_ένα στοιχείο

Όλοι είδαμε την φωτογραφία του νεογέννητου στις λάσπες της Ειδομένης.
Από χθες έχω δει και ακούσει τόσα πολλά σε ειδήσεις και εκπομπές.
Για μένα είναι η αποτύπωση της απόλυτης και απροϋπόθετης  υπόσχεσης.
Είναι η πρωταρχική (αλλού το είπα πρωτεϊκή) είσοδος της δυνατότητας μιας νέας αρχής στον κόσμο μας.
Το γεγονός της γέννησης ενός βρέφους  και το φωτογραφικό του αποτύπωμα, μπορεί επάξια να συμβολίσει την πραγματικότητα που κομίζουν τα μετακινούμενα πλήθη των ανθρώπων που ονομάστηκαν στις παρούσες συνθήκες, μετανάστες ή πρόσφυγες ή ο, τιδήποτε άλλο.

Η Ευρώπη - και εννοώ  με αυτό  όλον τον  κόσμο , στο ανατολικό ή στο δυτικό ημισφαίριο, που στοιχίζεται πίσω από αυτό το κυρίαρχο πρότυπο και εννοώ τόσο τα εκατομμύρια των πολιτών της όσο και τους κυβερνώντες- κλείνει τα σύνορά της και υψώνει φράχτες,  ξεκάθαρα πλέον, όχι γιατί δεν μπορεί να απορροφήσει αυτούς τους ανθρώπους ούτε γιατί μια ενδεχόμενη εισδοχή θα σήμαινε κάποια πολιτισμική αλλοίωση ούτε γιατί φοβάται πιθανή τρομοκρατική ενέργεια. Οι φράχτες εμποδίζοντας την είσοδο των μεταναστών, αρνούνται την παραπάνω δυνατότητα...

Το προκλητικό στοιχείο  που κομίζει κάθε ένας από τους μετανάστες και που τους διαφοροποιεί από τους πολίτες της απανταχού Ευρώπης,  δεν είναι η φτώχεια τους, πάμφτωχοι υπάρχουν παντού από την Ινδία έως την Βραζιλία,  ούτε η απελπισία τους, περισσότερο απεγνωσμένοι άνθρωποι υπάρχουν π.χ. στη νέα Υόρκη.
Το προκλητικό στοιχείο είναι η μοναδική δυνατότητα των ανθρώπων,  να κάνουν μια νέα απρόβλεπτη αρχή με την είσοδο( - γέννα ) τους στον κόσμο.
Η απαίτηση για μια νέα αρχή είναι αυτό που λένε οι ίδιοι, όταν μιλάνε. Κι  αυτό αρνείται με τρόμο η Ευρώπη, προβάλλοντας διάφορους λογικοφανείς λόγους: δηλαδή την πρωτεϊκή ικανότητα των ανθρώπων-που εμπεριέχεται σε κάθε επανάσταση από την εποχή του Σπάρτακου- να σπάνε τους κύκλους.
Η ικανότητα αυτή είναι που βγάζει τον άνθρωπο από την ζωώδη του κατάσταση, πολιτισμένη εκδοχή της οποίας, αλλά όχι γι'αυτό λιγότερο ζωώδης, αποτελεί η μαζική κοινωνία, όπου και όπως αυτή υφίσταται.

Ο λόγος της άρνησης της εισόδου, τα κλειστά σύνορα,   η οποία δεν έχει μόνο οικονομικά ή άλλα χαρακτηριστικά αλλά βαθιά δομικά και που συνεπαίρνει  με την φασίζουσα ή ανοιχτά φασιστική και ρατσιστική ρητορική της, μεγάλες μάζες Ευρωπαίων, είναι ότι ο μεταμοντέρνος άνθρωπος  στηρίζει την ζωή του και την πολιτεία του, σε μια νεο-παγανιστικού τύπου αναπόδραστη κυκλικότητα την οποία κανονίζουν και διευθετούν παγκόσμιες χρηματοπιστωτικές δυνάμεις. Με την τύχη και τον τυφλό επιτελεστικό χαρακτήρα  αυτών των δυνάμεων είναι συνδεδεμένα, με  ισχύ  φυσικών δεσμών,  οι επενδύσεις, τα συνταξιοδοτικά και ασφαλιστικά προγράμματα, τα πακέτα διακοπών και τα πάσης φύσεως δάνεια  εκατομμυρίων δυτικό Ευρωπαίων και Αμερικανών.
Η άρνησή τους είναι η εκδήλωση της βαθιάς κοινωνικής  παρακμής στην οποία βρίσκονται.
Αντίθετα,  όπου και όταν στην στραπατσαρισμένη, λοιδορούμενη και ζητιάνα χώρα μας εκδηλώνεται,  με την μορφή της διάσωσης στο Αιγαίο ή της αλληλεγγύης στην Ειδομένη, η -άνευ δικαιολογήσεως- πίστη στην πρωτεϊκή ικανότητα του ανθρώπου να ξεκινάει καινούργια πράγματα (αλλού το είπα "βάδην"), φυλάσσεται ο σπόρος μιας νέας ακμής, μιας άνοιξης...

...Το λυπηρό, δεν μπορώ τώρα να βρω άλλη μικρή και ωραία λέξη, είναι ότι την διάσταση που συνοπτικά περιέγραψα παραπάνω, αδυνατούν να κατανοήσουν, αυτοί που θα περίμενε κανείς ότι θα μπορούσαν ίσως ευκολότερα από άλλους. Και δεν εννοώ τους επαναστάτες, αλλά τους χριστιανούς:

Ότι το θέμα μας δεν είναι η  θρησκεία ή η αθεΐα  του άλλου, αλλά  τα δικά μας προκλητικά Χριστούγεννα... 

Όχι τα πράγματα δεν είναι καλά, νεογέννητο προσφυγάκι....στο μέλλον θα έχεις όλα τα στοιχεία για να το καταλάβεις καλύτερα!