_Στιγμιότυπα από τη ζωή της αθώας Σούλας

Η Σούλα είναι 17 χρονών, φέτος θα πάει στην τελευταία τάξη του ΕΠΑΛ της πόλης μας.

Τα παρακάτω είναι μερικά στιγμιότυπα από την ζωή της στο σχολείο.

Συχνά έξω από το σχολείο, το πρωί,  βρίσκεται το περιπολικό της αστυνομίας. Ψάχνουν για ναρκωτικά. Μια μέρα, μας μίλησαν στο προαύλιο, που ήμασταν μαζεμένοι. Αργότερα, στην αίθουσα, ένας καθηγητής μας είπε, ότι, ακόμα κι αν ξέρουμε κάτι για τα ναρκωτικά στο σχολείο, να μην πούμε τίποτα γιατί μπορεί να μπλέξουμε άσχημα.

Ο διευθυντής κάλεσε πολλούς στο γραφείο του και ρώταγε ποιοι φέρνουν τα ναρκωτικά.   Κάλεσε κι εμένα. Τι ξέρεις για τα ναρκωτικά, με ρώτησε, ποιοι παίρνουν; Εγώ έτρεμα, κοκκίνισα, δεν ξέρω, του απάντησα…

Καλά, καλά, μου είπε και με έδιωξε νευριασμένος.  Μ’ έχει για χαζή…

Χειμώνας καιρός και τα παράθυρα όλα είναι κλειστά. Μέσα στην αίθουσα γίνεται ένας χαμός, καμιά 30 παιδιά σπρώχνονται, χτυπάνε τα θρανία, φωνάζουν, καπνίζουν και είναι ντουμάνι.

Το μάθημα είναι των Θρησκευτικών. Ο καθηγητής είναι ένας γεράκος παπάς. Κάθεται στην έδρα με σταυρωμένα τα χέρια του και σκυμμένο το κεφάλι του. Δεν κάνει τίποτα κι ούτε λέει κάτι.

Σκέφτομαι : τι στο καλό, θα προσεύχεται…. Τον λυπάμαι τον καημένο τον γεράκο, θα σκάσει από τον καπνό εδώ μέσα.

Στις τουαλέτες έχει μαζευτεί πολύς κόσμος. Πλησιάζω κι εγώ. Ρωτάω τι γίνεται παιδιά; Τίποτα μωρέ, οι τάδε (λέει το όνομα ενός κοριτσιού κι ενός αγοριού) κάνουν σεξ.

Και τους κοιτάτε; Ναι, δεν έχουν πρόβλημα, αφού τους αρέσει.

Γινόταν χαμός, γιούχα, φωνές, βρισιές, φωτογραφίες με τα κινητά.

Είδα κι εγώ λίγο. Μετά έφυγα.

Με τη Σούλα καθόμαστε κάποια βράδια στην αυλή. Έρχεται σπίτι και της κάνουμε το τραπέζι. Ντοματοσαλάτα, φρέσκια μυζήθρα, φάβα με φρέσκο λάδι  ψιλοκομμένο κρεμμύδι και μαϊντανό, πατάτες τηγανιτές, αντζούγιες, ψωμί, κρύο νερό. Πιάνουμε τη κουβέντα.

Δεν κάνει σχέδια για σπουδές. Δεν είναι καλή μαθήτρια. Φέτος, κι αυτή δεν ξέρει πώς πέρασε την τάξη. Μάλλον οι καθηγητές μας περνάνε, μου ομολόγησε.

Με βάζει πιο βαθιά στον κόσμο της. Μου δείχνει στο youtube το τραγουδιστικό ίνδαλμα της γενιάς της. Λέγεται Τus . Εγώ το βλέπω για πρώτη φορά.

Κι εκεί παγώνω και σταματάω. Με πληροφορεί ότι δεν είναι το χειρότερο που κυκλοφορεί…

Για όποιον θέλει να έχει μια επαφή με την πραγματικότητα που συμβαίνει γύρω του, τα βίντεο αυτά είναι σοκαριστικές αποκαλύψεις. Τα παιδιά αυτά είναι κατασπαραγμένα. Νεκρωμένα, μέσα τους δεν υπάρχει τίποτα, ούτε πιστεύουν σε κάτι. 

Δεν πρόκειται για το γνωστό «περιθώριο» που ξέραμε.

Όχι δεν πρόκειται μόνο για υποβαθμισμένα σχολεία – αποθήκες παιδιών, χωρίς κανένα επαγγελματικό μέλλον, φτηνό εργατικό δυναμικό, που κανείς δεν νοιάζεται τι θα απογίνουν στη ζωή.

Δεν πρόκειται για κάποιες εκπαιδευτικές πολιτικές, κάποιες μεταρρυθμίσεις, κάποια  υπουργεία… Ούτε καν για τους γελοίους αχυρανθρώπους τους που κορδώνονται και φλυαρούνε….

Εδώ παύει να υπάρχει ο λόγος ύπαρξης της κοινωνίας των ανθρώπων, ακόμα κι αυτής της κοινωνίας που ξέραμε, ως αστική, εκμεταλλευτική, ψευτοηθική, άδικη ή ο,τιδήποτε.

Εδώ παύει να υπάρχει ο οποιοσδήποτε πολιτισμένος, έλλογος  άνθρωπος.

Εδώ συντελείται ο συνολικός εκτροχιασμός.

Κι αυτό δεν περιορίζεται σε κάποιο «κακό» σχολείο.

Αφορά στο σύνολο της γενιάς των ανθρώπων  που τώρα μεγαλώνει, κι όχι μόνον αυτή. Αφορά και τη γενιά των 30άρηδων…  

Το μέγεθος της καταστροφής είναι τεράστιο.

Η καταστροφή αυτή δεν είναι άλλη, καινούργια. Είναι η ίδια που εγκαινιάστηκε στα Στρατόπεδα συγκέντρωσης και στα γκούλακ, όπου για πρώτη φορά διαλύθηκε κάθε νόημα κοινωνικής συνύπαρξης και ο άνθρωπος συστηματικά αντιμετωπίστηκε ως περιττός και ως περίττωμα.

Σήμερα, 80 χρόνια μετά, οι τοίχοι των στρατοπέδων δεν χρειάζονται πιά. Κανείς δεν νιώθει ντροπή, κανείς δεν ενοχλείται όταν μιλάει, σκέφτεται, ενεργεί, αντιμετωπίζεται και αντιμετωπίζει τους άλλους ως περίττωμα, γιατί αυτός είναι πλέον ο κυρίαρχος και ο μόνος τρόπος.  

Κι εμείς; Εμείς ζούμε ανάμεσα σε αποσκελετωμένους ανθρώπους, σπρώχνουμε στην άκρη τους πεθαμένους για να κάνουμε λίγο χώρο για μας. Ακούμε κάθε βράδυ για τις σφαγές, για τα εγκλήματα και φράζουμε τ’ αυτιά μας από τη φρίκη, για να μπορέσουμε να κοιμηθούμε….

Περισσότερο απ’ όλα, φοβάμαι για εμάς. Φοβάμαι μην αποξεχαστούμε μέσα στις ωραίες αναμνήσεις μας, μέσα στους χοντρούς τόμους των διαβασμάτων μας και στις δυσπρόσιτες εννοιολογήσεις μας, μέσα στις λιτανείες μας, μέσα στα λυρικά τραγούδια μας, μην αναπαυθούμε στις ουρανομήκεις προσευχές μας, μην αποκάμουμε στον αγώνα για την σωτηρία της ψυχής μας, της ψυχούλας μας… και ξεχάσουμε ότι ζούμε στο ίδιο στρατόπεδο και χάσουμε από τα μάτια μας και δεν πάρουμε μαζί μας την αθώα Σούλα, που, από όλους στο σχολείο της, θεωρείται «εύκολη» κι από τον διευθυντή της «χαζή».

Υ.Γ. προς όσους ασχολούνται με την πολιτική: Τα στιγμιότυπα από τη ζωή της Σούλας στο σχολείο, είναι τα μόνα ουσιαστικά Πολιτικά προβλήματα.