Τι να πρωτοθαυμάσεις σ' αυτό το λιγοστό χρόνο που σου δόθηκε;
Το χέρι που άνοιγε τον ουρανό;
Το όνομά που ήταν μια θάλασσα για να πλέουν οι αγγέλοι;
Τι;
Τον κήπο που έμπαινε στην θάλασσα;
Την θάλασσα που άνοιγε για να δεχθεί τον κήπο;
Τι;
Το χέρι που έφευγε με το νερό;
Που έστρωνε νυφικό το πέλαγο ;
Τι;
Τα σπαθιά των αγγέλων που κρέμονταν;
την χάρη που σου δινόταν τελικά μέσα σ' έναν κόρφο;
Τι;
Και παντού εσύ.
Και πουθενά εγώ.
Για το χατήρι σου.
Η πλάση ένας ναός.
Παντού η εικόνα σου.
Τι προσευχή να πουν τα χείλη;
Αν σκέφτεσαι ημερολογικά είναι παρελθόν, παρωχημένο πράγμα.....
Χαζό. Αναπόληση. Ψευτορομαντισμός. Η Ελλάδα του '60.
Η Ελλάδα του Ελύτη και του Μίκη.
Η Ελλάδα του πουθενά.
Αν σκέφτεσαι με όρους νοήματος είναι το νόημα.
Το καθόλου των φιλοσόφων, το πάντα των ερωτευμένων,
ο λυγμός των ποιητών, το χρώμα των ζωγράφων....
Το γιατί;.... Το χαίρε....
Εκτός χρόνου. Εκτός τόπου.
Ο χρόνος που σου δόθηκε.
Με μόνο προορισμό να τον δώσεις.
Η χάρις. Βαθύ γαρούφαλο κι ακρωτήρι.
Αίνιγμα διαβασμένο από τη θάλασσα.
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου