_Για την επίσκεψη του κ. Τσίπρα στο Άγιον Όρος (μια άσκηση)

Προσωπικά διόλου δεν με ενόχλησε η επίσκεψη του κ. Τσίπρα στο Άγιον Όρος. Μακάρι να πηγαίνει πιο συχνά και δίχως την συνοδεία δημοσιογράφων, κάμερας και τηλεοπτικών συνεργείων, να πηγαίνει να ησυχάζει....Θα ευχόμουν γι' αυτόν να αποκτήσει και έναν αγιορίτη γέροντα πνευματικό για να συνομιλεί με κάποιον εκτός των τειχών της Κουμουνδούρου. Αυτό όμως είναι ένα θέμα που αφορά προσωπικά τον ίδιον.....

Δύο πράγματα με έκαναν να σκεφτώ επί του θέματος, άνευ των οποίων δεν θα  έγραφα το σημείωμα τούτο : 

Το πρώτο είναι η δυσχέρεια της δια-λόγου επικοινωνίας, η οποία εάν κάποτε αποτελούσε ένα "παιδικό" καπρίτσιο των λάβρων αριστερών, σήμερα, στην ευκολία της ιντερνετικής "επικοινωνίας", έχει γίνει μια μόνιμη και βαθιά αναπηρία που επεκτάθηκε πλέον σε ολόκληρο το κοινωνικό σώμα. Και αν κάποτε οι εις άπειρον συζητήσεις και διαξιφισμοί των αριστερών είχαν ως θέμα την επανάσταση και την μετάβαση στο σοσιαλισμό, το τι εννοούσε ο Μάρξ στο Κεφάλαιο ή την Άνοιξη της Πράγας, τώρα  μιλάμε για ρουκέτες εμπάθειας και μίσους που εξαπολύουν όλοι εναντίον όλων και που ως στόχο έχουν να πλήξουν καίρια το πρόσωπο του αντιπάλου και τίποτα πλέον αυτού.  Έτσι, αυτές τις μέρες διάβασα σε διάφορες ιντερνετικές συζητήσεις τα μύρια όσα για τον κ. Τσίπρα, για την αστεφάνωτη γυναίκα του, για τα αβάπτιστα παιδιά του, για τη μάνα του, για τον Συριζα  κι όλα αυτά εμποτισμένα με ένα χυδαίο σεξισμό (που είναι ο ευκολότερος), με θρησκευτικό φανατισμό (που είναι ο χειρότερος), με φασίζουσα εθνικοφροσύνη (που είναι η επικινδυνέστερη).... 

Για το πώς διεξάγεται ο κάθε φορά δημόσιος διάλογος σε κοινωνίες που δοκιμάζονται από γενικευμένη κρίση είναι ένα θέμα που θα άξιζε να το εξετάσει κανείς εκτενέστερα και να βγάλει πολύ χρήσιμα συμπεράσματα , όχι για τον τρόπο που διεξάγεται ένας κόσμιος ή αγενής διάλογος,  αλλά για την άρθρωση της σκέψης των ανθρώπων και τις καταστροφές που αυτή έχει υποστεί. Διανύουμε έναν αιώνα συθέμελης αποδόμησης της γλώσσας, των θεσμών και του νοήματος και βρισκόμαστε εντός και αντιμέτωποι κάθε μέρα με τις συνέπειές της.

Για ένα σύγχρονο κόμμα της Αριστεράς που μετά από έναν αιώνα συζητήσεων -σε πολιτικό, επιστημονικό, φιλοσοφικό, ψυχαναλυτικό επίπεδο -  γνωρίζει ότι η ανθρώπινη σκέψη και συνείδηση δεν είναι άμεση αντανάκλαση της θέσης που το άτομο κατέχει στην παραγωγική διαδικασία ή του εισοδήματος που λαμβάνει, ακόμα και του κυρίαρχου ιδεολογικά εποικοδομήματος, αλλά είναι κάτι πολύ πιο περίπλοκο και μεσολαβημένο, μια τέτοια προσπάθεια ανίχνευσης του πώς κτίζεται το "ορθώς" συν-διαλέγεσθαι καθώς και το πώς αυτό καταστρέφεται, θα σήμαινε την μετάβαση σε μια νέα πραγματικά επαναστατική της ενηλικίωση. 

Πλήν όμως, και στις συζητήσεις των στελεχών της Αριστεράς που παρακολούθησα, είτε αυτοί υπεράσπιζαν είτε καταδίκαζαν την επίσκεψη, ο εγκλωβισμός τους ήταν απόλυτος : το εύκολο επιχείρημα, ο κυνισμός, ο εξυπνακισμός, η λεκτική φάπα, εν τέλει η μόνη αναπομείνασα δυνατότητα άσκησης πολιτικής, ήτοι ο μακιαβελισμός, ζει, εξακολουθεί να μας χειραγωγεί  και βασιλεύει. 

Έτσι δεν πάμε πουθενά ... σύντροφοι Παραμένουμε εντός των τειχών της διαχείρησης ενός συστήματος που μας θέλει κι εμάς μέσα (why not?), μέσα στον ίδιο πολτό,  εφόσον δεν απειλούμε τις θεμελιώδεις αναπαραγωγικές αρετές του.. 

Το δεύτερο είναι η δυσκολία που υπάρχει να μετουσιωθεί το παλιό σε καινούργιο. Ανάμεσα στα επιχειρήματα που ειπώθηκαν από στελέχη του Σύριζα για να στηριχθεί η επίσκεψη -κυρίως από την εξ αριστερών κριτική- ήταν παλιότερες επισκέψεις άλλων ηγετών και αρχηγών της Αριστεράς (Φλωράκης, Άρης κλπ) καθώς και η βοήθεια αγιοριτών μοναχών στον εμφύλιο, κάποια ψελίσματα αποσπασμάτων του Ηράκλειτου και του Νίτσε. (Παραλείπω το ανεκδίηγητο : ότι αδικεί τον εαυτό του όποιος δεν κάνει μια επίσκεψη στο Άγιο Όρος..., το θεωρώ ατυχή στιγμή του προέδρου).
Καλά λοιπόν όλα αυτά. Τι λένε όμως στην ουσία αν όχι το απλό, ότι με έναν τρόπο μιμητικό, με έναν τρόπο της κατ' έθιμον κατάληψης και άσκησης της εξουσίας προσπαθεί δια της πεπατημένης ο ΣΥΡΙΖΑ να ανελιχθεί στους κυβερνητικούς θώκους;
Κι όμως αυτός ο μιμητισμός είναι ο κοινός παρανομαστής που επιβλήθηκε στο ελληνικό έθνος από την απελευθέρωσή του και από τον οποίο δεν μπόρεσε να χειραφετηθεί ούτε η αστική Δεξιά που κυβέρνησε δουλόφρονα τον τόπο ούτε όμως και η Αριστερά.
Αυτός ο μιμητισμός, η μαϊμουδίσια επανάληψη, μας κάνει τόσο πολύ όμοιους όλους, κόμματα, πολιτικές και πρόσωπα. Δημιουργεί εύλογους συνειρμούς σύνδεσης του Συριζα με το ΠΑΣΟΚ του 80. Εκφράζεται στην αμηχανία, στην έλλειψη ενθουσιασμού, στην κοινοτυπία, στην κούραση μιας ολόκληρης κοινωνίας και εποχής, στην αδυναμία μας τελικά να πιστέψουμε ότι μπορεί, ναι μπορεί να υπάρχει μια άλλη πρόταση ζωής.

Ο διάλογος της Αριστεράς με την χριστιανοσύνη είναι κάτι που διενεργείται υπόρρητα και ενδοψυχικά εδώ και χρόνια κι ας επιμένουμε να το αρνούμαστε.  Μας συνδέουν οι θυσίες αγωνιστών και μαρτύρων, τα ποιήματα των αριστερών ποιητών όπως ο Γιάννης Ρίτσος, ο Οδυσσέας Ελύτης, ο Νικηφόρος Βρεττάκος, ο Μιχάλης Κατσαρός, ο Θανάσης Κωσταβάρας, που ακούγονταν από τα μεγάφωνα των συγκεντρώσεών μας, των συνδιασκέψεων και των συνεδρίων μας κι ήταν βαθιά θεολογικά κείμενα, η άρνηση των μεγαλείων και των θεαμάτων του κόσμου τούτου, η συνειδητή φτώχεια, η υπέρβαση του εγώ για το συλλογικό εμείς, η αίσθηση της δράσης μέσα στον ιστορικό χρόνο, η σχέση του πεπερασμένου ανθρώπου με και από κάτι που υπερβαίνει τα όρια της ατομικής του ύπαρξης και ζωής, η αναζήτηση νοήματος, το εσχατολογικό όραμα  ενός άλλου κόσμου.
Σήμερα, στον χώρο της ορθόδοξης θεολογίας στην Ελλάδα συντελούνται καινοτόμες προσεγγίσεις και διακινούνται προβληματισμοί για το νέο παρανοϊκό και παραλληρηματικό παγκοσμιοποιημένο κόσμο μας,  που δεν τυχαίνουν δημοσιότητας και προβολής από άμβωνος, δικαιώνουν όμως την άποψη ότι ο χριστιανισμός είναι μια διαρκής επανάσταση.
Θέματα που υπερβαίνουν τα όρια μιας επίσκεψης (γιατί αυτό ήταν η επίσκεψη Τσίπρα και τίποτε πλέον αυτού) και απαιτούν πραγματικό άνοιγμα δίχως προκαταλήψεις.
Ποιός αντέχει τέτοια πράγματα; Ποιός αντέχει να μετακινηθεί από τις βεβαιότητές του; Ποιός αντέχει τέτοια άσκηση;
Όμως ας μην ξεχνάμε ότι οι μεγάλες στιγμές της Αριστεράς στην Ελλάδα, οι αγώνες της και τα οράματά της ήταν ο έως θανάτου αγαπητικός και  ασκητικός τρόπος του υπάρχειν. Αυτός ο προδομένος τρόπος μας....