Η πτώση των βάσεων των φιλοσοφικών / ανθρωπιστικών σχολών έγινε, άλλη μια φορά, αφορμή για κλάψα για το κατάντημα της εκπαιδευτικής πολιτικής αλλά και συνολικά του πολιτικού πολιτισμού μας που έπαψε να εκτιμά τις ανώτερες αξίες του πνεύματος και του ανθρωπισμού.
Θεωρώ αυτό το "ενδιαφέρον" ρηχό, υποκριτικό και παραπλανητικό, για ένα φαινόμενο το οποίο είναι πλήρως εξηγήσιμο και αναμενόμενο. Στα χρόνια που θα έρθουν οι λεγόμενες "βάσεις" θα πέσουν ακόμη περισσότερο, τα συναφή τμήματα των Πανεπιστημίων θα υπολειτουργούν, θα μαραζώνουν και κάποια από αυτά θα κλείσουν, τα αμφιθέατρα θα αδειάζουν, οι φοιτητές σ'αυτά θα είναι ένα σπάνιο είδος, όπως αυτά τα απειλούμενα είδη του ζωικού βασιλείου (φώκιες, χελώνες, αετοί και τα παρόμοια).
Όμως όλα αυτά δεν αποτελούν αιτίες για θλίψη και κατήφεια. Το αντίθετο θα έλεγα, θα πρέπει να είμαστε (εμείς των ανθρωπιστικών) χαρούμενοι : Είναι η πιο χειροπιαστή και λαμπρή απόδειξη του ότι τα αντικείμενα που θεραπεύονται στις αντίστοιχες σχολές, ευτυχώς, δεν μπόρεσαν να προσαρμοστούν και συντονιστούν με τις ανάγκες της Αγοράς, να αποδείξουν την χρησιμότητά τους στον σύγχρονο κόσμο. Και δεν μπόρεσαν όχι γιατί δεν το ήθελαν οι θεράποντες του χώρου των ανθρωπιστικών σπουδών... Κάθε άλλο, αυτοί, τρομαγμένοι επειδή έβλεπαν και βλέπουν ότι θα μείνουν έξω από τον μεγάλο χορό (βλ. αξιολογήσεις, κονδύλια, χρηματοδοτήσεις, επιστημονική αναγνώριση κλπ.), θα αντιμετωπίζονται στο εξής ως οι φτωχοί και αξιολύπητοι συγγενείς, τους οποίους κανείς δεν θέλει αλλά όλοι υπομένουν, έκαναν ότι μπορούσαν: προσπάθησαν να εκσυγχρονιστούν, να γίνουν διαδραστικοί, να πείσουν ότι οι γνώσεις που παρέχουν οι σχολές τους μπορεί να είναι χρήσιμες επαγγελματικά και κοινωνικά, με λίγα λόγια μίλησαν (ή ψέλλισαν) κι αυτοί την γλώσσα της Αγοράς. Εις μάτην! Πώς να κρυφτείς; όλοι το ξέρουν ότι τα πτυχία των σχολών αυτών, στην καλύτερη περίπτωση, εξασφαλίζουν στους κατόχους τους την γραφική θέση του φιλολόγου, μέσα στο περιφρονημένο σύμπαν των καθηγητικών επαγγελμάτων, μέσα στο κουρασμένο ελληνικό σχολείο. Τι καταθλιπτική ατμόσφαιρα και πόσο διαφορετική από την δυναμική και αισιόδοξη ατμόσφαιρα των ανθρώπων που πιάνουν στα χέρια τους και αλλάζουν τον κόσμο!
Δεν μπόρεσαν, λοιπόν, γιατί οι γνώσεις που μπορεί κάποιος να αποκτήσει σπουδάζοντας σε αυτές δεν είναι άμεσα μετατρέψιμες σε εργαλεία -αν και υπάρχει κι αυτή η πλευρά- ουσιωδώς όμως ανθίστανται στην εργαλειοποίηση. Τουτέστιν είναι γνώσεις άκρως εγωιστικές, τις μαθαίνεις για σένα , για να γίνεις εσύ , ό,τι κι αν είναι αυτό το εσύ, αυτό το εγώ. Τις μαθαίνεις για να μην συναριθμηθείς μέσα στην "μεγάλη πρόσθεσιν", να μην γίνεις και συ ένα από τα πολλά μηδενικά, ό,τι επάγγελμα κι αν αποφασίσεις να κάνεις τελικά (γιατρός, μηχανικός, δικηγόρος, κομπιουτεράς, πυρηνικός επιστήμονας, ἠ ιχθυοκαλλιεργητής) Οι γνώσεις αυτών των σχολών είναι πρωθύστερες, προηγούνται όλων των άλλων (τις οποίες διόλου δεν περιφρονώ) και σε προφυλάσσουν από το να γίνεις ένα άδειο πιθάρι...μικρό ή μεγάλο, με χρήμα ή χωρίς, με όνομα ή ανώνυμο, πάντως άδειο!
Ναι, λοιπόν, πρόκειται για θρίαμβο, που αν και ακούσιος δεν παύει να είναι θρίαμβος, γιατί καταγράφει με τον πιο κραυγαλέο τρόπο την ασυμβατότητα. Σε πρώτη όψη την ασυμβατότητα που υπάρχει ανάμεσα στις "καλές", τις πρωτοκλασάτες σχολές - διάβαζε σε αυτές που έχουν την έγκριση της Αγοράς- και στις άλλες τις "κακές", τις δευτεροκλασάτες που απαιτούν μόνο την έγκρισή μου.
Σε δεύτερη όψη την ασυμβατότητα που υπάρχει ανάμεσα στους μηχανισμούς της μαζοποἰησης, ακόμα κι αν εξασφαλίζουν ένα καλοπληρωμένο και λαμπερό επάγγελμα, και στην αντίσταση απέναντι σε κάθε μηχανισμό.
Ναι, θα όλο και λιγότεροι θα προτιμούν και δηλώνουν αυτές τις σχολές, όλο και λιγότεροι θα περνάνε σε αυτές, σαν τα πετραδάκια που μένουν στον πάτο του μεγάλου κόσκινου.
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου