_ο Χρόνος και ο Χάρης στο σπίτι του προπάππου του

 O Xάρης είναι 17 χρονών...
ζει στην πόλη,
ακούει τις νουθεσίες του δικηγόρου πατέρα του,
δεν μιλάει πολύ....
θα σπουδάσει.

O Χάρης δυσκολεύεται
-όπως πολλά παιδιά της γενιάς και της ηλικίας του-
να ξεχωρίσει
γιατί και πότε γιορτάζουμε
τις εθνικές επετείους.
Όταν οι ρεπόρτες τα ρωτούν στις παρελάσεις,
αυτά μπερδεύονται και τότε πολλοί κουνάνε αποδοκιμαστικά
το σοφό τους κεφάλι. 

Ο Χάρης ζει σ' έναν γρήγορο κόσμο
που διαρκώς αναπτύσσει μεγαλύτερες ταχύτητες
στην μεγαμηχανή του Eδώ και του Tώρα

Ζει τις στιγμές
ακρωτηριασμένες,
έτσι όπως περνάνε μέσα από τις οθόνες
χωρίς να έχουν παρελθόν
και δεν μπορεί να σκεφτεί το μέλλον

Ζει στην απλούστευση
του λόγου και του χρόνου
-που είναι φτώχεια και όχι απλότητα-
και δυσκολεύεται πολύ
να συλλάβει το συνεχές της ροής 
που λέγεται ζωή.

Μαθαίνει πολλά
αλλά δεν συγκεφαλαιώνει.
Ζει τον στον κόσμο του σήμερα,
έτσι όπως αυτός έκοψε τα χοντρά σκοινιά
και βρέθηκε να αρμενίζει ακυβέρνητος.

Για τον Χάρη ο χρόνος που έζησε ο Σοφοκλής ή ο Σολωμός
είναι μια κλειστή παρένθεση στα βιβλία των αρχαίων και της λογοτεχνίας,
που δεν συνδέεται με τίποτα πριν και τίποτα μετά,
που να φτάνει έως την δική του πραγματικότητα.
  Θα την κρατήσει για λίγο στην επιφάνεια της μνήμης του,
για την περίπτωση που εξεταστεί από τον καθηγητή των Ελληνικών
και θα την ξεχάσει αμέσως ως κάτι περιττό,
κατά τον ίδιο τρόπο που ξεχάσαμε να γράφουμε
με πνεύματα, υπογεγραμμένες, περισπωμένες και βαρείες.

Ο Χάρης είναι ένας 17χρονος που προσπαθεί
μέσα απ' αυτά
κι αυτά και τ' άλλα
να συλλάβει τον εαυτό του και την ζωή.

 Ο Χάρης, μια απ' αυτές τις μέρες, επισκέφθηκε το σπίτι του προπάππου του....



εκεί, βρήκε πολλές μικρές πετρούλες που με υπομονή
κάποιος είχε μαζέψει και ταιριάξει μεταξύ τους έτσι που να φτιάξει τους τοίχους....

άνοιξε την πόρτα, στο σκοτάδι 

ένα παράθυρο ήταν κλειστό 

ένα άλλο ανοιχτό, όπως συμβαίνει στα σπίτια 

το φως ορμούσε κάθετα απ' το ταβάνι

στους τοίχους είχε ζωγραφίσει και κρεμάσει η βροχή 

μια αυτοπροσωπογραφία της καθώς έπεφτε

ακαταστασία, όπως συμβαίνει στα σπίτια

με τους απρόοπτους επισκέπτες

 

 αν και έλειπε η νοικοκυρά, 

ήταν εμφανής η παρουσία της, ο νεροχύτης της, ο νυφιάτικος δίσκος της, 

η πιατοθήκη με το φτηνό κλαρωτό μουσαμά της, 

αν τον πετύχαινε εκεί θα ξαφνιαζόταν, θα έστρωνε κάπως τα μαλλιά της

και θα του έλεγε : κάτσε γιέ μου να σε τρατάρω μια ρακή

χρονιάρες μέρες....

 

 μπορεί και να επέμεναν να τον κρατήσουν 

για φαγητό το μεσημέρι

δεν ήταν όμως κανείς

ούτε ο νοικοκύρης ούτε η νοικοκυρά

 

 ήταν μόνο τα σημάδια τους : ένα μπουκάλι, ένα γυάλινο βαζάκι, παλιά παπούτσια των παιδιών, 

το διπλό τους κρεβάτι 

που χώνευε τα σώματα 

τον κάματο και τον έρωτά τους

Ο Χάρης περιπλανήθηκε στο φως

βγήκε στην αυλή

 

ο μισοασβεστωμένος τοίχος, το σάπιο ξύλο

η υγρασία της πρασινάδας στα πόδια του

η αποθήκη, το πυθάρι για το λάδι, ο στάβλος 

Κύριε των Δυνάμεων

με τους κορμούς, με τα κλαδιά, 

και με την αγριάδα Σου

πώς καταλύεις τα έργα των ανθρώπων!

Όταν ο Χάρης επισκέφθηκε το σπίτι του προπάππου του

 

 παραμονές Πρωτοχρονιάς του 2015

ίσως να κατάλαβε ότι είναι κάποιος που έρχεται από παλιά

και πάει κάπου μακριά στο μέλλον...

Ευχαριστώ την φίλη μου και ζωγράφο κ. Νίκη Στρατάκη, 

που -χωρίς, όχι δεύτερη, ούτε καν πρώτη σκέψη-

μου παραχώρησε την άδεια να χρησιμοποιήσω μερικές από τις εξαιρετικές της φωτογραφίες 

για να φτιάξω αυτό το μικρό λογοτεχνικό, στοχαστικό

αφιέρωμα.