_για τον Έρωτα και πέρα απ' τον Έρωτα

Έτσι...

έτσι που ήρθε απρόσκλητος και

Ξυπόλυτος περπάτησε στις άκρες

κι έτσι ...

κι έτσι που βάδιζε αργά

-γιατί αυτός δεν δέχεται ποδήματα να φορέσει- 

στο διάβα του και στον κλυδωνισμό του

αλλάξανε

Απόλυτες μοναρχίες. 

Από τις πολλές τρικλοποδιές του αιώνα μας, η μεγαλύτερη και πιο διαδομένη έχει μπει στα πόδια του Έρωτα.

Τρικλοποδόθηκε ο Έρωτας στην μονοσήμαντη εποχή μας, αυτός ο κατ' εξοχήν φτερωτός θεός, αυτός ο διφυής, ο γιός του Πόρου και της Πενίας.
Μέσα στα σκληρά και φτωχά δίκτυα της μονοσημαντότητας σπαρταράει ο Έρωτας.

Από την αντιφατική φύση του κρατήσαμε αυτή που κολακεύει το πανίσχυρο Εγώ, το θεμέλιο του δυτικού πολιτισμού, που τονώνει την φιλαυτία μας, που μας κάνει να νιώθουμε ευφυείς, όμορφοι, σημαντικοί, απαραίτητοι για κάποιον, κατά πώς λένε "ο εαυτός μου".

Έτσι ο Έρωτας έγινε μια σχεδόν εύκολη υπόθεση. Μια επιφανειακή κατάσταση, καθημερινή και γλυκερή με λόγια εύκολα και προσεκτικά επιλεγμένα από ένα εκ των προτέρων διαθέσιμο κι εύχρηστο ερωτικό λεξιλόγιο.

Εξαντλείται σε τυχαία βιώματα και σε τυποποιημένες τεχνικές, μια επιδερμικότητα που μας παρέχει την αγοραία ευδαιμονία και την στιγμιαία αυτοπραγμάτωση που έχουμε ανάγκη.
O ερωτικός πόνος  συναντά και σταματά στο όριο ενός θιγμένου εγωισμού.

Το σώμα, βγαίνοντας από την αφάνεια και την περιφρόνηση που το είχαν καταδικάσει τα ήθη μιας προηγούμενης πουριτανικής εποχής, ρίχτηκε ακόμα πιο βαθιά στο χώρο της αλογίας και του διχασμού. Έγινε ένα "μέσον", ένα εργαλείο υποταγμένο και πάλι στην θέληση για ισχύ επί του άλλου και επί του κόσμου. Άνθρωποι κάθε ηλικίας, στο δωμάτιό τους, με την ιδιωτική τους κάμερα φωτογραφίζουν, το σώμα τους γυμνό και το εκθέτουν στο φέιζμπουκ, στο τουίτερ και όπου αλλού, ισοπεδώνοντάς το και κραυγάζοντας τη μοναξιά του.

Έτσι, καταχωρίστηκε κι ο Έρωτας, ανάμεσα στα περίφημα "δικαιώματα" μας, που λαμβάνουν νομιμοποίηση από το νομικίστικο χαρακτήρα της εποχής μας. Συγκαταλέχθηκε ανάμεσα σ' όλα αυτά που συνιστούν την επιτυχία μας, την επιβεβαίωση και την κυριαρχία μας. Κάτι σαν απαίτηση, όπλο και διακανονισμός. 

Όμως ο Έρωτας επανέρχεται βασανιστικός, ολοκληρωτικός, όπως ακριβώς είναι, για όποιον θέλει να ζήσει πραγματικά. Μας θέτει ενώπιον των πραγματικών προβλημάτων των σχέσεων των φύλων, των ανθρώπων, του φυσικού και του πνευματικού, του νοήματος και της ύπαρξης. Επανακάμπτει ο Έρωτας ως μια όψη της Ζωής που συνυπάρχει μαζί με τον Θάνατο για να σημάνει την ανάσταση σε μια ζωή δίχως θάνατο.

Η ουσία του Έρωτα είναι η παράδοση του εαυτού μας στον αγαπημένο άλλο και η βίωση του ιλιγγιώδους χασίματος, το χάσιμο του ελέγχου του εαυτού. Το ολοκληρωτικό αυτό δόσιμο φέρει την απειλή της αποτυχίας και του εκμηδενισμού. Κινείται στον χώρο της αβεβαιότητας και των μη εγγυήσεων. Είναι η έξοδος από τον ναρκισσισμό μας και η παραδοχή ότι δεν αντέχουμε το βάρος της ύπαρξής μας, ότι δεν μπορούμε να την αυτο-νοηματοδοτήσουμε και ότι για έχει ένα νόημα αυτή η ύπαρξη πρέπει με τρόμο να παραδοθεί στον "άλλο". 
Ο Έρωτας είναι η διακινδύνευση να πληγωθούμε, να απορριφθούμε, να νιώσουμε γελοίοι, να ματαιωθούν τα σχέδια και τα όνειρά μας, μέσα στην ελευθερία του έρωτα του άλλου μπορεί να καταρριφθεί η εικόνα που έχουμε για τον εαυτό μας. 
Ο Έρωτας όμως δεν υπάρχει για να νιώθουμε μόνο ως φυσικοί άνθρωποι κορεσμένοι, αλλά για υπερβούμε τους περιορισμούς του φυσικού ανθρώπου, για την "μέθεξη". 

Έτσι, πίσω και πέρα από κάθε πραγματικό Έρωτα υπάρχει υψωμένος ο θάνατος – ο θάνατος του θελήματός μας, της δύναμής μας, του συμφέροντός μας. Ο θάνατος του Εγώ για να ζήσεις Εσύ.   

Ο Έρωτας είναι η μέγιστη ταπείνωση που κάνει τον άνθρωπο να βαδίζει στα όριά του και έτσι να γνωρίζει την δυνατότητά του να υπάρχει πέρα από περιορισμούς, μέσα στην ελευθερία όχι την δική του -γιατί η δική του ελευθερία μπορεί εύκολα να περιοριστεί από τους φόβους της εικόνας του-  αλλά μέσα από την ελευθερία του Άλλου.