_οι μηχανές της φρίκης

Οι μηχανές της φρίκης είναι στημένες παντού
μέσα σε κάθε κουζίνα, σε κάθε κούνια βρεφική
σε κάθε πλατεία, σε πολιτείες και χωριά
παμπάλαιες και πάντοτε ολοκαίνουργιες
εξελιγμένες και πρωτόγονες

οι άνθρωποι κι αυτά που φτιάχνουνε ως δικαιολογίες.

Τους πέταξαν βρέφη ακόμα κι αυτοί πιστοί στα καθήκοντά τους ως γονείς πετάνε μέσα τους τα παιδιά τους...

και βγαίνουν αράδες, ορδές, στρατιές ολόκληρες, 
πανομοιότυποι, διεστραμμένοι ψυχικά, εγκεφαλικά κατεστραμμένοι, αλεσμένοι, λιώμα

ανάπηροι εαυτοί
παρ' όλα αυτά λειτουργικοί, πιστοί στα καθήκοντά τους
συνεπείς στις ιδέες τους, έτοιμοι πάντα να δικαιολογήσουνε 
τις ζωές τους -γιατί αυτή είναι η μηχανική της λειτουργίας-
αφού έζησαν πάντοτε σύμφωνα με το νόμο, αφού έκαναν ό,τι κάνουν όλοι
αφού δεν εμφανίστηκαν ποτέ γυμνοί όπως μπροστά στον θάνατο,
κι όμως τι φοβερό και πόση μοναξιά! όταν πολύ αργά πια υποψιάζονται 
ότι η μηχανή  δεν ήταν ικανή για να τους προφυλάξει
αν και έζησαν τόσους άλλους θάνατους ποτέ δεν έζησαν τον δικό τους,

Και έτσι, τώρα στο τέλος, παραμένουν

τραυματισμένοι με όλα τα τραύματα

πληγές παντού

δεν αντέχουν πάνω τους ούτε ένα γραμμάριο της φοβερής αλήθειας

δεν ξέρεις πού να τους αγγίξεις

εαυτοί ανερμάτιστοι

καταπίνουν τα πάντα
σαν μαύρες τρύπες βρίσκονται στο επίκεντρο

βρομίζουν τα πάντα γύρω τους

πληγές που μένουν ανοικτές

νεκροί, τάφοι βρωμεροί
ανίκανοι όμως σε κάθε περίπτωση να πεθάνουν
γελοίοι και ετοιμόρροποι
αρνούνται να αποχωρήσουν σ΄αυτό που ήταν πάντα
μια στιγμή κι ένας κόκκος του απείρου 

Και μετά λέω

Συγχώρα με,

είμαι κι εγώ σαν αυτούς

ένας ανάμεσά τους

γιατί κι εγώ είμαι ένας απ' αυτούς,

  Αγάπα με

μη με πετάς στη μηχανή 
κι άσε με 
άσε με να ζήσω νυν και αεί
μια στιγμή κι ένας κόκκος του απείρου.