Τα χρυσόψαρα δεν έχουν μνήμη. Γι' αυτό και δεν έχουν να μας πουν καμία ιστορία!
Κάθε φορά που διασχίζουν κολυμπώντας την γυάλα τους, είναι η πρώτη φορά.
Κουτουλάνε στα τοιχώματα και ξαφνιάζονται: α! μια γυάλα.... λένε, και στρίβουν... κάνουν μια γυροβολιά....
Κολυμπάνε ανοιγοκλείνοντας το στρογγυλό χωρίς δόντια στόμα τους και ξανακουτουλάνε και ξαναξαφνιάζονται : α! μια γυάλα, λένε και ξαναστρίβουν...
στο ίδιο δευτερόλεπτο, κολύμπι, γυάλα και γυροβολιά ενώνονται και βυθίζονται στο τίποτα.
Κάθε φορά που διασχίζουν τον λιγοστό χώρο τους είναι για πρώτη φορά.
Αντικρίζουν κάθε φορά, για πρωτη φορά τον κόσμο με τα ψαρίσια γουρλωμένα μάτια τους.
Η έκπληξή τους διαρκεί όσο η πρόσκρουση στα τοιχώματα, για να ξαναδημιουργηθεί εκ του μηδενός... έτσι ο κόσμος τους χάνεται και φτιάχνεται αδιάκοπα, όσο υπάρχει νερό... μες την σιωπή, χωρίς μελοδραματισμούς και υστερίες...
Δεν ξέρω πόσες γυροβολιές κάνει στην διάρκεια της ζωής του ένα χρυσόψαρο.
Όσες κι αν κάνει είναι σαν μία ή και καμία....
Τα χρυσόψαρα κοιμούνται με ανοιχτά μάτια γιατί δεν βλέπουν όνειρα....
γιατί δεν υπάρχει τίποτα για να δουν.
Τα χρυσόψαρα δεν ξέρουν ότι ζούνε στο νερό.
Κι ούτε υπάρχει τρόπος να το μάθουν.
Προχθές βρήκα το ένα -το πορτοκαλί- νεκρό, στον πάτο της γυάλας.
Και σκέφτηκα ότι θα άξιζε να γράψω για αυτά μια ιστορία, αν και δεν υπάρχει τρόπος να το μάθουνε ποτέ.-
Κάθε φορά που διασχίζουν κολυμπώντας την γυάλα τους, είναι η πρώτη φορά.
Κουτουλάνε στα τοιχώματα και ξαφνιάζονται: α! μια γυάλα.... λένε, και στρίβουν... κάνουν μια γυροβολιά....
Κολυμπάνε ανοιγοκλείνοντας το στρογγυλό χωρίς δόντια στόμα τους και ξανακουτουλάνε και ξαναξαφνιάζονται : α! μια γυάλα, λένε και ξαναστρίβουν...
στο ίδιο δευτερόλεπτο, κολύμπι, γυάλα και γυροβολιά ενώνονται και βυθίζονται στο τίποτα.
Κάθε φορά που διασχίζουν τον λιγοστό χώρο τους είναι για πρώτη φορά.
Αντικρίζουν κάθε φορά, για πρωτη φορά τον κόσμο με τα ψαρίσια γουρλωμένα μάτια τους.
Η έκπληξή τους διαρκεί όσο η πρόσκρουση στα τοιχώματα, για να ξαναδημιουργηθεί εκ του μηδενός... έτσι ο κόσμος τους χάνεται και φτιάχνεται αδιάκοπα, όσο υπάρχει νερό... μες την σιωπή, χωρίς μελοδραματισμούς και υστερίες...
Δεν ξέρω πόσες γυροβολιές κάνει στην διάρκεια της ζωής του ένα χρυσόψαρο.
Όσες κι αν κάνει είναι σαν μία ή και καμία....
Τα χρυσόψαρα κοιμούνται με ανοιχτά μάτια γιατί δεν βλέπουν όνειρα....
γιατί δεν υπάρχει τίποτα για να δουν.
Τα χρυσόψαρα δεν ξέρουν ότι ζούνε στο νερό.
Κι ούτε υπάρχει τρόπος να το μάθουν.
Προχθές βρήκα το ένα -το πορτοκαλί- νεκρό, στον πάτο της γυάλας.
Και σκέφτηκα ότι θα άξιζε να γράψω για αυτά μια ιστορία, αν και δεν υπάρχει τρόπος να το μάθουνε ποτέ.-
Μία ζωή μεσα στην αγνοια,κανεις κυκλους γυρω απο τα ιδια και τα ιδια..
ΑπάντησηΔιαγραφήΔε μοιαζει αραγε η ζωη μας με αυτη του χρυσοψαρου...;
Ναι,έχετε δίκιο...μοιάζει...
ΑπάντησηΔιαγραφήΤο μόνο που ελπίζουμε είναι να έρθει να μας κουτουλήσει μια γυάλα...
Α! να ένας άνθρωπος να πει η γυάλα και πάραυτα απ' την μεγάλη της χαρά να γίνει θρύψαλα...