_το πάρκο, κάτι που ήθελα να πω και η ζωή της Αννούλας

To κοριτσάκι αυτό θα γεννηθεί σε λίγους μήνες και θα είναι ένα από τα χιλιάδες παιδιά που πρόκειται να γεννηθούν σε λίγους μήνες...
Εμείς όμως ας το ξεχωρίσουμε κι ας το ονομάσουμε Άννα...
Γιατί, καθώς το κοριτσάκι θα λερώνει τις πρώτες βρεφικές  πάνες του μεταβολίζοντας τον κόσμο.... θα θεμελιώνεται το νέο πάρκο του Ελληνικού....
Από κει και πέρα η ζωή της Αννούλας θα συνυφαίνεται με το νέο πάρκο: καθώς θα κάνει τα πρώτα της βήματα, θα διαμορφώνονται οι δρόμοι του, καθώς θα μαθαίνει να ισορροπεί πάνω στο ποδηλατάκι της θα ορθώνονται τα κτίσματά  του....έως να γίνει πέντε χρονών το πάρκο θα είναι έτοιμο...
Έκτοτε όλη η ζωή της Αννούλας, τα παιχνίδια και τα σχολικά της χρόνια, οι κοριτσίστικες παρέες της και  τα πρώτα ραντεβού, οι πανεπιστημιακές της σπουδές και τα ψώνια της, η διασκέδασή της, όλες οι ώρες της ημέρας της κι όλα τα χρόνια της ακόμα και τα χρόνια των παιδιών που η Αννούλα θα γεννήσει, θα βρίσκονται σε μια αναπόδραστη σχέση - εξάρτηση με το πάρκο του Ελληνικού,  Το πάρκο αυτό θα  γίνει όρος ζωής, όπως μας εξηγεί η σχετική διαφήμιση, έτσι που η μικρή Αννούλα "δεν θα μάθει ποτέ πώς θα ήταν η ζωή της χωρίς αυτό", όπως διατείνεται στο τέλος.
[παρένθεση : ο όρος "διαφήμιση" είναι, κατά την γνώμη μου, και ανεπαρκής και παραπλανητικός, καθώς αφήνει να εννοηθεί ότι η παρούσα ή και άλλες "διαφημίσεις" είναι της ίδιας περίπου τάξεως και εμβέλειας,  με την φωνή ενός μανάβη που διαλαλεί τα λαχανικά του περνώντας από τους δρόμους του χωριού, δηλαδή κάτι  σχεδόν αδιάφορο και περιορισμένο. Επιτυγχάνεται έτσι μια εξομοίωση ενός τρόπου του μανάβη , εν πολλοίς αυθόρμητου και ενστικτώδους,  με  εξαιρετικά μελετημένες πολιτικές και κοινωνικές παρεμβάσεις, οι οποίες προϋποθέτουν ισχυρές φιλοσοφικές και ανθρωπολογικές παραδοχές και διαθέτουν μια ασύγκριτα μεγαλύτερη αποτελεσματικότητα - θετικότητα από κάθε άλλη πολιτική δημόσια διαβούλευση (συζήτηση στη Βουλή, ενημερωτικές εκπομπές, συνεντεύξεις, δηλώσεις, ανακοινώσεις....) καθώς παρέχουν ένα άμεσο μέτρο ατομικής και συλλογικής αυτοκατανόησης].

Κόλλησα, λοιπόν, σ'αυτή την τελευταία φράση, η οποία μου φαίνεται πραγματικά σπουδαία. Και θεωρώ την παρούσα "διαφήμιση" εξαιρετικής σημασίας, καθώς επιχειρεί, με τον τρόπο της οπτικής και λεκτικής εξιδανίκευσης κάτι που, απ' ότι γνωρίζω, για πρώτη φορά εμφανίζεται τόσο απροκάλυπτα και επιθετικά: την άμεση και ρητή σύνδεση του βίου ενός ανθρώπου με κάποιο υλικό δομημένο περιβάλλον.
Είναι μια τέτοια σύνδεση θεμιτή;
Κατά το στόρι της διαφήμισης, η  γέννηση της Αννούλας συμπίπτει με την γέννηση του "πάρκου" και όπως η πρώτη έτσι και η δεύτερη διεκδικούν να αποτελέσουν ταυτόχρονες-παράλληλες τομές στην ατομική - συλλογική ιστορία καθώς συνδέονται μέσω μιας υπόρρητης βιολογικής αναγωγής (: το πάρκο "γεννάται" όπως και ο άνθρωπος). Εμφανίζεται έτσι ο βίος ενός ανθρώπου να συντονίζεται αρμονικά και αναμφίλεκτα με τον "βίο" μιας κατασκευής.

'Ομως, όσο κι αν είναι "πράσινη", "ευρωπαϊκή" , trendy  ή άλλο τι, η κατασκευή αυτή δεν παύει να είναι μια εκ των προτέρων ρυθμισμένη κατάσταση που κάποιοι (εδώ θα ταίριαζε να πω οι "κακοί κεφαλαιοκράτες" επενδυτές, αλλά για μένα είναι το λιγότερο ένας ανόητος πλεονασμός) επινόησαν, κατασκεύασαν και έθεσαν σε λειτουργία, με σαφές απαιτούμενο την κερδοφορία.
Ο όγκος της που είναι δεδομένος και τα κτίριά της που διαθέτουν σταθερή και μόνιμη δομή και η καθημερινή της επί εικοσιτετραώρου βάσεως λειτουργία της, με ένα λόγο,  ο δίχως προβλήματα και αλλοιώσεις σχεδιασμός της, δημιουργούν ένα τετελεσμένο σύστημα.
Το σύστημα αυτό, αν και εξωτερικά διαθέτει έναν αέρα ελευθερίας επιλογών (ορέξεων) και πολιτισμού,  δεν παύει να είναι ένα κλειστό και αυτάρκες σύστημα. Εντός αυτού δεν μπορούν να εκδηλωθούν  κενά, στιγμές αμηχανίας, τραγικές ελλείψεις, αμφιβολίες κι αδιέξοδα  και όλα αυτά με τα οποία μπορεί να έρθει αντιμέτωπος ένας άνθρωπος στην διάρκεια του βίου του. Ως εκ τούτου, μέσα σ'έναν κόσμο ρευστότητας και ανασφάλειας, άπειρων και απειλητικών δυνατοτήτων, όπωςτυγγάνει ο παρών σύγχρονος-μεταμοντέρνος κόσμος, το "πάρκο" υπερβαίνει τα όρια ενός πάρκου: υπόσχεται γαλήνη, ικανοποίηση των επιθυμιών, ένα πρότυπο ασφαλούς, ζηλευτού και κοινωνικά αποδεκτού και άξιου βίου, κι έτσι γίνεται ένας κόσμος ικανός να συμπεριλάβει όχι μόνο τις ατομικές στιγμές του βίου (πχ.κάποιες ώρες ξεγνοιασιάς) αλλά έναν βίο γεμάτο από νόημα.

Μέσα στο έτσι κανονισμένο εκ των προτέρων πλαίσιο  δύναται  θα εκδηλωθούν όλες οι κανονισμένες ανάγκες του βίου της Αννούλας και να ικανοποιηθούν. Εντός του πάρκου περιέχονται όλες οι απαντήσεις και θα τις βρει διότι έχουν προβλεφθεί οι ερωτήσεις που η Αννούλα μπορεί να θέσει  και έχουν προβλεφθεί οι ερωτήσεις διότι έχει απαντηθεί η κύρια και βασική ερώτηση : τι είναι ο βίος της Αννούλας;

Στο βαθμό που η κάθε Αννούλα εξηγείται ως ένα πλάσμα του οποίου οι φαινόμενες ανάγκες έχουν επί 200 τουλάχιστον χρόνια μελετηθεί, ποσοτικοποιηθεί και κατανοηθεί πλήρως, τότε και η διαδρομή του βίου της μπορεί επαρκώς να προβλεφθεί και να ελεγχθεί.
Με την έννοια αυτή το "πάρκο του Ελληνικού" μπορεί να καταστεί  σύμβολο της νεωτερικότητας... που σε μας άργησε τόσο πολύ να φτάσει.
Το "πάρκο" συμβολίζει έναν κόσμο που προσπάθησε και προσπαθεί, δημιουργώντας στεγανά να ελέγξει την οδύνη της ανθρώπινης περιπέτειας, μέσω της ιδεολογίας της συλλογικής ευτυχίας και του ατομικού ηδονισμού.
Η κάθε Αννούλα δεν θα μπορεί να σκεφτεί την ζωή της χωρίς αυτό, γιατί η ζωή της δεν τέθηκε ποτέ ως ένα πρόβλημα προς απάντηση, αλλά ως ένα ήδη απαντημένο κάτιτι.
Η Αννούλα δεν θα μπορεί να σκεφτεί την ζωή αλλιώς, γιατί αυτό θα συνεπιφέρει τεράστια οδύνη και μια ριζική αμφισβήτηση ικανή να ταράξει τα θεμέλια του πάρκου-κόσμου της, με την ίδια δύναμη που μόνο το γεγονός του θανάτου μπορεί.
Έτσι πράγματι η σχέση: καθηλωμένο μικρό κορίτσι - πάρκο- δεδομενικότητα του κόσμου, γίνεται μια αναπόδραστη βιολογική αναγκαιότητα, όπως εξ άλλου εξ αρχής ορίστηκε.... μέσω της διαφήμισης (;)


ΥΓ. Αν τώρα, υπάρχουν κάποιοι αναγνώστες που θα περίμεναν να πάρω μια πιο ξεκάθαρη στάση : είμαι υπέρ ή κατά του πάρκου; ... θα πω ότι αυτό είναι ένα θέμα διακυβέρνησης και ως εκ τούτου δεν με αφορά. Αυτό που ίσως με αφορά είναι να διαπιστώσω τις ακριβείς διαστάσεις του "πάρκου" και να  βρω αν είναι ανεπαρκείς ή υπερβολικά τονισμένες (ντοπαρισμένες) για να συμπεριλάβουν - επικαλύψουν , την απροσδιοριστία της ζωής των ανθρώπων και την πολυπλοκότητα του σύγχρονου κόσμου.









.