[ παράκοσμος_ ]

ΜΕΡΟΣ ΠΡΩΤΟ : Κεφάλαιο πρώτο : Νεωτερικότητα και κακό Κι είναι αυτήν, την μάχη των γιγάντων που οι παραμάνες μας προσπαθούν να κατευνάσουν με το νανούρισμά τους για τους ουρανούς. Σίγκμουντ Φρόιντ Το έργο του Φρόιντ Η δυσφορία μέσα στον  πολιτισμό  (1930) είναι από τα ελάχιστα του 20ου αιώνα που επιχειρούν να καταπιαστούν με το φαινόμενο του κακού και μάλιστα με τον πλέον ριζικό τρόπο. Στα απόνερα του Α'Παγκσμίου Πολέμου, ο Φρόιντ μας ωθεί να αναγνωρίσουμε ότι πέρα από τις μυθολογικές παρηγόριες του πολιτισμού και των θρησκειών,  που μας νανουρίζουν, υπάρχει κάτι, σκοτεινό κι απροσπέλαστο στην ανθρώπινη ύπαρξη. Κι είναι αυτό που συνδέει τον άνθρωπο με τα υπόλοιπα πλάσματα και την φύση : η ενόρμηση του θανάτου. Η ενόρμηση του θανάτου  μπορεί να εκδηλωθεί ευθέως ως επιθετικότητα (αρπαγή, φόνος, βια, διάσπαση, καταστροφή) αλλά και πλαγίως ως καταστολή (αδιαφορία, ματαίωση, λύπη, απάθεια, πνίξιμο),  κι είναι αυτές οι δυο ταυτόχρονες τάσεις που δημ...

Βρήκα το παρακάτω άρθρο πολύ ενδιαφέρον και το αναδημοσιεύω... λόγω της απλότητας της ιδέας,  της αμεσότητας και της αυθεντικότητας, της εναλλαγής στους ρόλους, αφηγητής -αφηγούμενος, θεατής - ειδικός, θεραπευτής -θεραπευόμενος, λόγω του κοινοτισμού που μπορεί να εμπεριέχει την ατομικότητα της προσωπικής μαρτυρίας, λόγω του δημόσιου ήθους που διασώζει και του δημόσιου λόγου που ανήκει σε πρόσωπα, λόγω του αντικαταναλωτικού του χαρακτήρα, λόγω του ότι δεν χρειάζεται χρήματα και σπόνσορες για να γίνει παρά μόνο λίγους λαμπτήρες, καρέκλες και ανθρώπους με καρδιά... Τέλος, λόγω της πολυδιαφημιζόμενης και πολυδάπανης   documenta ... Πηγή : blog  ποιητικά παλαίσματα al-monitor Μια φορά το μήνα,η  Γκάντα ​​Seifeddine, μια  μεταπτυχιακή φοιτήτρια της γλωσσολογίας στο Αμερικανικό Πανεπιστήμιο της Βηρυτού, ξεχνά τη συστολή της και ανεβαίνει στη σκηνή στο Dar Bistro cafe στη Βηρυτό για να διηγηθεί εμπειρίες από την προσωπική της ζωής. Η πιο καλοδεχούμενη ιστορία...

Δυστυχισμένο πορτοκαλί ακτινίδιο, εγώ αν ήμουνα στην θέση σου θα αυτοκτονούσα... θα στριμωχνόμουν σε μια γωνιά του καφασιού ή στον πάτο, έτσι που να πεθάνω από ασφυξία.... ή θα πηδούσα από την καρότσα του αγροτικού που θα με μετέφερε,  στον δρόμο να γίνω λιώμα... ή θα χωνώμουν βαθιά  στο ψυγείο της λαχαναγοράς  ώστε να ξεπαγιάσω και να κοκαλώσω.... ή θα κατρακυλούσα από τον πάγκο της γκαλερί φρούτων και λαχανικών του super-yper-market, όπου θα κατέληγα, και θα κρυβόμουν σε μια σκοτεινή γωνιά -ναι, υπάρχουν τέτοιες γωνιές και στα πιο καλοφωτισμένα και καλοβαλμένα μαγαζιά- κι εκεί θα ζάρωνα σιγά σιγά και θα σάπιζα ήσυχα, ενώ μια αδιόρατη δυσοσμία που κανείς δεν θα μπορούσε να πει από που ερχόταν, θα κρεμότανε για καιρό πάνω στα τζάμια της βιτρίνας με τα κρέατα και τις συκωταριές. Δυστυχισμένο πορτοκαλί ακτινίδιο, εγώ αν ήμουνα στην θέση σου θα είχα τόσο πολύ θυμώσει με την αναίδεια αυτών που με κατασκεύασαν κι έγινα σ'αυτά τα χάλια, πορτοκαλί σαν πορτοκάλι, ...

ΕΙΣΑΓΩΓΗ :Εντοπίζοντας τις διαφωνίες Ελευθερία,  Αγάπη,  και η αυγουστείνια παράδοση Κάθε συζήτηση για το πρόβλημα του κακού είναι μια συζήτηση για το πρόβλημα της ανθρώπινης ελευθερίας. Από τον τρόπο που κατανοούμε την ελευθερία μας, συνάγεται η αντίληψη μας για τα όρια και τις δυνατότητες να πράττουμε το καλό ή το κακό ως ηθικά όντα. Καθορίζεται  η αντίληψη που έχουμε για τον Θεό και αντιστρόφως : η αντίληψη που έχουμε για τον Θεό ορίζει το σχήμα που δίνουμε στην ανθρώπινη ελευθερία. Το πρόβλημα της ελευθερίας στη νεωτερικότητα συνήθως τίθεται σε ένα επίπεδο ενθουσιωδών διακηρύξεων κι έφτασε  περισσότερο να εκφωνείται ως η προτροπή "απλώς κάντο" (just do it), εννοώντας με αυτό ότι ο άνθρωπος είναι ελεύθερος κι αρκεί η δύναμη της βούλησης του για να ξεπεράσει κάθε εμπόδιο και να πραγματοποιήσει στόχους και σχέδια. Πέρα από τον βολουνταρισμό που θεμελιωδώς εμπεριέχει μια τέτοια νοοτροπία, μέσα στις σύγχρονες κοινωνίες η ελευθερία και η πράξη αποκτούν τ...

Ο Στ. Ψαλτης στην τελευταία ταινία του στο ρόλο του μοναχού Δεν ξέρω σε ποιούς θα μπορούσαμε να αποδώσουμε τον τίτλο του "μεγάλου ηθοποιού":  σ' αυτούς που ερμηνεύουν τους μεγάλους κλασικούς ρόλους του παγκόσμιου ρεπερτορίου στις περιώνυμες θεατρικές σκηνές ή σ'αυτούς που λειτουργούν ως θεατρικές -κινηματογραφικές περσόνες μιας συγκεκριμένης  εποχής και ενός συγκεκριμένου τόπου, ανεξάρτητα από το καλλιτεχνικό αποτέλεσμα στο οποίο φθάνουν. Τείνω να υιοθετήσω το δεύτερο. Και τούτο γιατί το να καταφέρει ένας ηθοποιός να συγκεντρώσει τα χαρακτηριστικά μιας περσόνας, είναι κάτι που εντέλει γίνεται ερήμην του και μέσα από αδιάγνωστες διαδικασίες, όχι ακριβώς καλλιτεχνικές ούτε και αμιγώς εμπορικές, την στιγμή που εκείνος πιστεύει ότι ακολουθεί ή κτίζει απλώς την καριέρα του. Η δύναμη της περσόνας -παρόμοια με αυτήν ενος αλεξικέραυνου- δεν βρίσκεται στις υποκριτικές ικανότητες του ηθοποιού (που καλό είναι να υπάρχουν) αλλά ακριβώς σε τούτο το "ερήμην του...

ΕΙΣΑΓΩΓΉ : Εντοπίζοντας τις διαφωνίες Συνοπτική αναφορά στα κεφάλαια του έργου και στα θέματα που το κάθε κεφάλαιο διαπραγματεύεται. Εδώ ο συγγραφέας πρόκειται να μας δώσει τον πλοηγό για την καλύτερη οικείωση του αναγνώστη με το θέμα του βιβλίου που είναι  το προβλημα του κακού. Θα έχουμε έτσι εκ των προτέρων στην διάθεσή μας την συνολική διάρθρωση του κεντρικού επιχειρήματος όπως αυτό ξεδιπλώνεται σταδιακά στα κεφάλαια του ανά χείρας έργου. Το Πρώτο μέρος  όπου περιγράφεται η πρόκληση του κακού για εμάς και σκιαγραφείται η κατανόησή του μέσα στην αυγουστείνια παράδοση, χωρίζεται στα εξης κεφάλαια : Κεφάλαιο πρώτο : εδώ επιχειρεί την αποτύπωση της σύγχυσης και της δυσκολίας που έχει η νεωτερικότητα στο να εστιάσει με καθαρότητα στο πρόβλημα του κακού, που αμφότερες (σύγχυση και δυσκολία) πηγάζουν από την υπόρρητη παραδοχή του υποκειμενισμού ως δεσμευτικού για την ανθρώπινη ύπαρξη. Κεφάλαιο δεύτερο : παρουσιάζεται η αυγουστείνια απάντηση στο πρόβλημα του κ...

                                   Πίνακας , Νίκος Κεσσανλής Συναντώ καμιά φορά, καθώς περπατώ στα λερά πεζοδρόμια της πόλης, Αποθεμένα με φροντίδα πάνω σε ένα κομμάτι εφημερίδας ή και καταγής, συναγμένα σε μικρές φούχτες, αυτά τα καφέ σποράκια ξηρής τροφής για σκύλους και για γάτες που κάποιος άφησε εκεί. Ανώφελος συναισθηματισμός θα πείτε.... Ναι....βέβαια! Σκεφτείτε όμως να υπάρχει εκεί γύρω,  σ'αυτή την γειτονιά που είναι όμοια με όλες τις άλλες, κι όπου όλα φαίνεται να προχωρούν αδιάφορα.... Να υπάρχει ένας άνθρωπος που φορώντας τις παντόφλες του κατεβαίνει τις σκάλες της πολυκατοικίας όπου μένει, να  κοιτάζει για λίγο ένα γύρω, ψιψι....ψιτ...., να σκύβει για να αφήσει στην γωνιά τα λιγοστά σποράκια και μετά να γυρίζει πίσω στο διαμέρισμά του, όπου η τηλεόραση αναμμένη συνεχίζει να παίζει και κάποιοι σκληρόκαρδοι, σπουδαίοι  άνθρωποι, συζητούν για την σωτηρία τ...

Άκουσα να λέει: Αναζητώ ένα ξέφωτο Έρχομαι από μακριά, Τις πνιγηρές περικοκλάδες και τις αναθυμιάσεις Τους λαβυρίνθους των δωματίων Τους ψιθύρους και τους φόβους Που μιλούν ακατάπαυστα, που γατζώνονται πάνω μας Τις σκιές που περπατούν στα λόγια, στον ύπνο, στα κεφάλια μας Πέρασα όλη την ζωή μου στις παγίδες τους. Αναζητώ το απλό φως ενός ξέφωτου. Αλαφιασμένη πέρασε από μπρος μου Για λίγο κοιταχτήκαμε Μια τρελή εμπιστοσύνη στα μάτια της Φορούσε παράτερα ρούχα Μαζί σας ή μόνη μου Πώς το λέτε στα μέρη αυτά; Σάσιστα και δεν ήξερα τι ν'απαντήσω... Χαρά; Είμαι ξένη... Το λέτε χαρά; Ναι, αναζητώ την χαρά Αναζητώ την απλή χαρά ενός ξέφωτου. Ήταν μια τρελή. Ολοφάνερα. Ένα ξέφωτο... Άκουσα  μακριά να σβήνει η φωνή της Μια γυναίκα που τρελάθηκε  και πήρε νύχτα τους δρόμους.

Δικαιολογημένα μπορεί κάποιοι αναγνώστες του παράκοσμου να έβγαλαν το συμπέρασμα ότι δεν τα πάω καλά με τις γιορτές, τις επετείους και τις επίσημες ημέρες και εκδηλώσεις....ότι ανήκω στην κατηγορία των ευπαθών ανθρώπων που δεν μπορούν να απολαύσουν τις απλές, μικρές χαρές της ζωής και για τους οποίους κάθε σχολή "θετικής σκέψης" θα είχε να προτείνει 10 εξίσου απλά βήματα,  τα γνωστά φιξάκια, χαράς και ευτυχίας. Όμως, εγώ νιώθω ότι τα πάω πολύ, πάρα πολύ καλά κι ότι απλώς διαφοροποιούμαι σε ένα δυο σημεία.... Να, ας πούμε δεν καταλαβαίνω τι πάει να πει "γιορτινό κλίμα" ή "πνεύμα των εορτών". Έχω μάλιστα την υποψία ότι το εν λόγω κλίμα ή πνεύμα είναι ένα πράγμα που κατασκευάζεται ποικιλοτρόπως, κάπως σα να το φουσκώνουν, όπως εκείνες τις πλαστικές κούκλες που έχουν τα ανατομικά χαρακτηριστικά μιας γυναίκας χωρίς όμως να είναι, και που μπορεί κανείς να χρησιμοποιήσει για να ξεδόσει και μετά να την ξεφουσκώσει, να την διπλώσει και να την φυλάξει στην ειδ...

Ρενέ Ζιράρ Από τότε που πρωτοεμφανίστηκε ο Χριστιανισμός, η ομοιότητα των Ευαγγελίων με ορισμένους μύθους χρησιμοποιήθηκε σαν επιχείρημα εναντίον της χριστιανικής πίστης. Οι παγανιστές απολογητές του επίσημου πανθεϊσμού της Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας υποστήριζαν, ότι η ιστορία για το θάνατο και την ανάσταση του Χριστού δεν διέφερε ουσιαστικά από τους μύθους θεοτήτων όπως ο Διόνυσος, ο Όσιρις, ο Άττις, κ.λπ. Παρ’ όλα αυτά δεν κατόρθωσαν ν’ αναχαιτίσουν την προέλαση του χριστιανικού κύματος. Τα τελευταία διακόσια χρόνια όμως, καθώς οι ανθρωπολόγοι ανακάλυψαν σε όλο τον κόσμο ιδρυτικούς μύθους που φαίνεται να έχουν ομοιότητες με το Πάθος και την Ανάσταση του Ιησού, η ιδέα ότι ο χριστιανισμός είναι κι αυτός ένας μύθος, δείχνει τελικά να επικρατεί ‒ ακόμα και μεταξύ χριστιανών πιστών. Αυτή η ιδέα στηρίχτηκε στη διαπίστωση, ότι όλοι οι μύθοι ξεκινούν από κάποια βίαιη κοσμική ή κοινωνική κρίση, κορυφώνονται με τα πάθη κάποιου μυστηριώδους θύματος (συχνά από τα χέρια ενός αφηνιασμέ...

Γιορτή σημαίνει παραίτηση... Από την προσπάθεια να περάσεις καλά, Να κάνεις εντύπωση, Να περάσουν οι άλλοι καλά, Να κάνεις τους άλλους να γελάσουν Μοναξιές που κραυγαλέα γιορτάζουν Γιορτή σημαίνει παραίτηση Από την οχλοβοή  εθίμων και ημερολογίων Τα ποδοβολητά και τα πυροτεχνήματα Που ξεκουφαίνουν την Πλάση Και τρομάζουν τα πράγματα Με την αναιδή παρουσία των χαροκόπων Τρομάζουν και κρύβονται τα πράγματα Κρύβονται και τρομάζουν οι ανθρώποι Το κόκκινο αβγό, ο καπνισμένος σταυρός στο ανώφλι της πόρτας, Το ψωμί στο τραπέζι, το δόσιμο δώρο, Τα χέρια της μάνας κι η χαρά του πατέρα Γιορτή σημαίνει παραίτηση Από την προσπάθεια να επιβάλεις την παρουσία σου Καθώς  επιβάλλεται ο θάνατος Ν' αφήσεις να προβάλλουν σπιθαμή σπιθαμή τα πράγματα κι οι άνθρωποι λόγο στο λόγο, να αναστηθούν στο δικό τους το φως που υπάρχουν Να χαρούνε γι'αυτό, να γελάσουν Να γιορτάσεις και συ που όλα ετούτα σε γνώρισαν Τα γελαστά μάτια σου που φίλιωσαν και συγκατέβηκαν Να πι...

....και αναστάντα τη τρίτη ημέρα κατά τας γραφάς...

ΕΙΣΑΓΩΓΗ : Εντοπίζοντας τις διαφωνίες Η αυγουστείνια παράδοση : προοπτικές και προβλήματα Αν έτσι έχουν τα πράγματα όσον αφορά τον τρόπο που η νεωτερικότητα αντιλήφθηκε το πρόβλημα του κακού, όπως σε γενικές γραμμές περιγράψαμε στο προηγούμενο σημείωμα (7/4), θα πρέπει τώρα να δικαιολογηθεί η  απόφαση του συγγραφέα να επιστρέψει σε μια πολύ απομακρυσμένη από τη νεωτερικότητα παρελθοντική κατανόηση του κακού, όπως αυτή του Αυγουστίνου που έζησε τον 4ο αιώνα, στα τέλη του αρχαίου κόσμου. . Πράγματι, οι περισσότεροι σύγχρονοι στοχαστές αναφέρονται στον Αυγουστίνο κυρίως για να διαχωρίσουν τους εαυτούς τους από την αυγουστείνια κληρονομιά. Και τούτο για ενδιαφέροντες διαφορετικούς λόγους : μερικοί θεωρούν ότι η αυγουστείνια προσέγγιση του κακού ως στέρηση ή έλλειμμα,  είναι πολύ αισθητοποιημένη, πολύ εξευμενιστική τόσο που να καλλιεργεί έναν αδικαιολόγητο, κατά την γνώμη τους, οπτιμισμό' την ίδια στιγμή που άλλοι θεωρούν ότι η αυγουστείνια προσέγγιση της αμαρτίας ως στρέβλ...

Όπως κάθε χωριό έχει τον τρελό του, έτσι κάθε πόλη έχει τους χαρακτηριστικούς τύπους της. Θα μπορούσαμε να τους πούμε "γελωτοποιούς" αλλά δεν είναι ένας καλός ορισμός για την περίπτωσή τους. Οι τύποι αυτοί εμφανίζονται σταθερά σε όλες τις εποχές και πρέπει να υπάρχει μια μυστική αναλογία,  που είναι σταθερή αλλά και μεταβαλλόμενη. Δεν ξέρω να σας πω ποιοι παράγοντες παίζουν ρόλο στην ρύθμισή της, αλλά πρέπει να είναι αντιστρόφως ανάλογη της σοβαροφάνειας και της υποληψιμότητας που επικρατούν στην περιοχή. Όσο περισσότερο σοβαροφάνεια και υποληψιμότητα υπάρχουν τόσο λιγότεροι είναι οι τύποι αυτοί. Έτσι εξασφαλίζεται μια καλή αναλογία, στους 100. Γιατί αν υπήρχαν πάρα πολλοί, ας τους πούμε,  "γελωτοποιοί" σε έναν τόπο, όσοι και οι σοβαροφανείς, κανείς πλέον δεν θα γελούσε μαζί τους' κι αν ήταν ελάχιστοι, όσοι πράγματι είναι άξιοι σεβασμού, κάποιοι δεν θα είχαν ποτέ την ευκαιρία να γελάσουν. Καταλήγω να πιστεύω ότι οι πόλεις σαν μεγάλοι οργανισμοί που ε...