_εγώ απλώς παρίσταμαι

της Φωτεινής Καψή


Ο ρόλος μου ήταν αυτός : να λειτουργώ σαν κάτοπτρο... όλα τα άλλα ήταν δικαιολογίες.
Τι θα μπορούσε όμως να αντικατοπτρίσει πάνω μου;
Αυτό που ο Νάρκισσος άνθρωπος θέλει να αντικατοπτρίζει παντού... σε ανθρώπους, σε αντικείμενα, στον κόσμο: τον αγαπημένο του Εαυτό....

Εγώ, της ήμουν αδιάφορη.... αν και ένιωθε πανικό στην σκέψη ότι μπορώ, ότι σε αντίθεση με την ίδια, εγώ είχα την δυνατότητα να την εγκαταλείψω. Εγώ όμως της ήμουν αδιάφορη.
Θέλω να πω με αυτό, ότι ποτέ δεν τέθηκε στο μυαλό της το ερώτημα, το οποίο θεωρώ κεντρικής σημασίας : ποιός είναι αυτός ο άνθρωπος; τι κάνει; τι επιθυμεί; πώς βλέπει τα πράγματα; με τι ευχαριστιέται; με τι δυσαρεστείται; τι αγαπάει; τι φοβάται;
Όχι, για ένα Νάρκισσο αυτό το ερώτημα δεν υφίσταται καν.
Οπότε κάθε προσπάθεια για συνεννόηση και επαφή, ήταν από χέρι καταδικασμένη.
Ήμουν το αντικείμενο πειραματικής συνθήκης, ενός επαναλαμβανόμενου για χρόνια πειράματος με σίγουρα και εγγυημένα κάθε φορά αποτελέσματα...
Αυτό το κατάλαβα αργά, αλλά το κατάλαβα πολύ καλά. Πάντα μου συμβαίνει αυτό, μαθαίνω αργά... σωματικά.

Τι λοιπόν θα μπορούσε να αντικατοπτρίσει πάνω μου;
Με άλλα λόγια ποιός ήταν ο εαυτός της.
Αυτό  το οποίο έφτιαξε με τα ίδια της τα χέρια, βοηθούντων και άλλων εξωτερικών παραγόντων, αλλά κατά βάση με τα ίδια της χέρια, αφού ποτέ δεν αμφισβήτησε αυτούς τους εξωτερικούς παράγοντες αλλά τους θεώρησε δεδομένους. Κι όχι μόνο αυτό, αλλά έπεισε κι άλλους ότι έτσι είναι τα πράγματα. Που πάει να πει, ότι υπηρέτησε τους εξωτερικούς παράγοντες πιστά μια ζωή, συνέπραξε μαζί τους.
Αυτό, λοιπόν, το οποίο επειδή έφτιαξε με τα ίδια της τα χέρια και ήταν έκφραση της αυθεντικότητάς της,  με  αυτό ήταν βαθιά ερωτευμένη.... το αποζητούσε... το διατυμπάνιζε... το χειριζόταν... το πρόβαλε παντού
Η εικόνα της τής δυστυχίας και της θυσίας.  Ένας εκβιασμός.

Όσο η εικόνα αυτή ήταν ενεργή και ισχυρή, μπορούσε να επιζεί πάνω στη γη.
Μπορούσε να επιζητά τιμές και δόξες...
Εάν κάποτε έπαυε να λειτουργεί τότε θα πέθαινε.
Εμένα όμως αυτή η εικόνα μου προκαλούσε τη μεγαλύτερη αναγούλα.
Κι εξάλλου εγώ, εδώ και καιρό, δεν είμαι κάτοπτρο είτε της ευτυχίας είτε της δυστυχίας του οποιουδήποτε, ούτε δέσμια είμαι κάποιας εκβιαστικής συμπόνιας ή ενός εκφοβισμού απόρριψης. Δε με νοιάζει.
 Όχι... τέτοιο ρόλο, εγώ τον αρνήθηκα.

Τα πράγματα πήραν καινούργια τροπή.
Ας πεθάνει.
Εξάλλου αυτό έχει συμβεί εδώ και δεκαετίες. Εγώ, απολύτως σκοτεινή, όχι καθρέφτης αλλά ενσώματη ύπαρξη,  απλώς παρίσταμαι.... κι  αυτό είναι κάτι που το θεωρώ απολύτως τυχαίο.


Φ.Κ.