από την ταινία: «Η νοσταλγός» της Ελένης Αλεξανδράκη.

Σε συνέχεια του προβληματισμού που ανέπτυξα στο προηγούμενο σημείωμα σχετικά με τα χριστούγεννα και το αν έχει φτάσει η χριστουγεννιάτικη σημειολογία να συνιστά μια "γλώσσα" της παγκοσμιοποίησης θα ήθελα να παραθέσω ακόμα κάποιες σκέψεις. Εάν, λοιπόν, τα χριστούγεννα είναι απαλλαγμένα από ισχυρούς ηθικο-θρησκευτικούς προσδιορισμούς που θα περιόριζαν την εμβέλειά τους, παρόλα αυτά όμως η ισχύς τους παραμένει αμείωτη, τότε ίσως η ισχύς αυτή, στις μεταμοντέρνες κοινωνίες να μας λέει κάτι για τις ίδιες και ίσως να μπορέσουμε να καταλάβουμε το φαινόμενο της ισχύος των χριστουγέννων (κι ίσως της ισχύος, γενικά) εντός του πλαισίου άρθρωσης αυτών των κοινωνιών. Θα πρέπει δηλαδή να υφίσταται ένας "δρόμος διπλής κατεύθυνσης" (για το πω έτσι), που θα μας πηγαίνει από το επιμέρους φαινόμενο (που είναι τα χριστούγεννα) στο γενικό καθολικό (που είναι το κοινωνικό) και τούμπαλιν: σ' αυτές τις κοινωνίες δεν μπορεί παρά να αντιστοιχούν αυτά τα χριστούγεννα και αυτά τα χριστού...

Τα χριστούγεννα στις δυτικές και  δυτικότροπες κοινωνίες, έχουν πάψει εδώ και δεκαετίες να είναι μια θρησκευτική γιορτή. Το περιεχόμενο των χριστουγέννων δεν παραπέμπει στην χριστιανική -μεταφυσική πίστη της γέννησης του Θεανθρώπου από μια παρθένα, που ήρθε  να σώσει την ανθρωπότητα από τους πολλούς και αλλεπάλληλους διχασμούς της, συμφιλιώνοντας την θεϊκή και την ανθρώπινη φύση. Έτσι, μπορεί να αφορά και να εορτάζεται όχι μόνο από ανθρώπους που ασπάζονται διάφορα άλλα θρησκευτικά δόγματα σε όλο τον κόσμο αλλά επίσης κι από αυτούς που δεν ασπάζονται κανένα θρησκευτικό δόγμα και αρνούνται την ύπαρξη κάποιας θεϊκής ή ανθρώπινης φύσης ή και τα δύο.    Επίσης τα χριστούγεννα δεν είναι ένα καταναλωτικό παροξυσμικό γεγονός. Διότι τέτοια γεγονότα παροξυσμού της κατανάλωσης δεν χρειάζονται πλέον τα χριστούγεννα για να εκδηλωθούν. Για παράδειγμα η μόδα των black Fridays είναι ένα τέτοιο γεγονός με παρόμοια αποτελέσματα. Η αύξηση της κατανάλωσης δεν είναι η αιτία των χριστ...

O Άρβο Περτ (Arvo Pärt, 1935- ) είναι Εσθνονός συνθέτης και ένας από τους σημαντικότερους εν ζωή συνθέτες θρησκευτικής μουσικής . Η μουσική του είναι μινιμαλιστική, με βάση μια δικής του δημιουργίας συνθετική τεχνική που ονομάζει tintinnabuli (από το λατινικό tintinnabulum : καμπάνα). Ο χρόνος και το άχρονο συνδέονται μεταξύ τους. Η στιγμή και η αιωνιότητα παλεύουν μέσα μας. Εδώ είναι η πηγή όλων των αντιφάσεών μας, της ισχυρογνωμοσύνης μας, της στενομυαλιάς μας, της πίστης μας και της οδύνης μας. Η αιωνιότητα σημαίνει ότι τα πάντα αρχίζουν αδιάκοπα από την αρχή, ότι η αρχή υπάρχει αιωνίως. Το θαύμα της δημιουργίας βρίσκεται στο ότι δεν τελειώνει ποτέ, δεν σταματά να γεννιέται ξανά και πάλι ξανά. Η αρχή είναι παντοτινή. Είμαι σίγουρος: η αλήθεια είναι απλή και ευθεία η οδός που οδηγεί σε αυτήν. Στη μουσική, αυτό σαρκώνεται με τον πιο φυσικό τρόπο στη σταθερότητα των μέσων έκφρασης. Οφείλω να μελετώ αδιάκοπα τον εαυτό μου. Είναι μια αναζήτηση αυτού ...

Ωραίοι μύθοι και ζωτικά ψέματα που μέσα τους βουτηχτήκαμε ολόκληροι σαν τα νερά της Στύγας τα ολοκάθαρα βρέφη ακόμα για να γινούμε άτρωτοι μικροί αχιλλείς και μόνο ένα μικρό κομματάκι φτέρνα έμεινε να σε καρφώσει από κει η αλήθεια να πεθάνεις. 

Εάν αυτό είναι το "απόλυτο, το καθαρό κακό", όπως το συλλαμβάνει ένας  ριζικά διεστραμμένος και ανήθικος νους, ποιό είναι το "καλό" που θα μπορούσε να αναμετρηθεί μαζί του; Η απάντηση του σήριαλ είναι : μια Ομάδα Ειδικών Πρακτόρων, οι Special Agents . Εδώ  η λέξη "πράκτορας" δεν σημαίνει τον κατάσκοπο, όπως θα την αποδίδαμε στην γλώσσα μας, ούτε αυτόν που έχει ένα πρακτορείο (προ-πό ή διοργάνωσης εκδρομών). Η λέξη "agent" σημαίνει αυτόν που πράττει με επίγνωση και η πράξη του είναι αποτελεσματική. Θα αναφερθώ παρακάτω κάπως αναλυτικά στην Ομάδα των Ειδικών Πρακτόρων, πράγμα που ίσως είναι κουραστικό για τους αναγνώστες, πιστεύω όμως ότι σ' αυτές τις παραγωγές κανένα στοιχείο δεν είναι τυχαίο, η σημειολογία είναι σημαντική και αξίζει την προσοχή μας. Η Ομάδα των Ειδικών Πρακτόρων ανήκει στην δύναμη του FBI και αποτελείται από 7 άτομα, (κατά κανόνα, 4 άντρες και 3 γυναίκες), διαθέτει αυτονομία κινήσεων και αναλαμβάνει δράση σε όλες...

Το Criminal Minds είναι μια αστυνομική τηλεοπτική σειρά, η οποία ξεκίνησε το 2005 ως παραγωγή του αμερικανικού CBS και έκτοτε έχει γνωρίσει μεγάλη επιτυχία, τόσο στις ΗΠΑ όσο και στην χώρα μας όπου προβλήθηκε σε διάφορα τηλεοπτικά κανάλια και τελευταία καθημερινά στο OPEN, μετά τις 12 τα μεσάνυχτα. Στη χώρα μας προβάλλεται ο 8ος κύκλος της σειράς ενώ στο εξωτερικό έχουν ήδη φτάσει στον 12ο, που πάει να πει κάποιες εκατοντάδες επεισόδια, των εξήντα (ή και κάτι παραπάνω) λεπτών έκαστο.  Τι το ενδιαφέρον; θα αναρωτηθεί κάποιος. Είναι γνωστό ότι  η αστυνομική λογοτεχνία, οι ιστορίες τρόμου και τα παρόμοια, από την Αγκάθα Κρίστι έως τον Στήβεν Κινγκ, στον πυρήνα τους αισθητοποιούν την έννοια του κακού, την δύναμη και τις ποικίλες εκφάνσεις του και ως εκ τούτου, ως νεωτερικό αφηγηματικό είδος,  δικαίως κατέχουν μια θέση μέσα στην λογοτεχνική παραγωγή. Το ενδιαφέρον αυξάνει όταν αυτές οι ιστορίες γίνονται σειρές ή ταινίες, που παράγονται από την άλλη μεριά του Ατλαν...

Πιο αδύναμη από τα χέρια Πιο ισχνή από τα πόδια είναι η φωνή ενός ανθρώπου. Κανείς δεν ακούει έναν άνθρωπο που απλώς κάθεται ήσυχα και ήσυχα μιλάει. Γι' αυτό κατασκευάστηκαν τα ηχεία.

"Η φτώχεια παραμένει ο χειρότερος τύπος βίας", γράφει ο Αρχιεπίσκοπος Τιράνων, Δυρραχίου και πάσης Αλβανίας Αναστάσιος. Η ενσυνείδητη αποδοχή του θρησκευτικού πλουραλισμού και η ειρηνική συνύπαρξη των διαφόρων κοινοτήτων μπορούν να προέλθουν από δύο αντίθετες αφετηρίες. Από την αδιαφορία για τη θρησκευτική πίστη, ή από τη συνειδητή βίωση της ουσίας της θρησκείας. Αντιστρόφως, η θρησκευτική μισαλλοδοξία ανάμεσα σε συνυπάρχουσες θρησκευτικές κοινότητες και πολιτιστικές παραδόσεις είναι δυνατόν να αναπτυχθεί: Πρώτον, από σπέρματα θρησκευτικού τύπου, π.χ. από έναν ακραίο φανατισμό. Δεύτερον, από μη θρησκευτικές ρίζες π.χ. παράγοντες πολιτικούς, εθνικιστικούς, που χρησιμοποιούν τη θρησκεία για άλλες επιδιώξεις. Ολες αυτές οι ρίζες εξακολουθούν να είναι ανθεκτικές σε πολλές περιοχές της υφηλίου. Ο ανθρώπινος εντούτοις πόθος για παγκόσμια ειρήνη παραμένει εναγώνιος. Αξίζει, λοιπόν, να μελετούμε προσεκτικά το πολυσύνθετο αυτό πρόβλημα για την ορθή αντιμετώπισή τ...

Δουλέψτε τα ψέματά σας Δουλέψτε τα καλά, τρίψτε τα, λειάνετέ τα, να μην έχουν καμιά γωνία, υποψία, Τα καλά ψέματα διακρίνονται από την στρογγυλάδα τους, όπως τα χαπάκια και καταπίνονται εύκολα. Πάρτε τα στην παλάμη σας και νιώστε την χαρά που μπορεί να προσφέρει το τέλειο, δικαιολογημένο  ψέμα Πείτε πολλά ψέματα, τελειοποιείστε τις μεθόδους της ψευδολογίας σας. Στην ανάγκη πάρτε κατ' οίκον μαθήματα υπνοπαιδείας Γίνετε μετρ,  σεφ, σερ... Και νιώστε υπερήφανοι που είμαστε τα μόνα ζώα που έχουν το υπερφυσικό προνόμιο να λένε ψέματα... αληθινά ψέματα, όχι τεχνάσματα για την αλήθεια του κυνηγιού, αλλά ψέματα  ξεδιάντροπα, για το χάσιμο του εαυτού ολοστρόγγυλα ψέματα.

Παρακολουθώντας ένα Πανεπιστημιακό  Σεμινάριο και διαβάζοντας στη συνέχεια τα σχετικά κείμενα, μου δόθηκε η ευκαιρία να σκεφτώ το θέμα της Επιθυμίας. Η προσέγγισή μου εδώ δεν είναι ακαδημαϊκή. Ίσως στο μέλλον αναφερθώ στο ακαδημαϊκό αντικείμενο που έχει πράγματι μεγάλο ενδιαφέρον και στις σχετικές θεωρίες που διατυπώνονται στην σύγχρονη φιλοσοφική συζήτηση.  Η προσέγγισή μου είναι κυρίως βιωματική, κι αυτό δεν το θεωρώ πρόβλημα, καθόσον η Επιθυμία είναι ότι πιο κοντινό και άμεσα βιωμένο έχει ο καθένας. Ποιος δεν έχει επιθυμήσει; Ποιος δεν έχει παλέψει με τις επιθυμίες του; Ποιος δεν έχει ενδώσει στις επιθυμίες του; Ποιος δεν έχει φανερώσει κάποιες και δεν έχει κρύψει κάποιες άλλες;  Είναι λοιπόν κάτι που γνωρίζουμε από πρώτο χέρι και μπορούμε να μιλήσουμε γι’αυτό οι ίδιοι με την πεποίθηση ότι μιλάμε για κάτι εντελώς κοινό και μοιρασμένο σε όλους μας. Τι είναι λοιπόν η επιθυμία; Πώς θα μας φαινόταν η ιδέα ενός ανθρώπου που δεν μπορεί να επιθυμήσει κάτι; Ας...

Οι σταθμοί των υπεραστικών λεωφορείων και τα λεωφορεία τα ίδια, είναι οι αγαπημένοι μου χώροι. Δύο άνθρωποι που κάθονται στην αποβάθρα,σε ένα τραπεζάκι περιμένοντας το λεωφορείο. Ένας άντρας και μια γυναίκα απροσδιόριστοι μέσα στο πλήθος κι όμως απολύτως προσδιορισμένοι μεταξύ τους ηλικίας παρόμοιας αλλά και εντελώς άλλης από αυτή που φαίνονταν να είναι θα μπορούσε για παράδειγμα αυτοί οι ίδιοι άνθρωποι κάποιος να τους έβλεπε για εικοσιπέντε χρονών ενώ την ίδια στιγμή κάποιος άλλος για εβδομήντα ή για όσο ακριβώς ήτανε. Δεν είχε σημασία γι' αυτούς ήταν οι ίδιοι άνθρωποι. Βασικά ήταν αόρατοι. Πίνανε μπύρα από φτηνά μεταλλικά κουτάκια Διψούσανε Μιλούσανε όπως άλλοι εκεί γύρω μπορεί να πίνανε καφέ ή κάτι παρόμοιο όπως εκεί γύρω άλλοι μπορεί να μιλούσανε επίσης για το πρόγραμμα της τηλεόρασης, τις δηλώσεις του πρωθυπουργού ή για κάτι παρόμοιο... Για τον Έρωτα μιλούσανε Για τον Χρόνο Για την Ζωή Για την πρώτη Νιότη Για Μυστικά μιλούσανε Ανάμεσά τους ένα τραπ...

Βλέποντάς την στο κρεβάτι κοντά δύο χρόνια, ακίνητη μόνο το αριστερό χέρι είχε ακόμα μια δυνατότητα κίνησης πάνω κάτω, δεξιά και αριστερά και το κεφάλι, καθώς κουνιόταν για να διώξει κάποια μύγα που καμιά φορά, καθόταν στα μάτια ή στα χείλη της Βλέποντάς την στο κρεβάτι, αμίλητη μόνο κάποια παραμιλητά και ακατάληπτα λόγια κάπου κάπου την άκουγα να λέει, και στην αρχή προσπάθησα να καταλάβω μήπως θέλει κάτι να μου πει, κάποιος πόνος, ενόχληση ή επιθυμία, αλλά τίποτα από αυτά δεν ήτανε... έλεγε τα δικά της με τα μάτια καρφωμένα στο ταβάνι. Βλέποντάς την στο κρεβάτι, να μασουλάει με το στόμα της άδειο από φαΐ και δόντια, μηχανικά και ατελείωτα μασουλήματα.... Τόσο σταθερή, τόσο άδεια, κοντά στο τέλος... Σκέφτηκα  το σώμα, το σώμα που  χρησιμοποιήθηκε  ανελέητα, γεννώντας και δουλεύοντας, θηλάζοντας και τηγανίζοντας ατελείωτα παιδιά και κεφτέδες... Τι άλλο θα μπορούσε να κάνει αυτό το σώμα; Αξιοποιώντας την δύναμη της βαρύτητας κατέπεσε στο κρεβάτι, και σε ένα κ...

Η ευθύνη είναι το πιο παράδοξο πράγμα που συμβαίνει στους ανθρώπους. Και ίσως είναι το μόνο που πραγματικά μας διαφοροποιεί από τα άλλα είδη με τα οποία έχουμε κοινή καταγωγή. Μας διαφοροποιεί επίσης από τις μηχανές, οι οποίες ως κατασκευάσματα πραγματοποιούν τα υλικά και νοητικά μέρη που ο κατασκευαστής τους προσέδωσε, δεν μπορούν όμως να συνθέσουν τα μέρη αυτά σε μια ενιαία εκδοχή: τα υλικά μέρη (π.χ. τα μεταλλικά) και τα νοητικά (π.χ. η λειτουργία για να...) παραμένουν δύο ξεχωριστά τμήματα. Έτσι,  ένα αυτοκίνητο παραμένει μια ποσότητα μετάλλων, πλαστικών κλπ. ακόμα κι αν η λειτουργία του καταστραφεί μετά από ένα τρακάρισμα, ενώ η νοητική διάταξη, ο λόγος- ένεκα- του οποίου το αυτοκίνητο κατασκευάστηκε, δηλ. η ταχεία μετακίνηση, εξακολουθεί επίσης να υπάρχει ανεξάρτητα από την καταστροφή των υλικών μερών του. Επειδή τα δύο αυτά μέρη παρότι τα συναντάμε αθροισμένα στο πράγμα που λέμε αυτοκίνητο, παραμένουν σε έναν αξεπέραστο διαχωρισμό μεταξύ τους, για το λόγο αυτό, τα αυτοκί...

Το λεωφορείο είναι έτοιμο για αναχώρηση. Σε μια μικρή ουρά μπροστά από την πόρτα του λεωφορείου του ΚΤΕΛ, εγώ και πέντε - έξι άτομα ακόμα, περιμένουμε με τα εισιτήρια στο χέρι, την ελεγκτή να κόψει το εισητήριο για ν' ανέβουμε. Ακόμα και σε μια τόσο μικρή ουρά, κάποιοι βιάζονται να περάσουν πρώτοι... η αγωνία  δεν τους εγκαταλείπει ποτέ... ας είναι όμως, για άλλο ήθελα να μιλήσω. Δίπλα μου μια νεαρή γυναίκα γύρω στα εικοσιπέντε, με ινδική φυσιογνωμία, κρατώντας ένα σακίδιο και ένα μπουκάλι κοκα κόλα που μόλις είχε αγοράσει. Η ελεγκτής προσέχει το μπουκάλι πριν ακόμα φτάσει η σειρά της κοπέλας. Της δείχνει με το δάχτυλό της το μπουκάλι....drink...και το κουνάει απαγορευτικά. Όπως έχω ξαναπεί, οι οδηγοί, είτε είναι οι ίδιοι οι ιδιοκτήτες του λεωφορείου είτε κάποιος υπάλληλός τους, είναι ικανοί να σταματήσουν στη μέση του δρόμου αν υποψιαστούν ότι κάποιος επιβάτης τρώει ή πίνει μέσα στο λεωφορείο... θα έχουν κι αυτοί τα δίκια τους. Η κοπέλα με την ινδική φυσιογνωμία τώρα είναι...

Αν κάποιο απόγευμα συναντιόμουν με τον Τσβάιχ, θα καθόμασταν εδώ έξω στην φθινοπωρινή αυλή και θα του έλεγα Στέφανε, σε καταλαβαίνω βαθιά ήταν ωραίος ο κόσμος σου.... Βιέννη, Όπερα, ευγενικοί και μορφωμένοι άνθρωποι πνεύμα, δαντέλες, μουσικοί, ποιητές και ζωγράφοι Και κάποια μαυριδερά,  σημεία εδώ και κει μάλλον διακοσμητικό ρόλο έπαιζαν, μέσα στην ενοχλητική ασημαντότητά τους μέσα στις ωραίες Πρωτεύουσες του κόσμου σου. Φρεσκοκομμένα κόκκινα σταφύλια από την κρεβατίνα μας θα τρώγαμε ρώγα ρώγα και θα τον κέρναγα καυτή δροσάτη τσικουδιά... Μα όταν και συ Στέφανε Τσβάιχ βρέθηκες επί ξύλου κρεμάμενος μεσ' την Οδύνη του κόσμου που ταξιδεύει στο χρόνο απαράγραπτη, παρούσα πάντα και αμετάθετη, τότε μια φρικτή ερώτηση σε διαπέρασε μήπως ο Πολιτισμός που τόσο λάτρεψες και υπηρέτησες πιστά και παθιασμένα, δεν μπορεί να απαλύνει την οδύνη αυτή και μήπως η Τέχνη δεν είναι, ίσως μόνο, το Ιδεώδες και το Υψηλό που καταλαμβάνει τον καλλιτέχνη, όπως ιδεαλιστικά σου άρεσε...

Αυτές τις μέρες παρακολούθησα κάπως την συζήτηση που έγινε με αφορμή το θάνατο του Ζακ Κωστόπουλου, την οποία και εγκατέλειψα, διότι κυλούσε μέσα στα αναμενόμενα πλαίσια : από τη μια ένα αστυνομικού τύπου ρεπορτάζ για τις αιτίες του θανάτου, με μαρτυρίες αυτοπτών μαρτύρων και διαρροές από το τραπέζι του ανατόμου - ιατροδικαστή, από την άλλη  μια διαμάχη για τις αρμόζουσες συμπεριφορές απέναντι σε αυτά τα φαινόμενα, κάποιοι υποστηρίζουν ότι πρέπει να είμαστε ανεκτικοί και πολιτισμένοι, να μην κρίνουμε με φασιστικά κριτήρια και κάποιοι άλλοι ότι θα πρέπει να σταθούμε αποφασιστικά απέναντι σε τέτοια παρακμιακά φαινόμενα, που θίγουν τα ήθη και την αισθητική, συνήθως κράζοντας και βιαιοπραγώντας,  για να καταλάβουν ότι "δεν τους παίρνει"... Υπάρχει βέβαια και η μερίδα εκείνη που με αξιοσημείωτη βιάση και προκατασκευασμένες αντιθέσεις, επενδύει πολιτικά σε αυτά τα ξεσπάσματα της βίας, στήνοντας ένα σκηνικό αντιπαρατιθέμενων στρατοπέδων και κλείνοντας για άλλη μια φορά τις στρόφιγ...

Μες το στρατόπεδο στήνουν κι άλλα στρατόπεδα και μετά άλλα στρατόπεδα των στρατοπέδων κάθε στρατόπεδο γράφει τον ύμνο του οι σάλπιγγες σαλπίζουν τον ύμνο του στρατοπέδου τους οι στρατιώτες ακούνε μέσα στον ύπνο τους τον ύμνο έμαθαν να ακούνε τον ύμνο σαν κάποιος να φωνάζει το όνομά τους σηκώνονται, πιάνει ο καθένας το όπλο του ξεχύνονται πάντα στο χάραμα μιας νέας μέρας η νύχτα τους βρίσκει φρικτά διαμελισμένους. Πέφτει ησυχία στα στρατόπεδα και το στρατόπεδο ταξιδεύει στη τροχιά ενός παραγγέλματος αδιαπέραστου. 

το θήραμα πιάνεται στην παγίδα.. στον πανικό του να φύγει αυτοτραυματίζεται... στη θέα του αίματος οι θηρευτές του εξαγριώνονται και αυτοί... ορμάνε, αίματα, σχισμένες σάρκες, ιαχές, βρισιές βογγητά, κλωτσάνε και χτυπάνε το θήραμα εκείνο αιμορραγεί, αιμόφυρτο σέρνεται, στην προσπάθεια να αμυνθεί βγάζει τα νύχια του, πιάνει ένα γυαλί και τους απειλεί, σηκώνεται τρεκλίζοντας, πέφτουν και άλλοι πάνω του....και το αποτελειώνουν. Τελευταίος ήχος οι σειρήνες του περιπολικού και του ασθενοφόρου. Πεθαίνει. Μια σκηνή αρχέγονου κυνηγιού στο κέντρο της Αθήνας... που δεν έχει τίποτα ηρωϊκό, όπως υπονοείται από διάφορους χώρους, τίποτα απελευθερωτικό για τον άνθρωπο... δεν παραπέμπει σε καμία κοινωνία της καταλαγής και της ανεκτικότητας, παρά μόνο στην απελπισία και τον τρόμο! Δεν είναι το μέλλον μας που προβλέπεται ζοφερό...Είναι το παρελθόν μας που ξεχάσαμε, φορώντας χρυσά περιδέραια και ακριβά ρολόγια, πιστεύοντας στα είδωλα, γεμίζοντας τα γήπεδα, κοιτώντας τις βιτρίνες και τις ο...

Εξευτελιστικότερο για έναν λαό κι από τους Θεσμούς που έρχονταν  -λένε πως δεν θα έρθουν πια- για να ελέγξουν τα οικονομικά στο πτωχευμένο κράτος και να προχωρήσει η εκταμίευση, είναι οι Κριτές, αυτοί του next top model -ποιοί είναι αυτοί ;- που ελέγχουν των κοριτσιών τα χείλη, τους λοβούς των αυτιών, τα δόντια για να μην πούμε για την κυτταρίτιδα! Πτωχεία απέραντη κι ούτε μια διαμαρτυρία του λαϊκού κινήματος στο πτωχευμένο κράτος...  Άρχισε το πρωτάθλημα!

Κάνοντας το βήμα στο κενό σπρωγμένος από άγνοια ή απ' ανάγκη μη περιμένεις να φωτίσει το σκοτάδι κάποιος συμπαντικός προβολέας ούτε το πέλμα σου να βρει σε κάποιο σκαλοπάτι. Κάνοντας το βήμα στο κενό χωρίς φτερά θα σιχαίνεσαι ν' ακούς αυτούς που μιλάνε με τη βαθιά παπαδίστικη φωνή τους για το κενό ενώ οι ίδιοι στέκονται ασφαλείς σαν θεατές σε αρχαία τραγωδία σε μια ωραία αποβάθρα ξαπλωμένοι περιμένοντας το επόμενο τσεκ το επόμενο χειροκρότημα το επόμενο λεωφορείο. Το κενό που άλλοι λεν καλό θεό, τα καταπίνει όλα Μη περιμένεις .

Όταν την είδα τρόμαξα. Τι έπαθες; την ρώτησα Τίποτα, μου απάντησε Η απάντηση που φοβόμουν. Αυτό το τίποτα που σημαίνει τα πάντα του βυθού απ' την αρχή του χρόνου. 

Παλιό πανωφόρι κρεμασμένο στο τοίχο σκουρόχρωμο τριμμένος γιακάς ξηλωμένη μια τσέπη, η αριστερή μανίκια λιανά  γυαλίζει η φθορά τους. Με κοιτούσε το άδειο του, σαν το βλέμμα αυτού που έχει ένα μόνο εισιτήριο στη τσέπη και κανέναν εαυτό να το χαρίσει.

Ενόψει της ανακοίνωσης των περιβόητων "βάσεων" για τις Ανώτατες και Ανώτερες σχολές, εν τω μέσω του καταιγισμού των διαφημιστικών μηνυμάτων για σπουδές σε υπέρλαμπρα  κολέγια που τόσο  χυδαία και μεταπρατικά, μεσολαβούν ανάμεσα στις απαιτήσεις της πιο στρατικοποιημένης ιδιωτικής αγοράς εργασίας και στα προκατασκευασμένα όνειρα των νέων, δημοσιεύω, σήμερα, ένα μικρό απόσπασμα από το έργο ενός μεγάλου φιλολόγου, στοχαστή, και κυρίως δασκάλου, που δεν αλληθώρισε ποτέ κατά τη μεριά όπου μαντρώνονται οι πολλοί και οι εξουσίες δημιουργούν τους αυριανούς υποτελείς τους. Γράφοντας, ο Ρένος Αποστολίδης   για το κρίσιμο θέμα της Παιδείας στο έργο του Κριτική του Μεταπολέμου (1) ,  επισημαίνει: "γιατί δεν είναι μόνο η Ορθογραφία, που δεν μπορεί , κι ας αφήνωμε τ' αστεία, παρά να είναι "ιστορική ", αφού η ορθή γραφή κάθε λέξης ακριβώς δηλοί την πολυτιμότατη ετυμολογία της , κ' εκκαλεί όλο το παρελθόν εμπειρίας που αιώνες ποικιλοχρησίας συσσώρευσαν μέσα τ...

Έζησα μες την απάτη. Όπως ζουν όλοι Στην ίδια απάτη Στα ίδια μπερδεμένα νήματα Στα ίδια μπερδεμένα λόγια Στην ίδια νύχτα. Όμως το φεγγάρι του Αυγούστου Σε δύο μέρες θα γεμίσει λυσσασμένο ανελέητο φως και τίποτα δεν θα μπορεί να με εξαπατήσει πια.

Θεωρώ το Ζωοφιλικό Κίνημα ως ένα από τα πιο δυναμικά και ελπιδοφόρα κινήματα του καιρού μας. Ίσως είναι το μόνο που μπορεί να :  - αποκαλύψει όψεις του εαυτού μας που δεν θέλουμε να δούμε, - ανακεφαλαιώνει κριτικά τον πολιτισμό της ορθολογικότητας και της αντίληψης υπεροχής που έχουμε για το είδος μας στον κόσμο, -  στέκεται ανάμεσα στην προσωπική στάση - πρόκληση για αλλαγή και στο δημόσιο γίγνεσθαι. Ίσως, γι' αυτό στην χώρα μας συκοφαντείται και λοιδορείται τόσο πολύ, φανερώνοντας τον αξεπέραστο επαρχιωτισμό και τα συμπλέγματα μιας ολόκληρης κοινωνίας, την ίδια στιγμή που  στον υπόλοιπο δυτικό κόσμο εκφυλίζεται και κινδυνεύει να ταυτιστεί με την ιδιοτροπία της πολυτέλειας και τον ατομικισμό. Δυστυχώς, η ισχυρή πλειοψηφία της Εκκλησίας της Ελλάδας, ενώ έχει όλες τις προϋποθέσεις να αρθρώσει επαρκή και απελευθερωτικό θεολογικό λόγο, λόγο συνοδοιπορίας με το κίνημα αυτό, αποδεικνύεται ανεπαρκής και ταυτίζεται με τα πιο φοβικά και καθυστερημένα τμήματα του λαού τ...

Σου είπα να πας και συ πήγες. Υπάκουσες όπως πάντα... Έλα, σου έλεγα και συ ερχόσουν Κάτσε....και συ καθόσουν... Ερχόσουν, καθόσουν μπροστά μου σε στάση αναμονής, με όλη την προσοχή σου στραμμένη πάνω μου  και με κοίταζες με κείνα τα μεγάλα ολοστρόγυλλα μάτια σου Με το βαθύ καφέ της όμορφης γης, Μια εμένα μια την φρυγανιά που κρατούσα Σου άρεσαν οι φρυγανιές Έκοβα τη μισή και την πέταγα και συ μ' ένα χαπ!, την έπιανες στον αέρα. Όλο το καιρό που περάσαμε μαζί, ολόκληρο  χειμώνα  και την άνοιξη και μέχρι σήμερα που σου είπα, πήγαινε, πήγαινε καλό σκυλάκι, ξεκουράσου.... και συ πήγες πάντα υπάκουες Κοιμόσουν στα πόδια του κρεβατιού μου, ήσυχη, κουλουριασμένη με τα αυτιά σου πάντα σε ετοιμότητα όχι δεν κοιμόσουν - τι χαζή που ήμουν να νομίζω ότι κοιμόσουν!- παραφύλαγες κάθε μου κίνηση, όταν σηκωνόμουν να φέρω ξύλα για τη σόμπα, όταν άναβα το φωτάκι το βράδυ, όταν άνοιγα το ντουλάπι του ψωμιού, άκουγες Θέε μου πόσο με άκουγες! μια εμένα, μια τη βροχή, μια...