Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

_Η Δόξα της πατρίδας μου


Σχέδιο με μολύβι




Κάποιος είπε : Το κράτος μου, 
Άλλος είπε : η Ομάδα μου, 
Άλλος: το συμφέρον μου
Άλλος : το κόμμα μου, 
Άλλος : η καριέρα μου, 
Άλλος : το δίκιο μου, 
Άλλος : το μικρό μαγαζάκι μου
Άλλος : το γραφειάκι μου... 
Άλλος : η ζωούλα μου....
Άλλος : η ευτυχιούλα μου...
Ποτέ δεν έλειψε από τον τόπο αυτό η κοτζαμπάσικη λογική της κατοχής και της εξουσίας ανθρώπων, πραγμάτων, θεωριών και αληθειών....
Λες και μπορεί κάποιος κάτι να κατέχει....

Τόσο μίζερα όλα. Τόσο πιο μίζερα κάτω από έναν τέτοιο ήλιο... 
Περιτριγυρισμένα από ένα τέτοιο  κυανό της Δόξας.... 
Μιλημένα μ' αυτή τη γλώσσα του θανάτου...
Ύστερα, τα καλύτερα, τα πιο λαμπρά και γόνιμα μυαλά τούτης της έρημης γης οδηγήθηκαν, άλλα σε ξένους τόπους για να τ' ανακαλύψουμε εκ νέου -σαστισμένοι και δαγκώνοντας τη γλώσσα μας-  μετά τον θάνατό τους, κι άλλα, όσα δεν είχαν την τύχη με το μέρος τους, μέσα από τη χλεύη και την απομόνωση, με μια ταμπέλα στην πλάτη, στο περιθώριο για να εκραγούν εκεί και να καταστραφούν ήσυχα ήσυχα. 
Έτσι άδειασαν τα Πανεπιστήμια, ερήμωσαν οι εκκλησίες, γκρεμίστηκαν τα σχολεία.... 
Έπαψε να φυσάει ο αέρας. Ασφυξία...
Μετά σώπασαν όλα. 
Σιωπή είναι η Δόξα της πατρίδας μου. 

Σχόλια

  1. Σ' ευχαριστώ καλέ μου άνθρωπε...
    Εσύ κι εγώ τα διαβάζουμε.
    Κάτι είναι κι αυτό στην ερημία...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Ανώνυμος1/9/14, 12:54 π.μ.

    Δεν υπάρχει ερημία.
    Υπάρχει πλήθος.
    Μόνο που είναι αόρατο.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Ανώνυμος1/9/14, 8:20 π.μ.

    Καλημέρα σου και καλό μήνα.

    Κι όμως γράφεις υπέροχα.Κρίμα που αρκετές φορές τουλάχιστον εγώ αδυνατώ να σχολιάσω ή να πω κάτι τέλος πάντων που να είναι αντάξιο των κειμένων σου, και έτσι απλά περιορίζομαι στην διακριτική τους ανάγνωση.Είμαι σίγουρος ότι υπάρχουν και άλλοι πολλοί.

    Χ (εκ του "αοράτου" πλήθους)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Σ' ευχαριστώ για τη γενναιοδωρία σου. Η δημοφιλία δεν ήταν ποτέ ένα δυνατό μου χαρακτηριστικό.
    Στις μέρες μας υπάρχουν πολλοί άνθρωποι που γράφουν καλά κείμενα. Άλλοι γιατί διαθέτουν το χάρισμα αυτό και άλλοι γιατί το διδάχθηκαν. Ας μην ξεχνάμε ότι υπάρχουν πλέον πλείστες όσες "Σχολές δημιουργικής γραφής"... Καλές είναι και αυτές για την καλλιέργεια των ανθρώπων, για την διεύρυνσή τους... Έτσι μου έρχονται στο νου γνωστές συγγραφείς όπως π.χ. η κ. Λένα Διβάνη ή η κ. Έλενα Ακρίτα. Και στο διαδίκτυο επίσης υπάρχουν πολλοί που γράφουν καλά και πολλά...
    Εγώ πιστεύω ότι το θέμα δεν είναι να γράφεις καλά, αλλά τι γράφεις και γιατί το γράφεις.
    Για μένα είναι αρκετό να διαβάζει έστω και ένας και σ' αυτό που διαβάζει να βρίσκει κάτι -ένα ελάχιστο κάτι- από την ψυχή του. Να κάνει μια ανακάλυψη του κόσμου!!
    Και πάλι μεγάλες ευχαριστίες.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Δεν καταλαβαίνω, αλλά δεν πειράζει.
    :-)

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Δημοσίευση σχολίου

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

_Mπέρτολτ. Μπρεχτ: η Εβραία

Η "Εβραία" είναι ο τελευταίος μονόλογος από το σπονδυλωτό έργο του Bertolt Brecht "τρόμος και αθλιότητα του Τρίτου Ράιχ. Το έργο αυτό του Μπρεχτ αποτελείται απο 24 σκηνές-μονόπρακτα, που έγραψε ο Μπρεχτ εξόριστος μεταξύ 1935 και 1939 και περιγράφουν την τρομοκρατία και την άγρια φύση του ναζιστικού καθεστώτος. Η ελληνική μετάφραση αυτού του έργου του Brecht είναι του Μάριου Πλωρίτη και κυκλοφορεί σε βιβλίο από τις εκδόσεις Μωραίτης. Στο κείμενο αποτυπώνεται η εσωτερική ένταση του ατόμου που παίρνει μια απόφαση ενώ βρίσκεται στο χείλος της απελπισίας. Μέσα από την ανάγνωση του έργου στρέφουμε την προσοχή στα εκατοντάδες πρόσωπα της καθημερινότητας, τα οποία, δίνοντας έναν οριακό αγώνα επιβίωσης, αναδύονται ως σύγχρονοι/ες ήρωες και ηρωίδες του Brecht . Το ηχητικό ντοκουμέντο που δημοσιεύουμε παρακάτω είναι από την παράσταση που ανέβηκε το 1978 μαζί με άλλα πέντε μονόπρακτα διαφόρων άλλων συγγραφέων, από το Θίασο Λαμπέτη. Αν και το συγκεκριμένο ντοκουμέντο έχει ανέβ

_Κ.Π. Καβάφης : πρόσθεσις

Aν ευτυχής ή δυστυχής είμαι δεν εξετάζω. Πλην ένα πράγμα με χαράν στον νου μου πάντα βάζω — που στην μεγάλη πρόσθεσι (την πρόσθεσί των που μισώ) που έχει τόσους αριθμούς, δεν είμ’ εγώ εκεί απ’ τες πολλές μονάδες μια. Μες στ’ ολικό ποσό δεν αριθμήθηκα. Κι αυτή η χαρά μ’ αρκεί. (Από τα Κρυμμένα Ποιήματα 1877;-1923, Ίκαρος 1993) Σχόλιο :  Δεν θέλω να κάνω ανάλυση... ένα σχόλιο μόνο.. Υπήρξαν και υπάρχουν -ευτυχώς- πολύ αξιότεροι εμού αναλυτές, που έσκυψαν με γνώση και συγκίνηση πάνω στο έργο που μας άφησε ο μεγάλος Αλεξανδρινός. Πριν, όμως, μπω στα ενδότερα, λέω να κάτσω λίγο απ' έξω, να θαυμάσω το οικοδόμημα. Γενικά, καλό είναι να το κάνουμε αυτό. Μια πρώτη καταγραφή, μια εξωτερική εποπτεία, καθώς η μορφή περι-γράφει το περιεχόμενο και το περιεχόμενο χύνεται μέσα στη μορφή του, μας είναι πάντα χρήσιμη για να συνδεθούμε και να μείνουμε εντός του ποιήματος. Ας είναι... διάφορες σκέψεις...ή οδοί για την σκέψη, γενικώς... Αυτό λοιπόν το ποίημα του Κ.Π.Καβά

_ Γ. Σεφέρη, "κράτησα τη ζωή μου" : σπάραγμα μιάς ανάγνωσης

Τ' ανθισμένο πέλαγο και τα βουνά στη χάση του φεγγαριού η μεγάλη πέτρα κοντά στις αγριοσυκιές και τ' ασφοδίλια το σταμνί πού δεν ήθελε να στερέψει στο τέλος της μέρας και το κλειστό κρεβάτι κοντά στα κυπαρίσσια και τα μαλλιά σου χρυσά' τ' άστρα του Κύκνου κι' εκείνο τ' άστρο ό Αλδεβαράν. Κράτησα τη ζωή μου κράτησα τη ζωή μου ταξιδεύοντας ανάμεσα στα κίτρινα δέντρα κατά το πλάγιασμα της βροχής σε σιωπηλές πλαγιές φορτωμένες με τα φύλλα της οξιάς, καμιά φωτιά στην κορυφή τους· βραδιάζει. Κράτησα τη ζωή μου˙ στ' αριστερό σου χέρι μια γραμμή μια χαρακιά στο γόνατο σου, τάχα να υπάρχουν στην άμμο του περασμένου καλοκαιριού τάχα να μένουν εκεί πού φύσηξε ό βοριάς καθώς ακούω γύρω στην παγωμένη λίμνη την ξένη φωνή. Τα πρόσωπα πού βλέπω δε ρωτούν μήτε ή γυναίκα περπατώντας σκυφτή βυζαίνοντας το παιδί της. Ανεβαίνω τα βουνά· μελανιασμένες λαγκαδιές˙ o χιονισμένος κάμπος, ως πέρα ό χιονισμένος κάμπος, τίποτε δε ρωτούν μήτε o καιρός κλειστός