_Δεν είχα τίποτα να σου πω.

Οδ. Ελύτης, κολάζ

Το εκκλησάκι του μικρού χωριού όπου κατοικώ, πρόσφατα απέκτησε air condition. Δεν το είχα προσέξει. Ήξερα για τα έργα ανακαίνισης του περιβάλλοντος χώρου, ήξερα για την αλουμινένια πόρτα που αντικατέστησε μια παμπάλαια βαριά, σιδερένια.. Ετούτη, η καινούργια, είναι ανάλαφρη, είναι άσπρη με έναν αλουμινένιο άσπρο σταυρό, πρεσσαριστό πάνω της, που την κόβει σε ορθογώνια...

Ήξερα για τον χοντρό ηλεκτρικό σταυρό από νέον άσπρο φως, όπως οι ταμπέλες στα καταστήματα ή στα φαρμακεία, που φυτεύτηκε πάνω στο εκκλησάκι στη κορυφή του καμπαναριού και άναβε εκτυφλωτικά τα βράδια, και που μετά από διαμαρτυρίες των γειτόνων καθαιρέθηκε. 

Αλλά δεν ήξερα για το air condition.

Το εκκλησάκι είναι βία 25 τετραγωνικά, ένα δωμάτιο δηλαδή, και οι φιλόπονοι δωρητές προνόησαν να έχει όλες τις ανέσεις, έτσι που κανείς από τους εκκλησιαζόμενους να μην δυσφορεί από τη ζέστη και τον συνοστισμό όταν αραιά και πού γίνεται καμιά λειτουργία. Να αισθάνεται κανείς άνετα όπως στην κρεβατοκάμαρά του. 

Την εξωτερική μονάδα, ένα σιδερένιο κουτί με ανεμιστήρα,  σαν αυτά που βλέπουμε στα μπαλκόνια των πολυκατοικιών,  τοποθέτησαν πάνω από την αλουμινένια πόρτα, στη φάτσα, να κρέμεται επί της κεφαλής σου, καθώς κάνοντας τον σταυρό σου διαβαίνεις το κατώφλι. 

Έχουν κι άλλα υπόψη να κάνουν οι δραστήριοι επίτροποι, δωρητές και όλοι αυτοί που θέλουν να γίνουν γνωστοί για το φιλοπρόοδο πνεύμα τους ... 

Έμεινα έξω και το κοίταζα....

Το δόλιο το εκκλησάκι.
Στο μυαλό μου είχα τους στίχους του Ελύτη  :

Ναοί στο σχήμα του ουρανού
και κορίτσια ωραία
με το σταφύλι στα δόντια που μας πρέπατε!

Όταν τελείωσε η λειτουργία, ο γνωστός θεολόγος, σπουδαγμένος άνθρωπος, κάτοικος Αθηνών και προσώρας παραθεριστής,  έβγαλε από την τσέπη, ένα ψωμί πανιασμένο, τον μπαγιάτικο λόγο του, πήρε το μικρόφωνο και εκφώνησε τον πανηγυρικό της ημέρας. Σεβασμιώτατε, κ. Τάδε, Αγαπητοί μπλα μπλα, κλπ.... και άρχισε να λέει τα ίδια και τα ίδια για την Θεοτόκο, για τις πρεσβείες υπέρ ημών, για τον τορπιλισμό της Έλλης, για το Έθνος.... 

Εγώ άκουγα:

Πουλιά  το βάρος της καρδιάς μας ψηλά μηδενίζοντας

και πολύ γαλάζιο που αγαπήσαμε!

Κανείς άλλος δεν άκουγε.
Μα, πού είχαν το μυαλό τους;
Γρήγορα το ανακάλυψα : ήταν απασχολημένοι, μάλλον και από πριν την ομιλία, με την ΚΛΗΡΩΣΗ.

Βεβαίως! οι δραστήριοι φιλοπρόοδοι, προς ενίσχυση των οικονομικών της Ενορίας και για την συνέχιση των εξωραϊστικών έργων, πωλούσαν κλήρους πηγαίνοντας από πιστό σε πιστό. Με  ένα Ευρώ μπορούσες να κερδίσεις πλούσια δώρα : ένα ξυλοκοπτικό, μια ψηφιακή φωτογραφική μηχανή, ένα αρνί ζωντανό και ένα αρνί σφαγμένο.

Όχι κι άσχημα!
Εδώ άλλοι, στην Αγορά, κάνουν κλήρωση μ' έναν μόνο ροφό! Όλοι αγόραζαν. Ξεπούλησαν....

Εγώ άκουγα :

Φύγανε φύγανε 

ο Ιούλιος με το φωτεινό πουκάμισο

και ο Αύγουστος ο πέτρινος με τα μικρά του ανώμαλα σκαλιά. 

Εκτός από την κλήρωση, είχανε το νού τους και στο φαγητό, που σε λίγο, θα μοιραζόταν : κρέας βραστό με πιλάφι. 

Πέσανε με τα μούτρα. Πλαστικά πιάτα ξέχειλα με πιλάφι, σε τσάντες πλαστικές το βραστό κρέας μαζί με μεγάλα κομμάτια άρτου για το σπίτι..... πλαστικά ποτήρια μιας χρήσης με κρασί. 

Η έξαψη από τον τζόγο, το εορταστικό της ημέρας, το φαγητό, η αυγουστιάτικη ζέστη, μια γενική ευθυμία, η τελική κορώνα του θεολόγου -ομιλητή, από το μικρόφωνο που κάπως τσίριξε : "και του χρόνου να είμαστε καλά".... έζωναν το δόλιο το εκκλησάκι, το βουβό, το μοναχό του....

Εγώ άκουγα :.. 

και βαθιά κάτω απ' το χώμα συννέφιασε ανεβάζοντας

χαλίκι μαύρο
και βροντές, η οργή των νεκρών
και αργά στον άνεμο τρίζοντας

εγυρίσανε πάλι με το στήθος μπροστά
φοβερά των βράχων τ' αγάλματα.

Έφυγα, έφυγα....
Δεν είχα τίποτα να σου πω όταν, πριν δυό μέρες, σε είχα εκεί απέναντί μου και  με ρώτησες :
Και πού είναι το νόημα, Ελένη; Τι αξία έχει που τα ξέρω όλα αυτά; Πού είναι η λύτρωση;