Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

_απίστευτο τσίρκο του Αυγούστου

Ας τους πει κάποιος να μην εκτίθενται τόσο πολύ.
Ή μάλλον ας εκτίθενται....
Σκασίλα μου και μένα...
Από αισθητική πλευρά το λέω μόνο....
Γίνονται αποκρουστικοί. Γίνονται τουριστικοί.
Η αηδία του Αυγούστου.
Γαλανόλευκες μπούρδες αναμεμειγμένες με στρατιωτικο-εθνικιστικά κοστούμια, πλας οι θεομητορικές κορώνες, copy paste από θεολογικά εγχειρίδια του 60 άδεια όλα από κάθε περιεχόμενο, ηχούν σαν αδειανά επετειακά κονσερβοκούτια.
Τσίρκο του Αυγούστου...
Δεν το λέω εγώ.... το λέτε μόνοι σας, ιεράρχες και ποιμένες, όταν μέσα στους ναούς εκτός όλων των άλλων κηρυγματικών,  δεν παραλείπετε να ευχαριστείτε τα ιδιωτικά και δημόσια κανάλια που μεταδίδουν τις λειτουργίες και τις λιτανείες σας και  λοιπά βουλευτικά, τοπαρχικά και θεατρικά δρώμενα.... εν χορώ.
Σας εκθέτει...
Καμία επίγνωση... κανένα κριτήριο. Βουλιάζετε μαζί με όλα, η βαρύτητα της εποχής σας τραβάει στον πάτο και δεν το παίρνετε καν χαμπάρι....ή και μπορεί - ακόμα χειρότερα- να μην σας ενδιαφέρει καν.

Όχι μόνο δεν θα έπρεπε να λέτε ευχαριστίες στα κανάλια, αλλά και να απαγορεύετε την είσοδο στους ναούς και την μετάδοση....θα έπρεπε συνειδητά, σταθερά και μετά λόγου γνώσεως να διαφέρετε από όλον αυτό τον συρφετό....
Από την Τήνο ευχαριστίες στον ΣΚΑΙ
Από την Κεφαλονιά ευχαριστίες στον ΑΝΤΕΝΑ, στην Μαρί Κυριακού (γιατί Μαρί, μαρή; κι όχι Μαρία, δηλαδή;)
Από κοντά το τσίρκο όλο.... Τσίρκο απίστευτο : Σώματα στρατού, οι βουλευτές, οι δωρητές, οι ευεργέτες,  οι αρχές, ο Καμμένος και κάθε βλαμμένος Ελληναράς του Αυγούστου... και των Ολυμπιακών Αγώνων...

Εκεί που δεν φτάνουν τα κανάλια, οι κάμερες και τα τσίρκουλα.... σε κάτι μοναχικούς -ένας εδώ, δύο εκεί- σ' αυτούς που κανείς δεν γνωρίζει και οι ίδιοι δεν δίνουν δεκάρα τσακιστή για όλα αυτά που σε σας φαίνονται πολύ σπουδαία .... σ' αυτούς τρέχει ο Αύγουστος να σωθεί από την αηδία που του προκαλείτε ... και τρώει μαζί τους σταφύλια και ξερά σύκα.

Φτού!

Σχόλια

  1. Ανώνυμος16/8/16, 11:26 μ.μ.

    "...ή και μπορεί - ακόμα χειρότερα- να μην σας ενδιαφέρει καν."

    Ή με δύο λέξεις, σκασίλα μου!

    Το βασικό σημείο διαφωνίας μου στο κείμενο.

    Ήλος.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Ανώνυμος16/8/16, 11:35 μ.μ.

    Ξέχασα, ήθελα να σχολιάσω και αυτό: γνωρίζεις βέβαια πως μαρή=μωρή. Απάντησες ήδη στο ερώτημά σου!

    Ήλος

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Δεν κατάλαβα το πρώτο σχόλιο Ήλε. Εννοείς ότι θα έπρεπε να με ενδιαφέρει ΟΥΣΙΑΣΤΙΚΑ το θέμα;

      Διαγραφή
    2. Ανώνυμος16/8/16, 11:46 μ.μ.

      Τόσα και τόσα κείμενα έχεις αναρτήσει στα οποία στηλιτεύεις κακώς κείμενα. Δεν είναι από ενδιαφέρον; Αυθορμήτως, ομολογώ, πως έτσι τα έχω κατανοήσει.

      Ήλος

      Διαγραφή
    3. Ναι, έχεις δίκιο. Ίσως μάλιστα σε άλλα κείμενα να εκδηλώνεται κάτι περισσότερο από ενδιαφέρον.
      Στην προκειμένη περίπτωση όμως για να αναμειχθεί κάποιος ουσιαστικά, θα πρέπει να αναλογιστεί στην ιστορική και τραγική σχέση της Εκκλησίας με την Εξουσία.
      Θα πρέπει επίσης να αποφασίσει από ποιά θέση θα ασχοληθεί με το θέμα. Από την θέση του ερευνητή (οπότε θα εκδηλώσει το ερευνητικό του ενδιαφέρον) ή από την θέση του μέλους της Εκκλησίας (ενδιαφέρον του ποιμνίου).
      Στην παρούσα περίπτωση, και επειδή το όλο θέαμα - προϊόν ακολουθεί τους κανόνες της κατανάλωσης των μαζών, εγώ επιλέγω να τοποθετηθώ από μια αισθητική πλευρά.
      Ο εκκλησιαστικός χώρος έχει μια ιδιαίτερη ικανότητα να αναμεταδίδει και να εξαπλώνει την σήψη... ίσως είναι περισσότερο ικανός σ' αυτό από κάθε άλλον.

      Για να προλάβω τις ενστάσεις σου, θα πω ότι : όχι, δεν είναι όλα σάπια. Υπάρχουν ακόμα ένας εδώ , ένας εκεί...

      Διαγραφή
  3. Ανώνυμος17/8/16, 12:56 π.μ.

    Κοίτα να δεις. Εγώ ερευνητής με την επιστημονική έννοια δεν είμαι. Ούτε τις γνώσεις έχω, ούτε την απαιτούμενη σπουδή έχω κάνει. Σίγουρα λοιπόν δεν μιλάω από αυτή την οπτική γωνία. Προσπαθώ να μιλάω από την οπτική αυτού που κατανοώ ως αλήθεια.

    Αυτό που θέλω λοιπόν να πω είναι ότι, σκασίλα τους αυτοί, σκασίλα μας εμείς, τότε τίποτα δε βγαίνει.

    Επίσης, γνώμη μου είναι πως δεν κατέχει κάποιο ιδιαίτερο πρωτείο στην εκφορά της σήψης ο εκκλησιαστικός χώρος. Θεωρώ πως λίγο-πολύ τα ίδια ποσοστά με οπουδήποτε αλλού υπάρχουν κι εκεί. Είναι η αντίθεση όμως που τονίζει τόσο πολύ την κατάσταση. Το πως όφειλε να είναι, με το πως έχει καταντήσει το πράγμα. Είναι η υποκρισία που υπερτονίζει. Κι έτσι, αυτό που θα όφειλε να είναι πηγή ψυχικής ανατάσεως, καταντάει να είναι πηγή αηδίας.

    Πριν από χρόνια όταν μου πρωτομπήκε η ιδέα να επισκεφθώ το Άγιο Όρος, ρώτησα έναν ιερέα αν είχε να μου προτείνει κάτι συγκεκριμένο. Που να πάω, τι να επισκεφτώ κλπ. Δεν είχε να μου πει κάτι. Το μόνο που μου είπε ήταν, πως όπως υπάρχουν ρόδα, υπάρχουν και αγκάθια. Διάλεξα λοιπόν στην επίσκεψή μου, να προσπαθήσω να εστιάσω στα ρόδα και να αγνοήσω τα αγκάθια. Ε λοιπόν, πολύ ευχαριστήθηκα εκείνη την επίσκεψη.

    Πολλές φορές, το σημείο που επιλέγουμε να εστιάζουμε, έστω κι αν δεν αλλάζει τον κόσμο, έστω κι αν δεν βοηθάει τον κόσμο, αλλάζει και βοηθάει εμάς να ζούμε σε αυτόν. Θα μπορούσε βέβαια ανάλογα το σημείο, να συμβεί και το αντίθετο. Ο κόσμος να μας γίνει ανυπόφορος.

    Από αισθητικής τώρα πλευράς τι να πω; Όσα λένε και τα ψάρια στη γυάλα. Αλλά σκασίλα μου βρε παιδί μου, δεν μπορώ να πω. Εξ ου και η διαφωνία.

    Ήλος

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Κατανοώ και σέβομαι την ιδιαίτερη ευαισθησία σου για τον χώρο και τα θέματα αυτά.

    Στον εκκλησιαστικό χώρο δρουν (πέραν των άλλων) ισχυρές δυνάμεις αδράνειας. Αυτό είναι στην φύση του και στην δομή του. Επιπλέον στον χώρο (περισσότερο από οπουδήποτε αλλού) διακινούνται και διαχειρίζονται πολύ υψηλές ιδέες - νοήματα και πράγματα ιδιαίτερα δύσκολα από κάθε άποψη, έτσι που αν δεν υπάρχει ζωντανό σώμα της Εκκλησίας, ελευθερία και δημοκρατία, πολύ εύκολα καταλήγουν να γίνονται κύμβαλα αλαλάζοντα, κούφιες επαναλήψεις, καθηκοντολόγια και σύμβολα εξουσίας.

    Προσωπικά δεν με ενδιαφέρει το αν και πώς όφειλε να είναι ούτε η υποκρισία, όπως επισημαίνεις. Δεν έχω δηλαδή καμιά απαίτηση να είναι κάπως αλλιώς τα πράγματα, απ' ότι πραγματικά είναι. Εγώ εξετάζω πως μου φαίνονται ότι είναι τα πράγματα, ποιές είναι οι αιτίες τους και πώς συνδέονται με τα άλλα φαινόμενα της εποχής.
    Στην εξέταση αυτή, τα συγκεκριμένα και άλλα παρόμοια, τα θεωρώ... τσίρκο και μάλιστα από τα χειρότερα και επικινδυνότερα.

    Συμφωνώ μαζί σου: ο κόσμος μας δεν είναι ανυπόφορος... ακόμα τουλάχιστον ή για όσο θα υπάρχουν ρόδα, σταφύλια και σύκα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Και πώς θα γίνει η Λειτουργία χωρίς τηλεοπτική κάλυψη;Χωρίς καμιά εκατοστή φωτογραφίες;Ξέρετε πόσο κοστίζουν τα άμφια;Αν δεν φανούν τώρα στο πανελλήνιο.τι τα πήραμε;Για να πιάνουν χώρο στη ντουλάπα;Και χωρίς την παρουσία των αρχόντων;Έναν αρχηγό κόμματος,έναν βουλευτή,ένα δήμαρχο,΄να κλητήρα ρε παιδάκι μου.Στο Βυζάντιο είχαμε αυτοκράτορες,ηγεμόνες και πάει λέγοντας.Παράδοση κυρία μου!Δε μας τα λέτε καλά...
    Πέτυχα μετάδοση εσπερινού όπου ο Δεσπότης μίλαγε περίπου μία ώρα και είκοσι λεπτά.Τι στα κομμάτι έλεγε θα σας γελάσω.Το γύρισα στην πυγμαχία.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Ανώνυμος17/8/16, 3:26 μ.μ.

    Πάντως μιας και αναφερθήκαμε σε έρευνα και επιστημονική θεώρηση του πράγματος καθώς και τις αιτίες αλλά και τη σύνδεση με τα σημερινά, αυτό τον καιρό διαβάζω το βιβλίο του π. Γεωργίου Μεταλληνού με τίτλο "Ελληνισμός Μετέωρος", εκδόσεις Αποστολικής Διακονίας της Εκκλησίας της Ελλάδος. Πολλά ενδιαφέροντα έχω ανακαλύψει και θα το πρότεινα προς ανάγνωση.

    Ήλος

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Ανώνυμος17/8/16, 4:10 μ.μ.

    "Από την Κεφαλονιά ευχαριστίες στον ΑΝΤΕΝΑ, στην Μαρί Κυριακού (γιατί Μαρί, μαρή; κι όχι Μαρία, δηλαδή;)"

    Γέλασα με το "γιατί Μαρί, μαρή;" Το βρήκα δροσερό Αυγουστιάτικο κέρασμα, κάτι σαν σύκο γλυκό του κουταλιού... οι λοιπές φιλο-σοφίες και το παπαδαριό ας μείνουν για άλλοτε. Ας μείνουν για την αιωνιότητα, ρε παιδί!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Ευχαριστώ για την συμμετοχή σας στην συζήτηση.

      Διαγραφή

Δημοσίευση σχολίου

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

_Mπέρτολτ. Μπρεχτ: η Εβραία

Η "Εβραία" είναι ο τελευταίος μονόλογος από το σπονδυλωτό έργο του Bertolt Brecht "τρόμος και αθλιότητα του Τρίτου Ράιχ. Το έργο αυτό του Μπρεχτ αποτελείται απο 24 σκηνές-μονόπρακτα, που έγραψε ο Μπρεχτ εξόριστος μεταξύ 1935 και 1939 και περιγράφουν την τρομοκρατία και την άγρια φύση του ναζιστικού καθεστώτος. Η ελληνική μετάφραση αυτού του έργου του Brecht είναι του Μάριου Πλωρίτη και κυκλοφορεί σε βιβλίο από τις εκδόσεις Μωραίτης. Στο κείμενο αποτυπώνεται η εσωτερική ένταση του ατόμου που παίρνει μια απόφαση ενώ βρίσκεται στο χείλος της απελπισίας. Μέσα από την ανάγνωση του έργου στρέφουμε την προσοχή στα εκατοντάδες πρόσωπα της καθημερινότητας, τα οποία, δίνοντας έναν οριακό αγώνα επιβίωσης, αναδύονται ως σύγχρονοι/ες ήρωες και ηρωίδες του Brecht . Το ηχητικό ντοκουμέντο που δημοσιεύουμε παρακάτω είναι από την παράσταση που ανέβηκε το 1978 μαζί με άλλα πέντε μονόπρακτα διαφόρων άλλων συγγραφέων, από το Θίασο Λαμπέτη. Αν και το συγκεκριμένο ντοκουμέντο έχει ανέβ

_Κ.Π. Καβάφης : πρόσθεσις

Aν ευτυχής ή δυστυχής είμαι δεν εξετάζω. Πλην ένα πράγμα με χαράν στον νου μου πάντα βάζω — που στην μεγάλη πρόσθεσι (την πρόσθεσί των που μισώ) που έχει τόσους αριθμούς, δεν είμ’ εγώ εκεί απ’ τες πολλές μονάδες μια. Μες στ’ ολικό ποσό δεν αριθμήθηκα. Κι αυτή η χαρά μ’ αρκεί. (Από τα Κρυμμένα Ποιήματα 1877;-1923, Ίκαρος 1993) Σχόλιο :  Δεν θέλω να κάνω ανάλυση... ένα σχόλιο μόνο.. Υπήρξαν και υπάρχουν -ευτυχώς- πολύ αξιότεροι εμού αναλυτές, που έσκυψαν με γνώση και συγκίνηση πάνω στο έργο που μας άφησε ο μεγάλος Αλεξανδρινός. Πριν, όμως, μπω στα ενδότερα, λέω να κάτσω λίγο απ' έξω, να θαυμάσω το οικοδόμημα. Γενικά, καλό είναι να το κάνουμε αυτό. Μια πρώτη καταγραφή, μια εξωτερική εποπτεία, καθώς η μορφή περι-γράφει το περιεχόμενο και το περιεχόμενο χύνεται μέσα στη μορφή του, μας είναι πάντα χρήσιμη για να συνδεθούμε και να μείνουμε εντός του ποιήματος. Ας είναι... διάφορες σκέψεις...ή οδοί για την σκέψη, γενικώς... Αυτό λοιπόν το ποίημα του Κ.Π.Καβά

_ Γ. Σεφέρη, "κράτησα τη ζωή μου" : σπάραγμα μιάς ανάγνωσης

Τ' ανθισμένο πέλαγο και τα βουνά στη χάση του φεγγαριού η μεγάλη πέτρα κοντά στις αγριοσυκιές και τ' ασφοδίλια το σταμνί πού δεν ήθελε να στερέψει στο τέλος της μέρας και το κλειστό κρεβάτι κοντά στα κυπαρίσσια και τα μαλλιά σου χρυσά' τ' άστρα του Κύκνου κι' εκείνο τ' άστρο ό Αλδεβαράν. Κράτησα τη ζωή μου κράτησα τη ζωή μου ταξιδεύοντας ανάμεσα στα κίτρινα δέντρα κατά το πλάγιασμα της βροχής σε σιωπηλές πλαγιές φορτωμένες με τα φύλλα της οξιάς, καμιά φωτιά στην κορυφή τους· βραδιάζει. Κράτησα τη ζωή μου˙ στ' αριστερό σου χέρι μια γραμμή μια χαρακιά στο γόνατο σου, τάχα να υπάρχουν στην άμμο του περασμένου καλοκαιριού τάχα να μένουν εκεί πού φύσηξε ό βοριάς καθώς ακούω γύρω στην παγωμένη λίμνη την ξένη φωνή. Τα πρόσωπα πού βλέπω δε ρωτούν μήτε ή γυναίκα περπατώντας σκυφτή βυζαίνοντας το παιδί της. Ανεβαίνω τα βουνά· μελανιασμένες λαγκαδιές˙ o χιονισμένος κάμπος, ως πέρα ό χιονισμένος κάμπος, τίποτε δε ρωτούν μήτε o καιρός κλειστός