_Αιώνιοι φοιτητές : είναι προτιμότερο

Ο κ. Λοβέρδος, υπουργός Παιδείας τώρα, αλλά με μεγάλη εμπειρία σε παρόμοιες θέσεις, δίνει αμετακίνητος, αμετάπιστος σχεδόν ατσάλινος, θα λέγαμε, την μάχη να απαλλάξει το Ελληνικό Πανεπιστήμιο από το άχθος των αιωνίων φοιτητών!!  Να τελειώνουμε μ' αυτούς.

Η αποφασιστικότητά του προσκρούει, βέβαια, σε αντιδράσεις αλλά αυτός πιστός στο όραμα του εκσυγχρονισμού (όπως εξάλλου κι άλλοι υπουργοί σε υπουργεία που τον χρειάζονται π.χ. Άδωνις στο Υγείας) δεν κάμπτεται. 

Αφήνει λίγο λάσκα το σχοινί, τραβούν από την άλλη οι Πανεπιστημιακοί, πρυτάνεις κλπ. αποσύρει, διαψεύδει, επανέρχεται, ανοίγει ένα παράθυρο, κλείνει ένα φεγγίτη, προσθέτει μια εξεταστική, αφαιρεί κάποια μαθήματα.......παιχνίδι να γίνεται απ' όλες τις πλευρές.

Να δείχνει μια κινητικότητα, να υπάρχει μια αγωνία στο φιλοθεάμον κοινό, να λένε τα δελτία, να συνεχίζεται η μάχη του καλού με το κακό, του φωτός του εξορθολογισμού με το σκότος της Ελλάδας της κλαδικής, της δεισιδαιμονίας και του συμπεθεριού.

Είναι μεγάλη η τομή που επιχειρείται... Μια τοπική επανάσταση... μια επαναστασούλα....

Να μάθουμε βρε αδελφέ πόσοι είμαστε.... Αν δεν ξέρουμε το βασικό αυτό αριθμητικό δεδομένο, πώς μπορούμε να μιλάμε για ποιότητα σπουδών... για ανταγωνιστικότητα των ελληνικών πανεπιστημίων έναντι των ξένων... για σύνδεση με την παραγωγικότητα;

Πώς μπορούμε να μιλάμε καθόλου, εάν δεν μιλάμε με τη γλώσσα των αριθμών; Εάν δεν έχουμε στοιχεία, όπως π.χ. αυτά που δίνει ο ΟΑΕΔ για την ανεργία και ξέρουμε πού βαδίζουμε όχι μόνο εμείς αλλά  και ο κάθε επενδυτής  που ορέγεται  μελλοντικές επενδύσεις, όπως το αριθμητικό δεδομένο του πρωτογενούς πλεονάσματος για να δοθεί στους πολίτες ως αντιστάθισμα των θυσιών τους να χαρούνε...

Οι αριθμοί έχουν μια αντικειμενικότητα, μια εγγενή δικαιοσύνη...

Μεγάλες κουβέντες, μεγάλες αναλύσεις μεγάλες διαδρομές....
Ο κ. Υπουργός όμως δεν φτάνει έως εκεί. Με μόνη την παντιέρα του εξορθολογισμού και κανα δυό αίωλα επιχειρήματα για το κόστος (το "δυσβάσταχτο κόστος" γενικά σαν επιχείρημα κολλάει σε όλα), υπακούει και ακολουθεί τους ελεγκτές του Υπουργείου του (και παντός υπουργείου και πάσης της κυβερνήσεως) από τους οποίους εξάλλου περιμένει ως ανταπόδοση, ένα φιλικό χτύπημα στην πλάτη ή ένα χάδι στο κεφάλι του (όταν έρθει η ώρα).

Αυτήν την διελκυστίνδα, η οποία από μόνη της φανερώνει ένα παιχνίδι ανταγωνισμού στην πλάτη των φοιτητών, με προσδοκώμενα οφέλη εκατέρωθεν, ονομάζουν  Πολιτική στο Υπουργείο Παιδείας. 

Διόλου παράξενο, αφού είναι πλέον κοινά παραδεκτό ότι η πολιτική δεν είναι ένα βάθεμα της συζήτησης επί των όρων  της κοινής ιστορικής κοινωνικής συμβίωσης, των αιτιών και του σκοπού της, αλλά είναι  ένα παζάρι, παρόμοιο με τα παλαιομοδίτικα εκείνα της λαγγεμένης Ανατολής, που όλοι, βέβαια,  οι εκσυγχρονιστές - σωτήρες του έθνους ξορκίζουν και δεν θέλουν να θυμούνται. Μόνο που εκείνα είχαν εκτός από την κοινωνική τους αναφορά και την  πλάκα τους ενώ τούτα εδώ είναι στυγνά παιχνίδια εκβιασμών των γκάγκστερ του διεθνούς κεφαλαίου και όσων βρίσκονται γύρω τριγύρω και στις παρυφές.

Λοιπόν; τι θα ήθελες να γίνει με τους "αιώνιους" φοιτητές;

Κατ' αρχάς δεν είναι αιώνιοι και κατά δεύτερο η ύπαρξή τους δεν αλλάζει κάτι στην ποιότητα των σπουδών στο Πανεπιστήμιο έτσι όπως αυτή έχει διαμορφωθεί τα τελευταία 20 χρόνια.

Πάντως ναι, μ' αφορμή τους φοιτητές αυτούς  θα μπορούσαν τα Πανεπιστήμια να απαιτήσουν  να μην αντιμετωπίζονται  σε καμία περίπτωση και για κανένα σκοπό οι άνθρωποι και οι αποφάσεις που αφορούν και άπτονται των ζωών τους ως αριθμητικά δεδομένα.

Να μην απαρριθμούνται σε λίστες κατεβατών ή ψηφιακά δεδομένα σε αρχεία υπολογιστών.

Πίσω από αυτούς τους αριθμούς που δίνονται στην δημοσιότητα υπάρχουν άνθρωποι, οι οποίοι κάποτε για κάποιο λόγο ξεκίνησαν τις σπουδές τους. Στην πορεία της ζωής τους, για λόγους που αφορούν τον καθένα ξεχωριστά αλλά και όλους εμάς μαζί ως ανθρώπους, των οποίων η ζωή υπόκειται σε λίγο πολύ κοινές ανατροπές και διαδρομές, η σχέση τους με το Πανεπιστήμιο ατόνισε ή έπαψε να υπάρχει.

Θα ήθελα λοιπόν να γίνει το απλό και στοιχειώδες : Μια εξατομικευμένη αντιμετώπιση της κάθε περίπτωσης με ευθύνη των Σχολών.

Μια τέτοια πολιτική να διαπνέεται από δύο κυρίως στόχους :

ο πρώτος να δείξει την διάθεση του κράτους να εδραιώσει μια άλλη σχέση με τον έλληνα πολίτη και οι οριζόντιες υπουργικές αποφάσεις κάθε άλλο παρά συμβάλλουν σ' αυτό, αφού θυμίζουν διαταγές αποκεφαλισμού, και

ο δεύτερος, να αναδειχθεί το Πανεπιστήμιο σε ένα χώρο ελευθερίας και ανθρωπισμού που θα διαμηνύει στην κοινωνία ότι η πανεπιστημιακή κοινότητα επιθυμεί να αντιμετωπίζει τον κάθε φοιτητή ως πρόσωπο με ιδιαιτερότητα, ως σκεπτόμενο πολίτη με φωνή και αξία ακόμα και όταν όλα γύρω του τον θέλουν αποπροσωποιημένο μαζάνθρωπο, ακόμα και όταν ο ίδιος έχει χάσει την ελπίδα του και υποβαθμίζει την ζωή του.

Μα είναι πολλοί θα πει κανείς, αυτά δεν μπορεί να γίνουν... Εδώ έρχεται αυτό που λέμε "κοσμοθεώρηση" και που μόνο στο άκουσμά του κάποιοι θα μειδιούν. Η κοσμοθεώρηση που λείπει ως βάση για την επιτέλεση κάθε πολιτικής,  μετατρέπει τον κάθε υπουργό και όποιον ασκεί εξουσία σε εκτελεστή αποφάσεων ή σε παπαγαλάκι.

Μια ανθρωποκεντρική λοιπόν  κοσμοθεώρηση,  λέει ότι δεν προσαρμόζουμε τους ανθρώπους στα μέτρα και την λογική των αριθμών γιατί είναι σα να προσαρμόζουμε την διαφορετικότητα και την ποικιλομορφία της ζωής σε μια κενή περιεχομένου και αδιάφορη νοήματος φόρμα, και αυτό είναι ολοκληρωτισμός. Μια τέτοια  κοσμοθεώρηση λέει ποιές είναι οι ξεκάθαρες προτεραιότητες και ιεραρχήσεις μου, πού πέφτει το κέντρο βάρους, τι κοινωνία θέλω να δημιουργήσω.....

Εάν λοιπόν,  δεν μπορεί να γίνει μια εξατομικευμένη αντιμετώπιση, ας μείνουν "Αιώνιοι φοιτητές". Είναι προτιμότερο από το χυδαίο παζάρεμα που γίνεται τώρα. 

Σε λίγες μέρες που ανοίγουν τα σχολεία και οι σχολές, μπορεί να έχουμε απαλλαγεί από τους αιώνιους φοιτητές, κατά πώς απειλεί ο υπουργός.   Όμως εκπαιδευτικοί, υπουργείο, μαθητές, γονείς, φοιτητές, τόσοι πολλοί άνθρωποι θα παραμείνουν για άλλη μια χρονιά   Αιώνια προσκολλημένοι  στην ίδια καταπτοημένη και κακοποιημένη χώρα, μέσα σ'ένα κόσμο κουρασμένο και εξαντλημένο από το ίδιο το ρηχό νόημα της ζωής του, όπου οι ευχές, οι κορώνες και οι αγιασμοί δεν μπορούν πλέον να του πουν τίποτα, ούτε για την αξία της μάθησης ούτε για την αξία της ζωής ούτε για την αξία της σχέσης με το σχολείο, με το Πανεπιστήμιο, με την κοινωνία ολόκληρη.