Αυτόν που βλέπει έλλογα τον κόσμο,
τον βλέπει και ο ίδιος ο κόσμος έλλογα – η σχέση είναι αμοιβαία.
τον βλέπει και ο ίδιος ο κόσμος έλλογα – η σχέση είναι αμοιβαία.
G.F.Hegel
Γράφοντας, εξ αρχής λέω ότι θέλω να αποφύγω τον μεγάλο κίνδυνο, που διατρέχει ένας άνθρωπος της προηγούμενης γενιάς μιλώντας για τις επόμενες, δηλ. να μπλεχτώ στα δίκτυα της "κακιάς" κριτικής των μεγάλων ανθρώπων που βλέποντας τους νέους κουνούν το κεφάλι τους απογοητευμένοι. Αυτής της μικρόψυχης, της αυτάρεσκης κριτικής. Απεχθάνομαι τέτοιου είδους κρίσεις.
Δεν είναι ότι ξεχνούν τα νιάτα τους και τις δικές τους τρέλες, είναι ότι, αυτοί οι μεγάλοι άνθρωποι (σε ηλικία, εννοείται) μηδέποτε γενόμενοι σοφότεροι -αν και περνούν τα χρόνια- εξακολουθούν να σέρνουν μαζί τους τις φοβίες τους, και νιώθουνε καλύτερα εάν διαρκώς υπενθυμίζουν στον εαυτό τους ότι αυτοί υπήρξαν "καλοί" ή και "καλύτεροι" ακόμα. Οι κακοί ήταν και είναι "οι άλλοι", οι απέναντι. Ηθικότητα. Προσδοκούν ίσως ανταλλάγματα για τούτη την «καλή» διαγωγή τους; - δεν ξέρω.
Πάντως, δεν θα με εμποδίσει αυτός ο κίνδυνος να γράψω για αυτά που τυχαίνει να παρατηρώ ανάμεσα σε νέους ανθρώπους, στη νέα γενιά, χωρίς όμως να τους το χρεώνω κιόλας, αν και αυτό στην πραγματικότητα συμβαίνει.
Οι νέοι άνθρωποι, θες γιατί είναι πιο αμάθητοι σε τεχνικές συγκάλυψης; θες γιατί είναι πιο κοντά στην αυθεντική τους κατάσταση; μπορούν και εμφανίζουν αυθόρμητα και πηγαία, αυτό που σε άλλες περιπτώσεις (ηλικίες, ομάδες κλπ) δύναται να κρύβεται.
Έτσι, τα μεσημέρια που νέα παιδιά, ηλικίας από 14 έως 18 χρόνων, μαζεύονται και περιμένουν τα λεωφορεία της υπεραστικής γραμμής για να τα μεταφέρουν στα χωριά της ενδοχώρας κι αφού έχουν σχολάσει από τα γράμματα και τα σχολεία τους, μπορεί κανείς να διακρίνει, μένοντας σε μια άκρη, τον τρόπο του σχετίζεσθαι. Και να καταλάβει.
Δεν μένω στις εξωτερικές εκδηλώσεις -τι φοράνε, αν καπνίζουν, αν φιλιούνται κλπ.- υπάρχει κάτι που διατρέχει τον λόγο που διακινείται μεταξύ τους, την στάση και τις κινήσεις τους, κάτι που μετατρέπει τα νεανικά πειράγματα και τα αστεία σε καυστικά, που μετατρέπει την νεανική ζωντάνια σε βίαιο αντανακλαστικό, κάτι, που -όπως λέει ο ποιητής- καταντά "το αύριο με αύριο να μη μοιάζει" (Κ.Π.Καβάφης).
Τα παιδιά αυτά προέρχονται από την πολύθρυλη κρητική επαρχία, που χρόνια τώρα υπήρξε πεδίο που οργώθηκε από τα καθεστωτικά ήθη, από τις αμοραλιστικές συμπεριφορές των πολιτικών σογιών και των πρωτοπαλίκαρών τους, από την μανία αρπαγής των αγροτοπατέρων, από την διάδοση του εύκολου και παράνομου πλουτισμού αδιακρίτως, τον πολιτισμό της τηλεόρασης και του πανηγυριού του εξωραϊστικού συλλόγου προς δόξαν κάποιου Δ.Σ. και του προέδρου του και πλείστα άλλα...
Έτσι, συνηθίζουν όταν συναντιούνται να χαιρετιούνται δια χειραψίας και νιώθεις ότι ξεσηκώνουν - αντιγράφουν τις χειραψίες των υποψηφίων βουλευτών και δημάρχων, όταν αυτοί κάνουν προεκλογική περιοδεία στο χωριό τους, σφίγγουν τα χέρια και κοιτάζουν τριγύρω ή τον επόμενο ή πίσω από την πλάτη αυτουνού που το χέρι σφίγγουν. Μια χειρονομία που θα την έλεγα αφύσικη και κενή για παιδιά της ηλικίας τους. Μια αδιάφορη περιδιάβαση.
Έτσι, μπορείς να διακρίνεις ότι η διαδικασία επιβολής και κυριαρχίας που παίζεται μεταξύ τους, συνίσταται στο να περιγελούν, να προκαλούν και κυρίως να φθείρουν, τον άλλο. Αυτή η φθορά του άλλου, ο υποβιβασμός του σε αντικείμενο χειρισμών των έξυπνων της παρέας καθώς και η αυτόματη ανταπόδοση από τον θιγόμενο, δημιουργεί ένα κλίμα πολέμου. Το χειρότερο είναι πως νιώθεις ότι στον πόλεμο αυτό κανείς δεν πονάει. Όλοι προστατεύονται από έναν αδιαπέραστο κυνισμό. Μια άσκηση στην σκληρότητα.
Έτσι, μπορείς να δεις την βιασύνη μιας γενιάς που την βίασαν να μεγαλώσει. Της επέβαλαν τους ρυθμούς μιας γραμμής βιομηχανικής παραγωγής. Αδιάκοπος ρυθμός. Μεγάλωσε πριν την ώρα της αυτή η γενιά για να φορέσει - το συντομότερο δυνατό – την λεοντή του καταναλωτή και ν' αποκτήσει τα περίφημα "δικαιώματά" του, για να μην μπορέσει πλέον ποτέ να την πετάξει από πάνω της. Ένα ακόρεστο θέλω.
Έτσι, μπορείς να διαβλέψεις την σχέση των παιδιών αυτών με το περιβάλλον στο οποίο βρίσκονται, που έχει τις ρίζες της στην λεγόμενη "ανάπτυξη" (μαζική, τουριστική, ισοπεδωτική) των περιοχών αυτών. Μια σχέση απαξίωσης, εκμετάλλευσης οιουδήποτε πράγματος, είναι εκτός των στενών ατομικών συμφερόντων. Απέναντι στο ανθρώπινο και φυσικό περιβάλλον προβάλλεται ένα σαθρό όσο και κυριαρχικό «Εγώ».
Αυτό που δεν βλέπεις πουθενά, όσο κι αν είσαι προσεκτικός, είναι ένα σπέρμα αμφισβήτησης, μια αντίσταση απέναντι σ' αυτό που πέρασε πάνω από την ελληνική κοινωνία την σάρωσε και την ατίμασε. Ανόητες, αφελείς και ρομαντικές προσδοκίες, θα πεις...
Όμως, όχι δεν αφορούν τους νέους αυτά. Η σχέση είναι αμοιβαία.
Αυτόν που βλέπει έλλογα τον κόσμο,τον βλέπει και ο ίδιος ο κόσμος έλλογα.
Ό,τι βάλεις στο σύστημα αυτό και θα πάρεις.
Ένα αδιανόητα καταστροφικό πολιτικό και πνευματικό Τίποτα παρήγαγε μια φθαρμένη χώρα. Αυτό παραλαμβάνουν και αναπαράγουν, τα παιδιά που απλώς περιμένουν το λεωφορείο για να πάνε στα χωριά τους.
Δεν είναι ότι ξεχνούν τα νιάτα τους και τις δικές τους τρέλες, είναι ότι, αυτοί οι μεγάλοι άνθρωποι (σε ηλικία, εννοείται) μηδέποτε γενόμενοι σοφότεροι -αν και περνούν τα χρόνια- εξακολουθούν να σέρνουν μαζί τους τις φοβίες τους, και νιώθουνε καλύτερα εάν διαρκώς υπενθυμίζουν στον εαυτό τους ότι αυτοί υπήρξαν "καλοί" ή και "καλύτεροι" ακόμα. Οι κακοί ήταν και είναι "οι άλλοι", οι απέναντι. Ηθικότητα. Προσδοκούν ίσως ανταλλάγματα για τούτη την «καλή» διαγωγή τους; - δεν ξέρω.
Πάντως, δεν θα με εμποδίσει αυτός ο κίνδυνος να γράψω για αυτά που τυχαίνει να παρατηρώ ανάμεσα σε νέους ανθρώπους, στη νέα γενιά, χωρίς όμως να τους το χρεώνω κιόλας, αν και αυτό στην πραγματικότητα συμβαίνει.
Οι νέοι άνθρωποι, θες γιατί είναι πιο αμάθητοι σε τεχνικές συγκάλυψης; θες γιατί είναι πιο κοντά στην αυθεντική τους κατάσταση; μπορούν και εμφανίζουν αυθόρμητα και πηγαία, αυτό που σε άλλες περιπτώσεις (ηλικίες, ομάδες κλπ) δύναται να κρύβεται.
Έτσι, τα μεσημέρια που νέα παιδιά, ηλικίας από 14 έως 18 χρόνων, μαζεύονται και περιμένουν τα λεωφορεία της υπεραστικής γραμμής για να τα μεταφέρουν στα χωριά της ενδοχώρας κι αφού έχουν σχολάσει από τα γράμματα και τα σχολεία τους, μπορεί κανείς να διακρίνει, μένοντας σε μια άκρη, τον τρόπο του σχετίζεσθαι. Και να καταλάβει.
Δεν μένω στις εξωτερικές εκδηλώσεις -τι φοράνε, αν καπνίζουν, αν φιλιούνται κλπ.- υπάρχει κάτι που διατρέχει τον λόγο που διακινείται μεταξύ τους, την στάση και τις κινήσεις τους, κάτι που μετατρέπει τα νεανικά πειράγματα και τα αστεία σε καυστικά, που μετατρέπει την νεανική ζωντάνια σε βίαιο αντανακλαστικό, κάτι, που -όπως λέει ο ποιητής- καταντά "το αύριο με αύριο να μη μοιάζει" (Κ.Π.Καβάφης).
Τα παιδιά αυτά προέρχονται από την πολύθρυλη κρητική επαρχία, που χρόνια τώρα υπήρξε πεδίο που οργώθηκε από τα καθεστωτικά ήθη, από τις αμοραλιστικές συμπεριφορές των πολιτικών σογιών και των πρωτοπαλίκαρών τους, από την μανία αρπαγής των αγροτοπατέρων, από την διάδοση του εύκολου και παράνομου πλουτισμού αδιακρίτως, τον πολιτισμό της τηλεόρασης και του πανηγυριού του εξωραϊστικού συλλόγου προς δόξαν κάποιου Δ.Σ. και του προέδρου του και πλείστα άλλα...
Έτσι, συνηθίζουν όταν συναντιούνται να χαιρετιούνται δια χειραψίας και νιώθεις ότι ξεσηκώνουν - αντιγράφουν τις χειραψίες των υποψηφίων βουλευτών και δημάρχων, όταν αυτοί κάνουν προεκλογική περιοδεία στο χωριό τους, σφίγγουν τα χέρια και κοιτάζουν τριγύρω ή τον επόμενο ή πίσω από την πλάτη αυτουνού που το χέρι σφίγγουν. Μια χειρονομία που θα την έλεγα αφύσικη και κενή για παιδιά της ηλικίας τους. Μια αδιάφορη περιδιάβαση.
Έτσι, μπορείς να διακρίνεις ότι η διαδικασία επιβολής και κυριαρχίας που παίζεται μεταξύ τους, συνίσταται στο να περιγελούν, να προκαλούν και κυρίως να φθείρουν, τον άλλο. Αυτή η φθορά του άλλου, ο υποβιβασμός του σε αντικείμενο χειρισμών των έξυπνων της παρέας καθώς και η αυτόματη ανταπόδοση από τον θιγόμενο, δημιουργεί ένα κλίμα πολέμου. Το χειρότερο είναι πως νιώθεις ότι στον πόλεμο αυτό κανείς δεν πονάει. Όλοι προστατεύονται από έναν αδιαπέραστο κυνισμό. Μια άσκηση στην σκληρότητα.
Έτσι, μπορείς να δεις την βιασύνη μιας γενιάς που την βίασαν να μεγαλώσει. Της επέβαλαν τους ρυθμούς μιας γραμμής βιομηχανικής παραγωγής. Αδιάκοπος ρυθμός. Μεγάλωσε πριν την ώρα της αυτή η γενιά για να φορέσει - το συντομότερο δυνατό – την λεοντή του καταναλωτή και ν' αποκτήσει τα περίφημα "δικαιώματά" του, για να μην μπορέσει πλέον ποτέ να την πετάξει από πάνω της. Ένα ακόρεστο θέλω.
Έτσι, μπορείς να διαβλέψεις την σχέση των παιδιών αυτών με το περιβάλλον στο οποίο βρίσκονται, που έχει τις ρίζες της στην λεγόμενη "ανάπτυξη" (μαζική, τουριστική, ισοπεδωτική) των περιοχών αυτών. Μια σχέση απαξίωσης, εκμετάλλευσης οιουδήποτε πράγματος, είναι εκτός των στενών ατομικών συμφερόντων. Απέναντι στο ανθρώπινο και φυσικό περιβάλλον προβάλλεται ένα σαθρό όσο και κυριαρχικό «Εγώ».
Αυτό που δεν βλέπεις πουθενά, όσο κι αν είσαι προσεκτικός, είναι ένα σπέρμα αμφισβήτησης, μια αντίσταση απέναντι σ' αυτό που πέρασε πάνω από την ελληνική κοινωνία την σάρωσε και την ατίμασε. Ανόητες, αφελείς και ρομαντικές προσδοκίες, θα πεις...
Όμως, όχι δεν αφορούν τους νέους αυτά. Η σχέση είναι αμοιβαία.
Αυτόν που βλέπει έλλογα τον κόσμο,τον βλέπει και ο ίδιος ο κόσμος έλλογα.
Ό,τι βάλεις στο σύστημα αυτό και θα πάρεις.
Ένα αδιανόητα καταστροφικό πολιτικό και πνευματικό Τίποτα παρήγαγε μια φθαρμένη χώρα. Αυτό παραλαμβάνουν και αναπαράγουν, τα παιδιά που απλώς περιμένουν το λεωφορείο για να πάνε στα χωριά τους.
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου