_Μυστήριον Ξένον

Γ. Κόρδης, Κάλαντα

Έψαξε, δίχως την όρεξη άλλων χρόνων, στην αποθήκη να βρει τα χριστουγεννιάτικα στολίδια.

Θυμόταν ότι τα φύλαγε σε ένα πράσινο τσουβαλάκι. Όχι δεν θα στόλιζε δέντρο. Είχε χρόνια να στολίσει... Απλά σκέφτηκε να βάλει εδώ κι εκεί μερικά στολίδια... έτσι για να φτιάξει την ατμόσφαιρα.

Άφαντο είχε γίνει. 

Μετακίνησε τα πάντα σχεδόν...άδειες βαλίτσες, μπιτόνια, κούτες (τι να είχαν μέσα; ούτε που θυμόταν...) μια μεταλλική σκάλα, μια θήκη με εργαλεία, πέσανε  μερικές κρεμάστες. 

Βρήκε και το τσουβαλάκι στριμωγμένο πίσω από το βαρέλι. 

Θρυμματισμένα όλα μέσα... χρωματιστά γυαλιά, σπασμένες  μπαλίτσες, πατημένες καμπανούλες, ξεφλουδισμένες χρυσές γιρλάντες και κάτι ψωριασμένα στεφάνια. Φωτάκια που δεν άναβαν. 

Της ήρθε μια μυρωδιά μούχλας και υγρασίας. 

Έκλεισε το πράσινο τσουβαλάκι και το έδεσε με ένα σχοινί. Της φάνηκε ότι έκλεισε μέσα του κάθε τι που είχε ποτέ επινοήσει η ανθρωπότητα για να φτιάχνει την ατμόσφαιρα, που της ήταν απαραίτητη για να ζήσει. 

Το απήθωσε πάλι πίσω από το βαρέλι. Νεκρό τσουβαλάκι...Άστο εκεί, μπορεί και να λιώσει κάποτε. 

Βγήκε έξω. 

Πήγε στην πόλη. 

Αεράκι...

Η δημοτική αρχή πάσχιζε κι αυτή  να φτιάξει την ατμόσφαιρα... να δώσει τον τόνο. Τι σκοτούρες και πόσα διαβήματα...

Λαμπιόνια πάνω στα δέντρα, στους δρόμους περίτεχνες κατασκευές και στα μεγάφωνα... α! στα μεγάφωνα παιάνιζε ο Ρούντολφ το ελαφάκι. 

Βιτρίνες κι ανθρώποι.  Τι να σκέφονταν καθώς περνούσαν άγνωστοι μεταξύ αγνώστων...σκυθρωποί και σκοτεινοί τι έβλεπαν κοιτάζοντας τις λαμπερές βιτρίνες;

Το σκοτάδι μέσα τους. 

Α! δύστυχη ανθρωπότητα πόσος κόπος χρειάζεται για να κατασκευάζεις κάθε χρόνο, κάθε τόσο, με κάθε κόστος την χαρά που είναι απαραίτητη για να ζήσεις; Και τι να σκεφτείς που δεν το έχεις σκεφτεί ήδη μέχρι τώρα για να διασκεδάσεις τον φόβο σου;

Πόση εξουθενωτική προσπάθεια.... και τι ανελέητη μίμηση, ελλείψει νέων ιδεών, μέσα στις αποθήκες που στοιβάζεις τις φοβερές ιδέες σου!! 

Εξανλτήθηκες δόλια! Και πώς θα θρέψεις τα παιδιά σου; 

Γύρισε.  

Κοίταξε γύρω της. 

Πάνω στο τραπέζι μερικά κίτρινα λαμπερά χοντρόφλουδα λεμόνια. 

Θυμήθηκε. Ολόφρεσκα.

Γλυκό του κουταλιού λεμόνι με άρωμα βανίλιας. 

Τα έπλυνε, τα έξυσε, τα έκοψε και τα έβαλε να βράσουν. 

Μύρισαν τα χέρια της λεμόνι, ξύσματα πετάχτηκαν στα μαλλιά της. 

Απλώθηκε η μυρωδιά του λεμονιού παντού. 

Έδεσε το σιρόπι χρυσαφένιο. Έφερε λίγο στα χείλη της και δοκίμασε.

Γέμισε ένα ωραίο κρυστάλλινο βαζάκι. Το έβαλε στο τραπέζι,  δίπλα του  άναψε το καντήλι. 

Είχε βραδιάσει και  το φως του καντηλιού  εισχωρούσε στο σιροπιαστό γλυκό, γλύκα μέσα στη γλύκα, βούλιαζε αργά αργά μέσα του, τύλιγε τις διάφανες φλούδες και ξανάβγαινε για να διαχυθεί παντού ....

Της φάνηκε αρκετό. 

Κι ένα άκουσμα, που της άρεσε πάντοτε ν' ακούει τέτοιες μέρες... 

Όχι δεν είχε αυτή φτιάξει την ατμόσφαιρα. Πώς θα μπορούσε άλλωστε;

Αντίθετα είχε φτιάξει ένα κενό, ένα κενό έτοιμο γλυκό που ήταν αρκετό, που ήταν ό,τι χρειαζόταν  για να δεχθεί το ΜΥΣΤΗΡΙΟΝ ΞΕΝΟΝ και τις ελπίδες της για Ζωή.